Who lives, who dies, who tells your story?

Ravenheart had het gevecht om de badgerset in de gaten gehouden. Hij zou niet willen dat er onnodige doden zouden vallen, maar wist dat dit kon gebeuren. Hij hield gewoon een oogje in het zeil, ondanks dat hij zelf niets zou kunnen doet als een kat het leven zou laten. Maar alles ging goed, het gevecht liet met een sisser af en Windclan had de badgerset weer terug gekregen. Ravenheart haalde diep adem en ging bezig met andere dingen. Een beetje jagen, maffen in de zon of iets anders. Hij wist het nog niet zeker. Maar toen hij zich weer mengde onder andere katten keken ze hem grimmig aan, alsof sommige iets wisten. De kater wist niet zeker wat het betekende, maar besloot er verder ook geen aandacht aan de schenken.
"Het spijt me voor je." klonk er opeens toen Ravenheart ergens verderop aan het jagen was. Met een ruk draaide hij zich om, maar er was niemand te zien. De kater was meteen afgeleid van zijn jacht en besloot toch voor zijn rust maar een beetje op zijn moeder te spieden nu het toch geen zin meer had om te gaan jagen. Het was al tegen het donker aan in het land van de levende. Ravenheart zag in de verte de gestalte van zijn moeder lopen. Maar ze liep niet zoals gewoonlijk, trots en recht. Ze liep alsof ze pijn had. Pas toen hij beter keek zag hij dat dat ook zo was. Zijn moeder zat onder de bloedende wonden. Zijn hart stopte voor een seconde, als dat nog kon, maar hij voelde dat zijn borstkas zich samendrukt en dat hij alleen maar angst voelde. Was dit waarom de katten zo raar gekeken hadden? Was dit Starclans wil? De grote, zwarte kater ging zitten, wikkelde zijn staart om zijn poten heen en staarde naar het schouwspel wat zich in de levende wereld afspeelde.
Innerstar raakte vast in de modder van Shadowclan. Modder? Het leek meer op drijfzand. Hij zag dat ze meteen in paniek raakte, meteen om zich heen begon te schreeuwen voor hulp. Maar hoe meer ze wikte en trok in het zand, hoe verder ze gezogen werd. Het was een hopeloze zaak. Was dit de dood die Starclan in gedachte had voor zijn moeder? Ze waren harteloos. De kater voelde nu niets anders dan woede voor de clan van sterren. Maar verder voelde hij vooral spijt en verdriet, voor zijn moeder. Hij hoopte dat iemand haar zou vinden. Een nacht patrouille misschien wel. "Ravenheart?" ze riep zijn stem in de duisternis. Maar hij wist zelf ook wel dat zij hem niet kon zien, al snel begon ze over haar zus te ratelen en Ravenheart keek met betraande ogen toe hoe zijn moeder om zich heen praatte alsof er nog katten stonden. Het duurde lang, Innerstar dommelde weg maar werd ook weer wakker. Hij zag dat zijn moeder nog wou vechten. Ze hief haar hoofd en hij wist dat ze het kon redden als iemand haar maar zou vinden! Ravenheart wou helpen, maar hij kon niks doen voor zijn moeder. Er stapte een poes uit het duister. Was het hulp? Ravenheart keek goed, hij herkende haar. Sinclaw. Dit kon niks goed betekenen. Hij had Sinclaw nooit vertrouwd. Zijn vermoedens over de zwart-witte poes bleken maar weer gegrond te zijn, hij kon niet goed horen wat ze sprak maar zag dat haar mond bewoog. Ze drukte een poot op zijn moeder haar kop en drukte haar verder de troep in. Nee, dit was niet iets dat hij wou zien, maar hij bleef kijken. Hij voelde zich alsof hij toch bij haar moest staan ondanks dat ze hem niet kon zien. Innerstar zakte weg in de modder en hij kon nu alleen nog haar staart zien. Het zou niet lang meer duren voordat ze zich bij hem zou voegen. Hoe had dit kunnen gebeuren? Wat was er door haar hoofd gegaan? Ravenheart voelde zich machteloos en verdrietig. Tranen liepen over zijn wangen. Zijn moeder was dood. Maar ze zou zo hier zijn. De kater pakte zichzelf bij elkaar, zo goed als hij dat kon en maakte een kort ommetje. Hij zou zijn moeder snel hier tegen komen.

& Innerstar

Het was de langste en meest pijnlijke dood geweest die een kat dan ook maar gehad zou hebben. Stikken, keer op keer weer. Ze was niet gestorven, ze was vermoord, vermoord door Sinclaw. Toen Sinclaw er geweest was, had de poes nog gered kunnen worden. In plaats daarvan was ze verder en verder gezonken en had Sinclaw het drijfzand nog een pootje geholpen. Nu bevond de leider zich in het territorium van Starclan. Ze keek om zich heen en boog haar kop in verdriet. Ze had gefaald. Fallentear was de eerste geweest om bij haar te zijn, maar vertrok toen er iemand anders was wie ze zien moest en Innerstar wist meteen wie. Ondanks dat ze er weer compleet geheeld uit zag, voelde Innerstar zich niet zo, daarom sjokte ze ook vermoeid naar het zwarte gestalte in de vertel. Ze zette een scheve, verslagen glimlach op en keek naar haar zoon, echter wist geen woord zich over haar lippen te komen. Ze keek enkel naar haar zoon, wetend dat ze gefaald had. Zoveel moons had ze nog leider kunnen zijn van Shadowclan, in plaats daarvan was ze gestorven in het drijfzand, vermoord.

Zoals de zwarte kater verwachtte, doemde de gestalte van haar moeder al snel op het land van de dode katten. Ravenheart keek haar kant op, een wazige glimlach stond op zijn gelaat. Een verslagen glimlach op die van zijn moeder. Ze wisten allebei wel dat dit niet was hoe het had moeten gaan. Snel liep hij naar haar toe, om zijn kop op haar nek te leggen, zacht spinnend. Hij wist zelf wel dat hij zijn eigen tranen niet kon bedwingen na het hele schouwspel gezien te hebben. "Je hebt je best gedaan, mam." mompelde hij zacht, zijn stem gebroken door de tranen. "Ik wou dat ik je die levens terug kon geven. Je verdiend ze. Dit is niet hoe het moest gaan.." Ravenheart wist goed dat er nog veel meer te doen was voor de zwarte Shadowclan leidster, ze had nog zoveel mooie dingen moeten doen. Ze had die badgerset nog terug moeten pakken van Windclan en Wolfpaw nog op moeten voeden. "Maar ik ben trots op je, hoe dan ook." hij veegde zijn tranen af en stapte achteruit om haar te bekijken. "Welkom in Starclan."

Ze nam de omhelzing van Ravenheart aan en knuffelde hem terug terwijl ze naar zijn woorden luisterde. Ook likte ze zijn tranen weg, ze wou niet dat haar zoon zich verdrietig voelde door haar eigen verslagenheid. Hij zei dat ze haar best gedaan had, wat niet zo voelde voor Innerstar en dat hij graag al haar levens terug zou willen geven, dat ze het verdiende, dat het niet zo had moeten gaan."Het is gegaan zoals het is gegaan," murmelde ze. "Sinclaw zal het wel gaan merken, wat ze gedaan heeft. Welkom in Starclan zal ze in ieder geval niet meer zijn," vervolgde ze bitter. Dat was nou één maal zo. Ze had de een bewuste moord op haar geweten en daar niet alleen Innerstar mee gepakt, maar zoveel anderen. Ze gaf haar zoon een likje bij zijn volgende woorden en knikte, zichzelf in bedwang houdend en geen emoties meer toelatend. "Ik wil naar ze toe, Ravenheart, ze kunnen mij dan niet zien, maar ze zouden willen dat ik op dit moment bij ze zou zijn," miauwde ze.

Het was inderdaad zoals het was gegaan. Al voelde dat niet juist soms. Zo had zijn eigen dood ook gevoeld. "Sinclaw zal het wel gaan merken, wat ze gedaan heeft. Welkom in Starclan zal ze in ieder geval niet meer zijn," hij knikte. "Ik jaag haar persoonlijk naar de Dark Forest." zijn nekharen kwamen overeind, maar gingen gauw weer plat toen zijn moeder hem een lik gaf en hem gerust stelde. Ze wou naar ze toe, iedereen zien. Ravenheart snapte dat wel, dat had hij zelf ook meteen gewild. "Weet je dat zeker?" hij bekeek zijn moeder om te checken of ze het zeker wist. "Kom dan, ik weet waar we moeten zijn.." murmelde hij terwijl hij zijn moeder op de schouder tikte met zijn staart en haar mee wenkte. Langzaam stapte de kater voor haar uit, richting de plek waar hij eerder gezeten had om naar beneden te kijken. Samen keken ze nu uit over het kamp, waar Thornfang het lichaam van Innerstar neer had gelegd. Het was raar om te zien. Hij zag de kleine Wolfpaw naar Tallshadow rennen, verschillende katten huilen, Waspsting zag er ook verslagen uit. "Oh Shadowclan..." mompelde hij zachtjes terwijl hij zo uitkeek op het tafereel.

Het mondhoekje van Innerstar ging een klein graadje omhoog. Maar ze kon het niet voor elkaar krijgen om zich goed te voelen, een sprankje vreugd. Ze voelde zich verslagen en bitter, kwaad en verdrietig. Ze legde haar staart op Ravenheart's rug, hij moest rustig blijven. Innerstar stelde haar vraag, vertelde wat ze wilde, waarop Ravenheart vroeg of ze daar zeker van was. De Shadowclan leidster, of ex-leidster knikte vastberaden. "Ja," miauwde ze standvastig. Want dat is wat mijn clan van me zou verwachten. Toen Ravenheart de weg leidde, volgde Innerstar, terug naar het land der levenden. Innerstar volgde zijn weg en keek op Shadowclan neer. "Ik wil naar ze toe, ik weet dat het kan," miauwde ze. Ze wist niet hoe, maar ze wist het. In haar korte tijd als leader had ze ook af en toe glimpjes van Starclan katten kunnen zien. Acefray zag ze ook en Bitterpaw zal ze ook gaan zien. Ze wou haar met sterren gevulde vacht tegen Waspsting aan drukken. Woorden tegen Tallshadow zeggen, al zal hij ze niet kunnen horen en haar kitten vaarwel zeggen.

"Concentreer je, haal een beeld van het kamp voor je geest. Dat is wat bij mij altijd werkt.." zei hij tegen haar. "Of denken aan de kat die je graag zou willen zien werkt soms ook.." zijn staart zwiepte kalm heen en weer terwijl hij op een afstand zat te kijken. Ravenheart zijn blik ging naar de grijze, langharige poes die zich afgezonderd had. Een goede vriendin van zijn moeder, dat had hij geweten. "Waspsting heeft het echt moeilijk.." zei Ravenheart terwijl hij zijn moeder aantikte op de schouder en wees naar haar. "Iedereen wel.. Rough heeft het ook lastig.. Thornfang, Wolfpaw en Tallshadow ook. Tallshadow houd zich sterker dan hij is." Ravenheart benoemde nu maar gewoon zachtjes wat hij zag, gewoon om voor zijn eigen gemoedsrust. "Grappige kit trouwens, die Wolf, ik heb hem gezien toen je hem binnenbracht." de kleine deed hem een beetje denken aan hemzelf, maar dan met iets meer pit dat hij gemist had in zijn jonge jaren. Ravenheart was heel verlegen geweest. "Ze kunnen je niet zien hé, niet vergeten. Acefray en Bitterpaw misschien wel. Wie weet."

Het was best ironisch hoe Ravenheart haar nu van alles leerde. De magische Starclan dingen. Ze wist niet of ze het leuk of vreselijk vond. Concentreren op het Shadowclan kamp, denken aan de katten waar ze bij wilde zijn. "Ja, daarom wil ik bij ze zijn, ze mogen toegeven en ik wil ze hun dat gevoel geven," murmelde ze. En toen sloot ze haar ogen.

- In het kamp van Shadowclan -

Ze had het gevoel alsof ze naar beneden zakte en toen ze haar ogen opende, bevond ze zich in het kamp van Shadowclan, naast haar lichaam. Ravenheart was nog steeds bij haar. "Bedankt," murmelde ze tegen haar zoon.
Als eerste ging ze naar haar zoon, Thornfang. Ze drukte haar met sterren bedekte, zwarte vacht tegen zijn donkergrijze vacht aan. "Zoon, ik zal altijd voortleven in je hart, weest sterk en hou je ogen open," murmelde ze. Vervolgens ging ze naar Tallshadow, haar deputy wie ze ook een beetje als haar zoon had beschouwd. "Zelfs de sterkte leider mag toegeven aan verdriet, want dat is wat hun sterk houd," murmelde ze, en ze gaf hem een kopje. Ze glimlachte waterig. "Je bent groot geworden," zei ze. Wolfpaw was bij Tallshadow gekomen en snotterde tegen hem aan. "Zorg goed voor hem," sprak ze nog tegen Tallshadow, wetend dat hij haar niet zou horen. Toen boog ze haar kop en raakte de oor van Wolfpaw aan. "Sterk zijn, kleine man en ik weet zeker dat je nog steeds welkom bent in de Leaders den, dit keer bij Tallshadow en hij zal goed voor je zorgen, dat weet ik zeker," snorde ze. Toen lachte ze even en een traan rolde over haar wang. "Herinner Tallshadow alsjeblieft aan dat Shadowclan op nummer één staat," vervolgde ze. Wolfpaw zou het niet mee krijgen, maar misschien wel in zijn onderbewustzijn. Althans, dat hoopte Innerstar. Hierna ging ze naar Waspsting. Ze ging naast haar zitten en keek over het kamp. "Ik zal je enorm missen, Wasp," murmelde ze. Ze drukte haar vacht tegen de hare en bleef naast haar zitten. Waspsting zat afgezonderd van de anderen. Als Innerstar in leven was gebleven zal ze ook bij haar geweest zijn, zodat ze niet alleen was. Innerstar wilde helemaal niet dood zijn, ze had niet het gevoel alsof ze haar clan achter kon laten. Ze had nooit mogen sterven.

TAG: Thornfang, Tallshadow, Wolfpaw, Waspsting.
De rest volgt nog.

Ravenheart keek zijn moeder na, die haar ronde ging maken door de clan heen en afscheid nam van iedereen. Of ze haar nou konden zien of niet. Hij kende het gevoel. Hoevaak hij wel niet in het midden van hun kamp had gestaan, plekken had bezocht waar hij graag kwam net Dauntrose. Het leek allemaal alweer jaren geleden, terwijl het nog relatief kort gebeurd was. Ravenheart maakte zelf ook een rondje, keek rustig rond. Liet zijn blik te lang hangen op het dode lichaam van Innerstar. Met huilende katten er om heen. De huilende Wolfpaw die op het lichaam lag. Hij moest is weten dat de poes waar hij zoveel om gaf gewoon hier rondliep. Ravenheart hoopte dat de kleine kater om kon gaan met al dit verdriet om deze jonge leeftijd. Hij aaide met zijn staart over de jonge apprentice zijn kop en liep verder. Zijn moeder zat verderop naast Waspsting. Zijn blik ging even rond en ving de geschokte en verwarde blik van Bitterpaw, de medicine cat apprentice. Zij kon de twee zien lopen. Ravenheart knipoogde en knikte voordat hij bij zijn moeder ging zitten. "Ze houd zoveel van je.." zei hij rustig. "Ik heb haar wel is naar je zien kijken, Waspsting is een lieve poes. Doet zich harder voor dan ze vanbinnen is denk ik. Maar de blik in haar ogen als ze jou zag, mam.. ze hield meer van je dan als alleen 'een vriendin'." hij gaf haar een kopje. "We kunnen niet te lang blijven hangen hé." herinnerde hij haar ook weer. Anders zou Starclan eeuwig kunnen dwalen in het land van de levende, maar hun tijd was altijd maar kort.

Innerstar was een tikkeltje verbluft toen Waspsting en vervolgens Ravenheart tegen haar sprak. Waspsting had meer van haar gehouden dan gewoon beste vriendinnen, zusters, het was veel meer geweest dan dat. Innerstar mocht nu dan een geest zijn, maar haar bek voelde droog aan. Ze voelde een bron ontstaan en gaf Waspsting een teder kopje, al zal ze deze waarschijnlijk niet kunnen voelen. "Tot snel, je betekend enorm veel voor me," murmelde ze en stapte weg bij Waspsting. Ravenheart had haar verteld dat de tijd begon te dringen, dus ging Innerstar maar snel verder. Haar blik kruiste zich met Bitterpaw en ze knikte naar de medicine cat apprentice als afscheid. Hierna ging ze nog naar Swiftclaw. "Maak je geen zorgen, je bent een geweldige dochter geweest en je opstandige gedrag maakte je juist geweldig. Ik weet dat je van me houd en ik hou van jou," snorde Innerstar en ging vervolgens door naar Littlestream. "Mijn kleine meid, je bent sterk, onthoud dat, alles wat er op je pad komt kan je aan, ook zonder mij, dat heb je in het begin van je leven wel bewezen. Altijd zal ik over je waken," miauwde ze. Toen ging ze door naar Fawnstep. "Kop op, dochter, wees sterk. Ik weet dat je verder kan zonder mij en je hebt nooit in mijn schaduw gestaan, al voelde het zo voor je, ik hoop dat je verder kan, mijn dochter, ook jij bent sterk en slim, gebruik dat en wees de warrior die je wilt zijn." Ook ging Innerstar even naar Nevermind. "Gebruik wat ik je geleerd heb," miauwde ze. "Verlies jezelf niet en leer anderen juist wat jij geleerd hebt. Wees de goede, sterke warrior die je bent," miauwde ze. Toen ging Innerstar naar de medicine cat den om nog bij haar apprentice te komen. Nu pas besefte ze hoe slecht haar apprentice er aan toe was. "Kop op meid, wordt beter, ik wil je een warrior zien worden," murmelde ze. Ze raakte het neusje aan van Volepaw, hopend dat het iets deed, al wist ze het natuurlijk niet. Hierna verliet ze de medicine cat den weer. Ze nam afscheid van elke kat in de clan. Over elke kat gleed haar ijsblauwe blauwe blik. Van Winddancer naar Harepaw, van Harepaw naar Flamepaw, ook ging haar blik naar Roughflower die naar Fawnstep toe ging. Ze glimlachte. Innerstar was blij dat de band tussen Roughflower en Fawnstep hersteld was. Ook ging haar blik naar Amberhunt en naar Lionpaw. Ze hoopte van Lionpaw dat hij het goede pad zal vinden, want ze kon zien dat hij er nog niet was. Innerstar ging ook naar Acefray. Ze wist dat Acefray haar zou kunnen zien. Haar ogen vernauwde zich en ze knikte naar de kater. "Wees er voor de clan en ik mag nu dan wel dood zijn, je zult me nog vaak genoeg tegen komen. Zorg er voor dat ik dan trots op je kan zijn, Acefray, ik wil dat je de clan sterk houd, dat je Tallshadow begeleid zoals het hoort en niet dat je door gaat met wat je dan ook maar allemaal doet met je vrienden buiten Shadowclan. Dit kan nu niet langer, Acefray. Hou Shadowclan sterk, samen met Tallshadow en de deputy die gekozen zal worden, stel me niet teleur," sprak ze. Haar ijsblauwe ogen brandde nog eens helder in de ogen van Acefray, waarna haar lichaam vervaagde en terugkeerde naar de gronden van Starclan. Voor een laatste keer gleed haar blik naar Tallshadow. "Je kan het," en toen was ze weer terug in Starclan.

- Terug in Starclan -

Innerstar zonk door haar poten heen. Ze huilde niet, maar staarde verloren voor zich uit. "Zullen ze het redden zonder mij?" Vroeg Innerstar aan Ravenheart. Acefray zorgde er voor dat ze nog bang was voor de toekomst van Shadowclan en verschillende katten waarvan ze nu de duistere tekenen van had opgevangen als Starclan kat. Had ze dat soort dingen wel willen zien? Ze vreesde voor de clan en hoopte dat Tallshadow verder zal gaan in haar pootstappen. Ze hoopte ook dat Acefray zal gaan luisteren naar haar woorden. Hij moest de medicine cat worden die hij behoorde te zijn. Bitterpaw, had ze bijvoorbeeld wel alle vertrouwen in. Een zucht rolde over haar lippen. "Ik ga ze missen, Ravenheart..."

TAG: Iedereen in het topic.