[Rouwtopic Innerstar] We found her

Volepaw was ineens intens triest. Een litteken trok zich diep over zijn gezicht. Zijn mondhoeken wezen naar beneden. Ze vroeg iets. Hij legde zijn staart voorzichtig op haar rug en klopte zachtjes met het puntje. "Ze was een sterke leider, een goede mentor... Straks komt ze aan, wil je bij haar rouwen?" Zo erg tactisch was hij niet. Wat nu help! Hij keek wat rond in de den. Alle radartjes in zijn hoofd waren aan het loeien. "Ik euhm. Ik kan wel bij je blijven denk ik."

De kater had de tocht zwaar gevonden, zijn poten en hoofd waren vermoeid terwijl het lastigste deel nog moest komen. Als het goed was had Acorndust de clan al voorbereid, maar niemand kon weten wat ze te wachten stond. Het lichaam van Inner was er slecht aan toe, al hadden de moerasstoffen het nog redelijk weten te bewaren. Hierdoor was het voor hem onduidelijk hoe lang ze er al gelegen had, maar hij hoopte dat Ace daarmee zou kunnen helpen. Bovendien was hij opgelucht dat het aan de buitenkant miniem te zien was, er waren wonden, ja, veel zelfs, en sommige delen van haar vacht lagen aan flarden, maar het was niet iets wat kittens niet mochten zien, en zo kon dus de hele clan afscheid nemen van hun leider. Een schrale troost, bedacht hij zich, terwijl hij met gebogen hoofd het kamp in liep. Klaar voor de stroom aan vragen, en de verloren gezichten. Hij moest sterk zijn nu, voor de clan, voor zijn clan. Hierbij hief hij dan ook zijn hoofd, en keek eens rond. Woorden waren niet nodig, ze wisten wat er nu zou komen.

Note: Innerstar's lichaam is pas binnen als zowel Waspsting als Thornfang in dit topic gepost hebben, bedenk je dan dat Inner heel veel heeft meegemaakt en hoewel ze niet verrot is ofzo, er wel veel diepe wonden van onbekende oorsprong in haar lichaam zitten!

Thornfang had irritatie door zich heen voelen gaan toen Waspsting haar opmerking had gemaakt, maar had haar raad wel opgevolgd en was dichterbij gaan liggen. Hij nam aan dat de senior warriors elkaar op dit moment niet zo konden hebben en dat dat vooral kwam door hun eigen verdriet. Thornfang was echter klaar om iedereen die hier iets tegenin zou brengen aan flarden te scheuren met zijn nagels, maar gelukkig stemden zijn Clanmates in en werd Innerstar niet veel later op zijn rug gehesen. Thornfang stond op en merkte dat Innerstar’s poten de grond nét misten. Oké, hij was niet zo groot, maar hij was wel sterker dan de andere twee. Zijn moeder voelde zwaar aan op zijn rug, maar er was geen haar in zijn pels die er aan dacht om haar te laten vallen en het aan Waspsting over te laten. Dit was het laatste wat hij voor zijn moeder kon doen. Hij had haar al niet kunnen beschermen tegen de pijnlijke dood; dit was wel het laatste wat hij voor haar kon doen. Hij hield een wanhopige kreet in toen hij Innerstar’s bloed voelde kleven aan zijn pels. Kleine stroompjes bloed gleden langs zijn lijf af, maar hij dwong zichzelf om niet op de warme, vloeibare vloeistof te reageren. Hij had het gevoel alsof hij elk moment van verdriet in elkaar kon zakken, maar zijn blik had een lichtelijk kille uitdrukking naar de buitenwereld toe terwijl hij zij aan zij met zijn twee andere Clanmates richting het camp liep. Heel de weg zei hij geen woord tegen Waspsting of Tallshadow; daar had hij immers ook niet veel behoefte aan. Het camp kwam echter al veel te snel in zicht en Thornfang wist wat er nu ging komen. Met een knikje liet hij Waspsting voorgaan en wachtte tot ze ver genoeg in de tunnel was tot hij zijn kop half draaide zodat hij de zwarte pels van zijn moeder kon zien. ‘Het spijt me dat ik je niet kon beschermen, mama,’ murmelde hij. ‘Ik hou van je. Ik hoop dat StarClan goed voor je zorgt.’ De brok in zijn keel werd overweldigend en met zijn kop lichtelijk naar beneden kwam ook Thornfang de smalle tunnel door. Hij liet zijn lichaam zakken en liet zijn moeder voorzichtig van zijn pels glijden, geen aandacht bestedend aan het bloed dat aan zijn pels kleefde. Daarna deed hij een paar passen opzij en keek Tallshadow aan waarna hij de tabby tom een knikje gaf. Vervolgens ging hij ergens zitten waar hij Tallshadow wel nog kon horen, maar waar hij zijn blik ook naar zijn moeder kon laten glijden zodat hij haar en de anderen die om haar gingen rouwen in de gaten kon houden.

OOC: Nu nog even op Waspsting wachten c:

_{And I moved further than I thought I could - but I miss you more than I thought I would

Ze sloot de rij af. Tallshadow liep voorop, Thornfang in het midden. Haar oren waren naar achteren gevouwen, en haar blauwe ogen kil en strak naar voren gericht. Haar houding was sterk, en alles behalve wat ze zich vanbinnen voelde. Ze voelde zich gebroken, kapot. Ze kon dit niet meer aan. Haar hart leek verbrijzeld te zijn in duizenden stukjes, en enkele stappen geleden, had ze zich gerealiseerd waarom. Het was dom. Ze had Innerstar nooit zo ver binnen mogen laten. Te ver.. Er kwam altijd pijn van liefde. En ze had de leidster liefgehad; meer dan een vriendin. Ze had haar partner willen worden, besefte ze zich nu. Haar drie pleegkittens met haar willen opvoeden. Maar het was niet zoals StarClan het gewild had. Toen ze door de doorntunnel heenliep, wachtte ze totdat ook Thornfang hier doorheen verscheen - hij had haar voor laten gaan - en hielp hem met het laten zakken van Innerstar. Vervolgens draaide ze zich om, en liep ze naar een wat afgelegen plek, om Tallshadow wel te kunnen horen, maar niet in de aandacht te staan. Niemand die hier op haar lette. Stille tranen rolden over haar wangen heen, en vielen op de grond. Ze zat haast onbewogen, het enige wat aantoonde dat ze aan het huilen was, waren de ronde vlekken die op de stoffige ondergrond verschenen.

And I found love where it wasn't supposed to be - right in front of me}

Achter hem aan kwam Inner's lichaam dan uiteindelijk naar binnen, verandert, aangetast, bebloed, maar nog steeds dat van Inner. Een enkele traan rolde over de wang van de kater, maar zijn houding en aanblik waren sterk. Met die houding liep hij voorzichtig naar het lichaam, en knikte stil naar Thornfang. Een bedank, en een condoleance, het was immers de moeder van de kater geweest. Hierna stopte hij voor het lichaam en boog zijn hoofd naar de poes. Uit respect, dankbaarheid, waaruit eigenlijk niet. De leider had voor ieder hier enorm veel betekend. Om deze reden zette hij na even stil geweest te zijn een stap achteruit en keek de kring van katten weer rond. De pijn nu in zijn ogen te lezen. "Innerstar is nu bij Starclan, vanavond zullen we vigil houden bij haar lichaam," Het waren simpele woorden, maar ze droegen veel betekenis mee. Hij had niet gespecificeerd wie er vigil gingen houden, wat hem betrof iedereen, en het was het einde van het hopen. De poes lag dood voor hen. De tijd om te rouwen was aangebroken.

Innerstar's Lichaam is in het kamp

If you must mourn, my love
Mourn with the moon and the stars up above

Wolfpaw was al eerder naar het kamp gekomen met Sinclaw en Lurkingshade. Nu zat hij in het kamp, angstig af te wachten op wat er komen ging. Hij probeerde zich voor te stellen hoe Innerstar was toen ze nog leefde. Maar hij kon het niet helpen om na te denken hoe ze er nu uit moest zien met alle modder..
Zijn oren schoten overeind toen hij rumoer hoorde in het kamp en hij zag dat de Shadowclan deputy, Tallshadow binnen stapte. Kort daarna volgde Waspsting en daarna kwam Thonfang, die het lichaam droeg van Innerstar. Wolfpaw zijn ogen werden groot met schok toen hij zag dat dit Innerstar was. Het leek niet meer op haar, maar ze was het. Meteen voelde de zwarte kater tranen opkomen en met een sprintje trok hij richting Tallshadow, waar hij naast ging zitten. Tallshadow had net gesproken van het vigil wat ze zouden houden bij het lichaam van Innerstar. "M-mag ik daar ook b-bij zijn?" vroeg hij toen, half snotterend aan de kater. Hij wou graag nog een laatste dienst bewijzen aan de poes die hem als kit gered had. Wolfpaw was even stil en staarde naar zijn poten, zijn nagels die hij in het zand duwde om zijn gedachten af te leiden. Daarna schoot zijn blik omhoog, knipperde hij de laatste tranen weg, maar het huilen stopte niet. Elke keer moest hij denken aan het beeld dat hij net gezien had. "T-tall? Mag i-ik bij je sl-slapen vanavond?" hikte hij er nog schuddend achteraan. Hij wou niet alleen in de apprentice den liggen.

Tag: Tallshadow
If you must mourn, don't do it alone

De grote poes keek op toen Tallshadow het camp binnenstapte, en even later gevolgd door Waspsting en Thornclaw. Die laatste droeg het lichaam van zijn moeder op zijn rug. Om heel eerlijk te zijn, zag ze er niet zo erg uit als Winddancer verwacht had. Er waren wonden zichtbaar op haar zwarte vacht, maar het was geen uitgemergeld, stijfstaand lijk. Het was Innerstar, alsof ze bewusteloos was of haar poot 'gewoon' gebroken had en daardoor niet zelf naar het camp kon lopen. Het was te surreëel dat ze echt dood was. De jonge poes duwde haar schouder tegen die van Roughflower, zowel om de net iets oudere kattin te troosten als om zelf steun te zoeken in haar aanwezigheid. Het was voor hen beiden moeilijk, voor de ene al wat moeilijker dan voor de andere. Een beetje schokkerig haalde ze diep adem, proberend om niet te huilen. Ze moest sterk nu zijn, voor haar vriendin.

Tag: Roughflower

Roughflower had gezwegen tot het moment waarop Innerstar het kamp binnen werd gedragen. Haar slechtziende ogen gingen naar de gene waar de geur vandaan kwam. Tallshadow was eerst, gevolgd door Waspsting met daarna Thornfang met de gestorven leidster op zijn rug. Ze zag enkel het zwarte gestalte, maar wist niet hoe ze er verder uitzag. "Hoe... Winddancer... hoe lijkt ze?" Vroeg ze zacht en alleen hoorbaar voor Winddancer, terwijl ze haar vacht tegen die van haar beste vriendin aan duwde. De troost van Winddancer voelde goed en veilig. Zeker weten wat Winddancer haar beste vriendin en zou ze nooit zonder haar kunnen. Ze sloot haar slecht ziende ogen en probeerde de geur van Innerstar nog eens goed in zich op te nemen. Deze was enorm vermengd met modder en de vage geur van... "Hond? Twolegs?" Kwam er ineens zacht uit haar mond. De ogen van Roughflower waren slecht, maar haar neus was hartstikke goed.

Misschien leuk om in de gaten te houden, maar Innerstar zal als Starclan geest hier bij zijn om afscheid te nemen. Bitterpaw en Acefray zijn in staat haar te zien. Anderen kunnen enkel een idee of gevoel hebben, maar zeker zullen ze het niet weten.

https://www.warriorcatsnl.com/t31075-who-lives-who-dies-who-tells-your-story

Hij boog zijn hoofd na de woorden gezegd te hebben, en brak een beetje vanbinnen bij elke reactie die het lichaam kreeg. De kater had zijn leider niet op tijd kunnen vinden, haar niet kunnen redden, en toch had ze altijd in hem vertrouwd. Tenminste, aan die gedachte hield hij zich vast, hoewel het geloof erin wankelde. Nu echter kon hij zich niet in die onmacht verliezen, dringender zaken hadden zijn aandacht, zoals de kleine Wolfpaw die nu tegen hem aan snotterde, waardoor de tranen ook hun weg door Tall's masker wisten te dringen. "Natuurlijk," Zei hij zacht, en likte de jonge kater over zijn kop, hierna omhoog kijkende in de hoop de tranen weg te kunnen knipperen. "Ze wil jou ook graag gedag zeggen," Want een vigil was wederzijds, een van de enige keren dat hij het idee had dat de geest van een overleden kat nog bij hen was. Zeker nu had hij dat gevoel, alsof Inner hier stond, hen aankeek, met hen meeleefde.

Tag: Wolfpaw

_{Waspsting keek op toen Tallshadow miauwde dat de katten die Vigil bij haar wilden zitten, dat mochten doen. Langzaam knikte ze, nog één laatste nacht wilde ze zich bij de kattin zijn, totdat deze begraven zou worden. Haar borst was langzamerhand nat geworden van de tranen. Toen ze plots een vacht tegen zich aanvoelde, keek ze met een ruk op. Ze was niet in staat om nu een normaal gesprek te hebben met wie dan ook. Echter bleek er niemand te zijn. Verward keek ze om zich heen, maar er was niemand dichtbij haar. Een zucht rolde over haar lippen, begon ze nu al met hallucineren? Haar ogen gleden naar het lichaam van Inner, en haar lippen trilden. Ze kreeg zichzelf steeds minder in de hand. Ze wist dat het nu het moment was dat katten hun woorden tegen Innerstar's lichaam fluisterden die ze haar nog hadden willen zeggen, maar ze kon het nu niet opbrengen om richting het lichaam te lopen. Dus besloot ze het op haar plek te doen, want ze had zeker woorden voor haar vriendin. Teveel woorden, die niet in de lucht zouden moeten blijven hangen, maar door Innerstars oren gehoord zouden moeten worden. Met moeite slikte Wasp. "I'll miss you more than I'll miss anyone, Inner. Maybe you can hear my words, I hope you can. Because they shouldn't be left unheard, that would make it all too real -- I don't want this to be real, won't you tell me it's not? It seems like a dream, no, a nightmare. But then again; life has been too good for me. I know I'm not destined to have a good life. And I had it, the kittens I always wanted, and I had you, and that was a good enough life for me. But now you're gone, and everything has shattered. I loved you, Inner. I wanted to raise my kits with you, if it wouldn't have been too much. Else I'd've waited. And I'll still wait, 'till we're reunited. I'm willing to wait for you."}

De reacties waren verschillend en hij kreeg ook verschillende dingen naar zijn kop geslingerd. Het was niet alsof hij er wat aan kon doen, maar hij was degene geweest die het nieuws had gebracht en hij kon begrijpen dat ze zich op iemand af wilden reageren. En als hij diegene zou zijn, dan zou hij het accepteren voor nu en het zeker niet persoonlijk opvatten. Zelf hield hij zijn blik recht vooruit gericht, als hij naar zijn poten zou kijken, dan zou het hem er alleen maar aan herinneren hoe Innerstar in dat moeras had gelegen. De modder zat tenslotte nog steeds aan zijn poten, ondanks dat het ondertussen al opgedroogd was. Het voelde zwaar aan zijn poten, een soort van last en daarom bleef hij dan ook zitten waar hij zat, niet goed wetend wat nu te doen. Hij had dan ook geen idee hoelang het duurde voor Tallshadow uiteindelijk door de tunnel heen kwam, gevolgd door Thornfang en Waspsting. Thornfang was degene die het lichaam van Innerstar droeg en hij legde haar in het kamp neer. Voor een moment kon hij niet bewegen, luisterend naar de woorden die door Tallshadow uitgesproken werden. Zelfs nadat de kater was uitgesproken bleef hij zitten waar hij zat, zijn blik op het lichaam van Innerstar gericht. Door alle modder kon hij nog steeds een aantal diepe wonden in haar lichaam zien, alleen waar ze vandaan kwamen had hij geen idee van. Het kon tenslotte niet echt gekomen zijn doordat ze was verdronken in het moeras, dat leek hem niet logisch. Hij schudde de gedachte echter weg voor hij er te veel aan ging denken en stapte nu voorzichtig naar Innerstar toe. Hij moest tenslotte afscheid van haar nemen, dat verdiende ze. Hij duwde zijn neus kort in haar vacht, maar woorden kwamen niet uit zijn mond, hij kon zijn stem niet meer vinden en het voelde alsof er een brok in zijn keel zat dat hij niet weg kon slikken. Het moment dat zijn neus haar lichaam raakte was maar kort, maar toch voelde het voor hem als een lange tijd. Hij wist echter wel dat anderen ook afscheid wilden nemen van Innerstar en hij liep dan ook weg van het lichaam zodra hij klaar was om een plekje een eindje weg te nemen, maar nog wel dichtbij genoeg, zodat hij het lichaam nog kon zien.

Hij had het niet kunnen geloven. Toen de woorden te horen waren geweest, was hij in een soort frustratie-woede overgegaan. Innerstar, dood? Dat kon niet... Dat mocht niet! Hij slikte even en haalde diep adem... Nee, hij mocht nu niet zijn woede zo laten gaan... Hoe pijnlijk het ook was, hij moest terug denken aan wat zij aan hem had geleerd, hoe hij kalm moest blijven... Daarom sloot de kater zijn helderblauwe ogen en begon te tellen, zoals zij hem had geleerd enige tijd terug. Een... En alles was goed. Twee en de woede zakte al wat weg. Maar drie en de nieuwe vlaag kwam. Vier, wat prikte in zijn ogen...? Vijf, bezorgd... Hij was bezorgd, maar wat was er nog om bezorgd over te zijn als er niks was? Ze was dood volgens de tabby daar en ze zou niet terugkomen. Z-zes... Dood was dood, net als de kattin voor haar was gestorven. Tall... Hoe zou het met hem zijn? Was hij in orde...? Zou hij ermee zitten...? Hij wist het niet, hij wist het echt niet en... Hij slikte even. Zijn ogen voelden waterig aan, maar hij wist dat tranen niet zouden komen. Hij voelde verdriet, maar het was anders dan anders. Het gemis van iemand waar je zoveel respect voor droeg en die voor je zorgde, indirect dan. Dat viel weg. Het was vreemd, heel erg vreemd eigenlijk en hij vond het iets lastig. Niemand anders had immers ooit de moeite genomen hem zijn woede te leren beheersen. De leader voor haar had zelfs gedreigd met hem buiten te gooien, maar deze hielp hem... En hij was een sterker iemand uit de oude geworden, dankzij haar. En nu was ze weg. Nooit meer zou hij haar trainingen hebben of haar wijze woorden, wetende dat als hij aan de leader's den zou staan, ze er kon zijn. Nu zou hij er enkel zijn beste vriend vinden... Maar was dat wel iets zoals zij? Was Tall echt een persoon die hem zo kon helpen als Inner had gedaan? Het deed pijn een negatief antwoord te geven, opdat het al was gebeurd. Ja, hij werd kalm bij de tabby maar dat zou allemaal veranderen nu... NIet? Hij slikte even, zijn keel voelde droog aan, heel erg droog. Zeven. De tijd stond stil... Of tikte ze juist snel voorbij? Hij wist het niet, maar in zijn gedachten, zijn bezorgdheid en in zijn verdriet kon hij zichzelf en ook de tijd niet terugvinden. Nu alles op zijn plaats aan het vallen was kon ze niet weg gaan. Wie kon hem nu nog helpen? Er was niemand meer. Niemand meer met wijze woorden, streng, maar goed bedoelt. Wie zou hen leiden zoals zij had gedaan, met een hand die hard aankwam, goed bedoelend maar o zo pijnlijk op hetzelfde moment. Acht... Innerstar was zijn schoonmoeder geweest. Aurynight zou er kapot van zijn. Hij opende zijn ogen wat en stond langzaam op. Inner en hij leken veel op elkaar van uiterlijk, maar hij wist dat hij nooit op zijn schoonmoeder kon lijken van karakter. Hij zou haar nooit trots kunnen maken, mocht ze dat willen. Hij slikte even en voelde zijn nagels even de grond in zakken. Het was een pijnlijke woede, eentje die hem verwonde en open haalde vanbinnen, om een vloedgolf aan verdriet toe te laten in het dal dat hij zijn ziel noemde. Zijn gevoelens lieten zijn hoofd tollen, maar aan de andere kant was alles nu ook zo glashelder. Het was raar. Niks kwam binnen, maar werd zo haarscherp waargenomen. Negen. Misschien was het daarom dat hij niet kon kijken. Zijn blauwe kijkers keken weg van het lichaam die er niet goed aan toe was. Een krop kwam in zijn keel en hij hapte stil naar adem terwijl hij even een poot naar links verplaatste. Trilde hij nu? Zou hij van zichzelf draaien? Woede, het was er nog steeds, maar hij moest door blijven tellen niet... Niemand kon wat aan haar dood doen... Toch? Hij wist het niet, hij was er niet slim genoeg voor en toch, toch... Toch wist hij het niet. Zijn ogen werden echter al snel op hun nieuwe leader gericht, Tall. Hij probeerde de wiebelige passen van zich af te schudden, hij voelde zich niet zo als normaal. Woest, gevuld met onuitputtelijke energie. Hij was leeg. Hij was niks meer. Het was voor het eerst dat hij besefte dat het allemaal in duigen kon vallen nu. Want... Nu kwam het pas neer op katten die op dezelfde golflengte zaten als hem.. En dat was confronterend. Geen hoge praatjes meer van de rangen die boven hem vlogen... Nee, dat veranderde. Toch verplaatste hij zich stil naar de ander. Hij stond dan ook stil en keek hem strak aan. Hij had een gebroken Wolfpaw aan zijn zijde... Arm kind. "Tall," zei hij enkel zacht met een bezorgde frons op zijn gezicht. "Het is ok... laat het er maar uit..." zei hij... Hij kende zijn vriend, die hij al kende van toen hij nog maar een hele kleine kitten was. Want hier stond hij weer, de o zo sterke deputy, die iedereen moest opvangen en iedereen moest sturen. Maar waar was diegene die hem steun gaf? Daarom zette hij ook een stap naar voren en kwam dichter bij de ander. Hij wist niet goed wat te doen, aangezien hij zoveel weg was geweest in dit deel van zijn leven. Maar... Hij kon altijd opnieuw beginnen right? Hij ging naast de ander staan en drukte zijn lichaam ietwat tegen de ander als steun. Gewoon pure steun, niks meer, niks minder. Het was het minste dat hij kon doen, het minste voor de ander.

Tag: Tall

De grijze kattin keek in stilte toe hoe ieder stadium van rouwen zich voor haar uit speelde. De één begon Innerstar's dood te ontkennen, de ander huilde, weer een ander werd boos. Het waren allemaal vrij natuurlijke reactie's, zelf wist ze het maar al te goed. Harepaw liep langs haar, om met Volepaw te praten. De zwart-witte Apprentice was waarschijnlijk alweer vergeten wat er zojuist was gebeurd, misschien dat dat het zelfs nog triester maakte. Innerstar was immers haar mentor geweest. Zelf was ze alleen, en bleef zo uitkijken over de rest van de katten in het kamp.

Haar aandacht werd getrokken door de patrouille die het kamp betrad, en Innerstar die met hen mee kwam. De zwarte kattin werd levenloos naar het midden van het kamp gebracht. Ze zat onder de modder, onder het bloed. Onder wonden die Bitterpaw niet kon plaatsen. De poes slikte, het was één ding om het te horen, iets anders om het te zien. Tallshadow kondigde het Vigil aan. Vervolgens spraken enkele katten tegen elkaar, op zachte en plechtige wijze. Hier en daar zag ze katten tranen wegvegen, steun zoeken bij anderen. Waspsting had zich afgezonderd, ze leek het erg zwaar te hebben. Haar ogen gleden verder, vielen op een zwarte kattin met felblauwe ogen. Even knipperde Bitterpaw, verward door wat ze zag. Innerstar? De kattin had een bepaald aura om zich heen, iets dat Bitterpaw nog niet kon plaatsen. Was ze hier vanuit Starclan? Kon de rest haar ook zien? Huiverend keek ze toe terwijl Innerstar haar ronde deed, van Thornfang naar Tallshadow naar Wolfpaw en uiteindelijk Waspsting. Ergens wilde ze naar de Warrior toe lopen, haar vertellen dat haar verhaal gehoord werd. Maar dit was een intiem moment, van alleen hun tweeën. Bitterpaw keek naar Innerstar, gaf haar enkel een bitterzoet glimlachje.

Tag; Innerstar

Met veel moeite rukte ze haar groene blik los van het lichaam van hun leider en keek ze Roughflower aan. Ze had wel gemerkt dat haar vriendin niet zo goed leek te zien, natuurlijk.. Maar Winddancer was nooit het soort kat geweest om daar veel aandacht aan te besteden. "Ze is modderig, van het moeras..", antwoordde ze, haar stem zacht zodat enkel de tabby naast haar haar hoorde. "Er zijn wel enkele wondjes op haar vacht, maar het valt goed mee.." Voor een dode kat dan. Ze sprak het niet uit, maar het hing in de lucht. De grote poes haalde diep adem, een beetje schokkerig, en keek weer naar de chaos in het camp. Chaos ten opzichte van een normale dag toch.. Bij de woorden van Roughflower fronste de poes. Hond? Tweebeen? Waar haalde ze dat vandaan? In de geur? Misschien kon ze veel beter ruiken dan zij kon. Om zeker te zijn snoof de poes eens diep in, de geuren in zich opnemend. Ze rook vooral haar clangenoten, met de geur van Roughflower en van de nursery het sterkste natuurlijk, en daaronder dan mos, modder, dennebomen, moeras en.. Misschien, heel vaag.. Het was te vaag om met zekerheid te kunnen zeggen. Het kon net zo goed haar verbeelding zijn, nu ze gehoord had dat de queen naast haar dat gezegd had. De poes schudde het van zich af, mentaal dan.

Waarom wou ze het eigenlijk weten, hoe het lichaam van Innerstar er uit zag? Ze was toch dood. Maar ze had het gevraagd en ze kreeg nu het antwoord. Na het antwoord van Winddancer merkte ze de vage geuren van hond en twolegs op, heel diep onder de modder, maar ze merkte het op. En ze wist zeker er niet naast te zitten. "Zouden we er iets mee moeten?" Vroeg ze. Een echte reactie had ze niet gegeven op de beschrijving van Winddancer, ze had alleen haar vacht voor een moment wat strakker tegen die van Winddancer geduwd, want het was slopend. Ze staarde naar het lichaam van haar oma en een zucht rolde over haar lippen heen. toen besloot ze toch maar op te staan. "Ik ga afscheid nemen," murmelde ze zacht en begon toen naar het lichaam van Innerstar toe te lopen. Toen ze bij het zwarte, gespierde lichaam stond bekeek ze het lichaam met haar slecht ziende ogen. Ze kon inderdaad vaag de beten zien van een hond, want dat kon niet anders, gezien ze onder alle modder hond had geroken en twolegs. Maar waar die twoleg geur zo vandaan kwam? "Je was waarschijnlijk de beste leider die Shadowclan ooit had kunnen krijgen," murmelde ze. "En de beste oma die ik had mogen wensen... ik zal je missen, Innerstar. May you find good hunting, swift running, and shelter when you sleep."

Gelukkig mocht hij bij Tallshadow slapen, anders wist hij zeker dat hij niet zou slapen vanavond. Hij voelde zich heel alleen en leeg op het moment. Innerstar was een groot deel van zijn leven geweest tot nu toe en hij mistte haar heel erg. "Ze wil jou ook graag gedag zeggen," hoorde hij de kater zachtjes zeggen. Wolfpaw hoefde niet naar zijn gezicht te kijken om te horen dat er veel verdriet in zijn stem zat, evenveel als dat hij nu ook eindelijk naar buiten liet komen. Wolfpaw liet zijn blik weer even naar het lichaam van Innerstar gaan, iedereen kwam rustig afscheid nemen. Maar hij kon er geen vrede mee hebben dat ze er niet meer was. Niet meer hier tenminste, want als hij de verhalen moest geloven was ze nu in Starclan. Het zwarte katertje stond op en liep rustig naar het lichaam van Innerstar waar hij tegenaan ging zitten. Hij legde zijn kop neer op haar vacht. "Ik kan niet geloven dat je weg bent.. we zouden samen nog zoveel leuke dingen doen." mompelde hij zachtjes, hopelijk onverstaanbaar voor andere katten. "Je hebt me nog niet eens zien jagen en Tallshadow mist je ook heel erg. Kom gewoon terug.. dat vind hij echt niet erg. Hij kan wel even wachten met leader worden hoor, echt waar.." hij wist zelf ook wel dat hij klonk als een hopeloze kitten, maar het interesseerde hem niet echt. Hij wou haar terug.

Tijdens een normale situatie zou een kater zich echt niet zo over haar hoeve ontfermen, maar nu was het niet meer dan fijn. Toch had ze liever troost van een familie lid. Toen Tallshadow, Thornfang en Waspsting het kamp binnen drongen keek ze geschrokken op bij het beeld van haar moeder. Meteen maakte ze zich los van Lionpaw en ging ze door naar haar moeder, geschrokken en met een waterval aan tranen keek ze naar het gehavende lichaam. "Wat is er met haar gebeurd?" Vroeg ze, haar blik ging van Innerstar naar Tallshadow, weer terug naar Innerstar, haar moeder. Ze staarde met een verdrietig gezicht, een gebogen kop en hangende oren naar het dode lichaam van de zwarte poes. Het spijt me dat ik zo'n respectloze haarbal was, ging er in haar kop rond. "Ik hou van je mam, voor altijd en ik zal je trots maken, echt waar!" Beloofde ze.

Tag: Tallshadow (Lionpaw)

Elke kat die het verdriet langzaam aan de vrije loop liet deed hem meer pijn dan de vorige. Tall wist, voelde dat hij sterk moest zijn, maar het was lastig het vol te houden. Zeker toen Never bij hem kwam zitten en de kater de kans kreeg zijn neus te verbergen in de vacht van de ander. Zonder snikken kwamen de tranen stromen, stil verdriet deed zijn intrede. De vacht van Nevermind raakte ermee doordrenkt, en even wilde Tall zich verontschuldigen. Toen echter kwam Swiftclaw op hem af, en richtte hij zich weer op. Want hoewel hij had gemerkt dat ook hij, bij het minste beetje steun, dat aangreep met beide poten. Hij moest er zijn voor zijn clan. Zij gingen voor. Vandaar dat Tallshadow de woorden van de poes aanhoorde, en zijn hoofd boog. "Ik heb de wonden op haar lichaam nog niet kunnen identificeren," Mauwde hij, naar de stilliggende poes in het midden kijkend. "Acefray zou ons daar meer over moeten kunnen vertellen. Wel kan ik met zekerheid zeggen dat ze daar niet aan is overleden, maar dat ze echt is verdronken in het moeras," Bij het laatste brak zijn stem een beetje, denkende aan de pijn die het de poes gedaan moest hebben.

Na nog even zo gezeten te hebben, gekeken te hebben, stond de deputy uiteindelijk op en stapte ook voorzichtig op het lichaam af. Het voorbeeld van Wolfpaw en Swiftclaw volgende. Hij gaf Never nog een dankbare nudge, en liep toen in de richting van Roughflower. "Hey," Mauwde hij zacht bij aankomst, om twee redenen bij haar zijnde. Ten eerste moest ook zij het zwaar hebben, en wilde hij ook haar laten weten dat hij er voor haar, voor iedereen, was. Ten tweede was hem iets opgevallen in het moeras en was het te belangrijk om zomaar te laten schieten. Daar begon hij dan ook mee. "Gaat het met je?" En in de vraag was te horen dat hij niet enkel de rouw bedoelde om Innerstar, er was meer aan de hand met Roughflower.

Er viel een traan uit haar helder blauwe ogen, waarna ze een stap naar achteren deed zodat andere katten hun laatste woorden tegen de Shadowclan leidster konden zeggen. Ze nam haar afstand en was nu ook even niet meer bij Winddancer. Ook zij had recht om haar laatste moment met de overleden leidster te hebben. In plaats van Winddancer kwam Tallshadow naar de Queen toe gelopen. Roughflower voelde zich wat leeg en merkte dat ze moe aan het worden was. Ze wist dat ze zichzelf niet moest gaan forceren, nu ze drachtig was van kittens. Tallshadow begroette haar met een hey. Ze keek met een droevig gezicht naar de deputy, of nu leader, ze wist het even niet. "Hey," murmelde ze, en wende haar slechtziende blik van hem af. Ze zag waziger dan ooit en kon zich niet goed focussen op gezichten van anderen. Dat ze meer zal staren en inspannen om te kijken zou dan opvallen. Vervolgens vroeg Tallshadow of het wat ging, maar de vraag was iets dieper, merkte Roughflower op. "Ik zal Innerstar missen," zei ze naar waarheid. "Ik weet niet zo goed hoe het gaat," vervolgde ze. "Nu ik Queen ben voel ik me sowieso anders en nu dit met Innerstar... het is veel." Maar iets zeggen over haar zicht en zorgen naar haar kittens toe zal ze niet.

Onderwerp: Re: [Rouwtopic Innerstar] We found her