Kids Again

De Young Warrior trippelde met pas gevangen prooi het kamp in en gooide die bij de hoop. Ze had een lange, maar relaxte dag jagen aan de rug. Hoelang zou het duren voor een of andere zeikerige senior haar kwam bekritiseren? Dawn besloot genoegen te nemen aan het moment en griste een muis van de stapel. Hiermee ging ze een paar voslengtes van de Nursery liggen. Zo snel als maar kon knaagde ze het vlees van het diertje. Ze besloot net om de restjes weg te ruimen toen er opeens een schattig piepje achter haar klonk. ''Hallo daar kleintje.'' Begon ze instinctief al te mauwen.

-Ribkit first

De jonge kitten was buiten de nursery, al wist zijn pleegmoeder dat niet. Zijn lichtgrijze gestalte struikelde naar buiten, nog niet helemaal handig op zijn pootjes. Ribkit keek om zich heen met grote kittenblauwe oogjes. Kijk eens naar al die grote katten! Hij durfde nog niet veel verder te gaan dan een paar muizenstapjes erbuiten, maar toch.. Het was al meer dan zijn siblings! Omdat staan heel vermoeiend was ging de pluizige kitten zitten, zijn mondje lichtjes openhangend. Hij richtte zijn blik op een kattin toen die hem aansprak en met grote oogjes staarde hij haar aan, niet helemaal begrijpend wat ze tegen hem zei omdat hij zo bezig was met alles in hem op te nemen.

Nadat ze zich om had gedraaid stond ze oog in ook met een grijs pluizenbolletje. Deze kit was nog wel heel erg jong. Hij staarde haar schaapachtig aan, niet begrijpend wat ze allemaal zei. "Naw." Schoot er automatisch al uit haar mond. "Moet jij niet nodig weer eens terug naar mama?" De kit zou het vast heel erg koud hebben, gezien het weer. "Of ben je uit op wat anders dan zo'n saai hol?" Aan de andere kant, zo had ze zichzelf ook altijd gedragen. Ze was de rebel uit het nest.

De zeer jonge kitten begon wel al wat woordjes op te pikken, en hij verstond Mama en terug en anders, maar dat was het zo goed als. toch kon de slimme kitten wel een gedacht vormen van wat de poes bedoelde met haar woorden. Ribkit geeuwde even en schudde toen zijn kopje, al was het niet duidelijk op wat hij nu precies 'nee' antwoordde. En om eerlijk te zijn, misschien wist hij dat zelf ook niet. De lichtgrijze kitten geeuwde opnieuw en legde zich neer, niet per se aandacht spenderend aan de grijze poes.

Haar ogen straalden van de schattigheid. Was zij ook ooit zo? Ze schudde haar kop. Vast niet. Ze keek weer naar het lichtgrijze katertje. Hij geeuwde om vervolgens zijn kop te schudden. Het wat duidelijk dat hij maar wat deed. Compleet logisch natuurlijk, want hij stond vast niet heel lang op de wereld. Plots viel haar oog op een klein mosballetje. Perfect. De poes harkte het stukje mos haar zich toe en rolde het naar de kit. "Pas op! Het mosmonster komt je pakken!" Mauwde ze met een klein sprongetje naar achteren.

Ribkit sloot zijn kittenblauwe oogjes en legde zijn kopje op zijn poten. Hij keek even verbaasd op toen iets tegen zijn poot botste, al reageerde hij er verder niet op. Bij de uitroep van de poes keek hij gedesinteresseerd naar haar, maar niet voor lang. Al snel legde hij zijn kopje weer mooi op zijn pootjes, want het was zo vermoeiend om hem op te houden. Hij snapte niet goed wat de warrior wou doen, maar hij vond het maar raar.