You crossed the line

De wonden van het gevecht lagen nog vers in haar pels en ze had niet eens de moeite genomen hulp op te zoeken. Blijkbaar zou ze niet doodbloeden, niet vandaag. Maar ze had wel wat bloed verloren en dat kon ze voelen met elke zware stap die ze zette. Ze was moe, niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk. Niemand die haar steun kwam geven. Een verrader zou ze nu zijn.... Maar was ze dat niet al? Haar goudgele ogen dwaalden langs de bomen van Thunderclan. Was het altijd al zo stil geweest in het bos. "Snowdrop!" Zijn stem klonk niet al te blij. Dit was dan ook hoe haar naam uitgesproken moest worden, met haat, wantrouwen... En genoeg woede... Haar grote lichaam kwam overeind waarna ze met hangend hoofd naar de leader sjokte en haar goudgele ogen langzaam op hem legde. "Wat je gedaan hebt is onacceptabel. Hoe kon je?" H... Hoe kon ze? Haar oren werden langzaam in haar nek gelegd en ze sloot dan ook langzaam haar ogen.


Hoe was dit ooit begonnen...? De woorden weerklonken in haar hoofd, als een valse melodie die nooit uitgesproken mocht worden, nooit meer eigenlijk.


Haar naam was nooit bedoeld om te bedanken. Maar na die eerste ontmoeting met Silverfang had hij dank je gezegd. Maar dat was niet om wie was, maar om wat ze had gedaan, op dat moment. En dat indiceerde hoe ze leefde op het moment, niet in de toekomst, niet in het verleden, maar in het nu. Het telde niet mee dat ze kittens, apprentices en warriors had gered. Het enigste wat telde was dat ze nu iets misdaan had gedaan. Slechte dingen kwamen immers sneller uit iemands mond dan iets anders... Had ze verwacht dat het anders was? Had ze een of ander lovend woord verwacht... Ja... Dat had ze verwacht. Hoe moeilijk was het om op te staan, naar iemand toe te gaan en te vragen of je kon helpen... Niet vragen hoe het was.

Maar hoe kon ze?
Hoe kon ze? Hoe had ze gekunnen? "Hoe durf je uberhaupt je hier nog te vertonen. Wat denk je dat je haar aandoet!" Bitterball had gelijk. Wat had ze haar aangedaan...? "Hoe kon je?" Kan een hart echt breken? Letterlijk dan. Want dat gevoel had ze nu. HOe je hart in duigen werd geslagen en weg geveegd werd... Drukte de zwaartekracht altijd al zo hard op haar schouders? Was het Thunderclan kamp echt altijd zo stil geweest? Sinds wanneer noemde ze dit ook niet meer thuis? Ze voelde hoe haar hart, haar gebroken en verbrijzeld hart,zwaar werd. Ze voelde tranen in haar ogen prikken, waarbij haar poten lichtjes trilden en ze niks anders kon dan haar kin tegen haar borstkas te drukken. De wonden, die niet meer zo hard bloedde als eerst, sprongen terug open toen de kattin haar kracht er weer achter zette. Nieuw, vers bloed, samen met wat oud drupte naar de grond van het kamp. Ze wilde geen tranen toelaten. Ze verdiende niet te huilen. Ze verdiende het niet die emoties te tonen. Ze had ze nooit mogen tonen... Ze had nooit mogen toestaan dat emoties iets waren van haar, iets dat anderen konden begrijpen. Zo was er ook een einde gekomen aan haar ouders... Aan haar dochtertje... En zo ook haarzelf. Ze verdiende een niemand te zijn. Vergeten te worden.
Haar stilte bracht geen antwoord, het zou enkel meer woede brengen. Niemand kon haar uiteraard verstaan, noch begrijpen. Ze was verloren in een wereld waar haat overal was. Maar was ze daar zelf niet de oorzaak van? Je kon immers niet van alles houden. Of kon dat wel? "Omdat ik van jullie hou...." klonk er amper hoorbaar van haar lippen af. Met jullie indiceerde ze natuurlijk niet Thunderclan, maar ook Riverclan. Hoe kon ze in hemelsnaam... Toezien hoe de katten die haar holpen haar familie verslonden? Kon je aanzien hoe je vrienden je familie kapot trokken? Nee, dat kon zij niet. Ze wilde geen kant kiezen, als het had gekund had ze weg gelopen. Maar uiteindelijk had ze enkel Winterbird tegen de grond geduwd, in de hoop verandering te brengen. Vechten was niks voor haar. Dat bewees vandaag nogmaals een keer.
"Ik weet het, Silverstar," murmelde ze zacht terwijl haar goudgele ogen langzaam naar hem werden gericht, waterig, maar geen tranen. Die liet ze niet toe, hoeveel kracht ze er ook moest achter zetten, ze zou het niet toelaten. "Ik weet dat ik niks meer waardig ben," zei ze zachtjes, haar stem trilde, maar ze probeerde het niet te laten breken. " ... Bedankt... " Niemand zou dat ooit nog aan haar zeggen na vandaag. "Ik heb teveel gevoelens..." murmelde ze tussen haar lippen door... Waarna ze even haar kaken op elkaar klemde. "En ik dacht goed te doen..." zei ze zacht. "Voor een laatste keer..." ze haalde even diep adem. "M... Maar ik was verkeerd..." zoals zoveel dingen in haar leven.

Hij snoof enkel. Dat kon ze hem natuurlijk niet kwalijk nemen. Ze slikte even de droogte in haar keel weg, in de hoop dat ze nog iets kon zeggen. Hij was boos en dat was normaal. Maar ergens had ze gehoopt dat hij het begreep. Dat ze niet haar rug wilde keren naar katten die haar hadden geholpen en gesteund, die haar warm hadden gehouden terwijl ze de koude nachten alleen moest slijten in een onbekende clan. Ondanks alle pijnlijke blikken had ze zich erdoor kunnen halen. Kort erna was het gevecht dan ook uitgebroken. Je kon niet verwachten dat iemand zoals zij niks terug zou doen. Ze was een eerlijk iemand. En daarbij wilde ze ook niet dat er gevochten werd. Silverstar kende haar en wist dat ze vechten haatte. Vanaf haar eerste pleidooi om niet te vechten met Windclan, tot haar laatste hopeloze blik voor Riverclan. Ze had zelfs haar rug niet kunnen keren naar de bloodclan krijgers. Maar het was dat moment, waarop ze had gevochten met Claw, die haar had veranderd. Ze was nooit zó erg achteruit gegaan met haar zicht, leugens waren er immers enkel om waar te laten klinken. Een klein iets had ze vergroot, om het echte probleem af te dekken. En daar had ze spijt van. Maar wat kon ze anders? Ze was oud, ze was stroef en ze was nooit geschrikt geweest als rechterhand van Silver. Net zoals die keuze toen was gemaakt, was deze ook beter voor... De clan? Ze dacht even na. Ja, niemand bleef er achter in de clan die haar zou missen. De jongste kits zouden haar vergeten, haar oudste droegen toch al haat voor der. En de rest van de clan? Ze was niet langer een soort moeder voor de clan, of zelfs een beschermer. Ze was gebroken en ze haar maken zou onmogelijk zijn. Dat dacht ze toch, dus ze had opgegeven.
"Je hebt je clan verraden, Snowdrop." Dat wist ze, maar ze wilde het niet toegeven. Ze zag katten hun clans steeds verraden... maar zij werd met haar neus op de feiten geduwd, alsof ze een monster was, een kat met slechte bedoelingen. Nee, ze was gewoon iemand die niet veel liefde had, nee, ze had geen liefde. "Je tegen je eigen clangenoten keren gaat tegen alles in waar de warrior code voor staat. Besef je wel wat voor beeld dit geeft naar Riverclan?! Die gaan straks nog geloven dat mijn warriors niet eens loyaal kunnen blijven naar hun eigen clan," klonk er van haar leader af en ze knipperde langzaam. Haar tranen begonnen te drogen, maar het bloed die nog steeds uit de verse nekwonde kwam bleef gewoon doorgaan. Ze voelde nog de laatste druppels van haar gezicht vallen, maar nieuwe kwamen niet. De wereld was zo verdomd hard geworden en het deed pijn, echt heel veel pijn... Maar was dit hoe het was? Was dit hoe je moest reageren tegen de wereld? Ze kneep haar ogen toe en zoog wat lucht naar binnen waarna ze kalm opkeek, er stonden zoveel emoties in haar blik, maar ze leek weer kalm te zijn, zoals ze vroeger wel vaker had gedaan, met die rang die niet voor haar weg gelegd was, een pad die haar geest onbewust had verdraaid. Was het dan zijn schuld? Nee, dat kon ze nooit zeggen.

"Het geeft een beeld dat ik niet wil vechten met degene die mijn leven hebben gered," zei ze plots kalmpjes. Hij wist het ook wel. Zonder Butterstar en haar clan was zij dood geweest en had de storm haar lichaam in de rivier getrokken. Als de riverclan leader er toen niet was geweest, was ze samen met haar ongeboren pluisjes gestorven. "Ik weet dat het tegen de code ingaat, ik heb genoeg katten opgevoed, opgeleerd om dat te weten, Silverstar," het gebeurde niet vaak, maar haar stem klonk vaster. Iets brak in haar. De wereld zou niet aardig doen tegen je. En er kwam geen dank je. Je moest zelf vechten om je eigen plek te krijgen, je moest... Niet denken aan anderen... Het was enkel je eigen schuitje die belangrijk was... Want hoe lastig het ook werd, niemand zou voor je koppen. Er was geen beschermengel die op je schouder rustte en er waren ook geen katten met een goud hart die zouden opstaan... Een daad die ze vroeger misschien wel zou verricht hebben. Maar eenmaal jij verkeerd was, gold niks meer. "Ik denk dat ik wel mijn lesje heb geleerd," zei ze kalm. "Mijn wonden zijn niet alleen gemaakt door een Riverclanner, maar ook door een clangenoot," klonk er. "Ik heb geen schram op eender wie geplaatst," murmelde ze even. "Ik wilde gewoon niet dat ik gezien werd als een verrader tegenover hen," zei ze. "Want zo denken jullie al over me, al sinds het gebeuren met bloodclan," de gevlekte poes slikte even en keek schuin weg. "Het is moeilijk, ja, maar zeg het dan Silver. Zeg wat de rest van de clan wil horen," haar ogen werden scherp op hem gericht, bijna met een blik die wilde overtuigen. Een straf, een verbanning, het zat eraan te komen, maar wat had ze anders verwacht? Het was niet dat er plaats was voor haar hier.