Childlike Persuasion

Haar persoonlijke diaspora had haar veelvoudig naar alle hoeken van de wereld geleid, althans, zo leek het. Ze had geen enkel idee wat het nou precies was waardoor ze zoveel moeite had met het blijven in één gebied voor een langere tijd. Na enkele weken had ze altijd die drang om alles wat ze had opgebouwd achter te laten en er opnieuw vandoor te gaan. Misschien was het wel een karakterfout van haar kant, of misschien was het juist de rest van de wereld die zo ontzettend eentonig was. Hoe dan ook, ze had zichzelf naar dit specifieke gebied gewerkt, zonder duidelijke reden. Het eerste wat ze merkte was een ontzettend grote hoeveelheid aan verschillende kattengeuren, hier en daar met overlappende geuren die hen samen brachten als een soort eenheid. Grote groepen katten dus, niet bepaald de meest uitnodigende situatie, maar het maakte haar niet zoveel uit. Uiteindelijk wist ze dat ze haar draai wel weer zou vinden, op één of andere manier. Ze schuifelde wat over de grond, niet zeker wetend wat haar eerste move zou moeten zijn. Een middagdutje klonk niet bepaald slecht.  

✗ Tank eerst

Haar ogen gleden over het gebied, er leek niet bepaald iemand in de buurt te zijn. Niet de meest intrigerende omgeving wanneer je overwoog om ergens voor langere tijd te blijven, maar ze was wel toe aan wat tijd voor zichzelf. Ze fronste bedenkelijk terwijl ze de pro's en con's afweeg tussen het doen van een dutje of het vangen van wat prooi. Ze had immers altijd honger en ze was daarbij ook altijd vrij lui. Het was een groot geluk dat ze zichzelf kon verdedigen, anders had haar passiviteit haar waarschijnlijk al lang naar de onderkant van de voedselketen gewerkt. Een bepaalde geur trok haar aandacht, en de poes draaide zich om. Er kwam een bulldozer van een kat op haar af, en om één of andere reden zat de kater zo in zijn eigen hoofd dat hij haar niet leek te zien. Toen hij bijna op het punt van aanrijding was, merkte hij haar op. "Wauw," mompelde ze, onder de indruk van zijn gebrek aan perceptie. Misschien was het ook wel gewoon omdat hij zo gigantisch was. "Zo druk in gedachten?" vroeg ze hem met een zwaai van haar staart. Ze wilde wel eens weten wat deze kater zo bezig hield dat hij in staat was haar te vertrappen.

Automatisch bekeek ze de reus voor haar een paar keer van top tot teen. Om eerlijk te zijn had ze waarschijnlijk nog nooit zo'n grote kat gezien, dus ze was stiekem wel licht verbijsterd door zijn voorkomen. Niet dat ze zelf heel klein was, maar dit sloeg alles. De kater knikte instemmend op haar opmerking. Aan de ene kant vroeg ze zich af waardoor hij zo diep in gedachten was, maar aan de andere kant wist ze ook wel dat dat haar zaken niet waren. Ze kon het zelf ook niet echt op prijs stellen wanneer iemand die ze amper kende een kruisverhoor op haar uitoefende. De kater vertelde dat er meestal niemand was die in zijn buurt durfde te komen, en Djinn keek hem lichtelijk geamuseerd aan. "Dat kan ik me voorstellen," miauwde ze met een zwaai van haar staart. Misschien was hij in het geheim wel zo'n gigantische teddybeer, hoe leuk zou dat zijn? "Hé, ik ben een soort van nieuw hier," begon ze, deze keer iets serieuzer. "Kun je me het één en ander over dit gebied vertellen?" Als ze van plan was hier te blijven, kon ze maar beter gaan uitzoeken wat hier nou precies was.  

Gelukkig was de kat bereid om haar in te lichten over alle ins & outs van het gebied, iets dat haar wel zou gaan helpen. Het was een beetje vreemd om zo vriendelijk om hulp te vragen, of om überhaupt al iemand's hulp nodig te hebben. Meestal dopte ze al haar boontjes zelf, al was dit natuurlijk ook weer geen geval waarin ze enorm afhankelijk was van een ander. Ze wist dat ze diplomatisch kon zijn, als ze wilde, maar haar ongeremde neiging om iedereen die ze tegen kwam lichtelijk te kwellen, lag nog wel eens in de weg. Ze luisterde aandachtig terwijl de kater vertelde over vier groepen, Clans genaamd, die allemaal hun eigen plekje in de wereld hadden opgeëist. De vijfde groep klonk al helemaal absurd, maar eigenlijk ook een beetje als een groep waar ze zelf ooit had ingezeten. Hun voornaamste doel was blijkbaar om de clans ten val te brengen, heel ambitieus. "Dat klinkt allemaal behoorlijk vermoeiend," merkte ze even op. De eerste vraag die in haar op kwam, sprak ze ook meteen uit. "En jij? Tot welke groep behoor je?" Op het eerste gezicht zou ze niet denken dat hij bij clan nummer vijf hoorde, hij had ze immers persoonlijk beledigd. Nu was de vraag nog of ze zich zelf in dit hele drama wilde mengen. Het antwoord was waarschijnlijk 'ja'.

Ergens vroeg ze zich af hoe zo'n clan er eigenlijk uit zag. Waren het grote groepen katten? Dat moest haast wel, wilden ze beslag kunnen leggen op een eigen territorium. De onbekende kater leek het ook niet echt op de clans te hebben, dus ging Djinn er maar van uit dat hij een rogue was, evenals zij. Zonder vaste groep, zonder enig doel. Soms kon het best eenzaam zijn, maar ze had alles liever dan dat ze vast moest zitten aan dezelfde plek met dezelfde personen. Zo nu en dan werd je gewoon moe van alles, en moest je er even tussenuit. De kater gaf aan dat hij zich overal niet echt mee bemoeide, iets wat naar Djinn's mening een wijze beslissing was. Op haar vraag antwoordde de kater dat hij niet bij een clan zat, maar wel een overeenkomst had met een aantal andere rogues. "Je bent toch zeker niet van plan clan nummer zes te stichten?" vroeg Djinn met een grijs op haar gezicht. Deze kater leek haar niet het soort dat afstand wilde doen van zijn status als rogue. In groepen leven had zo zijn voordelen, maar om je hele leven aan één vast te zitten? "Hoeveel katten telt die groep van je?" was haar volgende vraag. Mocht ze beslissen om hier wat langer te blijven, dan was deze groep wellicht een verstandige optie.

Het leek haar een goed idee om zo snel mogelijk te kijken tot waar de grenzen van deze clanterrioria reikten. Het zou natuurlijk behoorlijk vervelend zijn wanneer ze als een blinde kip vijandig territorium binnen wandelde. Ze mocht dan vrij sterk zijn, een hele groep katten zou ze natuurlijk niet in haar eentje aankunnen. Vooral niet als het katten waren die aan grootheidswaanzin leden. Haar prioriteit was nu toch wel om dit gebied en de katten die er woonden te leren kennen, dus waarschijnlijk was een kleine veldtocht wel op zijn plaats. De kater vermeldde dat je rogues niet kon leiden, en dat was een uitspraak waar Djinn alleen maar instemmend op kon knikken. Kon het toeval zijn dat ze de meest interessante kater van dit hele gebied als eerste had ontmoet? "Ik begrijp niet hoe je je hele leven onder het toezicht van een ander leeft," miauwde ze. Het leek haar bijzonder raar om al je individualiteit op te geven voor een groep of clan. Blijkbaar dachten sommigen daar anders over. De kater twijfelde om haar de gevraagde informatie te geven, en ze greens. "Misschien als die onbekende interesse heeft in je groep?" vroeg ze toen, met een suggestieve zwaai van haar staart. Heel verkeerd leek die groep haar niet.

Bindingsangst, dat moest het haast wel zijn. Ze bleef nooit lang op één plek, met één groep, of met één kater. Ze liet een spoor achter van oude vrienden, gebroken harten en onwettige kittens, en om één of andere reden kon ze zich er echt niet om bekommeren. Ieder nieuw gebied leek een nieuw hoofdstuk in haar leven, en wanneer ze weg ging, vond ze het ook absoluut niet echt om datzelfde hoofdstuk af te sluiten. Afscheid nemen was nooit iets moeilijks geweest voor haar, op die ene keer na. En zo dacht ze ook over dit gebied; ze zou alles uitpluizen. Hier en daar wat vrienden maken, wat avonturen beleven en net zo makkelijk weer weggaan. Haar nomadische bestaan maakte haar gelukkig, althans, dat was wat ze dacht. Een alternatief hoefde er nog niet te komen. Alles wat ze nodig had was eten, water en haar persoonlijke gevoel van vrijheid. Ze knikte even toen de kater aangaf dat de andere katten waarschijnlijk niet beter wisten. Een best treurig iets, als je er over nadacht. "Misschien zeggen zij nu wel hetzelfde over ons," miauwde ze met een flauwe glimlach. Waarschijnlijk had ze zichzelf ook superieur gevonden wanneer ze in een clan was geboren. Ze spiegelde de grijns van de kater toen hij indirect maar tactvol naar haar naam vroeg. "Djinn," miauwde ze, trots op de naam die haar prachtige moeder haar had gegeven. "En jij?" Ze was wel benieuwd naar wat de moeder van deze kater een toepasselijke naam had gevonden. 

Het was al even geleden dat ze echt deel uit had gemaakt van een groep katten. De afgelopen maanden waren de meest eenzame tot nu toe geweest, misschien dat ze daarom nu wel zo wanhopig op zoek was naar sociaal contact. Toch vond ze het zo nu en dan niet echt erg om in haar eentje te zijn. Het voelde om één of andere reden behoorlijk bevrijdend om niets te hoeven doen, al kon het ook heel snel gaan vervelen. Een beetje voor jezelf jagen en slapen, hier en daar verdedigde je territorium, en daarmee was je dag vaak al voor bij. Een tijdelijke oplossing, maar geen leven dat ze voor zich zag wanneer ze haar ogen sloot. Ze was er wel achter gekomen dat ze toch wel een sociaal dier was, alleen zijn lag haar niet altijd even goed. De kater leek geen moer te geven om wat de clans van hem dachten, en ergens vond ze dat wel een fijn idee. Wat maakte het ook uit wat de rest dacht? Het leven als rogue mocht dan niet één van de makkelijkste zijn, ze zou haar vrijheid niet opgeven voor wat dan ook. De kater stelde zich voor als Tank. "Kort maar krachtig," luidde haar commentaar op zijn naam. Het paste bij hem. Ze lichtte een beetje op toen hij naar haar vaardigheden in vechten vroeg. Ze had al lang geen deel meer uitgemaakt van een gevecht. "Ik denk dat je de juiste persoon hebt gevonden," miauwde ze met een scheve grijns op haar bek. De enige vraag was dan nog wat ze terug zou krijgen voor haar verdiensten.

Het klonk allemaal als een hoop gedoe: vijf clans die concurreerden om gebied te behouden en een bende ongeorganiseerde rogues die zich tussen de grenzen door moesten persen. Ergens was het een tikkende tijdbom, er hoefde maar één keer iets goed mis gegaan voordat er een gigantische oorlog uit zou breken. Dat maakte het gebied voor haar eigenlijk alleen maar aantrekkelijker. Ze hield van drama, en ze zocht graag conflicten op. Waarschijnlijk niet één van de beste karaktertrekken, maar het leven was zo saai als er nooit iets spannends gebeurde. Hier en daar mengde ze zichzelf in de problemen van anderen, grotendeels als een soort van bezigheidstherapie. Het was niet meer dan natuurlijk voor haar om haar ook in deze situatie te willen mengen. Ooit op een dag zou het wel zodanig escaleren dat het zelfs haar teveel werd, en dan zou ze net zo makkelijk weer weg zijn als ze gekomen was. Djinn trok vrolijk met haar oren toen Tank haar vertelde dat haar slaapplek en voedsel voor haar geregeld werden, dat klonk absoluut niet slecht. Ze knikte op wat de kater zei, een ideale deal wat haar betrof. "Klinkt goed," miauwde ze tevreden. "En dit clubje van je... hebben jullie een naam?" Het was natuurlijk lastig om berucht te worden als katten niet eens wisten hoe je heette.

Er verscheen een vage frons op haar gezicht. Het was weer eens zover; Djinn had honger. Echt zin om te jagen had ze meestal niet, maar honger had ze het grootste deel van de tijd. Hier en daar was ze langs groepen gekomen die voor elkaar jaagden, iets dat haar helemaal geweldig leek, aangezien ze gewoon een prooi van de stapel zou kunnen pakken en lekker kunnen gaan vreten. Toch had ze het niet zo op groepen. Er was één keer in haar hele leven dat ze zich had aangesloten bij een hoop katten die zich tot dezelfde 'groep' benoemden, al was het allemaal heel vrijblijvend. De katten zorgden voor elkaar, maar als je weg wilde, kon je weggaan. Een vrijheid waar ze natuurlijk profijt van had gehad, aangezien ze er nu al lang weer vandoor was. De kater leek niet bepaald een idee te hebben wat de naam was van zijn groepje, en leek er het nut ook niet van in te zien. Djinn haalde ook haar schouders op. "Het is wat makkelijker," merkte ze op. Het was altijd makkelijker als personen en dingen een naam hadden. "Plus, 'die ene roguegroep van tegenover' klinkt niet echt heel intimiderend." Bloodclan was dan weer wel een beetje over the top. Wat voor grade A edgelords zouden dat wel niet zijn?