The place we call home

Onderwerp: The place we call home wo 11 jan 2017 - 18:45

ironsoul

when the breezes of this storm surely blow

Na de ochtendpatrouille, ging Ironsoul op zoek naar één van zijn apprentices. Het werd tijd dat hij die eens mee nam naar de grenzen van het territorium. Daar had hij Soaringpaw de vorige dag al voor gewaarschuwd, zodat hij niet al zijn energie had verspild nog voor ze de tocht zouden maken. ShadowClan territorium was redelijk groot, en hij wilde toch de belangrijkste grenzen gehad hebben vandaag. De warrior ging bij de den van de apprentices zitten en riep zijn leerling. ”Soaringpaw? Ik zou graag vertrekken”, Liet hij weten, zodat hij hopelijk toch binnen de eerste vijf minuten naar buiten zou komen. Iron hield namelijk niet echt van wachten, maar als er iets is wat hij wist van het mentorschap, was dat geduld wel eens heel belangrijk kon zijn.

& Soaringpaw

De jonge gekleurde kater keek vragend heen en weer, zijn pootjes lagen op de koude grond. Zijn stralende ogen keken weer heen en weer, hij hoorde een stem binnen de apprentice den galmen. ”Soaringpaw? Ik zou graag vertrekken” Miauwde een kat vanuit de apprentices den. De kater stond vermoeid op en stond op, hij rekte zich uit en keek weer om zich heen. Hij sleepte zijn vermoeide lichaam naar buiten en keek vragend om zich heen, hij zag een zwarte kater staan die hij herkende als Ironsoul. Hij stapte recht op de zwarte kat af en keek hem aan met zijn ambere ogen, "Wat zullen we doen vandaag?" Vroeg hij verbaast. Zijn oren wiebelde heen en weer, Soaringpaw zijn lichaam was vrij slank en zijn donkere vacht was best slecht verzorgd. Zijn poten voelde vrij koud, al stond hij te trippelen voor zijn training. Opgewonden sprong hij op en keek hem met volle vreugde aan, zijn staart zwiepte heen en weer. Hij wachtte tot ze eindelijk zou kunnen vertrekken, zijn mond hing half open en hij was er klaar voor.

ironsoul

when the breezes of this storm surely blow

Het bezoekje aan de grenzen stond bij elke apprentice op het programma. Hij had gehoord over een WindClan apprentice die de grens over was gelopen om prooi te vangen op hun territorium. Een regelrechte schande. Gelukkig had Tallstar met zijn patrouille de indringer onderschept, maar het laatste woord was daar nog niet over gezegd. Om te voorkomen dat hij ooit die schaamte zou moeten voelen omdat één van zijn apprentices de grenzen niet wist liggen, had hij besloten die vandaag aan Soaringpaw te laten zien. Later zou Blurrypaw nog volgen, maar dat kwam dan wel. Plus, nu kon hij ook even zien hoe het zat met Soaringpaw’s conditie, en of hij snel zou beginnen klagen of niet.

Zijn algemene houding was wel enthousiast tho, tot Iron’s tevredenheid. "Wat zullen we doen vandaag?" Vroeg de jonge apprentice. ”Vandaag toon ik je de belangrijkste grenzen. Als we een beetje geluk hebben, kan ik je laten zien hoe je indringers kan ruiken en misschien wel hoe je bepaalde Clans uit elkaar kan houden”, Vertelde hij. ”Ik denk dat we het best bij het Thunderpath kunnen beginnen”, Vervolgde hij, waarna hij op stond en richting de ingang van het kamp begon te lopen, terwijl hij zijn apprentice mee wenkte met zijn staart. Hij hield een tempo aan dat de jongere tom wel zou kunnen volhouden, als hij een beetje moeite deed.

De jonge Apprentice zwiepte steeds met zijn staart, hij keek bewonderend naar de oudere krijger. Hij keek de krijger diep in zijn blauwen ogen aan en vroeg bij zichzelf af wat de kater voor hem zou denken, mmmmh dat zou iets zijn van.. Uuh, eerste indruk? ”Vandaag toon ik je de belangrijkste grenzen. Als we een beetje geluk hebben, kan ik je laten zien hoe je indringers kan ruiken en misschien wel hoe je bepaalde Clans uit elkaar kan houden”, Vertelde Iron. ”Ik denk dat we het best bij het Thunderpath kunnen beginnen”, Vervolgde zijn mentor, waarna de zwarte kater op stond en richting de ingang van het kamp begon te lopen, de zwarte kater wenkte met zijn staart. Vlug kwam Soaring ook overeind en volgde de zwarte kater, zijn mentor stapte flink door al kon hij dit wel bijhouden. Het was een beter tempo om bij te houden dan die van Amberhunt. De jonge kater glimlachten, "Klinkt cool wat we allemaal gaan doen meneer!" Miauwde de jonge kater tevreden. De jonge bruine apprentice zwiepte vrolijk met zijn staart, hij deed zijn best. Al had hij niet zo veel doorzettingsvermogen als het om verveling ging, want deze wandel zou waarschijnlijk vrij saai zijn. Mmmh, "Ironsoul meneer, kunnen we een spelletje samen doen om de tijd te doden?" Stelde de jonge kater nog steeds had hij een vriendelijke glimlach op. Zijn staart zwiepte heen en weer, zijn blik was steeds op de zwarte kater gericht. Toch bleef hij de stappen volhouden, al moest hij zijn ondergrond in de gaten houden in het geval van struikelen. Toch dacht hij een tijdje na, hopend dat deze kater wel met hem eens zou kunnen zijn. Hopelijk dat de kater een spel wilde doen, dan zou het lange lopen uiteindelijk minder lang worden.

ironsoul

when the breezes of this storm surely blow

De energie van de apprentice leek met de minuut te stijgen. Hoewel hij Soaringpaw nog een beetje moest leren kennen, had hij wel de indruk dat het goed zat met de tom. Zijn houding was nieuwsgierig, iets wat hij wel kon waarderen. Hij moest in zes moons tijd namelijk zoveel mogelijk van zijn eigen kennis op hem overbrengen, wat best wel eens een korte tijd kon zijn, bij sommige leerlingen. Maar hij had wel de indruk dat het bij deze vlotjes zou gaan. "Klinkt cool wat we allemaal gaan doen meneer!" Mauwde de tabby. Een glimlachje kroop op het gezicht van de zwarte warrior, die dan maar meteen daad bij woord voegde en met zijn apprentice het kamp verliet.

Even liepen ze in stilte verder, hij liet de omgeving een beetje op de tomcat naast zich inwerken. Zelf liep hij nooit door het territorium zonder alert te zijn op aanvallen. Hij herinnerde zich het gevecht met BloodClan en ThunderClan nog veel te goed. Toen had hij de indringers ook als eerste gespot. "Ironsoul meneer, kunnen we een spelletje samen doen om de tijd te doden?" De stem van Soaringpaw haalde hem uit zijn gedachten. Onder het wandelen draaide hij zich naar de apprentice toe. ”Dat meneer is nergens voor nodig, Soaringpaw. Ik heet gewoon Ironsoul en zo mag je me aanspreken”, Zei hij. Een spelletje hmm? Vervolgens keek hij even om zich heen, opende zijn mond een beetje en vond toen een redelijk oud spoor van een rat. ”Oké, kom eens hier, en open je mond een beetje. Wat ruik je?”

De jonge apprentice volgde zijn mentor met een vrolijke glimlach en een goede optimisme zou hij het vrij wel goed vol kunnen houden, zijn staart zwiepte heen en weer en hij had een vraag gesteld. Ze waren al een tijdje onderweg en hij zou graag iets willen doen om de tijd tijdens het wandelen te doden, zodat ze er minder moeite over deden om daar te komen. Onder het wandelen draaide de zwarte kater zich naar de apprentice toe. ”Dat meneer is nergens voor nodig, Soaringpaw. Ik heet gewoon Ironsoul en zo mag je me aanspreken”, Zei zijn leraar. De jonge apprentice knikte van dat hij het begreep, geen respect dus? Oké, dan dus anders door met het volgende. Zijn mentor begon om zich heen te kijken en opende zijn mond, de jonge bruine gestreepte kat keek zijn mentor vragend aan en wiebelde kort met zijn oor. ”Oké, kom eens hier, en open je mond een beetje. Wat ruik je?” Miauwde Ironsoul, de jonge apprentice deed wat hij zei. Soaringpaw stapte richting zijn mentor toe en snoof diep, al het enige wat hij rook was de kou die om hun heen zwierf. Hij keek kort zijn mentor aan en snoof diep, hij kon nog niet goed geuren ruiken al rook hij iets lichts. Wat het was kon hij er niet uit halen van al die Shadowclan geuren, "een muis?" Gokte hij en keek zijn leraar vragend aan. Hij wist niet wat er gebeurden, alleen dat het vrij koud is. "Wat ruik jij dan Iron?" Miauwde hij vragend daarna, zijn grote ogen waren op zijn mentor gericht. Hij slikte, zou hij het goed hebben?

ironsoul

when the breezes of this storm surely blow

Een spelletje spelen onderweg om de verveling tegen te gaan, het was weer eens iets nieuws. Nooit zou hij zelf op zo’n idee zijn gekomen. Het was wel een interessante nieuwe kijk op trainingen. Hij was dus echt nog niet te oud om bij te leren, ghehe. Het begon al een beetje tot hem door te dringen dat hij deze aanpak bij Soaringpaw het beste zou blijven gebruiken. Zo zou de dingen die hij hem wilde leren misschien sneller blijven plakken. De apprentice deed wat hij vroeg en probeerde te achterhalen wat hij rook. "Een muis?" Was zijn gok. "Wat ruik jij dan Iron?" Vroeg hij. De warrior knikte goedkeurend. "Dat was een goeie poging, dit spoor is van een rat, het ruikt iets meer naar moeras", Vertelde hij. Het was dan ook geen toeval, ze liepen langs de marshlands momenteel.

Het duo vorderde verder, naderde het thunderpath. Opnieuw liet hij de jongere tabby halt houden. ”We komen dicht bij de grens met ThunderClan. Hoor je dat zoemende geluid dat steeds harder wordt?” Zei hij, spitste zelf zijn oren in de richting zodat Soaringpaw een idee had waar hij zich heen moest draaien. Het gezoem werd een stuk harder en zwakte toen weer af. ”Het thunderpath is de gevaarlijkste grens, niet door hetgeen wat aan de overkant ligt, maar door de monsters die er over scheuren. Nu hoor ik even niets meer, dus kunnen we wel dichterbij gaan kijken, als je dat wil”, Stelde hij voor. Hij zou het wel snappen als de jonge tom zenuwachtig werd. Dat was hij namelijk ook nog steeds.

Soaringpaw zwiepte speels met zijn staart, hopend dat hij het antwoord goed was. Al gokte hij wel iets, ach ja. Een spel was er om te winnen, hij haalde kort zijn schouders op en keek de zwarte kater voor zich aan. De warrior knikte goedkeurend, "Dat was een goeie poging, dit spoor is van een rat, het ruikt iets meer naar moeras", Legde Ironsoul uit. De bruin gestreepte apprentice knikte, dus een rat.. Mmmmhh, hij moest er even bij nadenken maar voor de volgende keer zou hij deze geur misschien beter kunnen gebruiken. De jonge apprentice keek de krijger naast zich aan, ze liepen langs een moeras. Het zag er allemaal niet gemakkelijk uit, veel van de bomen die hier stonden waren vrij dichtgegroeid en je zou er wel een weg door heen moeten banen. Pppf, te veel werk maar oké.
Het duo vorderde verder, naderde het thunderpath. Zijn mentor stopte met lopen en dat betekende dat hij ook kon stoppen met lopen, langzaam keek de jonge apprentice heen en weer. Waar zijn ze, al zag het er vrij avontuurlijk uit en dat zou dus best wel spannend worden. ”We komen dicht bij de grens met ThunderClan. Hoor je dat zoemende geluid dat steeds harder wordt?” Vroeg de zwarte kater waarna deze zijn oren spitsten. Soaring keek rond maar zijn mentor had inderdaad gelijk, er waren zoemende geluiden die van hard naar zacht gingen als of er een kat voorbij zou rennen alleen klonk het harder. De apprentice knikte en keek zijn mentor weer aan toen deze veder ging met het gesprek. ”Het thunderpath is de gevaarlijkste grens, niet door hetgeen wat aan de overkant ligt, maar door de monsters die er over scheuren. Nu hoor ik even niets meer, dus kunnen we wel dichterbij gaan kijken, als je dat wil”, Stelde Iron voor. Soaringpaw zette een uitdagende glimlach op, wiebelde kort met zijn oren. Jup, nu was er even niks. "Laten we gaan kijken, dan kunnen we misschien wat vets zien!" Riep de apprentice enthousiast uit waarna hij naar voren stapte, hopend dat het deze richting in zou zijn. Vol met hoop en vertrouwen had hij hierin wel een goed gevoel, iets spannends iets leuks en misschien wel gevaarlijk...

ironsoul

when the breezes of this storm surely blow

Het gezoem van de monsters gaf hem vaak nog een rilling. Hij was zelf gelukkig nog nooit in aanraking gekomen met een monster, maar hij had wel gezien wat er kon gebeuren als dat wel voor viel. Hij zag zichzelf nu niet meteen al elder worden omdat hij niet meer kon lopen. En dat was dan nog het beste wat je kon overkomen. Hij had warriors meegemaakt die gewoon nooit de overkant meer hadden bereikt. Hij had verhalen gehoord over warriors die niet eens een eervolle begrafenis hadden kunnen krijgen, omdat er bijna niks meer van hen over bleef.

Soaringpaw kende deze verhalen natuurlijk niet, wat zijn enthousiaste reactie wel kon verklaren. "Laten we gaan kijken, dan kunnen we misschien wat vets zien!" Klonk het opgewekt. De zwarte mentor knikte, liep achter de apprentice aan en hield ondertussen in de gaten of hij nog iets hoorde of niet. De scherpe geur van het thunderpath versterkte met de stap. ”Ruik je dat? Dat is het thunderpath. Het stinkt echt enorm”, Greens hij, waarna hij zich door de laatste struiken duwde. Op een goeie 3 meter lag het zwarte asfalt te blinken in de zwakke winterzon. Zou het ook bevroren zijn?

De jonge apprentice stond al te springen voor zijn training en natuurlijk het gevaarlijke ontdekken, hij rende door de bosjes heen. Vol met aandacht keek hij recht naar voren, hij vond het erg interessant om iets nieuws te zien. De zwarte mentor knikte, de jonge kater begon langzaam steeds meer een viezige geur te ruiken. Langzaam spitste de jonge apprentice toen de zwarte kater begon, hij draaide zich naar zijn mentor toe en keek hem aan in zijn blauwen ogen. ”Ruik je dat? Dat is het thunderpath. Het stinkt echt enorm”, Greens zijn zwarte mentor, Soaring knikte naar zijn mentor waarna hij zich door de laatste struiken duwde. De zwarte gebied glom in de winterzon, hij keek met een bewonderende ogen naar het zwarte veld. Waarom zou het zwart zijn, zijn ogen keken vragend naar het zwarte gebied. Even dacht te jonge kater na en zette voorzichtig een pootje op het zwarte gebied, het was erg glad. Vlak daarna haalde hij zijn poot van het gebied, "Ironsoul, wat.. Wat is dit?" Miauwde hij vragend. Hij keek zijn mentor aan, zijn vragende blik keek even naar het zwarte gebied en daarna naar de zwarte kater. "Het lijkt namelijk op jouw, maar dan plat." Grapte de apprentice daarna, opgewonden kroop hij het gladden gedeelte op. Natuurlijk stak hij het niet over maar bleef hij even staan toen hij met vierpoten erop stond, al lukte dat even tot hij uitgleed over het zwarte gebied. Langzaam krabbelde de jonge apprentice overeind en kroop langzaam terug naar zijn mentor, hij keek vrolijk en was klaar voor het volgende gebied te observeren. Hij zwiepte een paar keer met zijn staart en keek Ironsoul aan, wachtende tot ze weer door konden gaan of.. Zouden ze hier een tijdje blijven?? Mmmmmhh..

Onderwerp: Re: The place we call home wo 1 feb 2017 - 19:01

ironsoul

when the breezes of this storm surely blow

Elke mentor was zo’n beetje ‘verplicht’ om het thunderpath aan hun apprentice te laten zien. Puur en alleen omdat het zo’n gevaarlijke grens was. Ze deden het namelijk ook niet echt voor de lol. Als het aan hem lag, bleef hij er zo ver mogelijk vandaan. Zelfs tijdens patrouilles was de sfeer meer gespannen als de patrouille hierheen trok. Dat Soaringpaw zo luchtig deed over het verkennen van het thunderpath, was dan ook omdat hij nog niet gezien had wat het aan kon richten. Ironsoul had wel eens gehoord van warriors die na een paar moons al elder werden omdat ze geraakt waren door een monster. Zelf zou hij het verschrikkelijk vinden, dus bleef hij op een matige afstand van de zwarte strook staan.

Zijn apprentice daarentegen trippelde naar het thunderpath toe en zette er zijn pootje op. Ironsoul hield de omgeving scherp in de gaten, klaar om hem terug te roepen. "Ironsoul, wat.. Wat is dit?" Vroeg hij. "Het lijkt namelijk op jouw, maar dan plat." Grapte hij toen. De tom sprong vervolgens onnadenkend op het thunderpath. De zwarte mentor zette zijn vacht op en keek de jongere kater verschrikt aan. ”Kom daar eens heel snel weer af jij”, Zei hij, streng genoeg zodat het hopelijk indruk zou maken en hij zijn commando meteen uit voerde.

”Het thunderpath is gevaarlijk, Soaringpaw. Daar loopt niemand zomaar op, begrijp je? Er kan van het ene moment op het andere een monster tevoorschijn komen en dan gaat het heel snel mis”, Zei hij serieus, met samengeknepen ijsblauwe ogen. ”Ik denk niet dat je al elder wil worden nog voor je goed en wel warrior bent geweest, toch? Dus blijf er maar van uit de buurt als het niet nodig is om dichterbij te gaan”, Raadde hij zijn apprentice aan. Vervolgens wenkte hij de tom met zijn staart. ”Kom op, dan toon ik je waar Fourtrees ligt”, Glimlachte hij, om Soaringpaw weer wat op te vrolijken na zijn preek.

Onderwerp: Re: The place we call home za 11 feb 2017 - 8:51

De jonge apprentice was vrij trots dat hij op het gladde zwarte wegdek stond, zijn staart zwiepte speels. Zijn zwarte mentor zette zijn vacht op en keek de jongere kater verschrikt aan. ”Kom daar eens heel snel weer af jij”, Zei Ironsoul, streng. De jonge apprentice sloot kort zijn ogen en sprong van het zwarte wegdek af, jammer. Al had hij zichzelf wel bewezen, daar ging het om. ”Het thunderpath is gevaarlijk, Soaringpaw. Daar loopt niemand zomaar op, begrijp je? Er kan van het ene moment op het andere een monster tevoorschijn komen en dan gaat het heel snel mis”, Zei hij serieus, met samengeknepen ijsblauwe ogen. Soaring keek hem aan en knikte, even keek hij terug naar het zwarte pad. Misschien een andere keer, misschien niet. ”Ik denk niet dat je al elder wil worden nog voor je goed en wel warrior bent geweest, toch? Dus blijf er maar van uit de buurt als het niet nodig is om dichterbij te gaan”, Miauwde zijn mentor, hij knikte even en ging zitten. De jonge apprentice keek zijn mentor aan toen de zwarte tom zijn staart wenkte. ”Kom op, dan toon ik je waar Fourtrees ligt”, Glimlachte Ironsoul, hij glimlachten en knikte. Hij was wel klaar om naar die fourtrees te gaan, helemaal omdat hij op het Thunderpath had gestaan. Misschien kunnen we een wedstrijd houden?" Stelde Soaring voor. Iets van blijdschap was in zijn ogen gestaan, hierbij volgde hij zijn mentor. Al vroeg hij zich wel af wat ze nu zouden doen, hij was namelijk best wel geïnteresseerd naar echt van alles. Hoe zouden de fourtrees eruit zien, wat zou er interessant aan zijn. Al zouden ze nog een spelletje tegen elkaar nog leuker zijn dan gewoon een plek te bezichtigen niet waar?

OCC: Sorry voor de late reactie

ironsoul

when the breezes of this storm surely blow

Gelukkig deed Soaringpaw niet moeilijk toen hij hem beval om van het thunderpath af te komen. Hij wilde echt niet terug moeten rennen naar het kamp om te melden dat zijn apprentice aangevallen was door een monster en dringend hulp nodig had. Hulp kwam dan meestal zelfs te laat. Om zijn preek een beetje goed te maken, stelde hij voor om richting Fourtrees te gaan. "Misschien kunnen we een wedstrijd houden?" Stelde de tom voor. Ironsoul keek hem geamuseerd aan. Het leek er echt op dat hij van alles een spelletje wilde maken. ”Denk je dat je er sneller kan raken dan ik?” Vroeg hij met een grijnsje. Dat was wel heel optimistisch.

De jonge Soaringpaw keek met een grijns naar zijn mentor, hij wist dat de fourtrees een stuk hier van verwijderd was. Al wilde hij natuurlijk een uitdaging graag aan gaan, zijn glimlach was groter geworden toen zijn mentor reageerden. Ironsoul keek hem geamuseerd aan, ”Denk je dat je er sneller kan raken dan ik?” Vroeg zijn zwarte mentor met een grijnsje. Soaringpaw haalde zijn schouders op, he. Hij wilde zich inmiddels niet vervelen door het lange lopen, dus waarom geen spel. "Nou ja dat zien we wanneer ik die prachtige zwarte kop heb ingemaakt." Miauwde hij uitdagend, hij zwiepte speels met zijn staart. Hij was er klaar voor nou en of, hij keek zijn mentor vrolijk aan en natuurlijk uitdagend ook. Hij knipoogde naar zijn mentor, hij was er klaar voor. Vlug schoot hij in een sprint stand, hij zakten door zijn poten heen, hij hield wel van een interessant potje. Hij wist wel dat de kater hem zou inhalen, dat deed Amber ook bij hem. Hij was namelijk niet snel, al was hij wel een kater in style. "Wil jij aftellen of zal ik?" Miauwde hij vragend, hij wilde niet eens meer wachten op een antwoord. Hij zag zijn mentor eigenlijk meer als een mede apprentice, al maakte dat niet veel uit. Hij had namelijk niet veel vertrouwen erin, al wilde hij graag wel iets proberen te winnen. Dus hij moest er maar voor gaan, hij zal en moest zijn mentor in maken.

ironsoul

when the breezes of this storm surely blow

Het feit dat Soaringpaw van alles een spelletje maakte, vond Ironsoul niet erg. Hij deed maar wat graag mee. Zo kon hij ook kijken wat voor skills de jonge tom al bezat. De weg naar fourtrees was niet gevaarlijk, maar wel een eindje. Het zou dus een mix worden van snelheid halen, maar wel zorgen dat die aangehouden kon worden. Niet uitgeput raken in een sprint, maar ook niet zo traag dat het te lang duurde om aan te komen. Met een grijnsje vroeg hij of de apprentice er wel klaar voor was. ”Nou ja dat zien we wanneer ik die prachtige zwarte kop heb ingemaakt." Merkte die speels op. Menig mentor zou dat nooit tolereren, maar hij kon er de humor nog wel van in zien. ”Hoezo kun je mijn kop inmaken als het enige wat je te zien krijgt, mijn staart is?” Plaagde hij terug.

De zwarte warrior knikte naar het Thunderpath. ”Het thunderpath volgen tot het weg draait naar links, dan zijn we er. En er niet op hé, Soaringpaw”, Zei hij nog even, uiterst serieus, want het was een serieuze waarschuwing. ”Wil jij aftellen of zal ik?" Vroeg de tabby. Ironsoul ging in de starthouding staan. ”Op uw plaatsen”, Zei hij. ”Klaar?” Hij knipoogde nog even naar de tom. ”Af!” Riep hij, waarna hij weg schoot. Als de jongere kat hem nu in haalde, gaf dat niet. Hij wist perfect zijn snelheid en uithouding te balanceren, uit pure ervaring. Ervaring die bij Soaring nog ontbrak.

De jonge apprentice keek uitdagend naar de zwarte kop van zijn mentor, vaak plaagde hij maar of wilde hij juist de ander jagen tot een uitdaging al leek het zo dat zijn mentor hier wel mee in ging. Zijn mentor leek er namelijk ook zin in te hebben, hij glimlachten. Jup, zijn mentor was echt cool. Andere Apprnetices hadden misschien een hele strengen, hij had een geweldige mentor. ”Hoezo kun je mijn kop inmaken als het enige wat je te zien krijgt, mijn staart is?” Plaagde Iron terug. De leerling lachten, zijn ogen waren op de blauwen gericht. "Dat zien we wel vriend." Miauwde hij terug, zijn staart zwiepte en hij stond al klaar voor de start. De zwarte warrior knikte naar het Thunderpath. ”Het thunderpath volgen tot het weg draait naar links, dan zijn we er. En er niet op hé, Soaringpaw”, Zei de zwarte kater nog even, uiterst serieus, de jonge apprentice knikte. he, laten we gaan. Hij was klaar, hij voelde de grond onder zijn poten. Ironsoul ging in de starthouding staan. ”Op uw plaatsen”, Zei zijn mentor, ”Klaar?” Miauwde hij en gaf even naar zijn leerling een knipoog. ”Af!” Riep Iron, waarna hij weg schoot. De jonge kater had alles al een keer gegeven tegen Amberhunt en had keihard verloren omdat hij de snelle krijger niet kon bijhouden, al maakte dat niet uit. Hij schoot zo hard hij kon naar Iron toe, hij hijgde al zachtjes. Hij moest zich goed concentreren en als hij kon rende hij langs Ironsoul, vlug moest hij zich wel weerhouden om de bochten klein te houden doordat hij niet op het Thunderpath mocht komen. Dit kon een nadeel zijn als je te hard door de bochten ging, daar wist hij wel rekening mee moest houden. Vlug rende hij door, hij wilde zo snel mogelijk naar de Fourtrees toe. Al hijgde hij en voelde al vlug een brandend gevoel in zijn spieren, hij besloot zijn sprint te verlangzamen. Hij bleef hijgen, nee. Hij moest dit winnen, kom op! Soaringpaw zag de bocht aan komen en ging wat rustiger de bocht om waarna hij een tijdje op dat tempo liep, al was het stiekem nog steeds te hard voor hem. Hij was namelijk zijn adem half kwijt, al wilde hij wel zijn mentor in halen.

OCC: Ik vind je echt super mooi en goed schrijven!

Onderwerp: Re: The place we call home di 28 feb 2017 - 1:44

ironsoul

when the breezes of this storm surely blow

Ondanks hun vriendschappelijke omgang, wilde hij wel dat Soaringpaw naar hem luisterde. Hij wilde niet dat de jongere tom dacht dat een shortcut over het thunderpath hem zou helpen winnen. Daar zouden alleen maar problemen van komen. Langs de andere kant wilde hij hem het spelletje niet ontzeggen. Eerlijk gezegd had hij er ook wel zin in gekregen. Daarom had hij er ook mee in gestemd, om vervolgens het startsignaal te geven. Zoals verwacht haalde de apprentice hem in, aangezien hij zijn energie nog spaarde en zich in hield. De bruine tom schoot hem voorbij en verdween al snel uit het zicht.

Ironsoul had er vertrouwen in dat hij hem wel weer zou inhalen. En dat was uiteindelijk ook het geval. Misschien iets later dan hij gegokt had, maar hij zag duidelijk hoe Soaringpaw een stukje trager liep dan eerder. Hij voelde zich nog prima, al zwoegden zijn flanken ook om de zuurstof binnen te krijgen. Maar hij haalde zijn leerling weer in. Uiteindelijk had hij hem ingehaald, en net op tijd ook. Na een heel erg korte tijd kwam fourtrees al in zicht. De zwarte warrior remde af en keek achterom, waar hij Soaringpaw al aan zag komen. ”Een goeie wedstrijd, kom eerst maar even op adem”, Zei hij tegen de apprentice, terwijl hij zelf ook even ging zitten om te bekomen.

Onderwerp: Re: The place we call home za 4 maa 2017 - 19:26

Soaringpaw probeerde te blijven door gaan al had Ironsoul hem ingehaald, NEE. Niet weer, hij hijgde. Hij haten het als hij hierbij een verlies moest geven, de Fourtrees kwamen in zicht en dit gaf hem wat meer moeite. Dit gaf hem al een nadeel en helemaal toen Ironsoul had gewonnen, hij was geremd en bij dat zicht ging Soaringpaw al rustiger aan lopen. Het had nu geen zin meer om te rennen. Langzaam kwam hij bij zijn zwarte mentor aan, hij glimlachten naar hem. Uiteindelijk had hij hem ingehaald, en net op tijd ook. Na een heel erg korte tijd kwam fourtrees al in zicht. De zwarte warrior remde af en keek achterom, waar hij Soaringpaw al aan zag komen. ”Een goeie wedstrijd, kom eerst maar even op adem”, Zei Ironsoul, de jonge apprentice knikte hijgend. *puf puf* Volgende keer maak ik je in. *puf*" Vertelde hij zijn mentor al hijgend al keek hij eens rond, hij was op een best mooie plek gekomen dit was de plek waar de vierbomen zich bevonden en dus de gathering er was. Vele apprentice waren ervoor gevraagd, hij zelf niet er moesten namelijk altijd katten in het kamp blijven. Dus zou hij er niet naar toe gaan, al vroeg hij zich wel af of Ironsoul zou gaan. Hij haalde immers zijn schouders op, dat was een vraag voor een andere keer. "Wanneer gaan we veder met de training." Zei Soaring iets wat meer opgeknapte adem, zijn uitdagende blik keek naar zijn zwarte mentor. Hij lachten even, ja de volgende ronden zou hij winnen of ja proberen.

*PUF* = Hijgend geluid

Onderwerp: Re: The place we call home