[Rouwtopic Innerstar] We found her

Zodra hij de opdracht van Tallshadow had gekregen had hij zijn blik nog een keer naar Innerstar's lichaam laten gaan voor hij zich had omgedraaid en richting het kamp begon te rennen. Ergens voelde het alsof hij Innerstar daar niet zo zou moeten achterlaten, maar hij wist dat het ook belangrijk was om de rest van de clan te informeren. Zij hadden tenslotte ook het recht om te weten wat er met hun leidster was gebeurd en het was zijn taak nu om hen erover te informeren. Het kamp kwam al vrij snel in zicht, maar hij vertraagde zijn pas niet voor hij het kamp in was.

Lichtelijk hijgend was hij tot stilstand gekomen in het kamp, zijn lichaam zachtjes trillend. Net had hij het nog kunnen verbergen, maar nu hij tot stilstand was gekomen kon hij het trillen van zijn eigen lichaam niet meer negeren. Toch wist hij dat hij zich er doorheen moest zetten, hij moest de clan tenslotte vertellen wat ze hadden gevonden. Hij haalde daarvoor dan ook diep adem en dwong zijn lichaam om het trillen te verminderen voor hij richting de rots stapte waar normaal de ceremonies gehouden werden. Vanaf daar zou hij makkelijker over de hele clan uit kunnen spreken en zouden ze hem ook beter kunnen verstaan. Er was dan ook geen twijfel meer bij hem toen hij op de rots sprong en voor een moment zijn blik over het kamp liet gaan. Een aantal katten waren er al, dat was ook niet verbazend gezien hij plots het kamp in was komen rennen en nog niet had verklaard waarom. Hij haalde nogmaals een keer diep adem voor hij de clan bijeen riep.

"Laat iedereen zich hier verzamelen voor een clanmeeting!" Zijn stem was verbazend vast en trilde niet eens lichtjes. Hij had eerlijk waar verwacht dat zijn stem het al zou weggeven dat er wat was gebeurd. Ook al gaf zijn aanwezigheid op deze rots dat nu ook al wel aan. Het was nu alleen nog een kwestie van hoe het zo goed mogelijk te verwoorden. "Zoals jullie allemaal al wel weten is Innerstar vermist sinds het gevecht met Windclan waar we de Badger set verloren." Nu kwam het moeilijkere gedeelte. Het gedeelte waar hij iedereen zou moeten vertellen dat het lichaam van Innerstar gevonden was in het moeras. De details waren echter iets dat hij achterwege zou laten. Hij liet zijn blik naar zijn poten gaan waar hij de modder nog aan kon zien zitten. Het deed hem er alleen maar weer aan herinneren hoe alles eruit had gezien en het liet het beeld weer voor zijn ogen verschijnen. Echter schoof hij het aan de kant met wat moeite en richtte hij zijn blik weer op de katten die verzameld waren. "Zojuist is het lichaam van Innerstar gevonden in het moeras." De woorden waren eruit, maar hij had deze keer niet kunnen voorkomen dat zijn stem toch een lichte trilling had. Het was tenslotte ook niet niks geweest om te zien wat er met de leidster gebeurd was. "Op dit moment is haar lichaam onderweg naar het kamp." Dat was het laatste dat hij zei voor hij van de rots afsprong en zijn blik rond de katten liet gaan om te kijken hoe ze het nieuws zouden nemen. Ondertussen probeerde hij zelf niet al te veel te denken aan hoe het eruit had gezien, want ze zouden haar er wel uitkrijgen. Ze konden hun leidster daar niet in het moeras laten liggen.

Onrustig ijsbeerde Swiftclaw door het kamp. Normaal was ze wel rustig en niet zo gestrest, maar haar moeder was al meerdere dagen vermist, ze wist niet eens meer zeker hoeveel dagen. Maar elke dag was een dag teveel. Geschrokken keek ze toen ook op toen Acorndust het kamp binnen stormde. Waarom stormde hij zo binnen. Wat haar helemaal verbaasde en haar ijsblauwe ogen, geërfd van haar moeder, liet vernauwen, was dat Acorndust op de hoge rots sprong en de clan toesprak als een... leider? Deputy? Dit was niet oké. Als een doornsee senior warrior zoiets deed, dan was er iets aan de hand.
"Laat iedereen zich hier verzamelen voor een clanmeeting!" Een rilling gleed over haar ruggengraat en de donkerrode poes stapte naar voren om te luisteren wat Acorndust te vertellen had. Hij begon te spreken over Innerstar en Swiftclaw voelde hoe haar hart met elke seconde steeds zwaarder en zwaarder werd. Klaar om in stukken te barsten. Het lichaam. Het lichaam was gevonden! Het fcking lichaam van Innerstar was gevonden. "Ze is dood?" Riep ze geschrokken, meer concluderend dan vragend uit. Het lichaam was onderweg naar het kamp. Swiftclaw zonk door haar poten heen, staarde naar voren en liet een luide jammer klacht horen. "M'n moeder. Nee, nee, nee!"

De kater keek op toen Acorndust, een Senior Warrior, de rots opsprong waar normaal enkel de leader of deputy op mocht. Er stond lichtelijke verbazing op zijn gezicht, maar hij kon wel bedenken wat de reden was dat hij daar nu stond. Zijn blik verduisterde toen hij de woorden hoorde. Niet omdat het hem pijn deed, of omdat hij medelijden had met haar familie. Nee, hij vond dit geen goed nieuws, omdat het te vroeg gebeurde. Het had maar enkele moons later gehoeven, en hij was warrior, had misschien zelfs al een apprentice, en dan mocht hij deputy worden. Het had maar een tijdje uitgesteld gehoeven te worden, en hij was misschien in aanmerking gekomen voor de macht. Met een kille blik keek hij omhoog naar de kater, en nam aan dat hij nu aangesteld was als deputy. Of was dit alleen nu voor tijdelijke overname van de taken? Hij wist niet of hij Acorndust wel een goede kandidaat vond, al helemaal niet aangezien hij zichzelf het best vond. Gejammer deed hem doen opkijken, en hij zag Swiftclaw, die dramatisch door haar poten zakte. Oh StarClan. De blik van afkeer was voor minder dan een seconde van zijn gezicht af te lezen; hierna gleed hier smooth een blik gevuld met spijt over zijn ogen. Hij trippelde naar de rode kattin toe, om zijn staart vervolgens troostend over haar rug heen te leggen. "Sshhh.." murmelde hij zachtjes en duwde zich een beetje tegen haar aan, alsof hij het allerbeste met haar voorhad, en haar wilde troosten voor deze... Verschrikking. God, wat was dit toch pathetic.

Tag: Swiftclaw

Het verdriet dat ze voelde was intens en Swiftclaw wist er geen raad mee. Ze schaamde zich ook niet dat ze zo aan het huilen was in het kamp, waar iedereen haar kon zien. Anderen mochten haar laf en zwak vinden, maar zij was hier de gene die haar moeder verloren was, niet alleen gewoon haar leider. Toen ze de aanraking van iemands vacht voelde stokte haar snikken even en keek ze op naar Lionpaw. Ze wist niet of ze hem weg wou duwen of de troost zou accepteren van haar clangenoot. Ze besloot toch maar voor het tweede te kiezen. "B-bedankt," murmelde ze snikkend. Het ergste was voorbij, of althans, zo leek het. Het lichaam van Innerstar moest het kamp namelijk nog bereiken. En wat zou ze dan aan treffen. Zich strakker tegen de kater aan drukken deed ze niet. Ze bleef gewoon zitten zoals ze zat en accepteerde zijn troost.

Hij wist niet precies wat er gebeurde. Iedereen leek overstuur en er waren zelfs huilende katten die Acorndust met afschuw en verdriet aan het aankijken waren. Dus de kater besloot snel richting de rest te lopen. Een weg banend om te kijken wat er precie aan de hand was. "Zoals jullie allemaal al wel weten is Innerstar vermist sinds het gevecht met Windclan waar we de Badger set verloren." Zijn grasgroene ogen waren gericht op de oude warrior. Wat hij echter niet door zijn kop kon accepteren waren de volgende woorden. "Zojuist is het lichaam van Innerstar gevonden in het moeras." Alles leek snel te gaan. Zijn ogen werden groot van schok. Nog steeds niet beseffend wat er precies was. Alles leek door hem heen te gaan. Spijt, verdriet, schuldgevoel. Totdat Swiftclaw, en zelfs Littlestream er fel op reageerden. Wat hem niet verbaasde, het was hun moeder. Zo had hij ook gereageerd bij de dood van zijn vader. De volgende woorden dat Acorndust uitsprak leek als een blur in de achtergrond. Hij wou zijn vriendin steunen, maar Lionpaw deed het werk al en dus kon hij vol met ongeloof alleen de rest aan staren. "Maar..." Hij slikte, zijn keel leek droog en scherp. "Hoe? Waarom?" Plots werd zijn stem schel. Hij mocht niet huilen, er waren katten die het erger hadden. Toch kon hij het niet helpen dan aan zijn vader denken. "Dit is oneerlijk!" Riep hij plotseling. Hij sloot zijn ogen om de tranen te stoppen en keerde zijn rug om naar de rest. Hij kon niet zo dramatisch reageren, het was zijn leider, zo close was hij ook niet met haar geweest. Maar hij was alleen gewend om haar te gehoorzamen, dat moest hij gewoon. En nu zal Tallshadow overnemen, wat totaal geen probleem was. Maar de rode tabby zou er wel eerst weer aan moeten wennen. Dat Innerstar, die sinds zijn geboorte al leider was, plotseling weg was.

Innestar was dood. Het leek wel onmogelijk en een leugen voor sommige Clanleden, maar het was de harde waarheid. Ergens had Halflion het wel verwacht, want een kat die meer dan twee dagen vermist was had maar een piepklein muizenkansje om nog levend teruggevonden te worden - zelfs de machtige, sterke Innerstar met negen levens kon dat feit niet trotseren, blijkbaar. Met een geharde blik die hij wel vaker droeg als hij extreem boos of vrij triest keek de bijzonder kleine kater het kamp rond - katten die huilden, schreeuwden of Acorndust, degene die het nieuws verkondigd had, vol afschuw aankeken. Littlestream was een van hen, maar bij haar sloeg 't verdriet iets te veel door, wat best begrijpelijk was nu ze haar moeder verloren was. Half kon er niet over meespreken - hij had op wijze van spreken zijn moeder bij de geboorte "vermoord", dus het verdriet van een geliefd familielid verliezen had hij nog ooit ervaren. Niet dat hij dat ooit ging ervaren, want ongeveer negentig procent van zijn bloedlijn haatte hem. "Leugenaar..." Oh-owh. Daar ging de eerste kat die de waarheid niet kon verwerken. "Vuile leugenaar! Dat kan niet!" Ze jammerde nog iets, maar op het moment dat ze ineenstortte kwam Halflion toch overeind om in een stevig tempo op haar af te lopen. "My lady," was het enige wat hij kalm zei terwijl hij zijn zijn schouder en poot wat lager bracht om haar overeind te helpen. In zijn groene ogen stond een open, rustige blik. Emoties waren niet altijd gemakkelijk om onder controle te houden.

Volepaw lag in één van de nesten in de medicine cat den. Gisteren had Bitterpaw haar geholpen om hier te geraken en sindsdien had ze niet meer opgestaan. Haar poten waren zwak en konden haar lichaam niet meer dragen. Haar vacht was ook dof en vuil. De rat, die ze enkele dagen geleden had gegeten, liet nu van zich weten. Sinds ze hier in dit nest lag, was ze afgezonderd geweest van de anderen. Enkel Acefray en Bitterpaw zag ze nog. Innerstar had nog geen tijd gehad om langs te komen, wat vooral kwam door het werk dat ze had gehad deze ochtend. Vervolgens was ze met enkele warriors op patrouille gegaan. Haar ogen gingen moeizaam ogen toen ze een stem door het kamp hoorde galmen, waarna ze deze terug sloot. Ze had zelfs bijna geen energie om haar ogen open te houden. Haar lichaam vocht tegen het gif in haar lichaam en had daar al de energie voor nodig die ze nog in zich had. Haar oren zakten in haar nek bij wat ze te horen kreeg. Dat moest er ook nog bijkomen! "Zojuist is het lichaam van Innerstar gevonden in het moeras." Recht komen deed ze niet, al zaten er wel tranen in haar ogen maar die waren niet te zien. Ze luisterde vervolgens in stilte naar het gejammer van de katten buiten de Medicine Cat Den. Velen konden het nieuws niet geloven. Volepaw opende haar ogen terug en fronste zachtjes. Waarom jammerde iedereen zo?

Tag: open
Note: Vole ligt in de Medicine cat den.

Zijn soepele lichaam schokte. Innerstar was er al voor zijn geboorte geweest. Ze was zijn grote voorbeeld, hoewel hij zelf streefde naar ooit leader te worden. De kater keek naar Acorndust. Zijn stem klonk vast, hij was breed geschouderd en in zijn ogen lag een koud vuur. Harepaw versmalde zijn ogen, hij zou het perfect doen als deputy. Oh god was hij daar nu al over bezig? Ze was like twee minuten dood. Daarbij had je Lurkingshade ook nog, hoewel hij geen voorstander was. Die had veel te weinig pit in zijn lichaam. Hare mompelde een paar woorden en trippelde weg. Hij wilde helemaal het lijk niet zien. Innerstar zou begraven zijn als hij terug kwam. Onbewust liep hij voorbij de medicine cat den. Toen hij een kuchje hoorde keek hij verbaasd om. Was niet iedereen uit zijn hol gekomen om te luisteren? Harepaw stapte met gracieuze passen naar de den. Hij stak zijn kop in de mistige plek. Een apprentice die hij herkende lag daar op de grond. "Heey." Hoewel het schemerde verbaasde het hem dat ze zo mooi was. Hij stapte voorzichtig de den binnen. "Waarom ben je niet buiten?" Er flitste nog snel een gedachte door zijn kopje: Het zou ook Winddancer kunnen zijn.

Tag: Vole

Haar geheugen was weer op z'n opperbest kuch. Met dat ze haar oren spitste om erachter te komen waarom iedereen zo jammerde buiten, verscheen er een gestalte in de opening van de den. "Heey." Het was Harepaw. Ze had niet gedacht hier een andere apprentice te zien. Meestal ontweken deze haar of praatte ze achter haar rug, over haar. ZE was heus niet dom. Ze vergat gewoon af en toe wat dingen. Volepaw liet haar kopje nog steeds liggen, maar deed wel moeite om haar staart om zich heen te slaan. Ze wilde niet dat iedereen haar zo zag, met een doffe vacht die vol hing met stof en zand. "Waarom ben je niet buiten?" Haar ogen gingen naar de grond voor haar. Waarom lag ze hier? Wat het precies was, wist ze niet echt meer. Ze voelde zich gewoon slecht op dit moment. "Ik ben ziek." was haar enig antwoord. Hier kon ze niets mee fout zeggen. Dan leek het tenminste dat ze het niet vergeten was.

Met Roughflower nog altijd aan haar zijde - en veilig, gelukkig, of Lurkingshade had haar afgemaakt - stapte Winddancer het camp in. Het was duidelijk dat Acorndust het al had aangekondigd, want er heerste chaos op de open plek. De grote tabby wist niet echt waar eerst te kijken en kon niet echt bepaalde woorden opmaken uit al het geroezemoes. Ze keek haar vriendin even aan met haar groene ogen. Nu moest ze eerst de zwangere queen naar de nursery loodsen - ze had rust nodig, en niet deze chaos. Daarbij wou ze niet dat katten vragen begonnen stellen aan hen omdat ze het lij-lichaam al gezien hadden. Ze weigerde om het lichaam van haar leider een lijk te noemen, want dat was het niet. het was haar lichaam, haar zwarte vacht, haar spieren waar ze zo hard voor gewerkt had.

-Tag: Roughflower

Het weg terug was in volledige stilte afgelegd, hun gedachten, hoogstwaarschijnlijk, allebei bij Innerstar. Die van Roughflower echter wel. Ook vroeg ze zich af hoe het nu verder zou gaan met Shadowclan en haar kittens. Zouden haar kittens die zelfde Shadowclan spirit mee krijgen als dat zij hadden gehad, zoals Innerstar deze had opgebouwd? Of zou Tallshadow het helemaal anders doen, zou hij het wel goed doen? Roughflower had respect voor Tallshadow, maar hij was zo kinds, zo naïef, zou dat nog zo zijn na... dit? Maar de dood van haar oma woog veel zwaarder en al snel gingen haar gedachten weer terug naar haar. Ze zou willen dat Innerstar ieder moment terug kon keren, op de rots zou staan en een verslag zou afgeven van het gevecht met Windclan, wat er met haar gebeurd was en dat ze zich moesten voorbereiden op een zwaar gevecht tegen wie of wat dan ook.
Maar toen ze het kamp binnen kwamen, besefte ze dat het nooit meer zou gebeuren. Iedereen zat er door heen, er was chaos, Acorndust had ze op de hoogte gebracht. Ze wende haar blik af van de andere katten en liet zich door Winddancer begeleiden naar de nursery. Voor de nursery nam ze plaats en liet ze haar kopje tegen de schouder van Winddancer leunen. "Ik zal haar missen," murmelde ze.

Een oproep, niet van Tallshadow of Innerstar. Een oproep van een senior Warrior vanaf de rots die alleen zij hoorden te gebruiken. Die oproep maakte Amberhunt wakker uit zijn gedachtes, de rode kater keek op. Het was Acorndust die hen toesprak, het ging over hun leider, aan de manier van spreken alleen al wist Amber dat het geen goed nieuws was. Vlak voordat Acorndust de worden zelf uitsprak speelden ze al door Amberhunt's kop Innerstar is dood. En inderdaad, de Senior Warrior bevestigde het. Hij sprong meteen van zijn verheven zitplaats af en er klonken meteen al uitroepen. Uitroepen van afschuw, verdriet, woede. De emoties die te verwachten waren wanneer degene waar je in vetrouwd, waar je op vertrouwd om jouw en je clan te lijden, overleedt. Toen kwamen er nog twee warriors binnen: Roughflower en Winddancer. Ze zagen er beide vermoeit en verdrietig uit, snel leidde Winddancer de ander naar de Nursery.

En Amberhunt? Hij bleef zitten, alleen, geen emoties behalve een somber gezicht. Het was voorbij, Innerstars leiding. Shadowclan stond op de rand van instorten, Territorium werd zomaar afgenomen en nu was hun leider gestorven. "Vaarwel, Innerstar, reis naar je eindbestemming." Fluisterde de rode kater zacht.

tag; open.

De kattin was blij met zijn steun, en was dit niet zo'n berouwvolle situatie geweest, had hij geglimlacht. Echter was hij slim genoeg dit nu niet te doen, gezien iedereen dan kon merken dat er iets niet helemaal goed zat. En de reacties daarop liet hij toch liever uit. Hij keek kort naar Swiftclaw, en schoof toen iets dichterbij, waarna hij zijn kop over de hare heen legde, zodat ze zich goed beschermt zou voelen.

Winddancer bleef even staan terwijl Roughflower ging zitten, ze stond bijna beschermende voor haar vriendin. Toen die haar kopje tegen haar schouder leunde keek ze neer op de queen. Ze knikte op haar woorden en slikte even. Haar keel voelde plotseling zo droog aan. "I-ik ook..", antwoordde de grote poes, haar stem wat schor. Het drong misschien nu pas echt door, terwijl ze keek hoe de clan het nieuws verwerkte. Terwijl ze wachten tot Tallshadow en de rest terugkwamen met het lichaam..

-Tag: Roughflower

Harepaw knikte. Het was niet besmettelijk. Daarom dat hij naast haar ging zitten. De witte kater keek met zijn teder gekleurde ogen naar Volepaw. Hij hief zijn pootje op en begon het te wassen. "Ik snap het, de rattenziekte hé," mauwde hij tussen de likken door. Hij liet zijn poot over zijn oren gaan en schoof zijn verdrietige blik naar de uitgang van de den. "J-je mentor is gestorven." Een traan liep over zijn wang. Snel veegde hij de traan weg. Als Lionpaw dat had gezien zou hij nu naast Innerstar gelegen hebben. "Innerstar is... is verdronken."

Volepaw draaide haar kopje wat opzij toen de witte apprentice naast haar ging zitten. "Ik snap het, de rattenziekte hé," Ze knikte wat afwezig, aangezien ze zelf niet goed wist wat ze had. Ze had inderdaad de rattenziekte, maar dat was haar weer ontgaan. Ze liet haar kopje weer wat zakken zodat haar nekje zich weer wat ontspande. "J-je mentor is gestorven." Bij deze woorden draaide ze haar kopje echter direct terug naar Harepaw. Innerstar? Haar, eerder doffe oogjes, werden weer wat helderder door de tranen die opwelden. "Innerstar is... is verdronken." Ze kneep haar oogjes toe en fronste bij de gedachten dat ze haar mentor nooit meer in levende lijven zou zien. Verdrinkingsdood was een vreselijke dood, dat wist iedereen. "Waarom?" jammerde ze zachtjes, eerder tegen zichzelf dan Harepaw.