This was a bad idea

Aspenpaw had de verhalen gehoord, over nesten waar tweebenen in leefden en grote monsters, laten we dan ook nog maar BloodClan erbij zetten en je had hel op aarde. Maar Aspenpaw geloofde de verhalen niet, die waren alleen om kittens bang te maken en in de nursery te houden. Nee, hoe eng kon die Twoleg Place nou zijn?
Aspenpaw hoorde zichzelf het nog denken en hoe hij zichzelf kon vervloeken. Waarom moest hij weer denken dat het niets zou voorstellen. Verhalen waren en niets voor niets! De zwart-witte kater sloop met zijn nekharen overeind over keiharde grond. Het stonk hier verschrikkelijk, er was herrie, geen prooigeur en soms wat kattengeur. Hij vroeg zich af of het onschuldige kittypets zouden zijn, of bloeddorstige vechtmachines van BloodClan. Oh, hij hoopte op de eerste optie. Hij durfde op dit moment élk verhaal te geloven. Starclan, haal me hier weg. De jonge kater was al hopeloos verdwaald in een doolhof van steen. Er was geen gras, geen boom, geen water en hij was ver van huis.
De apprentice draaide weer een hoek om en wonder boven wonder zag hij een veldje met gras. Enthousiast sprong hij op de zachtere grond. Zijn pootkussens deden pijn, hij was hier niet aan gewend. Hij stak het veld over, de richting waarvan hij dacht dat terug zou gaan naar RiverClan. Oef, hij hoopte dat hij dit kon uitleggen als hij thuis kwam.
Opeens hoorde hij luid geblaf en hij sprong bijna een gat in de lucht. Was dát een hond? Hij had er nog nooit eerder één gezien en hij stond bevroren aan de grond met zijn ogen wijd open. Het witte beest blafte luid en trok aan een lijn richting een... was dat een twoleg? Starclan, waar was hij nu in beland. Zonder er nog verder over na te denken maakte hij een linksomkeerd en rende zo hard als hij kon weg, scheurde een paar hoeken om, zijn pootkussens schurend tegen de harde grond. Hijgend kwam hij tot stilstand wat als hem voelde als een eeuwigheid rennen en hij was nu echt verschrikkelijk verdwaald. Hij wist niet welke kant thuis was. Het liefst wilde hij instorten en opgeven. Maar hij wist dat hij niet kon stoppen, hij móest naar huis. Hij hief zijn kop weer en begon weer te lopen, kromp ineen toen zijn beschadigde pootkussen weer de grond raakte. Hij likte een paar keer eroverheen, maar dat leek het alleen maar erger te maken. En opeens rook hij een onbekende kattengeur dichterbij komen. Mousedung, dat kon er ook nog wel eens bij.

- Eerste post Brat!

_{De poes liep met rustige stappen over de harde stenen heen, muren waren vooral langs haar te vinden. Maar de poes wist precies waar ze heen moest; dit was haat thuis altijd al geweest ze kende werkelijk alles hier, elk padje elk steegje. Nee dit gebied had geen geheimen meer voor haar. De poes begreep dat je als buitenstaander hier makkelijk verdwaald kon raken, alles leek op elkaar dit was niet het bos dat zovele gewend waren. Nee dit gebied was heel anders, met veel gevaren. Iets wat die clan catjes wel wisten, toch waagde er wel eens wat katten buiten hun bos. Zoals de riverclanner die in haar gezichtsveld kwam, hij was jong. En duidelijk verdwaald, de poes greens. Ach wat genoot ze hier toch van, dit was haar domein hier had zij het voordeel. Ze kon alles met de kater doen, geweldig gewoon. De paniek in zijn ogen, haha. De grote poes stapte op de apprentice af. 'Verdwaald?' grinnikte ze, duivels.}

Een vervaarlijk grote poes kwam op zijn netvlies en meteen nam hij een paar stappen achteruit. Was dit een BloodClan poes? Ze zag er wel verschrikkelijk sterk en gevaarlijk uit en bovendien absoluut niet vriendelijk uit. Zijn nekharen kwamen langzaam overeind en het liefste wilde hij wegrennen. Maar hij bleef staan waar die stond, zijn ogen verwijd, maar hij zou de poes niet laten winnen. En misschien was ze wél aardig en wilde ze hem wel weer terug naar de grens brengen.
‘Verdwaald,’ sprak de poes duivels. Oké, hij nam zijn optimistische gedachte meteen terug. Ze wilde hem helemaal niet helpen, dat zag hij meteen. Hij kroop ineen. Ja, hij was verdwaald, hopeloos verdwaal, maar dat ging hij echt niet toegeven. ‘Uhh, n-nee hoor,’ loog hij. Waarschijnlijk onovertuigend, maar dat maakte hem nu niet meer uit. ‘Ik was op weg naar huis, die kant op,’ en hij wees naar de richting waar de poes kort geleden vandaan was gekomen. ‘En ik moet maar gaan,’ voegde hij er snel aan toe en probeerde met een zo groot mogelijke boog op de rosse poes heen te lopen.

_{‘Uhh, n-nee hoor, ’klonk de stem van de kater‘Ik was op weg naar huis, die kant op,’ terwijl hij een kant op wees. Brat greens en kwam een stapje dichterbij, leugens allemaal ze kon gewoon aan hem zien dat hij verdwaald was. Hij was vast te koppig- of bang om het toe te geven, ach ergens kon ze het ook wel begrijpen. ‘En ik moet maar gaan,’ vervolgde de kater toen, Brat sloeg even wild met haar staart. Om de kater af te snijden, die met een boog om haar heen wilde lopen. 'Im not convinced' klonk haar stem luid, met een- duidelijke dreigende ondertoon. Ze keek de kater strak in zijn ogen aan, 'Wat vind je er van als ik je eens thuis breng?" de poes begon weer te grijzen. 'Het zou toch vreselijk als je niet meer thuis zou komen?' oh ja dat zou echt het ergste zijn, voor hem.}

Opeens kreeg de kater een staart voor zijn neus, en meteen schoot hij in de remmen, zijn amberkleurige ogen naar de grote poes flitstend. Waarom deed ze nou zo moeilijk? Hij wilde gewoon weg, hij zou uiteindelijk zijn thuis wel vinden, toch? De poes sprak dat ze niet overtuigd was met een dreigende stem. Het liefste wilde hij meteen weer ineen krimpen, maar tot nu toe had de poes nog geen klauw op hem gelegd, dus hoe slecht zou ze mogelijk kunnen zijn. Ze bood opeens aan hem thuis te brengen. Hij geloofde haar niet, voor geen cent. Starclan moest weten waar ze hem naartoe zou leiden als hij haar gang zou laten gaan. Vervolgens sprak ze dat het verschrikkelijk zou zijn als hij niet meer thuis zou komen. Ja, dat ou verschrikkelijk zijn en hij voelde zich al zo hulpeloos alleen. Straks kwam hij 's nachts niet thuis. Zou de clan bezorgd zijn? Naar hem gaan zoeken? Nee, daar mocht hij nu niet over nadenken. ‘Nee, ik kan het wel zelf,’ loog hij opnieuw, maar ditmaal met een zelfverzekerdere toon. Voorzichtig zette hij weer een stap naar voren. Zou ze hem voorbij laten gaan? Voorzichtig keek hij de angstaanjagende poes weer aan.

<sub>‘Nee, ik kan het wel zelf,’ loog de kater met een wat zelfverzekerdere toon en zette een stap naar voren. Brat draaide enkel met haar oog en keek de kater strak aan, haar staart zwaaide dreigend heen-en-weer. Als deze kater niet oppaste zou ze hem helemaal niet meer laten gaan. En hem wel anders laten praten, verrotte vis die hij was. Ze moest hem eigenlijk in een meer gooien en kijken hoe goed Riverclannerd daadwerkelijk konden zwemmen. 'Tell me boy why should i let you go? I could just kill you right here and now' Haar lange scherpe nagels kraste over de stenen. 'Maar ik zou wel een uitzondering kunnen maken... misschien voor wat informatie uit Riverclan?' ze greens en keek de wit-zwarte kater duivels aan, ze zou hem niet zomaar laten gaan. De kater had ook niet veel keus; hij kon vechten maar nee dat zou hij nooit winnen. Zielig geval ook.

laat sorry ;.;</sub>

Aspenpaw bevroor weer toen de poes begon te spreken en hij krassende nagels hoorde. Starclan, wat wilde deze poes van hem?! Zijn ogen gingen licht angstig naar haar gezicht en hij moest zijn best doen om zijn vacht plat te laten liggen. Ze bedreigde hem letterlijk te vermoorden. Ze was gestoord en hij wist nu bijna wel zeker dat ze van BloodClan was. Daar zaten alle gestoorde katten in één kamp, toch? Ze wilde hem alleen laten gaan voor informatie van RiverClan? Aspenpaw wist dondergoed dat dat slecht nieuws betekende. Wat nou als hij dingen ging zeggen over zijn clan en meteen kwam er een BloodClan invasie. Daar zou hij niet verantwoordelijk voor zijn. Maar tot hoeverre zou hij durven deze poes haar tegen te spreken en hoe graag wilde hij naar huis? Maar nee hoor, Aspenpaw besloot met zijn fantastische verstand om dom te spelen: ‘Waarom zou je dat nodig hebben?’ miauwde de jonge kater. Zodra de woorden over zijn lippen waren, kon hij zichzelf wel voor zijn kop slaan.

‘Waarom zou je dat nodig hebben?' Miauwde de jonge kater vervolgens. Brat greens en deed een stap dichter bij, haar nagels kwamen gevaarlijk dichtbij de poten van de Riverclanner. 'Omdat als jij wat interresant verteld wil ik je nog wel laten gaan' liet ze de kater weten. Informatie stond ze altijd voor open, en het zou dom zijn om niet gebruik te maken van de domme fout van de apprentice. Hij had zich hier nooit alleen moeten wagen. Nee- geen enkele clancat moest zich hier wagen, dit was Bc gebied. Er gebeurde hier nare dingen met buitenstanders. Brat verwachtte dat de Clans hun katten er wel over gewaarschuwd hadden, hpfm guess not. 'Dus wat mag het zijn?' de poes keek de jongere kater nu strak en koud aan, haar stem klonk veder rustig. Met een dreigende ondertoon, als de kater nu niet zorgvuldig koos...kon het zeker wel zijn leven kosten.

Oké, Aspenpaw, denk snel. Hij staarde aan de grond genageld de rosse poes aan. Help, ze kwam dichterbij. Ze stonk verschrikkelijk. Naar die hele gore stad. Ze sprak nog dat als hij iets leuks vertelde, ze hem zou laten gaan. Juist, zover was hij er zelf ook nog wel op gekomen. Maar wie zei dat hij de poes kon vertrouwen. Dat als hij haar informatie gaf, ze hem niet meteen op weg naar StarClan stuurde. Waren er nog meer opties? Hij kon wegrennen, maar zij was vast sneller en ze wist hier de weg, hij niet. Die optie was dus al weggestreept. Hij zou kunnen liegen. En verhaal opleggen en BloodClan in de war brengen. Maar zou dat RiverClan is gevaar kunnen brengen. Aspenpaw klemde zijn kaken stevig op elkaar. Hij had geen idee wat hij moest doen. Hij moest een soort waarheid vertellen, maar niet om RiverClan zwak te doen lijken. ‘De droogte verzwakt de andere Clans, maar zoals je weet heeft RiverClan genoeg water. Dus ik zou leren zwemmen, wil je RiverClan wat aandoen,’ bromde hij dapperder dan hij had verwacht dat hij zou zijn. Enkele seconden durfde hij stoer zijn blik in die van haar te priemen, voordat hij zich weer realiseerde dat ze veel sterker was. Oh, help, en nu? Aspenpaw kromp ineen en begon langzaam achteruit te lopen. ‘Nou, d-daar is je goeie nieuws,’ sprak hij met een zenuwachtig lachje. Aspenpaw spande zijn spieren aan, klaar om weg te springen als het moest. ‘Dus ehh... doei?’ voegde hij eraan toe en liep verder achteruit. Hij durfde niet zijn rug naar de rosse poes te keren, wie weet sprong ze bovenop hem als ze niet tevreden was. En hij kon zich goed voorstellen dat ze niet tevreden was.