[open] Here I stand, helpless and left for dead

Twee haast witte ogen speurde over de plek waar ooit vele katten leefde. Zijn vacht, zwart als de nacht, zorgde voor een prima camouflage. In de nacht kon hij zich als een schaduw bewegen. Enkel niet zo geruisloos. Er was hier een andere kat in de buurt. Het was gevaarlijk voor hem om hier te blijven. Weg gaan was geen betere optie gezien hij dan vast en zeker ontdekt zou worden. Zijn wonden deden nog pijn, littekens gingen regelmatig opnieuw open. Dat gevecht flitste zo nu en dan door zijn hoofd. Een gevecht tegen een volgroeide kat zou zijn einde worden. De hoop was nu dat de ander weg zou gaan zonder hem op te merken. Een andere optie was dat het een vriendelijke kat zou zijn die niet wilde vechten. Een kat die bang voor hem zou zijn en niet met hem zou durven vechten. Of een Apprentice of jonge Rogue die hij wel aan zou kunnen. Vreselijk was het. Zo zwak als nu had hij zich nog nooit gevoeld. Nee. Een keer eerder. Het moment dat zijn familie om hem heen werd afgeslacht en hij niets meer kon dan zich haast hulpeloos verdedigen. Het was een wonder dat hij überhaupt nog leefde. Al was er natuurlijk een kans dat daar hier een einde aan zou komen. Een plek waar bijna nooit iemand kwam. Waar zijn lichaam niet gevonden zou worden.

Met lompe stappen bewoog ze zich richting... tja, richting waar eigenlijk? Ze had geen enkel idee hoe dit gebied eruit zag, dus eigenlijk was dit het begin van Djinn's Grote Verkenningstocht. Ze zou het gebied even rustig aflopen, hier en daar een gezellige kat aanspreken over de ins & outs van dit gebied en vervolgens zou ze haar dag eindigen in haar nieuwe thuis: de stal van haar nieuwe roguegroep. Ze was behoorlijk tevreden met hoe dingen hier liepen, al was ze hier hooguit enkele uren. Hier en daar had ze speculaties opgevangen over bepaalde katten die in clans leefden, dus ook dat leek haar interessant genoeg om even te checken. Zoiets moest je toch echt voor jezelf zien. Wat ze verwachtte bij het idee van clans waren gigantische groepen katten die gigantische gebieden verdedigden. Het eerste wat ze tegen kwam, was echter een zwart veld vol met dode dingen. Verbrande boomstronken die wanhopig naar adem hapten, planten en/of dieren waarvan niets meer over was dan as. Het zag er treurig uit. Gelukkig was ze vrolijk genoeg om daarvoor te compenseren. Haar ogen vielen op een kater die deprimerend voor zich uit stond te kijken. Misschien dat zijn mammie wel verbrand was, en hij hier aan het rouwen was. Hoe vervelend zou het zijn als ze dat emotionele proces zou verstoren? Ze stapte op hem af met een zweep van haar staart. "Nu wil ik graag een glimlach op die smoel van jou zien," miauwde ze met een brede grijns op haar gezicht. Wat was ze ook onaangenaam.

De geur werd steeds sterker en Sicarius had inmiddels al door dat het en Rogue betrof. Er hing maar een zacht briesje waardoor hij maar heel grofweg de richting van de geur kon bepalen. Dat het sterker werd gaf wel aan dat de Rogue zich zijn kant op bewoog. Een Rogue was waarschijnlijk nog de beste optie. De Bloodclan zou enkel moorden en clans konden nogal defensief worden als het om dit gebied ging. Achter een verbrandde boomstronk kwam en langharige tabbypoint tevoorschijn. Het was een kattin van minstens dubbel zijn leeftijd. De kattin kwam nog wat verder zijn kant op en zwaaide een keer met haar staart. "Nu wil ik graag een glimlach op die smoel van jou zien," zei de kattin met een brede glimlach op haar kop. Wat was dit nou weer voor een type? Waarom zou je iemand willen zien lachen die je niet kende, waar je niets om gaf? "Geef me een reden om te lachen en ik zal lachen," reageerde Sicarius met een uiterst rustige toon. Zijn witblauwe ogen staarde recht in die van de kattin. Zijn serieuze gezichtsuitdrukking bleef het zelfde.

Wederom leek het erop dat haar aanwezigheid niet echt op prijs werd gesteld. De kater keek haar op een serieuze wijze aan en vroeg om een reden om te lachen. Het gebeurde wel vaker dat anderen haar serieus namen, en ze wist niet echt waarom. Ze deed er namelijk een hoop aan om een onserieuze indruk te wekken. Ze fronste even, alsof ze over het antwoord na moest denken. "Uh, nou, ik ben hier," begon ze. "Naar mijn weten is dat al genoeg reden om vrolijk te zijn." Het was nou ook weer niet zo dat waar ze ook heen ging ze achtervolgd werd door glimlachjes en regenbogen, het tegenovergestelde eigenlijk, maar toch. Ze vond zichzelf een hele leuke aanwezigheid, en ze vond het redelijk beledigend wanneer iemand anders dat niet vond. Ze keek even om zich heen, herinnerde zich dat ze allebei in een stuk dood land stonden en vroeg zich af waar ze precies was. Al met al kreeg ze een beetje deprimerende vibes van deze omgeving. De zwarte kater hielp ook niet echt.

Er verscheen een frons op het gezicht van de kattin. Sicarius' blik veranderde niet, geen spier vertrok. Het was haast zijn talent te noemen. "Uh, nou, ik ben hier," begon de kattin. Was dat een reden om te lachen dan? Niet in zijn belevenis in ieder geval. "Naar mijn weten is dat al genoeg reden om vrolijk te zijn." Zacht schudde Sicarius met zijn kop als reactie, dat was echt geen goede reden. Waarom nam deze kattin überhaupt de tijd om met hem te praten? Hij begreep het echt niet. Hij kon geen reden bedenken, hoe lang hij er ook over zou nadenken. "Dat is geen reden. Wat moet je van me?" besloot de zwarte kater dan ook maar te vragen. Anders zou hij er toch nooit achter komen wat het motief van dit raadselachtige figuur was.

Ah, het was er zo één. In haar vier jaren op aarde was ze er zo nu en dan één tegen gekomen: het type kat dat graag deed alsof hij geen enkele emoties had. Altijd met een neutrale, onveranderde expressie. Waarschijnlijk waren ze leuker als je ze leerde kennen, niemand was immers altijd zo. Het deed haar een beetje denken aan haar ex. Die deed ook altijd alsof hij zo ontzettend cool was tegen vreemden, en vervolgens - wanneer ze samen alleen waren - was hij de grootste teddybeer die ze ooit had gezien. Natuurlijk deed zij vervolgens weer alsof ze een hekel had aan dat zoetsappige gedoe. Dat was een leugen: ze was er dol op. Toch was het niet genoeg geweest, hij was er immers vandoor gegaan. Met haar beste vriendin nog wel. Ja, dat had pijn gedaan. De kater liet haar weten dat haar reden niet geldig was, en vroeg vervolgens wat ze van hem 'moest'. "Om eerlijk te zijn, wil ik alleen de weg weten," miauwde ze. Ze wist niet precies waar ze was, en ook niet waar ze heen moest, mocht ze de clans willen onderzoeken. Ze kon wel doen alsof ze daadwerkelijk gaf om hoe depressief de kater er bij zat, maar leek haar een tikkeltje nutteloos.

Het leek er inmiddels op dat hij enkel vreemde katten tegen kwam. Was dit zijn lot? Een magneet voor weirdos zijn? "Om eerlijk te zijn, wil ik alleen de weg weten," vertelde de tabbypoint. Sicarius zuchtte en richtte zijn blik op de lucht. Ging hij vriendelijk zijn? Misschien zou hij er later nog wat aan hebben, proberen dan maar. "Waar moet je heen?" Als het een richting was waar hij niet heen hoefde was het makkelijk. Hij wees haar de weg en ieder ging zijn eigen gang, probleem opgelost. Als ze de zelfde kant op moesten... Tja, dan zat hij nog wel even aan de kattin vast. Het mocht dan ook wel duidelijk zijn waar de zwarte kater zijn hoop op had gevestigd.

Langzamerhand begon ze er spijt van te krijgen dat ze niet eerst wat rust had gepakt voordat ze op haar crosscountry tour ging. Haar reis naar hier was niet bepaald kort geweest, en haar poten hadden eigenlijk wel wat behoefte gehad aan rust. Misschien dat ze onderweg nog een lekker stekje kon vinden waar ze even kon slapen, voordat ze haar zoektocht voortzette. Hopelijk had de rest van het gebied niet veel weg van deze woestenij. In dat geval zou er behoorlijk weinig beschutting zijn, en dus hoogstwaarschijnlijk ook geen middagdutje. Helaas. De kater vroeg waar ze heen moest, een lastige vraag sinds ze niet echt een bestemming had. "Ik ben hier nogal nieuw, en ik was eigenlijk op zoek naar de grenzen van de clans," vertelde ze, niet wetend wat voor reactie ze daar op zou krijgen. Hoewel ze hier en daar wat had gevraagd, vond ze het idee van de clans nog steeds maar raar. Het was waarschijnlijk echt iets dat je met eigen ogen zou moeten zien.

"Ik ben hier nogal nieuw, en ik was eigenlijk op zoek naar de grenzen van de clans," vertelde de langharige kattin. Sicarius liet een luide zucht klinken. Hij ging dit niet onder bosjes of bomen steken. Er was natuurlijk ook nog de optie om haar de verkeerde kant op te sturen maar dat zou hoogstwaarschijnlijk niet zo geweldig vallen. Als ze dat door kreeg was er een vrij grote kans dat ze hem opnieuw zou opzoeken en dat zou een probleem voor hem zijn. Alhoewel, deze kattin leek hem nou ook weer niet dat hele agressieve type. "Ik moet die kant ook op dus je kunt me volgen," zei Sicarius. De zware kater nam een paar passen de richting op voor hij zich omdraaide. "Dus kom je?" vroeg hij aan de kattin die zich nu schuin achter hem bevond.

De kater liet een duidelijke zucht horen en Djinn keek hem quasi-beledigd aan. Hij was duidelijk niet de gezelligste persoon op het feestje, als hij überhaupt al uitgenodigd zou worden. Toch had ze er vrede mee. Dit soort katten moesten immers ook bestaan, toch? Als iedereen hetzelfde was, was alles ook weer zo saai. Al kon ze zich niet voorstellen dat ze een goed gesprek met deze kater zou hebben. Hun karakters waren simpelweg niet compatibel, en dat was helemaal oké. Het enige wat ze van hem nodig had, was zijn kennis van dit gebied. En als hij die niet wilde geven... dan moest er waarschijnlijk iets drastisch gebeuren. Ze was ouder, grof gebouwd en had redelijk wat ervaring wat vechten betrof, dus om het op te nemen tegen anderen was absoluut geen probleem voor haar. Daarbij vond ze het ontzettend leuk om een ander zich aan haar te laten onderwerpen. Toch leek hij voor dit keer mee te werken, hij gaf immers aan dat hij die kant ook op moest. Super. Hij begon alvast te lopen en Djinn aarzelde. "Ik weet niet. Ik kan me niet voorstellen dat je een gezellige reisgenoot bent," sprak ze, terwijl ze toch achter hem aanliep. "Het is dat je het zo lief vraagt," ging ze verder, terwijl ze het gebied nog even overzag. Er was hier ooit iets heel naars gebeurd en ze wilde weten wat.

Waar was hij nou weer in beland? Een Rogue die niet hier vandaan komt naar het clangebied leiden. Was dat eigenlijk wel veilig? Daar zou hij onderweg nog wel naar vragen. "Ik weet niet. Ik kan me niet voorstellen dat je een gezellige reisgenoot bent," reageerde de kattin. Ondanks die reactie volgde ze hem wel. Dat wilde dus zeggen dat haar bestemming belangrijker was dan zijn gezelschap. "Het is dat je het zo lief vraagt," vervolgde de kattin. Sicarius rolde een keer met zijn ogen terwijl hij zonder verder iets te zeggen door liep. Enkelen vossenlengtes verder draaide hij zijn kop richting de kattin. "Wat is je naam?" vroeg de zwarte kater. Hij gebruikte nooit meer woorden dan nodig. Woorden waren toch inferieur aan daden. Maar de naam van zijn reisgenoot wilde hij weten dus vandaar zijn plotselinge vraag.

De kater leidde de weg in wat een vrij ongemakkelijke stilte leek. Ze keek even om zich heen, hopend dat de rest van het gebied er toch wat beter uit zou zien. Ze had geen zin om maanden rond te hangen in één of ander deprimerend, dood gebied waar toch niks leefde. Na enkele meters draaide de kater zijn kop eindelijk naar haar toe om vervolgens haar naam te vragen. "Djinn," zei ze op een kalme toon. "De jouwe?" Het was wel zo makkelijk om ook de naam van je reisgenoot te weten, voor het geval dat. Om hem 'de zwarte kater' te noemen, was ook weer zo'n mond vol. Behoeftig likte ze haar lippen. Sinds ze voet had gezet in dit gebied had ze nog niet echt iets kunnen drinken. Hier en daar had ze gehoord dat er een droogte was, niet ideaal dus. "Hoe lang houdt deze droogte al aan?" vroeg ze maar, voor het geval dat. Wie wist was het al maanden kurkdroog hier, dan zou ze een eventuele relocatie toch gaan overwegen.

"Djinn," antwoordde de kattin op een rustige toon. Het was geen lelijke naam of zo'n domme als die je vaak bij de Bloodclan zag. "De jouwe?" vroeg de kattin vervolgens. De vraag viel te verwachten. Het was normaal jezelf ook voor te stellen als je om iemand's naam vroeg. "Sicarius," antwoordde hij met een even rustige stem als die van de kattin. De zwarte kater draaide zijn kop weer naar voren en ging verder met het belopen van de weg richting clangebied. "Hoe lang houdt deze droogte al aan?" vroeg de kattin hem vervolgens. Aan de ene kant vond hij het niet echt fijn dat ze tegen hem bleef praten. Aan de andere kant zou hij zo wel makkelijker er achter kunnen komen wat ze bij clangebied zocht. "Een paar moons."

Sicarius. Wat een mond vol. Het klonk wel apart, op een goede manier. "Sicarius," herhaalde ze, om te proeven hoe de naam in haar mond voelde. Om één of andere reden was het een soort van compulsief iets om iedere naam die ze hoorde te herhalen. Alsof ze daarmee een nieuw karakter in haar eigen verhaal moest introduceren. "Aangenaam je te ontmoeten," voegde ze er vervolgens aan toe, al wist ze niet helemaal of dat wel waar was. Toen de kater haar vertelde dat deze droogte al een paar maanden gaande was, zakte haar onderkaak ietwat naar beneden. Een paar maanden? "Serieus?" vroeg ze, gechoqueerder dan ze had willen klinken. Wat deed ze in hemelsnaam in een gebied waar al maanden geen druppel regen was gevallen? Wilde ze dood of zo? Ze fronste bedenkelijk. Het was nog niet te laat om de biezen te pakken en er vandoor te gaan. Toch was er iets dat haar liet blijven. Of het nou nieuwsgierigheid was, of gewoonweg luiheid. Ze had het gevoel dat dit gebied haar iets te bieden zou hebben.

"Sicarius," herhaalde de kattin zijn naam. Sommige katten deden dat nou eenmaal maar de kater kon nooit snappen waarom ze dat precies deden. "Aangenaam je te ontmoeten," zei de kattin vervolgens tegen hem. Hij knikte enkel. Hij was vrij op de waarheid gesteld en zou dan ook niets iets zeggen wat hij niet echt meende. Of deze kat nou wel of niet hier was geweest zou voor hem niet veel verschil maken. "Serieus?" reageerde de kattin op een duidelijk verbaasde toon. Op zich een te begrijpen reactie gezien het niet de meest normale situatie was die je kon tegenkomen. "Zie ik er uit als iemand die grapjes maakt?" Soms waren opmerkingen als deze wel op zijn plaats. Al was het vrij zeldzaam bij hem. "Waarom ben je eigenlijk op weg naar clangebied?" vroeg Sicarius vervolgens toch maar. Hij zou het ooit moeten vragen en op dit moment zou het enkel lijken of hij het gesprek een beetje aan de gang wilde houden. Al was dat wel zo overtuigend gezien het vanaf hem kwam?

De kater knikte enkel en Djinn week haar blik weer af. Ze begon zich een beetje te vervelen. De kater was niet bepaald spraakzaam en ergens had ze het gevoel dat hij toch wel wat interessants te vertellen had. Toen hij haar vertelde over de duur van de droogte, reageerde ze toch ietwat verbaasd. Nooit had ze gezien dat het zo lang droog was in een gebied als dit, voornamelijk in de wintermaanden. Het was zeer zeker niet de meest ideale situatie. De kater vroeg of hij eruit zag als iemand die grapjes maakte en om die opmerking moet ze even grinniken. "Nee, absoluut niet," luidde haar antwoord. Sicarius vroeg vervolgens waarom ze naar de clangebieden wilde en ze nam even de tijd om te doen of ze erover nadacht. "Ik ben van plan hier wat langer te blijven. Het lijkt me wel zo handig als ik weet waar de grenzen zijn," antwoordde ze vervolgens. Ze was wel benieuwd naar hoe die clans eruit zagen.

De kattin grinnikte even om zijn opmerking. Soms gebeurde het wel eens dat hij onbedoeld toch een soort van grappig overkwam bij andere katten. Vreemd. "Ik ben van plan hier wat langer te blijven. Het lijkt me wel zo handig als ik weet waar de grenzen zijn," antwoordde de kattin op zijn vraag. Dan was het wel logisch en ook handig om haar een duidelijk te maken welke grenzen ze niet moest overschrijden. Hij wilde natuurlijk dat ze niet zomaar het clangebied in zou denderen. Al waren de grenzen wel zorgvuldig afgezet dus ongemerkt zou het ook vrij moeilijk gaan. "Ze zijn niet moeilijk te missen," zei hij rustig doelend op de markering die de clankatten nalieten.

Blijkbaar vond de zwarte kat het zelf allemaal niet zo leuk, want zijn gezicht bleef in de plooi getrokken die hij de hele tijd al aan had gehouden. Voor haar gevoel had hij maar één expressie: ongeïnteresseerd. Op dat moment maakte ze het haar missie om te testen of hij er nog meer had. Misschien kon hij ook wel boos kijken, of heel blij. Misschien kon ze hem wel aan het huilen maken, al had ze het gevoel van niet. De kater vertelde dat de grenzen niet bepaald moeilijk te missen waren, waarop ze hem even achterdochtig aankeek. "Mooi zo," sprak ze toen, met een zwaai van haar staart. "Ik wil niet per ongeluk clanterritorium in rollen." Het zou niet de eerste keer zijn dat ze per ongeluk in iemand ander's gebied stond en het aan de stok had met een hele groep katten. Waarschijnlijk kon ze zich wel uit de situatie wurmen, ze had het immers eerder gedaan, maar ze wilde er natuurlijk niet op gokken.

Er verscheen een achterdochtige blik in de ogen van de kattin. Waarschijnlijk had hij nu iets gezegd dat hij misschien niet had moeten zeggen. Ach, hij zou het wel zien. "Mooi zo," zei Djinn vervolgens. Blijkbaar vond ze dat dan toch nog niet zo heel erg. "Ik wil niet per ongeluk clanterritorium in rollen." Sicarius knipperde een keer met zijn bijna witte ogen. "Rollen", herhaalde de kater. Hij zag het al gebeuren. Djinn, zo rond als een boomstronk, die langs de grenzen van clangebied rolde. Hoewel veel katten dat als grappig zouden beschouwen deed hij dat niet. Hij was net iets te gespannen om, om dat soort grapjes te kunnen lachen. Dat was hij altijd en ook altijd al geweest.

Terwijl ze liepen, nam ze ieder detail in zich op. Ieder herkenbaar punt dat ervoor zou zorgen dat ze de weg eerder zou leren kennen. Het was gunstig om een nieuw gebied in zo min mogelijk tijd uit te pluizen en dat was dan ook precies wat ze van plan was. Ineens herhaalde de kater het laatste woord dat ze zojuist had gezegd. "Rollen," klonk er van het zwarte beest en Djinn wist even niet of het nou een aparte tic was, of of hij er echt iets mee bedoelde. "Rollen, ja," miauwde ze. Waarschijnlijk beeldde hij het zich gewoon in, iets dat niet al te lastig was. Erg slank was ze immers niet. "Zie je het al voor je?" miauwde ze, met een smalende lach op haar gelaat. De clankatten zouden haar vast raar aankijken.