And if there's a reason I'm still alive

Zijn poten waren zwaar. Een lange dag van twee apprentices, waarvan er een hem liever dood zag, trainen en vervolgens nog een patrol lopen leken hem even op te breken en vermoeid gooide de grijs witte warrior zijn prooi op de prooistapel en rekte zichzelf uit ontspannen kreunend toen hij de verlichtende crack voelde. Het waren mooie tijden voor jagen en trainen tijdens greenleaf maar alsnog voelde hij zich er niet goed onder. Hij voelde zich eenzaam. Of dat nou kwam door de haat van zijn apprentice of het feit dat hij zijn kittens nieteens aan durfde te kijken kon hij niet plaatsen. Maar hij was eenzaam. Wellicht eenzamer dan ooit tevoren.
-open

Het was een aantal weken geleden geweest dat ze vertrokken was met Rowanflight en Firedance naar de moonstone om haar naam te ontvangen. Nog steeds als katten haar aanspraken als Mistgaze moest ze er aan wennen. Het was even anders. Maar haar taken waren niet anders geworden, ze moest nog steeds ervoor zorgen dat ze katten beter kon maken als ze ziek of gewond waren. Maar nu zat ze gewoon even iets voor de opening van haar den naar buiten te kijken. Het was rustig in Thunderclan. Veel katten waren aan het jagen of aan het trainen met hun apprentices. Maar eentje ving haar blik, die zat maar wat rond te kijken. Mistgaze kneep haar ogen even samen. Rowan zag er eenzaam uit. Mist ging snel naar binnen, neusde wat rond en pakte een takje kamille vast voor hem. Langzaam liep ze naar hem toen en beukte toen haar kop in zijn nek. Niet heel hard, maar hard genoeg. "Hey dikkop, wat zit je hier zielig te doen?" murmelde ze nadat ze het takje voor hem neer had gelegd. "Eet dat is, wordt je kalm van." zei ze tegen hem terwijl ze met haar poot naar het takje kamille wees.

De stoot in zijn schouder liet een 'huff' geluid over zijn lippen komen en even trok hij zijn oren naar achteren om Mistgaze aan te staren toen die opnieuw kruiden naar hem toe schoof. Was ze nou echt van plan om hem altijd stoned te maken? Hij was een warrior, niet haar speelgoed om nieuwe medicijnen op uit te testen. "Ik heb nergens last van waarom zou ik dat nemen?" Afkeurend wees hij met zijn witte poot op de kruiden terwijl hij zijn oren naar haar toe draaide. "Probeer je me weer neer te laten vallen zodat je nog meer in me kan proppen tot ik praat tegen spoken?" Droogjes keek hij haar aan proberend zijn depressieve gevoelens weg te werken.

"Ik heb nergens last van waarom zou ik dat nemen?" afkeurend werd er gewezen op het takje kamille. "Ik ben half blind. Niet helemaal, doos. Ik kan wel zien als er iets mis is met je." zei ze tegen hem. Daarna ging Rowanflight door over dat ze hem weer vol probeerde te proppen met van alles en nog wat. "Het is maar kamille hoor. Hier wordt je alleen rustiger van. Misschien iets minder knorrig." Mistgaze dacht eventjes na. Wat zou zij willen als ze zich niet lekker in haar vel voelde? "Wil je misschien een stukje lopen of iets? Gewoon even praten?" ze tikte zijn zij even aan met haar staart. "En als je het niet opeet leg ik het wel weer weg."

"Alles beter dan dat in me." waren de woorden van de warrior. Goed dan. Mistgaze grijnsde scheef en tikte hem aan. "Kom mee dan, dan leg ik dit snel terug en gaan we is kijken of jij nog kan jagen met je ouwe botten." zei ze tegen hem terwijl ze alvast naar de Medicine cat den liep om de kamille weg te leggen. Toen ze weer terug kwam bij Rowan keek ze hem even aan. "Kom mee!" Mistgaze duwde zich door de doorntunnel heen. Het zou een mooie warme avond worden en Mist had eigenlijk wel zin om een beetje in de zon te luieren en rustig door het territorium te slenteren. "Dus... hoe gaat het met Whiffle's trainingen?" vroeg ze hem toen ze eventjes al aan de wandel waren.

Rowan mompelde dat Whiffle moeilijk was. En dat wist ze zelf ook wel. Wifflepaw was geen makkelijke poes op het moment en of het over zou gaan wist ze ook nog niet zeker. Rowan legde uit dat ze geen slecht woord over had voor de Bloodclan en hun daden. Dat wist ze zelf ook, ze had Whiffle wel is horen praten. Maar hoe erg het haar ook pijn deed, ze moest zich er over heen zetten. "Ja, ik weet het.. het doet soms heel veel pijn om haar zo te horen praten over ze." zei ze tegen hem, haar blik iets somberder terwijl ze terug dacht aan die dag. "Ze hebben mij half verblind en mijn moeder van ons afgepakt. Maar ik snap Whiffle wel. Vergeet niet dat zij opgegroeid is in de Bloodclan invasie hé, dat is toch het grootste gedeelte van haar leven geweest. Ze kende Silverstar niet eens toen hij terug kwam, zij kende alleen Claw als leider. Dus in principe heeft Silverstar Claw van zijn troon geduwt, ik denk dat dat is wat haar dwars zit." Mistgaze keek van Rowanflight weer naar voren toe terwijl ze doorliepen. "Mijn moeder vreest voor wat Whiffle zal overkomen als ze ooit besluit om weg te lopen naar de Bloodclan. Ik probeer haar wel een beetje te sturen, met haar te praten en interesse in haar te tonen. Maar ik heb echt het gevoel alsof ze door mijn poten gaat glippen." ze eindigde die zin met een zucht. Ze zou het zichzelf nooit vergeven. "En elke keer als ik met haar praat komt een kat zich bemoeien. Laatst stak Zealspark ook zijn neus in mijn zaken." geïrriteerd zwiepte ze met haar staart, daar was ze echt nog steeds boos om. Als ze hem nodig had of een boodschap had kwam ze het wel vertellen, ze hield niet zomaar belangrijke informatie achter.

Rowanflight vertelde zijn zorgen over haar zusje. Hij biechtte op dat hij bang was voor wat misschien kon komen. Dat was ze zelf ook. "Ik ook, Rowan.." ademde ze zachtjes. "Ik ben bang dat een ontmoeting met Claw de enige manier is om te ondervinden hoe duivels hij is.." zij had aan zijn klauwen gelegen, ze wist hoe het was. Ze was blind gewonden aan een oog, ze had haar moeder verloren. Haar clan had onnodig geleden. Het was allemaal zijn schuld geweest. "Ik weet niet meer goed wat ik met haar aan moet, maar ik wil haar helpen." Mistgaze stapte naar de kater naast haar en drukte haar kop in zijn nek. "We gaan ons best doen." murmelde ze zachtjes. Als het niet genoeg zou zijn zouden ze het vanzelf zien, Whiffle moest haar eigen pad kiezen. Zoals zij de hare had gekozen die nacht met Acefray.

Rowan bevestigde wat zij eerder al dacht, Firedance en al haar familie zou haar bijstaan en helpen. Ook haar vrienden in Thunderclan kon ze vertrouwen en op rekenen. "En hoe wanhopig Zeal af en toe is met zijn grote neus. Hij geeft ook om haar. Net zoveel als Silverstar. We houden haar wel bij ons.. Ze zal sneller of later wel zien wat voor monster ze verheerlijkt. En dan komt ze terug bij ons.." dat wist ze ook wel. Maar ze was bang voor wat er ging gebeuren. "Ik weet het niet Rowan, soms droom ik over tijden dat we later een gevecht hebben tegen Bloodclan. Ik heb Whiffle daar wel is tussen zien staan. Ik ben echt bang ervoor.." ze liet zich een beetje hangen tegen Rowan aan. "Misschien maak ik me wel te druk, ik maak me om zoveel druk... ik moet nog een apprentice regelen, ik moet dit nog regelen. Alles gaat zo snel ineens nu ik medicine cat ben. Apprentice leven is toch net wat simpeler." zei ze tegen hem.

Whiffle was ook anders dan zij en Fire, maar dat vond ze niet vreemd. Elk nest was anders, geen een kit was hetzelfde. Whiffle was in een andere tijd opgegroeid dan zij waren. Maar ze besloot er niet verder over door te gaan en maar te denken dat het goed zou komen met Whiffle. Rowanflight momepelde dat ze beter door konden lopen Mistgaze knikte en volgde hem. "Toch is het wel jammer dat ik het hele gebied altijd maar met één oog kan zien." grapte ze naast hem om de spanning een beetje uit de lucht te halen. Het gesprek over Whiffle moesten ze nu maar achter zich laten. Rustig slenterde ze door met Rowan, ze wist eigenlijk niet goed welke kant hij op ging. Het was Rowan zijn uitje immers! "Waar wil je nog meer heen op excursie? Nog een bepaalde plek in gedachten?"

Mistgaze keek eventjes achterom toen Rowan sprak. "Alles is prima Mistgaze, zo lang jij maar gelukkig bent." iets van een glimlachje kwam rond haar gezicht. Rowan zijn staart drukte tegen haar aan, ze liep. "Ik.. gelukkig.." herhaalde ze rustig voordat ze zich omdraaide en iets voor de kater uit dribbelde om verder te lopen. Het was rustig in het territorium en daar genoot ze van. De poes kneep haar ogen samen terwijl ze rustige haar kop iets omhoog hief om rustig te zuchten. "Ik weet niet of ik ooit wel gelukkig word. Mijn geluk loopt een beetje door elkaar heen waardoor het ongeluk wordt. Plus en plus is min hé." ze sprak haar gedachten hardop terwijl ze rustig rond keek. "Ben jij gelukkig Rowan?" vroeg ze de kater toen ze stopte en weer achterom keek om te kijken waar hij was.

"Ik.. ben gelukkig.. Zo nu en dan." gelukkig maar. "Daar word ik al iets blijer van." zei Mist met een glimlachje op haar gezicht. Mistgaze keek de kater eventjes aan. "Zolang de clan gelukkig is." sprak hij toen. Mistgaze knikte toen. Een dubbel gevoel bekroop haar. "Ja, alles voor de clan." antwoordde ze zachtjes terug. Dat was haar nummer 1 prioriteit, ervoor zorgen dat Thunderclan niet ziek zou worden. Dat had ze altijd al willen doen, als kitten al. Maar toch liep het een beetje door elkaar met wat haar hart wou en wat er voor haar uitgekozen was door Starclan. Het was geen geheim dat ze graag zelf een nestje kittens wou. Nou ja, dat was wel geheim, maar Firedance wist er van. "Rowan? Kan ik je iets vertellen? Maar alleen als je zweert op Starclan dat je het niet door verteld, alleen Firedance weet dit dan buiten jij." haar blauwe en blinde oog gefixt op de gele ogen van de kater. Ze wou hem heel graag vertellen over de wensen die ze had, haar hart luchten. Misschien luchtte dat een beetje op...

Mist zag dat Rowan een beetje ongemakkelijk was. Maar dat was ze zelf nu ook... Ze haalde diep adem. "Ik..." begon ze terwijl ze uitademde. "Heb denk ik de grootste kittenwens van alle poezen in Thunderclan." volgde daarna snel in één adem. "En ik weet dat het niet mag, dat Starclan het verbied. Maar ik kom vaak in de nursery en dan zie ik allemaal poezen met hun eigen babies. Hun kittens. Een klein gezinnetje." Mist keek even omhoog, bad dat haar moeder niet op dit moment met boze ogen naar beneden keek dat ze dit aan Rowan vertelde. "Ik wil dat ook zó graag. Maar ik ben al zo vaak over mijn vingers getikt door mam. Dat ik mezelf recht moet trekken, dat ik er niet aan mag denken en dat dat soort dingen nooit voor mij weggelegd zijn. Maar ik kan het niet helpen.." Mistgaze haalde diep en trillerig adem. De zenuwen knepen nu haar keel dicht. Ze drukte haar kop tegen die van Rowan aan. "Dank je wel dat je naar mijn eeuwige gezeur wilt luisteren Rowan, dat waardeer ik echt heel erg. ze keek met haar ogen in de zijne. "Je bent echt een van mijn allerbeste vrienden."