Hear the chorus of pain...

Ze trok haar hoofd eventjes geschrokken terug, maar daarna keerde ze het gebaar weer terug. Ze drukte haar zachtroze neusje tegen de zijne aan. Ze moest ietwat haar kop in haar nek leggen. Sinds waarneer was hij zo gegroeid? Was dat allemaal aan haar ontgaan? Ooit waren ze ongeveer even groot.. Wat had ze allemaal gemist. Hij probeerde haar duidelijk te troosten. "Je begrijpt het niet.." Murmulde ze zachtjes, "Hij heeft me beloofd dat hij het werk af zou komen maken.. Hij komt me halen.. ik had en heb geen schijn van kans.." Haar stem veranderde langzaam in een angstig gepiep. Toen hij vertelde over naar Bluestar gaan, was haar reactie toch echt meer spectaculair. Alsof ze een klap had gekregen met uitgeslagen nagels sprong de jonge poes achteruit, haar oren plat gelegd in haar nek. "D-dat kan niet! Ik kan het niet vertellen! Aan niemand niet!" Reageerde ze geschrokken, haar ogen wijd open gesperd. De angst die ze zo lang voelde, zat er zo diep in geweven dat ze zelfs nu nog niet het geheim durfde te verspreidden. "Het kan niet! Het mag niet!"

Fireheart bleef dicht bij haar zitten. Toen ze hem vertelde dat hij zijn werk af zou komen maken schudde hij zijn hoofd. 'Dat laat ik niet gebeuren, niemand laat dat gebeuren. Ik zal er voor je zijn, echt waar' zei hij zacht tegen haar. Ze sprong werkelijk achteruit toen hij het had over het vertellen aan de Clan en Bluestar. Hij keek haar rustig aan, probeerde zichzelf zo kalm mogelijk te houden. Ze had er niets aan als hij nu ook opgefokt deed. 'Oke oke.. Ik zal het aan niemand vertellen, ik beloof het je, Icestorm. Je hoeft het niet te vertellen, maar ik zal ervoor zorgen dat die Scourge uit je buurt blijft' zei hij tegen haar. Met zijn staart klopte hij even op de grond naast hem. Een gebaar aan haar dat ze naast hem mocht komen zitten als ze dat wilde. Het voelde koud als ze niet bij hem was. Hoewel ze Icestorm heette, voelde ze meer aan als een warm vuur voor hem. Het liefst wilde hij die hele Scourge weg wensen, dat ze niks meer van die kater wist. Hij glimlachte even. 'Ik euhm..' Fireheart maakte de zin niet af. De woorden kwamen niet over zijn lippen heen, werden gestopt door een onzichtbare muur. De kater schudde zijn hoofd even en hoopte dat ze er niet op door zou vragen.

Langzaam kalmeerde de jonge, ijzelwitte poes toch iets, al zwiepte haar staart nog steeds nerveus door de lucht. "Wat.. Wat als hij het gehoord heeft.. wat als hij wacht op een kans om me weer te grazen te nemen.." Vroeg ze aan Fireheart, her stem schor. "Wat als hij zijn klauwen nu al scherpt.. om me er aan te rijgen?.. Zijn klauwen Fireheart.. ze waren zo groot.. zo onnatuurlijk groot.." Haar ogen verwijdden zich weer iets. Zo blij dat ze eindelijk haar hart kon luchten, eindelijk de zware lading kwijt kon die zo lang op haar hart was gedrukt. "Hij..Hij zei dat hij hier ging jagen.. wat als hij hier is?.." Uiteindelijk klopte Fireheart op de grond met zijn staart, en met iets achteruit gelegde oren, liep Icestorm naar hem toe. Voorzichtig ging ze naast hem zitten, en drukte ze haar vacht tegen de zijne aan. Meteen kwam het veilige gevoel weer terug, en sloot ze haar ogen even. Fireheart begon te spreken, maar zijn zin eindigde in gestotter. Voorzichtig keek Icestorm op, haar ogen weer eventjes de nieuwsgierige, goudkleurige glans die ze eerst hadden. "Wat.. Fireheart?" Vroeg ze, haar oren iets achteruit gelegd. "Heb ik iets verkeerds gedaan?"

De kater schudde zijn hoofd. 'Hij zal je niet krijgen' zei hij. Meer wist hij er op het moment niet over te zeggen. Hier jagen.. Klauwen zo vreselijk groot, Scourge, halsband met honden en katten tanden.. Alles duizelde door zijn hoofd. Wat was dit voor een kat, wie was deze Scourge en wat bedoelde hij met hier jagen. De enige prooi resten die ze steeds vonden, waren prooi resten die waren achtergelaten door de andere Clans. Misschien liepen ze een geur mis. Het teken dat er een rogue in hun gebied was? Dat hij hun voedsel gewoon mee nam ergens anders heen om het daar op te eten. Nee, de geur van de andere Clans was te sterk geweest. Alleen zij hadden prooi van hen gestolen, hoewel er vast af en toe wel wat tussenuit gepikt werd door een of andere rogue. Hij keerde weer terug naar het nu en voelde dat Icestorm naast hem kwam zitten. Het voelde zo prettig.. zo warm en veilig. Maar ze had zijn onafgemaakte zin opgemerkt. Hij slikte even, de machtige deputy die niet kon zeggen wat hij wilde zeggen. Hij keek haar aan en zag die oude glans in haar ogen. Zo maakte ze het hem wel heel moeilijk! 'Nee, je hebt niets gedaan, het is gewoon... laat ook maar' zei hij zacht en zuchtte even. Te moeilijk, maar het moest toch ooit eens gebeuren natuurlijk.

'Hij zal je niet krijgen' Miauwde Fireheart tegen haar. Hoe graag zou ze hem willen geloven.. Hoe ongelofelijk graag... Ze keek op, haar ogen glansden van verdriet. Ze zei helemaal niks, maar haar expressie zei genoeg over dat ze het niet geloofde. Zo lang had ze in angst geleefd, zo lang in angst voor die ene kat. Scourge.. De kater die haar leven had verpest. Te lang in angst geleefd om het zo maar van zich af te kunnen zetten. Maar de volgende woorden van Fireheart maakten haar nog erger in de war, de nieuwsgierige glans in haar ogen verdween, de angstige glans kwam langzaam weer terug. Wat als het allemaal een truc was geweest? Wat als Fireheart loog? Nee.. dat deed hij niet. Toch? Eventjes keek ze iets omhoog naar Fireheart. "Ik snap het niet.." Miauwde ze zwakjes, haar oren iets achteruit leggende. Nog steeds legde de poes de blaam bij zichzelf, dat ze iets verkeerds had gedaan. Ze drukte zich tegen hem aan, een lichte rilling liep over haar rug heen terwijl ze dat deed. Eventjes keek ze onrustig om zich heen.

Fireheart bleef naar haar kijken. Haar ogen glansden alweer van verdriet. Hij schudde zijn hoofd. Natuurlijk geloofde ze er niet in dat ze veilig was, deze Scourge had haar nu al zo lang bang gemaakt. Zacht streek hij met zijn rode staart over haar vacht. Plotseling verscheen de angst weer in haar ogen, nadat hij zijn zin niet had afgemaakt. Het was niet haar schuld, maar hoe moest hij dat duidelijk maken. Het enige wat hij kon doen, was eerlijk zeggen wat hem op het hart lag, maar dat was zo moeilijk. Was er geen andere weg.. De witte poes legde zich weer tegen hem aan. Fireheart sloot zijn ogen eventjes en keek naar haar. Hij slikte even, om vervolgens zijn mond te openen. Dit ging moeilijk worden, maar het was voor haar. Hij kon haar niet laten denken dat het wel aan haar lag. De waarheid moest er maar eens uitkomen. Ze had hem in vertrouwen genomen en nu kon hij haar ook wel vertellen wat hij hierbij voelde. Een zenuwachtige glimlach speelde op zijn lippen. 'Icestorm, ik wilde zeggen, ik wilde zeggen dat ik je echt heel leuk vind.. heel leuk' zei hij zacht. Af en toe haperde zijn stem een beetje. Hij hoopte dat ze het zou begrijpen, dat ze wist wat hij hiermee bedoelde en dat ze hem niet te erg af zou kraken wanneer ze niet hetzelfde voor hem voelde. Toch hoopte hij vurig dat ze dat wel voelde. Dat hij haar zou verblijden met deze kennis, dat ze hem met een glimlach aan zou kijken en hem zou zeggen dat dit ook voor haar gold. De kater keek naar haar witte vacht, zijn groene ogen nog steeds nerveus.

Het was gewoon ongelofelijk fijn om Fireheart naast haar te hebben... Het was alsof er een vuur tegen haar aan gedrukt zat, maar het was nooit te heet. Alleen maar warm genoeg om haar prettig warm te houden en haar veilig te laten voelen, als het zonlicht dat op je vacht scheen bij de zonnerotsen. Tenminste... dat nam ze aan. Ze was al in geen manen meer bij de zonnerotsen geweest, al geen manen had ze het zonlicht op haar vacht kunnen koesteren. Ze voelde zich veel te open op de zonnerotsen, veel te kwetsbaar... Maar bij Fireheart voelde ze zich veilig, een warm gevoel rees dan op in haar buik. Een gevoel dat ze nog steeds niet goed onder woorden kon brengen. Ze snapte het niet.. maar hij vulde de leegte die ze al zo lang voelde. Hij vulde de leegte zoals nog nooit iemand had gedaan. Maar zijn woorden, zijn plotselinge woorden brachten haar duidelijk van haar stuk. "J..J..Je vind me leuk?" Stamelde ze. De puzzelstukjes in haar kop begonnen langzaam in elkaar te vallen. Ongemerkt begon er gespin in haar keel op te wellen. Was dat het gevoel dat ze voelde? Vond ze hem leuk? Vond hij haar ook leuk? Iemand vond haar leuk? Vragen tolden door haar kop. Maar haar lichaam reageerde automatisch, en erg vond ze het niet. Spinnend drukte ze zijn kop in zijn nek, en sloot ze haar ogen. "Ik vind jou ook leuk.." Miauwde ze zachtjes.

Hij keek haar vragend aan met zijn grote groene ogen. Wachtend op haar antwoord, wachtend op haar reactie. Ze leek zijn vlammen te doven, op een aangename manier. Het vuur iets minder te laten worden, zodat alles kalm werd. Geen drukte meer, alleen nog het aangename warme gevoel, maar nooit te heet of te koud. De poes zat nog steeds dicht tegen hem aan, iets wat hij heel fijn vond. Toen ze opkeek en zijn woorden herhaalde keek hij haar aan. Alsjeblieft vind mij ook leuk, dacht hij snel. De kater knikte even om haar er helemaal zeker van te laten zijn dat ze het goed had. Een luid gespin verbrak de stilte. Gespin, dat was goed toch! Fireheart begon ook te spinnen. Hij kon zich niet beheersen en samen bleven ze daar zitten. Toen ze haar hoofd in zijn nek had gelegd en hem vertelde dat ze hem ook leuk vond begon hij nog harder te spinnen. Vreugde vulde zijn ogen die hij daarna sloot om van haar aanwezigheid te genieten. Er was nog een vraag over, maar deze was lang niet zo moeilijk meer te stellen, nu ze hem had verteld dat zijn gevoelens wederzijds waren. Met een lieve glimlach keek hij haar aan en hield zijn kop iets scheef. 'Dus Icestorm, wil je dan mijn partner zijn?' vroeg hij aan haar.

Ze begon alleen maar luider te spinnen toen Fireheart niet weg trok toen ze haar kop in zijn nek had gelegd. Zijn geur vulde haar neusgaten, het was gewoon als een drug. Het liet haar gelukkig voelen, veilig zoals ze zich nog nooit had gevoeld. Het liefst had ze zich zo dicht tegen Fireheart aangedrukt als ze dat kon. Maar.. Ergens durfde ze dat ook weer niet... Het voelde ergens ook weer raar om plots zo dicht bij iemand te zijn. Ze opende haar goudkleurige ogen weer toen ze Fireheart voelde bewegen, en langzaam hief ze haar blik naar Fireheart, die haar met een vragende blik aan keek. Icestorm trok haar kop weg en hield die eveneens scheef. Ze opende haar mond een beetje om te vragen wat er was. Maar ze had geen tijd om het te vragen. Er kwam een vraag die haar hele lichaam liet tintelen met een prettige warmte. Eventjes bleef ze stil, haar ogen wijd van ongeloof en haar oren een beetje naar achter gelegd. "Fireheart.. Ik..Ik.." Begon ze, duidelijk in verlegenheid gebracht. Als katten konden blozen, was haar vacht nu nog roder dan die van Fireheart geweest. "Ik wil je partner zijn Fireheart.. Niks liever.." Miauwde ze zachtjes, en ze duwde haar kop spinnend tegen zijn wang aan, haar ogen sluiten.

Geluk overspoelde hem zo'n beetje bij haar woorden. De kater spinde luid door terwijl hij haar een liefdevol kopje gaf. De zon was al helemaal gedaald en de sterren schitterde nu boven hen. Hij keek even omhoog en toen weer naar haar. Een koele wind blies door zijn vacht heen, maar het leek hem allemaal niet te raken. De warmte van Icestorm was niet weg te krijgen. 'Ik denk dat we weer richting kamp moeten' murmelde hij zacht tegen haar. Het was niet verstandig om de hele nacht bij fourtrees te blijven. Iedereen kon hier komen en daarbij werd het redelijk fris. Icestorm was al in zo'n slechte conditie, hij wilde niet dat ze nu ook nog kou zou vatten. Voorzichtig stond hij op, maar bleef dicht bij haar. Nimmer wilde hij haar nog loslaten, ze zouden haar nest naast de zijne kunnen leggen in het kamp. Weer werd hij overspoeld door een warme vloedgolf als hij dacht aan dat ze samen zouden zijn. En die Scourge, die kwam nooit meer tussen hen in. Hij zou hem persoonlijk bevechten als dat nodig was.

Ze begon alleen maar luider te spinnen toen Fireheart haar een kopje gaf. De sneeuwwitte poes drukte zich nu alsnog dichter tegen Fireheart aan. Hij was zo heerlijk warm.. Als een vuur die haar ijs kon smelten. Sommigen katten mochten hem niet, vanwege zijn poesiepoes wortels, maar het kon haar niks schelen.. Niet meer.. Eerst had ze het raar gevonden, maar al snel niet meer. Ze sloot haar ogen, ze zou hier gewoon in slaap kunnen vallen en wegdromen. Maar aan elke droom kwam een einde, ook aan deze. Firehearts gemurmel bereikte haar oren, en ze verstijfde even. Ze opende haar bek om zachtjes te protesteren, ze wou liever niet terug naar het kamp... Maar.. Het zou ooit wel moeten, hij had gelijk. Zachtjes kwam ze overeind, en keek ze Fireheart aan, al glansde er opnieuw angst in haar ogen. "Oke.. Laten we dan maar gaan.." Miauwde ze zachtjes. Maar op z'n minst was ze niet meer alleen, nooit meer alleen. Een warme glimlach vormde zich op haar lippen terwijl ze daar aan dacht.

Onderwerp: Re: Hear the chorus of pain...