Rain

Het geluid van regen die op de grond tokkelde viel hem langs alle richtingen aan. Geïrriteerd keek de Birmaanse kater om zich heen. Hij zou nooit het kamp hadden verlaten als hij wist dat het zou gaan regenen. Persoonlijk was Ghostpaw van mening dat het zonde zou zijn om een vacht zo mooi als die van hem nat te laten worden. Daarom zat er dus niets op behalve onder deze boom wachten tot het slechte weer voorbij was. Verontwaardigd schudde de thunderclan apprentice met zijn hoofd wanneer er een druppel van een van de bladeren op zijn neus rolde. Hij zuchtte diep en geïrriteerd, waarna hij besloot dat vandaag officieel de ergste dag in zijn leven tot nu toe was. "Stomme regen", mompelde Ghost. Regen verpestte zijn perfecte vacht, en daarmee ook zijn perfecte uiterlijk.

eerst Aspenpaw

Aspenpaw was weer te ver naar de grenzen afgedwaald tijdens zijn jacht. Een hopeloze jacht weliswaar. Het regende en alle landprooi was naar hun holletjes gekropen, dus hij was niets tegengekomen. Alleen een vogel, maar die was natuurlijk allang opgevlogen voordat hij in de buurt was gekomen. Hij merkte dat het steeds harder begon te regenen. Hij was dichterbij Fourtrees dan bij het kamp, misschien zou hij het ergste van de regen maar afwachten onder de bomen.
Aspenpaw ging rennend naar de open plek met de vier majestueuze eiken. Hij rook plotseling Thunderclan geur, één die hij nu goed had leren kennen na zijn gesprek met Sootpaw, maar het hield hem niet tegen. Sootpaw was heel aardig geweest, dus hoe erg kon deze Thunderclanner zijn. Hij had de andere kat gespot onder één van de eiken en snelde naar hem toe, direct opgelucht dat het hier droger was dan in de open plek. Hij was gewend aan water, maar regen was anders dan zwemmen, vervelender in dat opzicht. Zodra hij dichterbij kwam zag hij dat de Thunderclanner - waarschijnlijk maar iets ouder dan hem, zeker nog een apprentice - niet zo gelukkig eruit zag. Hij kantelde zijn kop en bleef iets van hem vandaan staan, maar nog wel onder de bescherming van het bladerdek. ‘Uhh, hey?’ begon Aspenpaw een tikkeltje onzeker.

'Uhh, hey?', Ghostpaw herkende de geur van Riverclan. Hij was een paar moons jonger dan de birmaanse kater. Hij leek minder geluk te hebben gehad met de regen dan de thunderclan kater, aangezien zijn vacht wel nat was. Niet dat het zo erg was, volgens Ghost. De vacht van de andere apprentice was naar zijn mening toch stukken minder majestueus dan die van de birmaanse kater. Gelukkig maar. Stel je voor dat je een prachtige vacht had, maar niemand het doorhad omdat je heel de tijd nat was. "Hallo", miauwde Ghost. Hij deed zijn best om vriendelijk te klinken, maar het lukte hem niet helemaal om zijn geïrriteerde ondertoon te verbergen. Hij sprak meestal vooral met katten die aan zijn schoonheidsstandaard voldeden, of met andere thunderclanners, om praktische redenen. Ghost omringde zichzelf graag met mooi volk, zoals hijzelf. Dus was hij er niet echt aan gewend om met katten zoals deze apprentice te praten, al nam de birmaan aan dat deze kater andere sterke kanten had om zijn uiterlijk te compenseren.

Poeh, wie had vlooien in deze kat zijn nest gestopt? Hoewel hij zag dat de kat zijn best deed om niet te onvriendelijk over te komen, schreeuwde heel zijn lichaamshouding dat hij niet blij was met zijn gezelschap. Pfft, jammer voor deze kat, hij zat hier nu net goed en droog, dus hij mocht weggaan of zijn aanwezigheid accepteren. Fourtrees was immers neutraal gebied. Demonstratief plofte Aspenpaw op zijn achterste en keek de birmaan onderzoekend aan. ‘Ik ben Aspenpaw,’ stelde de jonge kater zich dan maar voor. Hij zou hier niet alleen maar de apprentice staren en verder zijn mond dicht houden, dat zou ongezellig zijn. Het bewees maar weer dat één clan niet alleen maar leuke katten produceerde. Sootpaw had hij verschrikkelijk aardig gevonden en veel overeenkomsten tussen elkaar kunnen vinden, maar deze apprentice had een blik op zijn gezicht waar hij zijn klauw niet op kon leggen, maar het stond Aspenpaw niet aan. Hij straalde een zekere arrogantie uit en daar kon de jonge kater niet over. Aspenpaw wist dat hij verre van perfect was, maar deze kater dacht daar zeker anders over. Of hij dacht dat Thunderclan superieur was over Riverclan ofzo en dat hij minderwaardig gezelschap was. ‘Wat een weer, hè?’ probeerde Aspenpaw voorzichtig een gesprek te beginnen met meneer chagrijn.

De zwart-witte kater stelde zichzelf voor als Aspenpaw. Een normale naam voor een normale kat, zou de birmaanse kater zeggen, maar veel katten leken om de een of andere reden gekwetst als hij zulke dingen zei, dus hield hij zijn mond. Weinig katten kregen een naam zo speciaal als de zijne, vond de thunderclan apprentice. Ghostpaw. Vernoemd worden naar zielen van de overledenen. Dat was pas écht bijzonder. "Mijn naam is Ghostpaw", miauwde de langharige kater. "Wat een weer, hè?", sprak Aspenpaw. "Ja, ik heb geluk dat ik mijn mooie vacht droog heb kunnen houden", zuchtte de apprentice. Hij was trots op zijn vacht, en moest deze dus ook beschermen.

De Thunderclan apprentice stelde zich vervolgens voor als Ghostpaw. Aspenpaw wist er een vriendelijk knikje vanaf te krijgen, gevolgd door een mondhoek omhoog te trekken. Aspenpaw nam een vriendelijke houding aan en Ghostpaw zou die er niet af weten te krijgen. Maar toen de kater sprak over zijn mooie vacht, kon Aspenpaw het niet laten om één wenkbrauw omhoog te trekken. Deze kater had wel een ego die enorme eik waar ze onder zaten te boven steeg. Starclan, waar wij hij nu weer in beland? ‘Errr... gelukkig maar,’ wist Aspenpaw er uiteindelijk uit te krijgen. Je vacht ging echt niet naar de knoppen als je nat werd, Riverclanners waren daar het bewijs van. Door de tijd dat ze in het water doorbrachten, kregen ze juist een gladde en glanzende vacht die zich er helemaal aan had aangepast. Misschien had de birmaan nog nooit een Riverclan warrior gezien. Aspenpaws vacht was natuurlijk nog niet helemaal zoals hij moest zijn, maar hij vertrouwde erin dat in een paar manen tijd zijn vacht ook was aangepast aan het water. ‘Wat doe je eigenlijk hier, voordat je kwam schuilen voor de regen dan?’ vroeg Aspenpaw vervolgens maar om het gesprek gaande te houden. Nee, dit was niet hoe Aspenpaw zijn middag had voorgesteld.

De zwart-witte aprentice trok één wenkbrauw op. "Errr... gelukkig maar", natuurlijk snapte hij het niet. Niemand begreep schoonheid zoals de birmaanse kater dat deed. Best eenzaam, maar hij was er aan gewend. Hij kon slechts hopen dat hij ooit iemand zou tegenkomen die zijn passie begreep. Niet dat hij er veel vertrouwen in had. "Wat doe je eigenlijk hier, voordat je kwam schuilen voor de regen dan?", het kon de andere kater waarschijnlijk niet echt iets schelen, maar uit beleefdheid besloot hij de vraag toch te beantwoorden. "Ik was aan het jagen en plassen aan het zoeken.", ergens was hij toch dankbaar voor regen, want regen betekende plassen, en plassen waren een kans om zijn eigen schoonheid te bewonderen.

Aspenpaw wist niet wat hij van Ghostpaw moest vinden. Vreemd was misschien het beste woord om de birmaan te beschrijven. En hij wist uit ervaring dat ze niet allemaal in Thunderclan zoals hem waren. Sootpaw was normaal. Hun gesprek begon zo verschrikkelijk vlak te worden, maar Aspenpaw voelde zich verplicht om te blijven zitten. Want ten eerste zat hij hier totdat de bui voorbij was en ten tweede vond hij het onbeleefd om het gesprek af te kappen, nadat hij het begonnen was. Maar Ghostpaw had weer zo’n apart antwoord. Plassen zoeken? Waarom? Hij was hier toch om te schuilen? ‘Waarom?’ vroeg hij dan uiteindelijk met een vragende blik op zijn gezicht. Hij was vast te beroerd om zijn poten nat te maken, waarom had hij dan in hemelsnaam plassen nodig?