Guilty {+ Routpaw}

De grijze kattin liep door de nacht naar Fourtree's toe. Een zuchtje rolde over haar lippen en in het midden van de grasvlakte nam ze plaats. Ze haalde kort haar tong over haar pootje die ze vervolgens langs haar kopje haalde. Haar staartje krulde ze om haar pootjes. Met haar staalblauwe ogen keek ze naar een punt in de verte. Verzonken in haar gedachtes. Ze was weer wakker geworden, schreeuwend en zwetend wat natuurlijk moordende blikken van haar mede apprentices had opgeleverd, maar ze kon er niks aan doen. Een rilling kruipt over haar ruggengraat als ze weer aan de nachtmerrie denkt. Ze kon zich nog maar al te goed herinneren toen ze maar 8 moons oud was. ShadowClan werd geteisterd door een dassenaanval en ondanks ze het er toch goed vanaf bracht met het vechten werd ze opeens vastgegrepen. De sterke kaken die haar lijfje omklemde. En toen stormde haar vader en mentor op de das af, waardoor ze werd gered, maar het werd wel hun dood. Ze liet haar oortjes zakken en staarde naar haar pootjes. „Het spijt me.“ Zei ze zachtjes. Het schuldgevoel nam haar weer over, en die kreeg ze nietweg. Wat ze ook probeerde, ook al bleef ze zeggen datvhet een ongeluk was, niet haar schuld, maa het schuldgevoel bleef aan haar knagen. Tot ze het had geaccepteerd. Even was er niks te horen dan zacht geritsel van de blaadjes, tot een geur haar neus binnen drong en behoedzaam stond ze op. „Wie is daar?“ Gromde ze zachtjes terwijl ze behoedzaam om haar heen keek.

+ Routpaw.

Waarom was ze helemaal hier, zo diep in de nacht? Als iemand het haar zou vragen, zou de poes geen antwoord kunnen geven. Ze was gewekt door nachtmerries vol zorgen, die ze zodra ze haar ogen opende vergat. Er was iets op komst, ze voelde het diep in haar botten. Maar wat? Dat was haar een raadsel, en tijd om erover door te filosoferen had de poes niet. Ze had al genoeg andere dingen om zich druk om te maken, bijvoorbeeld hoe ze een goed excuus zou bedenken als iemand haar hier nu zou vinden. De kans was klein, sinds niemand zo gek was om nu nog buiten te zijn. Toch was ze op haar hoede, terwijl de poes rusteloos bij Four trees rond hing. Normaal kon ze hier stilte en rust vinden, maar vanacht liet de wind de lege takken ratelen; want alle bladeren leken al weg te zijn gesleurd. "Het spijt me," De woorden leken te worden gefluisterd door de wind en de poes bleef stokstijf staan, waarna ze pas de Shadowclan geur rook. Nieuwsgierig als ze was stapte de poes erop af, expres uit de wind blijvend zodat ze niet opgemerkt zou worden. Er was nog een apprentice, de Shadowclanner die ze had geroken. Routpaw had echter geen geluk, want de wind draaide en bracht zo haar geur naar de vreemdeling. "Wie is daar?" de poes slikte en stapte uit de bosjes, die haar eerst hadden verborgen voor het zicht. "I-ik, Routpaw." Het was nog een jonge poes, misschien haar leeftijd. "Wat... Wat spijt je?" Ze sprak haar tong voorbij, de woorden waren eruit voordat ze er erg in had.

De geur van WindClan dreef haar neus binnen en haar nekharen gingen overeind staan, tot een poes rond haar leeftijd de bosjes uit liep. Ze bekeek de kat eens goed, ze kende haar wel. Routpaw, Medicine Cat Apprentice van WindClan. Ze ontspande zich en knikte even, uit respect naar de kattin."I-ik, Routpaw." De woorden bevestigde haar vermoedens, ze wist wel dat ze gelijk had. "Wat... Wat spijt je?" Vroeg de kattin. "Niks wat de WindClan aangaat." Miauwde de grijze tabby als antwoord op de vraag van de WindClan apprentice. Het waren haar zaken, haar problemen en daar hoefde geen enkele kat iets van te weten. Haar stem had koeltjes geklonken met de typerende sarcastische toon, die toon was gewoon standaard bij haar. Het kon haar nu niet veel schelen dat ze redelijk onrespectvol had gereageerd op de grijze poes. Ze zwaaide haar staart kort heen en weer en trok even met haar oortjes, maar haar staalblauwe ogen hield ze op de kattin gericht.

Natuurlijk had ze die reactie kunnen verwachten. De relatie tussen Shadowclan en Windclan was nu niet bepaald goed, dus waarom zou de apprentice iets wat waarschijnlijk nogal diep lag op tafel gooien bij iemand zoals haar? "Niks wat de WindClan aangaat." Haar stem leek kalm, maar had een enigszins sarcastische ondertoon die Routpaw ongemakkelijk met haar oren liet wiebelen. Soms kon ze haar eigen impulsiviteit vervloeken. "Eh, sorry."deed ze een poging har excuses aan te bieden. Spreken met vreemden was echter niet zo makkelijk voor haar, al helemaal niet als de andere je met twee staalharde, blauwe ogen aan bleef kijken. Ongemakkelijk onder haar blik schuifelde ze wat heen en weer, waarna ze toch maar een poging deed om iets van een gesprek op te starten en slikte. "W-wie ben jij?"