This is new.

Butterpact opende zijn ogen en zag aan het vage ochtendlicht dat hij er dadelijk uit zou moeten. Zijn hart klopte van opwinding, maar hij deed zijn best om zijn uitdrukking zo neutraal mogelijk te houden. Hij wilde niet dat Shadowpaw wist hoe zenuwachtig hij wel niet was voor haar eerste training. Hij moest zelfverzekerd overkomen. Hij moest doen alsof hij al moons ervaring had in dit soort dingen. Maar natuurlijk wist Shadowpaw dat dat niet zo was omdat Butterstar had aangegeven dat zij zijn eerste apprentice zou zijn. Ergens vond hij het niet bepaald leuk dat ze dat erbij had vermeld, maar misschien was het ook wel een punt waarmee de apprentice rekening zou houden. Wilde hij dat eigenlijk wel? Dadelijk ging ze juist om die reden extra moeilijk doen of zo. Het zou wel een goede oefening voor hem zijn, hoewel hij van zijn apprentice wel het uiterste zou verwachten. Hij had eerlijk gezegd geen idee hoe hij met trainingen zou zijn. Als hij met een Clanmate iets deed en deze deed iets fout, bewoog hij altijd al met zijn snorharen om zijn lach in te houden. Maar hij had ook al wel gemerkt dat hij sommige dingen echt serieus aan kon pakken. Ach. Hij zou gewoon zichzelf blijven. Hij hoopte dat hij een apprentice had die dat een beetje kon appreciëren, maar had gisteren wel een goede indruk van haar gehad tijdens de ceremony. Het was er tenminste één die zin had om aan de training te beginnen en dus niet zo’n look-a-like als Breakingpoint. De tom grinnikte en stond op waarna hij richting de uitgang van het camp liep. Hij draaide zich om en ging met zijn kont op de grond zitten terwijl hij wachtte tot Shadowpaw zichzelf aan zou kondigen. De apprentice had nog wel even tijd omdat hij vroeger was opgestaan, maar tegen de tijd dat ze hier was zou hij zijn zenuwen wel weer onder controle hebben. Hoopte hij. In zijn ogen lag echter een zelfverzekerde blik en ook zijn houding straalde één en al zelfzekerheid uit. En hoe meer tijd Butterpact kreeg om zichzelf gerust te stellen, hoe beter dat zou worden.

Tegen de tijd dat hij geluid hoorde in de richting van de apprentices’ den, was hij al volledig gekalmeerd. Ook de gedachte dat hij gewoon zichzelf zou blijven hielp wel. Hij zou laten zien dat hij best een verantwoordelijke mentor kon zijn zonder om elk klein dingetje dat mis ging te lachen. Hij zou gewoon de training doen zoals hij dacht dat hij het goed zou doen; Butterstar had hem als mentor aangesteld voor een reden. Het wilde zeggen dat ze potentie in hem zag en Butterpact wilde maar al te graag dat zijn leader op hem kon rekenen. En dus ging hij er alles aan doen om de training van zijn apprentice tot een goed einde te brengen. Hij keek op toen hij Shadowpaw zag verschijnen en gaf haar een goedkeurend knikje: ze was prima op tijd. Ze moest ongeveer net iets ouder zijn dan de gemiddelde apprentice die begon met haar training en dus vermoedde hij dat ze al een mentor had gehad, maar dat deze inactief was geraakt voor de één of andere reden. Het leek hem sterk dat Butterstar een apprentice één moon lang zonder ook maar enige vorm van training rond liet lopen. ‘Goedemorgen, Shadowpaw,’ sprak hij met een knikje naar de apprentice. Hij zei niks over het feit dat ze prima op tijd was; dat had ze immers makkelijk af kunnen leiden van zijn goedkeurend knikje. In tegenstelling tot andere katten was Butterpact niet bepaald iemand die met complimenten rondgooide en dus was het al heel opmerkelijk als hij je er één gaf. Hij was benieuwd. ‘Shadowpaw,’ mauwde hij. ‘Je bent al iets ouder dan de gemiddelde apprentice die aan zijn of haar training begint en dus neem ik aan dat je al wel een mentor hebt gehad voor mij. Wat heb je van die mentor geleerd? Zo krijg ik een overzicht van wat ik je nog moet leren.’ Het vervelende was dat ze tijdens de droogte en leaf-fall begonnen met haar training en dat jagen lastiger zou worden, maar hij kende genoeg trucjes waarmee ze prooi kon vangen. Hij kon heel goed vissen en er waren gelukkig in RiverClan territory nog wel waterbronnen waar hij haar fatsoenlijk kon aanleren om te vissen.

Hoe zou hij overkomen naar de apprentice toe? Hopelijk niet te zenuwachtig, maar hopelijk ook niet te arrogant. Hij wilde zijn verantwoordelijkheid deze keer serieus geven en Shadowpaw niet het idee geven dat ze met haar problemen niet bij hem terechtkon. En wie weet. Wie weet zou deze apprentice hem nog wel veranderen en begon hij over andere dingen ook al meer verantwoordelijkheden te voelen. Hoewel hij zijn verantwoordelijkheid met Clanzaken redelijk goed kon nemen, had hij dat minder met zijn Clanmates en moest hij toegeven dat hij niet bepaald de sociaalste tom was. Hij was te vaak honend en sarcastisch aangelegd waardoor voor RiverClanners hem meden of boos op hem waren. Het feit dat hij echter wist dat hij niet bepaald sociaal aangelegd was, maakte het voor hem niet makkelijker om daar iets aan te veranderen. Maar voor Shadowpaw wilde hij wel graag zijn best doen. Jeetje. Wat was hij toch weer… emotioneel. Nee. Ambitieus. Dat was een beter woord. Ehh… Oké, tijd om aan te slag te gaan! ‘Dat klinkt alvast heel goed. Dan heb je op één moon toch wel veel geleerd,’ sprak hij goedkeurend. ‘Dan gaan we vandaag beginnen met het jagen op vissen en het zwemmen. Hoewel de droogte er goed in begint te hakken en er al wat poeltjes op beginnen te drogen, zijn er in RiverClan genoeg bronnen waar we kunnen drinken en kunnen jagen. De vissen zijn voorlopig nog in de rivier gebleven en daar gaan we vandaag goed gebruik van maken. We eindigen deze dag met wat mos te halen voor de elders en de queens en misschien kunnen we straks, als we nog wat tijd overhebben, de basics van je vechttechnieken nog eens doornemen. Zo kunnen we de volgende training ons volledig op het vechten richten.’ Hij wilde vertrekken, maar draaide zich lichtelijk twijfelachtig om. ‘Shadowpaw,’ begon hij formeel. ‘Ik wil even zeggen dat als er iets is of als je je ergens niet prettig bij voelt, dat je altijd bij me terechtkunt. Dit is voor mij ook een leerproces, dus misschien kunnen we wel iets van elkaar leren.’ Hij forceerde een glimlach, maar het kwam vrij awkward over en snel draaide Butterpact zich om. Dit waren zowat de liefste woorden die hij ooit tegen een Clanmate had gesproken op zijn moeder en Butterstar na, bedacht hij zich. ‘Oké,’ sprak hij terwijl ze onderweg waren. ‘Met welke Clans is RiverClan momenteel in ruzie en moet je dus voor oppassen? En aan welke geur kun je ze herkennen?’ Hij deed het meer om de awkward stilte tot aan de rivier wat te verdrijven dan dat hij echt haar kennis wilde testen om eerlijk te zijn.

Het was raar om, als je gewend was om het niet te doen tenminste, aan te geven aan iemand dat ze je altijd konden roepen als ze je nodig hadden. Het was totaal niet gebruikelijk voor zijn doen, maar hij moest eerlijk zeggen dat het ook niet verkeerd aanvoelde. Shadowpaw leek het gelukkig ook niet verkeerd op te vatten en hij ontspande wat toen hij haar vriendelijke, zachte glimlach zag. Alsof ze had opgemerkt hoe klunzig hij wel niet was, maar dat ze besloten had om er niets over op te merken. Hij was er vrij zeker van dat als hij een mentor zoals zichzelf had gehad dat hij wél kritiek zou hebben gegeven. Het was misschien maar goed dat Shadowpaw een totaal andere persoonlijkheid dan hijzelf had. Hij wilde echter wel streng voor haar zijn, maar ook weer niet te hard. Hij wilde geen treiterende opmerkingen maken als het haar niet lukte, maar laten zien hoe het beter kon. Hij onderdrukte een poging tot snorren toen ze hem ‘u’ noemde. Alsof hij echt al een senior warrior was of zo. Hoewel het wel grappig klonk, vond hij het niet nodig dat ze het deed. Ze moest nu ook weer niet brutaal tegen hem gaan doen of tegen hem spreken alsof hij zelf een apprentice was, maar ze hoefde hem ook weer niet te behandelen alsof hij de meest hoge rank had. Zelfs zijn moeder en Butterstar zouden niet zo geadresseerd willen worden. Of misschien wilden ze dat wel, maar zouden ze het niet verwachten van hun Clanmates. Hmm… Hij gaf een goedkeurend knikje toen hij hoorde over het gevecht met ThunderClan om de Sunningrocks. Hij vond het nog steeds niet leuk dat hij daar niet aanwezig was geweest omdat hij het op dat moment te druk had met WindClan hard aan te pakken. Dat gevecht was uiteindelijk op niks uitgedraaid omdat Everstar haar feiten niet scheen te kennen, maar Sunningrocks had tenminste nog een doel gehad. En nu behoorde het weer toe tot ThunderClan… Shadowpaw’s onwetendheid toonde echter aan dat ze zowel niet gevochten had tegen ThunderClan als tegen WindClan. Een slimme zet van Butterstar. ‘Klopt,’ mauwde hij. ‘ThunderClan heeft het weer terug overgenomen. Ik ben benieuwd voor hoe lang.’ Hij kuchte. ‘En voor de rest hebben we nog ruzie met WindClan, maar daar moet je geen schrik voor hebben. ThunderClan is enger dan WindClan. WindClanners zijn kleiner dan ons en als je een paar goede fighting moves daarvoor kent, kun je ze wel verslaan.’ Hij was over alle Clans – buiten het zijne – denigrerend, maar WindClan was toch wel echt zijn minst favoriete Clan. Gewoon de manier waarop ze deden, zo arrogant, terwijl ze eigenlijk helemaal niets waren vergeleken de andere Clans. De rivier doemde echter al op in de verte en Butterpact besloot geen woorden meer vuil te maken aan de Clans. In plaats daarvan rende hij naar voren en stak zijn pootje in het water. Hij rilde. ‘Laten we dat zwemmen maar houden voor een andere keer,’ sprak hij. ‘Het water is erg koud nu.’ Hij draaide zijn kopje naar Shadowpaw toe. ‘Heb je al iets geleerd in verband met vissen? Zo ja, wat is de beste houding?’