You're weeirdd [TATE]

De bruine kattin wiebelde rusteloos met haar oortjes, terwijl haar staart ook al furieus heen en weer zwiepte. Ze haatte dit, ze haatte hem voor haar niet meer op training meenemen! Was Shark haar soms vergeten ofzo? Ze gromde boos, terwijl ze haar scherpe maar kleine klauwen in het mos van haar nest boorde en nog een keer met haar staart zwiepte, dit keer een oudere Young One rakend. Deze bleek net zo gehumeurd te zijn als haar, en ook al was Alex echt niet het type om weg te lopen van een gevecht, was ze nog verstandig genoeg om een gevecht met een oudere Young One aan te gaan die zo robuust was als deze. Alex trippelde dus naar buiten, en botste – to be honest, het was eerder struikelen – toen opeens over iets zachts, een kittenvacht. "Kun je niet uitkijken waar je je poten neerzet?" Siste ze geïrriteerd, haar liep opgetrokken. Calm down tiger, het is nog maar een onwetende kitten. Dat was het enige wat ervoor zorgde dat ze niet het kleine beestje een mep verkocht. "Waar is je mama, ga maar bij haar in de weglopen." Miauwde ze nors, op het punt om weg te lopen. Tjeez Alex, ben je ongesteld ofzo...

Groter en sneller heh, ze mocht dit bolletje vacht wel. Alex had helemaal niet door dat de pluizige kater voor haar eigenlijk de schuld van het kleine ongelukje van daarnet bij haar in de schoenen schoof. Haar ogen flikkerde even van de boze uitdrukking naar een geamuseerde blik voordat ze weer neutral keek, ze mocht dit kleintje wel. Hij was beleefd, wist waar zijn rang was en had ook nog eens een goed leven zonder de druk van de Elite op zich. Ze zou bijna spijt kunnen krijgen, wetend dat hij voor altijd hier vast zo blijven terwijl hij zo onschuldig is. Toen hij de kattin vroeg of ze met hem wil spelen wiebelde de poes speels met haar oortjes; ze had namelijk voor de rest van de dag toch niets te doen, waarom niet even wat 'aanbidders' zoeken? "Wat wil je doen?" Vroeg Alex, niet helemaal wetend wat kittens deden als ze wilden spelen.

Het koude hartje van Alex zwol op van vreugde toen ze zag hoe blij de pluizige kater was toen hij zag dat ze met hem wou spelen. Normaal hield de kattin nóóit van kittens; ze vond het domme wezens die niet voor zich zelf konden zorgen. Maar dit kleintje... hij was anders, de kattin kon het niet helemaal uitleggen maar hij was gewoon anders. Toen de kitten voor haar zei dat hij een schijngevechtje wou knikte de poes rustig. "Ik weet zeker dat je beter bent dan de rest van de kittens." Verzekerde zij hem, terwijl ze eventjes geamuseerd lachte toen ze zag hoe hij in een lompe houding zakte. Zelf zakte ze ook lichtjes in gevechtshouding, en wachtte tot de kater haar aanviel, ze wou namelijk niet meteen de kater laten stikken als zij op hem neerplofte.

Eventjes zag de kattin de kater voor zich boos met het enorme pluizige geval aan z'n kont zwaaien, aka zijn staart, voordat hij op haar afsprong en op haar rug belande. Alex liet een sis horen van schrik, toen opeens er speels tegen haar oor werd getrokken. Eeeek! Wat doe je als je opeens aangevallen word met een kitten op je rug?! De tabby liet zich pardoes omvallen op haar rug, hopend dat ze niet het kleintje zou bedelven. Woopsie, Alex heeft niet echt ervaring met kittens...

- wtf heb ik zonet geschreven xD

De kattin hoorde een zachte zucht onder haar waardoor ze meteen van de jongere kater afschoot, maar tegelijkertijd ook een duw in haar rug voelde. "Oh sh–" Miauwde de poes vlug, in schrik dat ze de kleine iets had aangedaan. "Gaat het? Niets bezeerd? Nog leve–" Ze slaakte een korte kreet van schrik toen ze scherpe tandjes tegen haar oor aanvoelde. "Hee!" Riep ze uit, terwijl ze haar poot in een vreemde manoeuvre legde in een poging om hem van haar rug af te meppen. "Wacht, hoe heet je eigenlijk?" Vroeg ze daarna, vergetend dat ze eigenlijk niet eens wist hoe de jongere kater heette.