Hear the chorus of pain...

now you're too close to the pain
let all the rain go further
hear the chorus of pain
taking you back to proper ways
it's so easy to find
if you could remind me

Met zachte pootstapjes maakte Icestorm zich een baan naar fourtrees. Ze had niet echt een reden om er heen te gaan, behalve dan dat ze rust had. De fysieke wonden waren geheeld, geheeld tot lelijke littekens die zelfs niet door haar vacht bedekt konden worden. Haar eens zo mooie goudkleurige ogen hadden nu een doffe uitdrukking, en een spookachtige uitdrukking. Haar staart sleepte zoals wel vaker over de grond heen, en haar vacht was lichtjes geklit, alsof geen zin meer had om zichzelf te onderhouden. Want om de waarheid te spreken, Icestorm's mentale toestand was sterk achteruit gegaan. Er was nauwelijks meer iets over van de ambitieuze, vrolijke poes. Ze leefde in een wereld van angst, onmogelijk om uit te breken. Elke schaduw leek wel Scourge... Elke stem leek wel zijn kille, hoge stem die in haar oren had gefluisterd als knisperend ijs. Een rilling ging over de poes haar rug heen en haar ogen sloten zich even pijnlijk. Een geschrokken gil ontsnapte uit haar mond toen ze de helling naar fourtrees niet had gezien, en ze naar beneden tuimelde. Maar in plaats van weer op te staan, bleef ze liggen. Ze krulde zichzelf op tot een klein balletje en barste in snikken uit.

-Alleen Fireheart-

De jonge deputy zat even te dutten in het ThunderClan kamp, toen hij Icestorm voorbij zag lopen en door de tunnel zag verdwijnen. De mooie witte poes zag er dof uit en hij was nieuwsgierig naar wat ze ging doen. Fireheart kon zich nog heel goed herinneren hoe ze haar hadden gevonden. De kater schudde het beeld snel weg. Het deed hem nog steeds pijn om eraan te denken. Snel stond hij op en sloop zacht het kamp uit. Het was nie al te moeilijk om Ice te volgen. Stilletjes vervolgde hij zijn weg tot bij vierboom. Plots hoorde hij haar een gil slaken en toen hij dichterbij was zag hij dat ze naar beneden was gevallen in de gathering plaats. Een vreemde golf spoelde door zijn lichaam, eentje die hij niet zo snel wist te plaatsen. De vlamkleurige kater kuchte even en liep daarna naar beneden om zich naast haar neer te zetten. Met zijn groene ogen keek hij naar haar, opgerold in een balletje, snikkend. 'Icestorm?' zei hij zacht. Hij hoopte dat ze niet van hem zou schrikken, wat wel vaker was gebeurd. Al die tijd dat ze zo op zichzelf was, al die tijd dat hij zijn best deed om haar vriend te zijn. Want dat was wat hij graag wilde. Of zij het ook zag wist hij niet. 'Gaat het een beetje, Icestorm?' vroeg hij aan haar. Zijn kop hing ietwat scheef, met een vragende uitdrukking in zijn ogen.

Het was verpest.. alles was kapot... Alles was kapot gegaan op die fatale dag dat ze het kamp uit was geglipt.. Het was alsof ze gevangen zat tussen de doorntakken, en hoe ver ze dan haar poot er nog tussen uitstrekte, ze zat gevangen en kon niet verder of weg. Ook in haar dromen ging alles aan haar voorbij. Laat me niet alleen! Schreeuwde ze dan, maar niemand luisterde iedereen ging nog gewoon door, haar negerende. Ze wou weg.. Ze wou rust.. Gewoon een moment van vrede in haar kop. In ruwe snikken probeerde ze al het verdriet naar buiten te halen, maar het lukte haar maar niet. Een plotselinge uitspraak van haar naam liet haar duidelijk opschrikken, en ze sprong meteen tot haar poten, vacht recht overeind, klauwen uitgeklapt. Alleen haar oren had ze plat in haar nek gelegd, en haar ogen straalden pure angst uit. Het duurde een paar hartslagen voordat ze Fireheart eindelijk herkende, en ze kalmeerde een beetje. Al was het maar iets. Nog altijd zag ze er bang uit, bang voor hem. 'Gaat het een beetje, Icestorm?' Vroeg Fireheart. Icestorm's oren gingen weer iets hangen, en ze opende haar mond om te zeggen hoe ze zich voelde, ze wou het liefst haar hele hart uitstorten, iets wat ze al manen wou. ..'Wij jagen hier. Waag het niet iets te zeggen. Als je vriendjes je straks komen redden, dan is het de andere Clan geweest. Doe wat ik zeg, want zoals ik eerder zei, ik ben er altijd. Één foute beweging, en ik zal er zijn, om af te maken wat ik hier ben begonnen'.. De stem van Scourge echode weer in haar kop. "H-het gaat prima.." miauwde ze uiteindelijk als antwoord. Maar ze voelde zich misselijk, misselijk dat ze loog tegen de deputy. "M-Maar waarom ben je hier? Ben je me gevolgt?" Haar stem werd weer iets harder, haar nekvacht rees weer overeind. Ze keek Fireheart aan alsof hij een vreemde was, alsof hij een potentieel gevaar was. Maar een stemmetje in haar hoofd bad tot de sterrenclan. Ga weg.. ga alsjeblieft weg.. vraag niks meer en ga weg!..

Zoals hij al had verwacht was ze van hem geschrokken. De witte poes was overeind gesprongen met haar vacht overeind. Fireheart keek haar vriendelijk aan. 'Sssh' zei hij. Het leek er niet beter op te worden. Ze straalde angst uit, angst voor hem, alsof ze hem niet kende. Het deed hem vreemd veel pijn om dat te zien. Alsof alles wat hij had geprobeerd voor niets was geweest. Toen ze hem zei dat alles ging, wist hij dat ze loog, maar wat was het dat haar zo liet liegen. Wat was het dat haar zo bang maakte, dat ze weigerde iets te zeggen. Hij wilde tot haar doordringen, dat ze alles zou zeggen, maar dat zou ze niet doen. Ze begon weer te spreken. Hij deed een stapje achteruit en keek een beetje beschaamd. 'Ik ben je inderdaad.. gevolgd' zei hij eerlijk tegen haar en keek even naar de grond. Daarna richtte hij zijn groene ogen weer op die van haar. Amber.. 'Ik wilde er zeker van zijn dat euhm.. dat je niet weer iets overkwam. En ja ik denk dat ik je gewoon aardig vind' zei hij, ietwat stotterend af en toe. Waarom kon hij zich niet als een gewone kat gedragen en normaal tegen haar praten. Op de een of andere manier scheen dit niet te lukken, maar alsnog. Het ging niet daarom, het ging erom dat zij zich niet op haar gemak voelde, bij wie dan ook, waar dan ook. Sinds die dag..

Icestorm's staart zwiepte nerveus door de lucht, de pluizige vacht die haar staart altijd zo mooi sierde bewoog rhytmisch heen en weer. Haar staart was bijna de enige plek op haar lichaam waar ze geen littekens had verkregen. Ze staarde naar Fireheart, ze had hem ooit zo aardig gevonden, maar nu was ze haar vertrouwen in elke kat verloren, iedereen om haar heen. Haar leefstijl was ook niet echt meer gezond te noemen.. Ze at zo nu en dan, drukte zich voor patrols en verdween soms dagen uit het kamp, om vervolgens uitgehongerd weer op te duiken en zonder een woord te zeggen weer in de warriors den te verdwijnen. Fireheart gaf uiteindelijk toe dat hij haar gevolgt was. "Waarom!" Beet ze hem defensief toe, haar oren plat in haar nek gelegd. Haar angstgeur verspreidde zich over fourtrees. Bijna had ze hem gevraagt of hij soms voor Scourge werkte, maar dat had ze nog net niet gedaan. Maar zijn volgende woorden leken haar toch wel duidelijk te raken, en ze zette een stapje achteruit. Leugens, allemaal leugens! "Je liegt!" Haar stem sloeg langzaam over tot een wanhopige gil, "Niemand vind me aardig! Niemand!" Het volume van haar stem, wat eerst zo hard was, ging bij de laatste woorden toch over naar een meelijwekkend gepiep. Weer zette ze een paar passen achteruit, alsof ze weg wou rennen voor Fireheart. Het liefst had ze dat ook gedaan, ze had het liefste gewoon de clans achter gelaten. Maar zonder de bescherming van de clans.. wat zou Scourge dan tegen haar doen?.. Ze was nergens veilig.. NERGENS!

Hij deed zijn oren iets naar achter toen ze hem een defensief antwoord terug gaf. Daarna liet hij ze zakken. Bij haar volgende woorden gingen zijn oren al helemaal hangen. Hij loog, nee, nee dat deed hij niet. Absoluut niet. De kater zag hoe ze stappen naar achter deed. Zijn groene ogen waren vol verdriet in de hare geklemd. Opnieuw besprong een vreemd gevoel hem. 'Zeg niet dat ik lieg, zeg dat niet. Jij liegt door dat te zeggen. Ik vind je aardig! Ik wil je vriend zijn!' bracht hij wanhopig uit. Als ze zou wegrennen dan.. Hij wist dat ze soms dagen weg kon zijn en dan zorgde ze niet goed voor zichzelf. De jonge kater wilde niet dat haar wat zou overkomen. De zon begon al langzaam te zakken en kleurde de lucht oranje en roze. Hij keek haar smekend aan. Als ze maar niet wegrende, weg van alles, maar ook van hem. Waarom? dat was hem een raadsel, maar wat hij heel zeker wist, was dat hij niet wilde dat ze rende. 'Blijf' fluisterde hij zacht, maar hard genoeg voor haar om te horen. Fireheart liet zijn blik even over haar heen glijden en bracht deze daarna terug naar haar ogen. De kater stak verward een poot naar voren en raakte het gras zacht aan, om hem dan volledig neer te zetten. Pas daarna realiseerde hij zich dat dit haar waarschijnlijk nog verder weg zou jagen. Verder van hem af.

Als hij eens wist.. als hij nou eens wist! Maar hij wist niks, hij zou het ook nooit weten. Aan niemand mocht ze het vertellen. Anders zou hij haar komen halen. En dan.. en dan.. Nee, daar wou ze niet eens aan denken. Hij leek echt wanhopig te zijn, wanhopig om haar hier te houden. Waarom? Hoe kon ze zeker weten dat hij niet loog? "H-hoe kan ik het zeker weten.." Murmulde ze zachtjes, haar oren plat in haar nek gelegd. "Hoe weet ik zeker dat je de waarheid spreekt!" Wanhoop droop van haar trillende stem af, haar ogen had ze wijd open gesperd. Ze zag er ineens kinderlijk angstig uit. Eventjes staarde ze naar Fireheart, eventjes leek het alsof hij er niet meer stond, door het licht dat van achter hem kwam, leek zijn vacht veel donkerder. Met een geschrokken piep zette ze een stap naar achter toen haar verbeelding het plaatje afmaakte. Het was.. het was even alsof Scourge er stond... "N-nee.. G-ga weg!" Schreeuwde ze uit, "V-vermoord me niet!.. Alsjeblieft!" Haar nekharen stonden recht overeind. Het was wel vaker gebeurd dat ze zulke uitbarstingen had gehad tegen willekeurige katten, vooral bij zwarte katten. Ze werd er raar door aan gekeken. Maar na zoveel manen in angst geleefd te hebben voor iemand.. is het zo enorm lastig om er vanaf te komen en ook om het te stoppen..

{Damn, psychose spelen is lastig D:..}

Fireheart dacht diep na toen ze hem vroeg hoe ze dat zo zeker kon weten. Hij voelde al zijn hoop wegzakken. Hoe moest hij dat duidelijk maken, hoe kon hij dat laten zien. Er was geen manier waarop je zoiets kon laten zien, want alles kon gespeeld zijn. Zij zou het alleen maar eerder als een spelletje van zijn kant aanzien. 'Dat kan.. dat kan ik niet. Je weet zoiets niet.. zoiets valt niet te bewijzen in een keer.. Het enige wat je zou kunnen doen is me vertrouwen en dan.. na een tijdje, weet je zeker. Dan kun je zeggen of iemand je echt aardig vind' bracht hij moeizaam uit. Wat een slappe woorden. Ergens wilde hij zichzelf voor zijn kop slaan. De zon scheen zijn laatste stralen achter hem langs. Hij zag hoe haar uitdrukking veranderde en hoorde haar daarna uitschreeuwen dat hij weg moest gaan, dat hij haar niet moest vermoorden. Fireheart keek haar geschrokken aan. 'Icestorm.. Ik.. ik zou zoiets nooit doen' zei hij. Vermoedelijk zag ze hem aan voor iemand anders, iemand die niet hij was, maar dat wist hij niet zeker. Erover spreken wilde ze toch niet. De zon verdween achter de heuvel, het werd donker nu, niet dat katten daar veel problemen mee hadden. Hij zag haar nog even goed als in het daglicht, dat nog niet volkomen weg was. Aarzelend zette hij een stapte naar haar toe. Weer zo'n domme zet, maar iets zei dat hij naar haar toe wilde stappen.

Ze staarde Fireheart nog steeds aan alsof ze spoken zag. Spoken die haar verschrikkelijke angst aan joegen. Ze wou wegrennen, haar poten trilden, nee, haar hele lijf tilde. Haar oren hingen. In plaats van fel zoals eerst, zag ze er nu eerder medelijwekkend uit. Een hulpeloos hoopje bont met goudkleurige ogen die nauwelijks leven uitstraalden. Fireheart bleef op haar inpraten, maar de woorden bleven nauwelijks bij haar hangen. Weer rees haar nekhaar overeind, haar oren ook. Haar ogen leken weer eventjes te branden met een onbekende felheid. Haar mond ging iets open en haar tanden ontblootten zich. "Maar!.. maar!.." Begon ze, haar stem nog steeds trillende maar net zo fel als haar houding aanduidde. Maar voordat ze iets verder uit kon breken, stokte haar stem. "Maar...maar....maar....." Ze bleef het woord herhalen, het werd steeds zachter. Uiteindelijk begonnen haar schouders te schokken, en zakte ze ineen. Weer barstte ze in snikken uit, eerst erg zachtjes, maar steeds luider en luider. Ze krulde haar staart om zich heen, en zag er in luttele hartslagen steeds kwetsbaarder en zieliger uit.

Het deed hem oprecht pijn om haar zo te zien. Niet wetend wat te doen zat de oranje kater daar maar. De deputy, die niet eens iemand kon opvrolijken, iemand waar hij heel veel van hield nog wel. Een vriendin van hem, die hem nu niet eens meer leek te kennen. Opgejaagd door dingen die hij niet zag, dingen waar hij niets vanaf wist. Maar weten zou het het ook niet, want ze liet niets los. Toen de felheid opeens terugkeerde keek hij op. Ergens was hoop te zien in zijn ogen, maar haar worden bleven al in het begin van haar zin hangen. Alsof de zin in haar hoofd afliep, maar er niets meer dan 'maar' uit haar mond kwam. Hij had meelij met haar, hij wilde haar niet zo zien. Toen ze ineen zakte bleef hij nog steeds op zijn plaats. Het was moeilijk, iets leek aan hem te trekken. Zijn nagels boorde zich in de aarde onder hem, maar hij wist de drang niet te weerstaan. Zachtjes kwam hij overeind en stapte naar haar toe. Wijfelend stak hij zijn poot uit en legde die zacht neer naast de hare. Die aanraking. Hij voelde een rilling over zijn lichaam lopen, maar hij bleef staan. Vastberaden om haar hier te houden. Ze mocht zich niet verwaarlozen en sterven, ergens ver van de Clans.

Het gras koelde al snel af door het ontbreken van het warme zonlicht. De koelte drong door haar dikke vacht, en liet de rillingen nog meer over haar hele lijf lopen. Snikken ontsnapten uit haar mond en haar schouders schokten. "Nee..nee..nee.." De woorden lekten uit haar mond als het bloed uit haar wonden gelekt hadden. Scourge had haar vergiftigd, haar succesvol tot een marionet gemaakt. Een marionet in zijn valse spel. Ze zat zo erg in zichzelf gekeerd, dat ze niet door had dat Fireheart dichter bij kwam. Ze werd zich pas weer van zijn presentie bewust toen hij haar poot aanraakte. Meteen verstarde ze weer volkomen en wou ze overeind springen. Maar zijn aanraking.. het was zo warm.. zo zachtjes.. Uiteindelijk legde ze haar kop toch tegen hem aan, een gebaar van vertrouwen, maar ook van wanhoop, en begon ze luider te snikken, alsof ze al haar verdriet er in een keer uit wou werken.

Ze verstarde toen hij haar aanraakte. Natuurlijk deed ze dat, hij zelf was ook even van de baan geweest. Tot zijn verbazing legde ze haar kop tegen hem aan. Hij had verwacht dat ze overeind zou springen en met opgezette vacht een paar stappen achteruit zou doen. Iets warms vulde zijn lichaam. Ze vertrouwde hem een beetje. Al snel begon ze luider te snikken. De kater bracht zijn lichaam langzaam dichter naar de grond en ging liggen. Heel voorzichtig kroop hij wat naar haar toe, zodat zijn vacht die van haar aanraakte. Het begon te tintelen van binnen. Heel rustig vouwde hij zijn poten onder zijn lichaam en schuifelde tegen haar aan. Hij hoopte dat ze niet nu nog overeind zou springen. Als ze dat op dit moment zou doen, dan ging ze er vandoor, dat wist hij bijna zeker. De kater sloot zijn groene ogen even en dacht na. Toen hij ze weer opende liet hij zijn blik weer terug glijden naar Icestorm, om haar reactie te pijlen. Waarschijnlijk was ze hier even verbaast over als hijzelf.

Warmte vervulde haar als een warme gloed toen Fireheart bij haar kwam liggen. Het was zo vreemd.. ze had zich nog nooit zo veilig gevoeld. Waarom tintelde het zo van binnen. Langzaam stopte ze met snikken en sloot ze haar ogen eventjes. Ze snapte niet waarom ze zich voelde hoe ze zich voelde.. Het was net alsof al haar problemen als sneeuw voor de zon wegsmolten. Ze drukte zich iets dichter tegen Fireheart aan, en legde haar kop eventjes tegen zijn schouder aan. Het warme gevoel.. het was zo fijn.. Ze wou het nooit meer van dit gevoel af. Het vulde de leegte die ze zo gemist had. Ze wou niet meer terug naar de angst... De angst.. Scourge! Geschrokken sprong ze overeind en krabbelde ze weg bij Fireheart. Als Scourge dit zag.. Wat als hij Fireheart iets aan deed? Nee, dat kon ze niet laten gebeuren. Haar oren gingen weer plat. Misschien moest ze gewoon weg gaan... Maar ergens kon ze het niet. Niet met de kennis die ze had...

De kater voelde zich prettig nu ze zo samen lagen. Toen Icestorm plots ophield met snikken voelde hij zich nog blijer en warmer worden. Ze leek het even kwijt te raken. Ze drukte zich dichter tegen hem aan. Fireheart keek haar aan met warme ogen. Zijn mondhoeken schoten wat omhoog waardoor een lieve glimlach zijn lippen sierde. Hij genoot met volle teugen van dit moment en begroef zijn snuit even in haar witte vacht. Icestorm.. Zijn ogen sloten zich. Toen de poes opsprong en bij hem weg krabbelde opende hij zijn ogen weer. Had hij iets fout gedaan? Alles leek zo vredig, zij had zo vredig geleken. 'Ice..' bracht hij zacht uit en keek haar aan. Hij wilde niet dat ze weg ging, meer dan ooit verlangde hij haar naast hem. Zacht duwde hij zich met zijn voorpoten af tegen de grond en ging weer zitten, zijn groene ogen nog altijd op haar gericht. 'Laat het los..' fluisterde hij tegen haar. Waarom was ze nog steeds bang. Was er iets gebeurd die dag, meer dan hij wist. Ja, dat wist hij eigenlijk wel zeker. Er moest iets zijn geweest, want voor het ongeval was ze nooit zo tegen hem geweest. Toen zat ze nog vol leven, vol wilskracht. En nu.. Maar hij zag haar niet als de poes die ze nu was, hij zag haar nog steeds als Icepaw, van voor de aanval.

Paniek laaide weer op in haar hart. Het verdreef het eerst zo warme en veilige gevoel dat haar omhult had als een cocon. Het was weg, allemaal weg. En het beangstigde haar ten zeerste. "H-het spijt me." Stamelde ze zachtjes. Haar oren legde ze plat in haar pluizige nek. Moest ze het tegen hem zeggen? Moest ze het geheim wat zich zo erg in haar doen en laten had verstrengeld prijs geven? Het had haar zo erg veranderd.. Zo pijnlijk veranderd. Maar ze was nog steeds niet vergeten hoe veel pijn Scourge haar had gedaan. Ook niet wat hij gedreigd had. Ze wou niet dood.. ze wou ook niet dat Fireheart dood ging. En als ze het geheim prijs gaf.. zouden de clans gaan vechten met hem.. Wie weet wie er dan dood gingen! Ze slikte ietwat nerveus toen hij haar probeerde te manen om het los te laten. "I-ik kan het niet los laten! Wat als hij me weer pijn doet!" Riep ze hulpeloos uit. Maar daarna viel ze stil, een geschrokken en wanhopige uitdrukking op haar gezicht. Na zo lang voorzichtig te hebben gestapt, nu had ze haar eerste steek laten vallen. Nee.. Nee nee nee! Het was zo lang goed gegaan!

Fireheart keek haar wanhopig aan terwijl ze weer terug leek te zakken in haar oude zelf. Een koud gevoel bekroop hem. Hij wilde haar niet kwijt, niet nu, nooit. Ze stamelde zacht dat het haar speet. Ze had er spijt van, dat was iets. Ze rende niet weg, tot zijn grote opluchting. De sfeer bleef echter gespannen. Hij waagde het niet om weer een stap naar haar toe te doen. Waar was die oude Icepaw, die moest ergens nog zitten, misschien diep van binnen, maar hij geloofde erin dat ze er nog was. Zoals net, net was ze weer even Icepaw, toen ze was gestopt met snikken. Hij hunkerde naar nog zo'n moment, maar het zag er niet uit alsof ze hem weer zoiets zou schenken. Plots leek ze weer zo'n uitbarsting te hebben. Hij keek haar met grote ogen aan. Hij! Ze zei HIJ. Iemand had haar pijn gedaan, maar de rogue, dat wist hij al. Die rogue hadden ze vermoord. Steelfang had hem een kopje kleiner gemaakt. 'Hij? Maar Icestorm.. de rogue, Steelfang dode de rogue toen wij jou vonden' zei hij tegen haar op fluisterende toon. Ze had niets te vrezen. Deze kat waar ze zo bang voor was, was dood. Hij was dood. En toch, toch kon ze het niet loslaten. Alsof hij hier nog was en haar achterna zat. Maar dat kon niet, dat was onmogelijk. Hij was dood en zij hoefde niets te vrezen. De kater wist niks meer uit te brengen en keek naar haar geschrokken uitdrukking. Waarom zo geschrokken?

Icestorm's poten stonden aan de grond genageld. Haar oren stonden plat in haar nek. Ze voelde zich duizelig worden, en een misselijk gevoel borrelde op in haar maag. Het was uitgekomen, het was er uit geflapt. Hij wist het, hij wist het! Hoe kon ze zich nu nog redden? Ergens verwachtte ze dat Scourge nu uit de struiken zo komen en er een einde aan zou maken. Wild keek ze om zich heen, bang dat Scourge's klauwen ergens vandaan om zich in haar vacht te boorden. 'Hij? Maar Icestorm.. de rogue, Steelfang dode de rogue toen wij jou vonden' Miauwde Fireheart. Hij snapte het niet.. Hij snapte het echt niet.. Maar.. Wat had ze nu eigenlijk nog te verliezen? "Nee.. Hij was het niet Fireheart.. Hij was het niet.." Alsnog, haar stem klonk droog en schor van angst. "Hij niet.. H-het was.. Het was.." Stotterde ze. Maar ze kreeg de naam er niet uit. Ze schudde wanhopig met haar kop.

De rode kater keek haar aan. Ze leek spijt te hebben van wat ze had gezegd. Ze was bang, heel bang, maar waarvoor. Fireheart keek rond, maar er was niemand. Geen geluid, geen geur van een andere kat. De rogue was dood, dus waar was ze zo bang voor. Een dode kon niet zo veel schade aanrichten, wat was het toch. Hij zag haar om zich heen kijken, angstig. Ook hij keek verwoed naar alle kanten, naar de struiken, naar de bomen.., maar er was niets. Toen ze haar mond weer opende en weer begon te spreken begon het allemaal te dagen. Het was niet de rogue die ze gevonden hadden?! Het was niet de rogue die door Steelfang was vermoord? Het was een ander! Een ander had haar pijn gedaan, had haar zo verwond, had ervoor gezorgd dat ze nu zo was en niet zoals vroeger. Woedde borrelde in hem op. Hij snapte niet waarom hij hier zo vreselijk kwaad om werd, maar hij liet het niet zien. Dit zou haar alleen maar van streek maken, schatte hij. Hij was het niet.. Hij was het niet.. Net toen Fireheart wilde vragen wie het dan wel was begon ze weer te praten. 'Wie was het? Wie was het? Zeg het me Ice, je kunt me alles zeggen' zei hij wanhopig tegen haar. Hij wilde weten wie het was, voor wie hij moest oppassen. Wie haar die ellende veroorzaakt had. De kat die ervoor had gezorgd dat hij zijn Icepaw kwijt was geraakt.

Met platgelegde oren zette Icestorm een stap achteruit. Ze had het verpest. Hij zou haar nu vermoorden, een einde maken aan haar leven... Nu was het afgelopen. Waarom zou ze nog haar best doen om het te verbergen. Ze zakte door haar achterpoten naar een zittende positie. Niet omdat ze dat wou, maar haar achterpoten trilden zo dat ze haar niet meer konden dragen. Haar voorpoten trilden ook, en ze schoof ze wat dichter bij elkaar om zichzelf wat beter te kunnen ondersteunen. Ze staarde naar haar voorpoten, viesgekleurd door de vuiligheid die ze er nooit meer af had gewassen. Het had geen zin gehad, haar leven was toch een holle schil geworden van wat het had moeten zijn. Een angstaanjagend rustige glimlach verspreidde zich op haar lippen. "Het maakt nu toch niet meer uit.. nu het eruit is zal hij me toch wel vermoorden.." Sprak ze zachtjes, "Zijn naam is Scourge.. Hij.. Hij had een halsband om.. Door die halsband.. zaten honden en katten tanden.." Ondanks dat ze angstaanjagend veel gekalmeerd was, ging er een rilling over haar lichaam heen toen ze over de kater sprak, en angst laaide weer op in haar ogen en buik.

Fireheart zag haar trillen en kwam dichterbij haar zitten. Voor het eerst sinds tijden, begon Icestorm weer te spreken. Het kwam eruit, het kwam er eindelijk uit. Met gespitste oren luisterde de rode kater naar haar woorden. 'Het maakt nu toch niet meer uit... nu het eruit is zal hij me toch wel vermoorden..' Zijn groene ogen stonden vol ongeloof. Dus daarom was ze zo bang. Een rogue had haar opgedragen te zwijgen en anders zou hij haar wat aan doen. Voor hij iets kon zeggen ging ze verder. Scourge, een kat met honden en katten tanden door zijn halsband. De jonge kater sidderde bij het idee dat deze kat honden had vermoord, maar gelukkig wist hij nu wat er aan de hand was, wat Icestorm zo gek maakte. 'Shht' zei hij rustig tegen haar en raakte haar snuit zacht aan met de zijne. 'Ik laat je niet sterven! Hij komt niet meer aan je, hij zal je nooit meer pijn doen' fluisterde hij tegen haar. Zijn ogen weer in die van haar geklemd. Groen en goud. 'Je moet dit tegen Bluestar vertellen. Zij kan er wat aan doen, we kunnen hem met z'n allen aan. Het is een kat tegen de hele Clan en wij zijn sterk samen' zei hij, nog steeds op fluistertoon. Langzaam boog hij naar voren om haar een kopje tegen haar wang te geven. Weer dat gevoel. Ergens begon hij het door te krijgen. Ergens wist hij het wel, maar het zo direct tegen haar zeggen.. nee.

Onderwerp: Re: Hear the chorus of pain...