Childlike Persuasion

Het begon zo onderhand meer een projectgroep te lijken; een hoopje bijeengeraapte katten die bij elkaar bleven, maar zich weer van elkaar los zouden maken wanneer hun gezamenlijke doel gerealiseerd was: de winter doorkomen. En heel slecht klonk dat helemaal niet. Het was tenslotte winter, en om één of andere reden was hier ook geen enkele neerslag, dus in jagen had niemand tegenwoordig echt nog zin. Gelukkig waren er dan een stel katten die het voor haar wilden doen, in ruil voor Djinn's bescherming. Een ideaal plan: hoe meer de jagers van de groep zouden vangen, hoe dikker Djinn werd, en op een gegeven moment zou ze gewoon over hun vijanden heen kunnen rollen. Ze grinnikte even om haar eigen gedachte, ze zag het al helemaal voor zich. Voor nu was het een goede oplossing, al was hij misschien maar tijdelijk. De kater knikte op haar argument, maar gaf vervolgens aan dat hij niet echt op zoek was naar een beruchte status. Ergens had hij daar ook wel gelijk in, je wilde immers niet al teveel aandacht krijgen van vijf verschillende clans. "Hoe dan ook, ik zie je groepje wel zitten," sprak de kattin smalend. "Misschien een kleine tour over jullie terrein?" Ze moest natuurlijk wel weten wáár het was. De meeste roguegroepen hadden zeer bescheiden gebieden, en ze vroeg zich af hoe deze er uit zou zien.  

Er waren nog een aantal vragen die ze had over deze groep. Wat voor katten zaten erin? Hoeveel katten zaten erin? Was er echt een leider en een regelgeving, of ging iedereen echt zijn eigen gang? Dat zou later wel komen, er was nog genoeg tijd om alles uit te zoeken. Daarbij moest ze de ins en outs van dit gebied nog gaan onderzoeken. Het was wel zo handig als je de manier van leven van de verschillende groepen katten in het gebied een beetje kende. Ze had wel een bepaald idee van hoe de clans eruit zagen, maar ze had nog geen enkele ervaring gehad met de wezens die zich in die groepen huisde. Misschien dat ze even op zoek moest gaan, de grenzen moest uitzoeken en eventueel zou ze één of ander lid van een clan tegen het lijf lopen. Toen ze een tour door het gebiedje suggereerde, knikte de kater instemmend en gaf aan dat er nog ruimte was voor uitbreiding. Er kwam een grijns op haar gezicht, misschien dat ze ooit nog eens in het offensief zouden gaan. Heel machtsgeil was ze niet, ze hoefde geen macht, geen hoge positie. Maar hier en daar wat drama en conflict zorgde toch voor een spannender leven.

Ze kwamen aan bij een oude veestal, omringd door prikkeldraad. Een fysieke muur om de buitenstaanders weg te houden, ideaal. Djinn keek hem onder de indruk aan. "Lang niet slecht! sprak ze enthousiast uit. Iets té enthousiast naar haar mening. Het leek wel een uitvalsbasis. Ze zwaaide geamuseerd met haar staart. Misschien zou het prikkeldraad haar werk wel voor haar doen. De kater introduceerde de stal als hun slaapplaats, en Djinn knikte. Ze moest wel ergens veilig kunnen tukken. "Je bent bescheiden geweest," miauwde ze glimlachend terwijl ze even rondliep. "Ik waardeer het dat je dit kleine koninkrijkje ook met mij wil delen." Tevreden wandelde ze de stal in, hier en daar lag er al een nest. Een warme plek voor de winter. "Ideaal," miauwde ze tevreden. Misschien zou ze hier toch langer blijven dan verwacht.

Bedenkelijk keek ze naar de grijze kater. Wat waren zijn intenties voor zo'n groep? Hij zag eruit als iemand die zijn eigen boontjes wel kon doppen. Hij wekte de indruk dat hij een volledige kudde koeien eigenhandig kon vloeren, dus waarom had hij hulp nodig bij het jagen? Misschien had hij er net als zij ook gewoonweg geen zin in, al leek hij haar een behoorlijk harde werker. De gedachte kroop in haar kop dat hij wellicht helemaal niet kon jagen, dat hij het nooit geleerd had. Dat zou pas triest zijn. Maar wie leerde wel hoe je moest vechten, en vervolgens niet om te jagen? Nee, voor nu hield ze het maar op de conclusie dat hij net zoals zij te lui was om het grootste deel van de dag achter konijnen en vogels aan te rennen. Daarbij, jagen was niet makkelijk als je overal boven uit stak met je gigantische lengte.

De kater leek blij met het feit dat ze zich meteen al op haar gemak voelde, en hij bood haar één van de prooien van de stapel aan. Ergens vond ze het lullig om al iets te eten terwijl ze nog geen enkele vorm van werk geleverd had, maar aan de andere kant rammelde ze van de honger. De grijze kater zelf pakte ook een prooi en begon deze op te peuzelen. "Don't mind if I do," miauwde ze tevreden, waarop ze één van de kleinere prooien pakte - je moest immers een compromis sluiten. Ze nestelde zichzelf vlakbij Tank, lekker afgesloten van de kou van buiten. "Hoe heb je de andere leden gevonden? Ook van straat geplukt?" vroeg ze toen. Ze wilde wel weten met wie ze dit stalletje zou gaan delen.

Het was niet alsof ze snel onder de indruk was, maar voor een groep 'losse' rogues hadden de katten hier het behoorlijk goed voor elkaar. Een eigen territorium van redelijke grootte, een warme stal om in te slapen, prikkeldraad dat hen omheinde ter verdediging van het gebied en als kers op de taart: een redelijke prooistapel. Het was meer dan iedere alleenstaande rogue ooit op zou kunnen hopen. Nu was ze wel benieuwd naar de andere leden van deze groep. Het vergde toch enige samenwerking om dit soort dingen klaar te kunnen spelen, en ze was wel nieuwsgierig naar wat voor katten hier nog meer rondliepen. Van zichzelf was ze vrij sociaal, dus ze hoopte, en ging er grotendeels vanuit, dat haar integratie in de nieuwe groep soepel zou verlopen. Toen ze vroeg hoe Tank aan de verschillende leden was gekomen, merkte hij op dat het redelijk makkelijk was geweest om katten te vinden gezien het een strenge winter zou worden. Ze knikte, ze had al gemerkt dat het de laatste paar dagen niet had geregend hier, en ze ging er vanuit dat dat allang zo was, het was immers behoorlijk lastig geweest om water te vinden. Zijn volgende opmerking deed haar met haar oren trekken. "Die 'kwaadaardige' clan?" vroeg ze toen. Het was een raar idee om je bij een groep te voegen en er nooit meer uit te mogen. "Waar zitten ze precies? Het lijkt me beter als ik ze voor nu even vermijd," merkte ze toen op. Hoe leuk ze het ook vond, ze kon beter niet beginnen met een conflict.  

Opgetogen begon ze haar maaltijd uit elkaar te halen: een kleine vogel. Hier en daar plukte ze de veren eruit, die vond ze immers niet om te vreten. Het vlees, hoewel het niet veel was, smaakte haar goed. Het enige dat ze op kon merken, was dat het tamelijk droog was. Sporadisch had ze gehoord over de droogte en hoe lang die hier al duurde, en even vroeg ze zich af of het wel een goed idee was om hier te settelen. Een droogte was niet bepaald makkelijk om mee te werken, en vaak liepen spanningen hoog op wanneer water schaars was. Aan de andere kant leek het haar ook wel weer opwindend, er was hier tenminste íets aan de hand. De grijze kater vertelde over het kamp van de 'alternatieve' clan en het klonk alsof deze niet al te ver weg was. Verder vertelde hij nog dat de katten van de zogenaamde Elite te herkennen waren aan hun edgy halsbandjes. Djinn keek hem fronsend aan. "Wauw," mompelde ze. Halsbanden. Nou ja, als dat je ding was... "Ken je een paar van die beesten?" vroeg ze toen. Misschien stond Tank wel op redelijk goede voet met de Elite, al kon ze dat niet echt afleiden aan hoe hij over de groep sprak.

Het was haar al wel heel erg duidelijk geworden dat dit gebied ongelooflijk anders was dan haar thuisland. Waar zij vandaan kwam, was de meerderheid van de katten solitair. Enkelingen hadden zich verenigd in een groep, al telden deze groepen zelden meer dan tien leden. Vaak claimden ze maar een klein gebied, dat dan wel weer met man en macht verdedigd werd. Zelf had ze ook in zo'n groep gezeten, en ook daar had de regel gegolden dat je eruit kon stappen wanneer je wilde. Iedereen was vrij, kon gaan en staan waar hij wilde. Heel mooi, heel vrij, tenzij je partner ineens besloot weg te willen en vervolgens zijn gezicht nooit meer te laten zien. Djinn stopte even met kauwen en staarde de verte in bij de gedachte aan haar ex. Hoewel het haar niet heel erg meer deerde, deed het nog steeds een beetje pijn. Afwijzing was nooit leuk, vooral niet wanneer je ego vrij groot was. Ze probeerde zich te focussen op de woorden van Tank. Ze wilde niet zo'n sneu gedumpt geval zijn. De kater gaf aan dat hij close was met hun vorige 'commander', weer zo'n vage titel. Ze keek hem even verbaasd aan toen hij vertelde dat hij daar daadwerkelijk had gewoond. Blijkbaar was die commander gestorven. "Gecondoleerd," mompelde ze zachtjes. Natuurlijk kende ze wel medeleven, maar de manier waarop ging vaak wat ongemakkelijk. Ze nam nog een hap van haar prooi en at haar mond leeg. "Ik ben benieuwd," zei ze toen, met een herstelde expressie op haar gezicht. "Is er nog iets dat ik écht, écht moet weten?" luidde haar nieuwe vraag. Ze wilde niet meteen op de tere teentjes van de clans trappen.  

Iedere idioot met een beetje inlevingsvermogen kon wel zien dat er meer achter Tank's verhaal schuilde, of het nou iets met die overleden Commander te maken had of niet. Toch was ze niet zo'n onaangenaam persoon dat erop door zou vragen. Waarom zou ze ook? Ze kende de grijze kater niet eens, en hoewel ze hem steeds meer begon te mogen, ze had geen zin om wat voor therapeutische rol dan ook aan te nemen. Waarschijnlijk had de kater daar zelf ook absoluut geen behoefte aan, dus bleven ze beide even stil. En het was niet eens zo'n ongemakkelijke stilte. Het was zo'n stilte waarbij het oké was om even stil te zijn, althans, dat gevoel had Djinn zelf. Misschien dat er zich later een kans voor haar zou voordoen om even verder in Tank's gedachten te peuteren. Ze vond het tamelijk leuk om anderen tot op het bot te analyseren, en dat terwijl ze zelf emotioneel behoorlijk ongearticuleerd was. Op haar vraag kreeg ze te horen dat de katten hier snel boos werden over kleine dingen, waarop ze de boskat even geamuseerd uitkeek. Ze testte graag andermans' grenzen, en had er persoonlijk een hekel aan wanneer katten zich onredelijk gedroegen. Dit zou vast helemaal goed komen. Ze peuzelde de laatste resten van haar prooi op, en kwam overeind. "Bedankt voor de maaltijd," miauwde ze tevreden. "Ik denk dat ik aan de constructie van mijn nest ga beginnen," vervolgde ze, half spinnend bij de gedachte aan een warme slaapplaats. "Daarna zal ik me wel even oriënteren op die zogenaamde clans." Een flinke wandeling was wat ze voor de boeg had. Ze voelde zich als één of andere kleuter die voor het eerst naar school ging: licht geïntimideerd, matig enthousiast en vreselijk nieuwsgierig.