Astray | +Draco

In gedachten verzonken dwaalde de jonge kattin rond, niet wetend waarheen. Ze was snel afgeleid de laatste tijd, waardoor ze zich erg stom en ongemakkelijk voelde tussen haar clangenoten. Om die reden was ze steeds minder vaak aanwezig in het RiverClan kamp, maar dwaalde ze rond in het territorium of op de plekken waar allerlei verschillende katten kwamen. Ze joeg op zichzelf en probeerde altijd wat prooi mee te nemen wanneer ze terugkeerde, prooi werd immers ook steeds schaarser, waardoor het niet leek alsof niemand er moeite mee had dat ze vaker afwezig was dan aanwezig. Met een zucht kwam de jonge warrior tot stilstand, ze had besloten om even te rusten voordat ze weer terugkeerde. Ze liet haar achterwerk zakken en bestudeerde haar omgeving, een open vlakte in een klein bos met een middelgrote rots aan de rand van de vlakte. Het kleine beetje gras wat er groeide voelde hard en pijnlijk aan haar pootkussentjes, het werd tijd dat er regen ging vallen.

+ Draco

Een koude rilling liep haar over de rug, de rust op de plek werd vervangen door een onaangenaam gevoel. Met veel onzekerheid keek de kattin rond, langzaam terugdeinzend. Haar poten namen haar naar de schaduw achter de rots, waar ze meer beschutting had dan midden op de open plek. Ze voelde zich stom, ze was afgedwaald geweest in haar gedachten en had niet er niet op gelet waar ze heen was gelopen. Wat er ook zat, het had haar waarschijnlijk al gezien. Toch durfde ze geen enkele stap verder te zetten, wegrennen had ook geen zin, als het echt op haar uit was zou het toch achter haar aan komen. Ze wilde geen risico nemen om in de problemen te komen, maar was er bang voor dat dat al te laat was. Er kon hier van alles zitten.

Ze hoorde wat geritsel in de struiken wat te groot klonk voor een prooidier. Alle overgebleven opties vlogen door haar gedachten, een hond, een das, een vos, een kat. Ze wist niet wat ze hoopte, maar wat het ook was, het had haar opgemerkt en was naar haar op zoek. "Ook hier voor een wandeling?" hoorde ze. Het was dus een kat. Naarmate de kater dichterbij kwam ving ze een geur op, Elite. Ze kneep haar ogen dicht en voelde zich enorm stom, nu zat ze echt in de problemen. "Gezellig." Het sarcasme vloog van de woorden van de kater af. Applecore besloot zich niet te laten zien, misschien viel ze tegen voor de kater en ging hij gewoon weg. "Ik was hier namelijk ook voor mijn rust." vervolgde de kater. Hij irriteerde haar enorm met de manier waarop hij sprak, maar ze probeerde dit te verbergen, wetend dat dit de bedoeling was.

De irritatie groeide toen de Elite kater haar begon te bedreigen, maar ze wist zichzelf in te houden. Haar irritatiegevoel begon haar angst te overmeesteren, waardoor ze moeite moest doen om zichzelf uit de problemen te houden. "Ik ga gewoon voor je buik." had de kater er aan toegevoegd. 'Oh, probeer het maar!' snauwde de kattin terwijl ze achter de rots vandaan kwam. Ze stond nu oog in oog met een witte kater. Applecore liet een kleine glimp van verassing door, de kater zag er netjes uit en leek gezond, niks van wat ze over Elite katten had gehoord. Integendeel, hij leek gewoon op een kat.

Ze vroeg zich af hoeveel Elite katten ze wel niet al ontmoet had met deze kat voor zich, het kon iedere rogue zijn geweest die ze ooit was tegengekomen. Ze dacht aan de verhalen die haar verteld waren over de Elite katten, vieze wezens, geen genade, bloeddorstig. De kater leek al eerder zwaar gevochten te hebben, hij was immers alleen in deze wereld. "Is dat een uitdaging?" klonk de kater. Applecore keek hem pissig aan. 'Heb je niks beters te doen?' siste ze. Ze had hier totaal geen zin in, maar ze was wel bereid deze kater te bevechten als het zou moeten. Ze betwijfelde alleen of ze er levend vanaf zou komen.

Toen de kater zich uitstrekte en zichzelf echt liet zien deed Applecore een stapje terug. Als ze in een gevecht terechtkwam met deze kater had ze heel veel geluk als ze er levend vanaf kwam. De kattin had niet veel ervaring met echte gevechten, ze was meer het jagen en verdwalen type. "Die toon staat me totaal niet aan." merkte hij op. Hij had niks te klagen, alsof zijn toon haar aan stond! "Zeg maar snel sorry." Applecore trok haar neus naar hem op. Ook al was deze kater een stuk sterker dan haar, ze liet niet over zich heen lopen, daar was ze veel te koppig voor. 'Jou toon is anders ook niet de allerbeste.' merkte ze op. Als ze niet meer zou terugkeren naar het kamp, zou ze in ieder geval niet als een bange muis weggekropen zijn.

"Het is de toon die je verdient." snauwde de kater. Haar bek viel bijna open, ze kon deze kater echt niet geloven. Dat een kat die ze totaal niet kende haar zo pissig kon maken... "Ik was niet degene die begon met spreken." merkte ze op. Haar toon was inderdaad niet bepaald aardig, maar waarom zou ze? Het was immers een Elite. Ze begon zich af te vragen waarom de kater eigenlijk zo tegen haar deed, buiten dat de Elite bekend stonden om het haten van de Clans. Hadden deze katten een eigen leven buiten het moorden? Applecore kende de Elite alleen van verhalen, die nu deels onwaar bleken te zijn.

"Maar je bent wel degene die gaat eindigen met spreken." snauwde de kater. Er veranderde iets aan de sfeer van het gesprek. Een koude rilling liep over de rug van de jonge kattin terwijl ze probeerde te ontcijferen wat hij precies bedoelde. Er verscheen een grijns op het gelaat van de witte kater, een die haar niet aanstond. "Voor goed." De woorden klonken zacht, maar drongen goed door. Het angstgevoel dat haar bekroop maakte de warrior duizelig, ze wist precies wat hij bedoelde. Applecore deinsde achteruit. Haar gedachten leken te stoppen met werken. "W-Wat?"

De kater leek erg vol van zichzelf te worden. Applecore twijfelde even of hij een grapje maakte. Helaas was ze erin getrapt. Deze kater frustreerde haar enorm. "Niet alleen jij, maar je hele clan gaat er ooit aan. Dat is de macht van de Elite." vertelde hij vol trots. Applecore keek hem stomverbaasd aan, meende hij dit? Ze lachte zachtjes. "Dat is wat jullie denken?" Ze wist even niet meer wat haar overkwam. Deze kat dacht dat zijn 'Clan' haar echte Clan aankon? "Jullie kunnen elkaar niet eens vertrouwen!" De woorden kwamen er luider uit dan de toon waarop ze eerder had gesproken. Ze boorde haar nagels in de aarde en klemde haar tanden op elkaar, ze voelde zich enorm beledigt.

Ze leek de kater enorm pissed off te hebben gemaakt, waardoor ze besloot niet veel verder te gaan met de beledigingen. "Oh ja en dat met Thunderclan dan? Was zeker een droom? We zijn misschien niet te vertrouwen maar weten wel hoe we moeten vechten." snauwde de kater terug. Applecore was zelf niet zo'n fan van ThunderClan, maar ze zou ook geen kant kiezen tussen deze kater en ThunderClan. Met een zwiep van haar staart en een flinke stap naar voren raakte het puntje van haar snuit bijna die van de kater, ze was eerder gefrustreerd dan kwaad. "Dat zeg ik ook niet, ik weet heus wel dat als jullie mijn Clan binnenvallen we bijna geen schijn van kans maken, maar dat zegt niet dat we niet samenwerken om elkaar te redden." siste ze.