How are you?

‘Daar ben ik blij mee,’ mauwde hij opgelucht. ‘Er zijn ook katten die me een bemoeial zouden vinden op dit punt.’ Hij had echter nooit echt het idee gehad dat Bitterpaw dat vond. Ook al waren ze gewoon warrior en apprentice en natuurlijk Clanmates van elkaar, toch had Thornfang altijd het gevoel gehad een band met haar te hebben en hij dacht wel dat de grijze she-cat er ook zo over dacht. Hun momenten samen waren altijd heel leuk geweest en ook leerzaam voor hem; hij had best veel van de she-cat kunnen leren. Als mentor zijnde was het immers niet alleen de bedoeling dat je je apprentice alles bijleerde wat je zelf wist, maar dat je ook openstond om zelf dingen bij te leren. Het wilde niet zeggen dat als hij een senior warrior was dat hij opeens niets meer bij kon leren. Het leerproces van een kat ging eigenlijk door totdat hij stierf. En misschien ging het daarna zelfs ook wel door. Er was immers aangetoond dat StarClan echt bestond en dus was er een grote kans dat hij daar terecht zou komen. Hij zou het dan wel fijn vinden als hij zijn dochters nog een beetje in de gaten kon houden. Maar goed, aan die tijd dacht hij liever toch niet. Hij wist dat hij niet meteen de leeftijd had die andere katten hadden om voor de eerste keer vader te worden, maar hij hoopte toch zo lang mogelijk bij ze te blijven. En zo oud was hij nu ook weer niet. ‘Als ze maar niet bij zo’n arrogante tom terechtkomen die denkt dat hij echt alles weet.’ Hij keek haar even verbaasd aan toen ze over een she-cat begon. Daarna haalde hij zijn schouders op. ‘Dat zou natuurlijk ook nog kunnen. En als dat zo is, sta ik er volledig achter. Het gaat in het begin natuurlijk een beetje wennen zijn, maar ik denk niet dat het een probleem voor Sinclaw of voor mij zou zijn. Natuurlijk wordt de situatie dan wel moeilijker als ze kittens zouden willen.’ Hij richtte zijn blik weer naar voren. ‘Maar zo ver zijn we gelukkig nog lang niet. Ze moeten eerst nog apprentice worden en dan pas bekommer ik me om zulk soort problemen.’ Hij grinnikte.

Bitterpaw zei niet al te veel op zijn woorden, maar dat had Thornfang ook zeker niet verwacht. Hoewel ze tijdens hun training ook wel hadden kunnen praten met elkaar en hij het gevoel had dat hij meer uit haar had kunnen krijgen dan de meeste Clanmates, was het nu ook weer niet zo dat ze op een dag uitgebreid over haar leven tegen hem zou praten. Ze wist dat ze bij hem terechtkon als er iets was, maar hij dacht niet dat ze daar ooit op eigen houtje gebruik van zou maken. Nee, de grijze she-cat leek hem meer iemand die zich pas naar iemand richtte wanneer ze op het punt van breken stond en zelfs dan misschien nog wel te trots was om hulp te gaan halen. Thornfang hoopte dat de band tussen haar en Acefray een stuk beter vooruit zou gaan nu ze samen in één den sliepen en dezelfde taken hadden. Acefray moest er immers voor zorgen dat Bitterpaw het hier kon overnemen vanaf het moment dat hij zich bij StarClan zou voegen. Het was een voordeel dat ze waarschijnlijk met elkaar konden communiceren als Bitterpaw contact zocht met StarClan, hoewel dat natuurlijk altijd een raadsel voor Thornfang zou blijven of dat soort verhaaltjes echt waar waren. Hij geloofde wel dat er een StarClan was en dat de warriors die ooit in zijn Clan hadden gezeten op hun neerkeken, maar hij wist niet zo goed of hij moest geloven dat iemand ooit daadwerkelijk bezocht kon worden door één van hun. De tom draaide zijn kopje toen Bitterpaw hem een vraag stelde over Sinclaw. Hij slikte even. ‘Goed,’ mauwde hij iets te snel. ‘Ze vindt het fijn dat ze nu wat vaker uit de nursery kan zijn en dat ze haar huidige taken weer op zich kan nemen. De hele tijd stil zitten is niets voor haar.’ Hij probeerde een zenuwachtig lachje te onderdrukken, want om eerlijk te zijn had hij geen idee of zijn partner überhaupt nog iets voor hem voelde. Ze had niet echt naar hem omgekeken en het was nu ook weer niet dat ze veel tegen elkaar praatten of zo. Maar hij wilde graag geloven dat alles gewoon goed tussen hun was. Anders hadden ze geen kittens samen gekregen, wel dan? Nee, ze moest wel van hem houden. Dat kon gewoon niet anders. ‘En ze is natuurlijk ook heel erg blij met onze kroost, dus dat zit wel goed.’