How are you?

De grijze kattin had het behoorlijk druk. Ze moest alle kruiden en hun functies uit haar hoofd leren, ze moest constant het gebied doorlopen op zoek naar allerlei planten en moest zo nu en dan ook nog eens helpen met het verplegen van allerlei gewonde katten. Toch vond ze het absoluut niet erg. Ze was altijd al toegewijd geweest aan de Clan en dit was de ultieme kans voor haar om te bewijzen hoe waardevol ze wel niet was. Nu zat ze gebogen over verschillende kruiden die bijna identiek leken. "Frambozenbladeren... voor, voor uhm, het verzachten van pijn, en nog iets," mompelde ze tegen zichzelf. Naast de frambozenbladeren lagen de braamstruikbladeren, die er precies op leken, maar een totaal andere functie hadden. Het was niet makkelijk, maar toch wist ze zeker dat ze het zou kunnen. Met genoeg inzet wilde alles haar wel lukken. Ineens hoorde ze haar naam, ze nam even aan dat het Acefray was, maar de stemmen kwamen totaal niet overeen. Ze keek om, keek in de gele ogen van Thornfang en er kwam een glimlachje op haar gezicht. De kater die haar had leren jagen, sluipen, haar het gebied had leren kennen en haar tenslotte de basis van het vechten had geleerd. Allemaal voordat ze Medicine Cat Apprentice was geworden. "Thornfang!" groette ze de kater, opgewekter dan ooit. Ze liep naar buiten en ging bij de kater zitten. "Alles goed met de kittens?" vroeg ze, voornamelijk uit beleefdheid. Ze was behoorlijk benieuwd of hij al een nieuwe leerling had.  

Het was moeilijk te ontkennen: ze voelde zich een tikkeltje eenzaam in de Medicine Cat's Den. Natuurlijk had ze Acefray, maar die kater had het behoorlijk druk met zijn taak. Daarbij werd ze op deze manier toch weer redelijk afgezonderd van de andere 'normale' Apprentices. En het was niet alsof ze al veel vrienden had. Op deze manier raakte ze geïsoleerd op topsnelheid. Toch deerde het haar aanzienlijk weinig: vriendschap was niet iets dat bijzonder belangrijk was voor haar. Ze zag het niet als iets dat ze nodig had, al stelde ze het stiekem wel op prijs. Ergens miste ze haar oude mentor ook wel. Hij had de trainingen behoorlijk serieus genomen, wat Bitterpaw altijd waardeerde. Acefray was toch... anders. Bitterpaw knikte beleefd toen de kater aangaf dat het goed ging met zijn kittens. Kittens, iets dat zij niet zou krijgen met haar rol als Medicine Cat Apprentice. "Ik zal binnenkort wel eens komen kijken," zei ze toen, redelijk benieuwd naar de nieuwe aanwinsten van de clan. Ze keek even naar de wand van de Den toen hij naar haar vroeg, haalde lichtelijk haar schouders op. "Het is wel moeilijk, maar ik oefen veel en ik denk dat het wel goed komt," luidde haar antwoord. Ze was zich ervan bewust dat haar inzet hetgeen was dat haar tot grote dingen kon leiden. "En plotseling was het inderdaad." Ze had alsnog geen idee waarom Canarypaw uit haar functie ontheven was. En waarom Starclan voor háár had gekozen.   

De kater leek te gloeien wanneer hij over zijn kittens sprak. Het was duidelijk dat hij trots was op zijn nieuwe nestje, wat Bitterpaw wel nieuwsgierig maakte naar zijn nieuwe kroost. Al wist ze niet of ze wel zo'n zin had om Sinclaw te gaan bezoeken. Niet dat ze de kattin goed kende, maar ze hoorde hier en daar wat geruchten. De kattin scheen behoorlijk koppig en chagrijnig te zijn, al zou ze dat waarschijnlijk eerst voor zichzelf moeten zien. Bitter vroeg zich af wat voor moeder zij zelf zou zijn, al maakte het niet veel uit. Kittens zou ze toch nooit krijgen. Ze glimlachte naar haar ex-mentor toen hij zij dat hij het zou waarderen als ze een keer langskwam. De glimlach op zijn gezicht gaf zijn blijheid duidelijk weg. Vervolgens leek hij haar te overladen met complimentjes, waarop ze zich geen houding wist te geven. "Dank je," miauwde ze nederig. Ze had geen enkel idee hoe je reageerde op complimenten, al kreeg ze ze de laatste tijd wel veel meer. Hij gaf haar nog een tip, die iets cryptischer was dan de rest. Ze moest zich niet afzonderen. Deed ze dat? Bitter vroeg zich af waar het advies vandaan kwam. Toch knikte ze. "Ik zal het onthouden," miauwde ze toen. "En aarzel niet om langs te komen als er iets is," miauwde ze glimlachend. Het maakte haar taak een stuk makkelijker als de zieke katten naar haar kwamen in plaats van andersom.

Het was wel duidelijk dat ze zichzelf geen houding wist te geven. Complimentjes had ze nooit echt gekregen, totdat ze benoemd werd tot Medicine Cat Apprentice. Toen hadden zoveel katten ineens een goed woord voor haar klaar staan. Maar veel zocht ze daar niet achter, vooral niet bij Thornfang. De grote, grijze kater had haar altijd al gesteund, zelfs toen ze een Apprentice was die nog helemaal niks kon. Ze was extreem blij geweest met hem als mentor en vond het ergens ook wel jammer dat ze zijn Apprentice niet meer was. Toch wilde ze haar nieuwe rang ook niet echt opgeven. Ze voelde zich belangrijk en gewaardeerd, en dat voelde behoorlijk goed. Zelfs wanneer ze naar andere gebieden trok, leken andere katten te weten wie ze was. Het was een raar idee, want zo bijzonder vond ze zichzelf niet echt. Bitterpaw greens even toen Thornfang liet weten dat hij haar hoe dan ook kwam lastigvallen. Daar had ze geen enkel probleem mee. Toen kwam de kater aanzetten met een klein probleem: hij had al een tijdje een doorn in zijn achterpoot. Thornfang stak zijn poot naar haar toe, en Bitterpaw bekeek deze. De splinter zat vrij diep, maar was nog net te zien. "Probeer niet te bewegen," miauwde ze, terwijl ze met haar nagel een bredere opening maakte in het pootkussentje van Thornfang. Vervolgens wist ze hem er met haar poot half uit te drukken en met haar tanden uit zijn huid te verwijderen. De kattin greep nog naar een fel groen blad en schoof deze ook naar Thorn toe. "Deze moeten de pijn van de wond verzachten. Hou het wel goed in de gaten, want zelfs zulke kleine wondjes kunnen geïnfecteerd raken," miauwde ze. Het laatste wat ze konden gebruiken was Warriors met infecties, hun kruidenstapel was al zo klein.   

Terwijl ze aan het pootkussentje van de kater zat te prutsen, dacht ze aan haar trainingen met hem. Het was ongelooflijk gezellig geweest, leerzaam ook. De kater had geweten hoe ze in elkaar stak, hoe serieus ze haar plichten richting de clan had genomen en had hiermee kunnen werken. Acefray was... anders. Niet dat ze hem een slechte mentor vond, in tegendeel, maar het was wel duidelijk dat zij en haar mentor nu enorm van elkaar verschilden. Acefray was af en toe redelijk laks, nam alles niet zo serieus en was misschien niet helemaal honderd procent. Toch waardeerde ze de inzet die de grote, grijze kater stak in het opbouwen van een band met haar. Ietwat afwezig haalde ze de door uit de poot van haar ex-mentor, en legde deze op de grond. Ze grinnikte even toen de kater zich afvroeg wat hij überhaupt met zo'n blaadje moest. "Het idee is dat je ze tot een pulp kauwt, en dat op de wond smeert," legde ze uit. Niet bepaald het leukste taakje: de meerderheid van de bladeren had niet bepaald een lekkere smaak. Wederom liet ze een lachje horen toen de kater opperde dat hij zulke dingen niet nodig had. Soms gedroeg hij zich echt als een Apprentice. Bitterpaw kauwde het blaadje tot een pulp en smeerde het vervolgens op het voetkussentje van Thornfang. Misschien dat het lichtelijk zou steken, maar het was niets verschrikkelijks. "Zo, dat moet helpen," miauwde ze tevreden. De poes rolde vermakelijk met haar ogen op zijn laatste opmerking. Tot nu toe had ze het vrij makkelijk gehad, maar alsnog was het behoorlijk veel werk. Vooral met Volepaw, en de mysterieuze ziekte die de kattin had. "Wil je je doorn nog houden?" zei ze geamuseerd, terwijl ze het kleine dingetje naar de grijze kater toe schoof. Een leuke souvenir.

Misschien zou Thornfang nog iets hebben aan deze kleine snelcursus EHBO. Dan kon hij vanaf nu zijn eigen kleine wondjes verzorgen, en hoefde ze niet meer in zijn voetkussentjes zitten peuteren. Wat nou als ze iedereen leerde hoe ze de kleine, vervelende taakjes zelf moesten doen? Dan was het vervelende aan haar werk gewoon weg. Daarbij, als je bedacht hoe de clan er nu voor stond, was een anderhalve Medicine Cat niet bepaald handig. Waarom waren er niet gewoon meer? Starclan wist dat ze er meer kunnen gebruiken. De grijze kater bedankte haar, waarop ze vriendelijk knikte. Vervolgens zei de kater dat hij er nu al minder last van had, waarop Bitterpaw breed glimlachte. Het was fijn om te weten als katten zich beter voelden door haar, al was het maar iets kleins als een doorn. Het was een kleine opluchting tussen de katten die ze niet kon genezen. Haar blik gleed even bezorgd naar Volepaw, waarvan ze nog steeds niet zeker wisten wat ze had, en hoe ze het moesten behandelen. De kater weigerde de doorn te houden, vertelde dat hij waarschijnlijk nog vaak genoeg in zo'n ding zou stappen. "Daar heb je gelijk in," miauwde ze met een lachje. Toen de kater over een vechttraining begon, keek ze even zenuwachtig naar hem. Vechten, dat had ze al een tijd niet meer gedaan. Hij had gelijk, het werd tijd dat ze ook daarin even zou oefenen. "Daar hou ik je aan," miauwde ze grijnzend. Dat ze nu Medicine Cat Apprentice was, betekende niet dat ze ook geen goede Warrior zou kunnen zijn.

De poes keek even achterom, waar haar blik even bleef hangen op de stapeltjes kruiden. Er was nog genoeg te doen, en het werk hield nooit echt op. Niet dat ze dat erg vond, in tegendeel. Het helpen van de clan gaf haar ongelooflijk veel voldoening, alsof haar leven echt iets betekende. Daarbij, ze wist dat Nightpaw trots op haar was nu. Ze wist het zo zeker. De grijze poes kon het niet helpen om hardop te lachen om Thornfang's dramatische uitbarsting. Het was wel leuk om weer te lachen, vooral wanneer je constant omringd was door katten die pijn leden, die ziek waren en die je hulp nodig hadden. Het was een taak die het waard was, maar hij vergde wel veel. Zowel fysiek als mentaal. De woorden van Thornfang deden haar realiseren dat haar training nog lang niet klaar was. Binnenkort zou ze maar eens weer met haar mentor moeten gaan oefenen in het vechten. De woorden van de grijze kater stelden haar echter wel gerust: volgens de Warrior Code mocht niemand haar aanvallen. Al gold dit weer niet voor rogues en Bloodclanners. De kater vroeg of er nog wat gedaan moest worden. "Qua kruiden kunnen we nog wel even vooruit," miauwde ze. Ze zaten op een relatief laag pitje, maar dat kreeg je wanneer Leafbare voor de deur stond. "Ik denk dat de katten hier wel behoefte hebben aan water." Met de droogte was water eigenlijk de nummer één prioriteit.

Het was behoorlijk vreemd hoe ze uit het niets tot Medicine Cat Apprentice was gebombardeerd. Ze had het nooit zien aankomen. Canarypaw leek een voortreffelijke kandidaat te zijn voor de rang, en zelf had ze er eigenlijk nooit over nagedacht. Maar volgens Starclan en Acefray had zij het toch moeten zijn, iets waar ze nog steeds aan moest wennen. Ze wilde wel geloven dat ze het kon, al was het soms moeilijk. Sommige katten vertelden haar dat Starclan precies wist wat ze deden, dat ze niet twijfelden, maar waarom was Canarypaw dan van het pad geweken? Ze zou liegen als ze zei dat ze niet elke dag twijfelde. En misschien was het juist daarom dat ze gekozen was. Omdat het haar zo deed, omdat ze zoveel gaf om het goed doen van haar taken. Ze knikte instemmend toen Thornfang wat mopperde over de droogte. Het was niet bepaald een welkome gebeurtenis, maar ze moesten er mee leren leven. De kater vroeg of ze mee wilde met het halen van water, waarop ze even twijfelend naar Volepaw keek. Zou ze oké zijn? Heel ver was de rivier nou ook weer niet. Ze knikte. "Ja, geen probleem," miauwde ze. "We moeten alleen wat mos zien te krijgen." De clan zou hen vast dankbaar zijn als ze terug kwamen met vers water.

Met haar tong ging ze een aantal keer over haar poot voordat ze een overeind staande pluk in haar vacht corrigeerde. Al had ze het drie keer zo druk tegenwoordig, ze hechtte nog altijd waarde aan haar voorkomen. Ze wilde er verzorgd uit zien, netjes, de indruk die je maakte naar anderen toe was immers belangrijk. Ze knipperde een aantal keer met haar ogen, merkend dat ze best wel moe was. Er was genoeg te doen, en Bitterpaw zorgde er zelf wel voor dat ze nooit stil zat. Als ze geen kruiden hoefde te zoeken of katten hoefde te genezen, was ze wel aan het jagen, of water aan het halen. Haar plichtsbesef was blijkbaar zo hoog dat ze zichzelf de grond in werkte. Thornfang zei dat hij wel een plek kende waar ze mos konden vinden, en Bitterpaw knikte. De grijze poes liep met haar ex-mentor mee, en niet veel later stelde hij een vraag waar ze niet meteen een antwoord op had. "Zoals je zegt, ik ben er niet veel mee bezig nu," miauwde ze, haar ogen ten gronde gericht. "Ik kijk wel wat er gebeurt als het eenmaal zo ver komt." Er zou eerst een kat moeten zijn waar ze ook maar een beetje interesse in had, maar zoiets leek voor haar gevoel nogal ver gezocht. En kittens... Nee, daar wilde ze nog lang niet aan denken.

Ergens was het een beetje raar dat ze dit gesprek nu met Thornfang leek te hebben. Het was het soort gesprek dat je had met je beste vriend, of misschien je ouders. Maar haar vader was er al een tijdje niet meer, en met haar moeder praatte ze niet zoveel. De poes was trots op haar, zoveel wist Bitterpaw wel, maar ze zat natuurlijk nog enorm met de dood van zowel haar dochter als die van Thrushdive. Het was niet makkelijk, dat wist ze, maar voor Bitter zelf was het ook nooit een makkie geweest. Uiteindelijk vond ze het toch niet zo erg dat ze geen partner en kittens zou mogen hebben. Misschien dat het later zou veranderen, wanneer ze de juiste persoon ontmoette, maar voor nu leek het haar geen enkel probleem. En dus zag ze er ook niet veel nut in om erover te praten. Het was echter wel weer vriendelijk van de grijze kater om zijn hulp aan te bieden, mocht ze het ooit nodig hebben. "Ik waardeer het, echt waar," verzekerde de poes hem toen. Ze geloofde hem wel op zijn woord. Zelf had ze nooit echt een crush gehad op iemand, dus het gevoel dat ze iemand niet mócht liefhebben, kende ze ook niet. Vervolgens uitte de kater zijn kritiek op de katers in de clan, en Bitterpaw grinnikte. Ze had er eigenlijk nooit aandacht aan besteed. "Ik weet zeker dat er wel een goede kater tussen zit," miauwde ze. Er was een redelijk aantal nestjes bijgekomen de laatste tijd, en het was nog niet duidelijk hoe iedere kitten later zou worden. "Of poes." Je wist immers maar nooit, toch? Ze had hier en daar wel eens gezien dat er een kater was die katers leuk vond, of een poes die poezen prefereerde.