I choose to be happy todaaay

Als een vroege opstaander was Snowpaw ook vroeg wakker. Zodra de zon in haar ogen scheen -wat best wel snel gebeurde omdat ze zowat in de ingang van de apprentices den lag- werd ze wakker, en vloog ze haar nest uit. Figuurlijk natuurlijk, want katten kunnen niet vliegen. Het werd steeds koeler 's ochtends, maar dat deerde de apprentice niet. Ze had een dikke vacht en dus kon dat best wel wat kou tegenhouden. De meeste katten sliepen nog, en dan was het altijd rustig in het bos. Dat was natuurlijk wel jammer, want de jonge poes hield van kletsen, kletsen, en nog wat kletsen. Het aller-allerliefste kletste ze de hele dag door! Maar dat kon niet, want je moest ook nog slapen, en eten, en stil zijn wanneer je op jacht was. Anders leverde die jacht helemaal niks op. En het was ook nog eens gênant als je, wanneer je alleen was, zou gaan kletsen. Bovendien kon dan niemand luisteren! Terwijl ze dat dacht, hadden haar poten zich inmiddels bij de fourtrees gebracht. Ach, waarom ook niet? De fourtrees was het kruispunt van de vier clans, dus er zou vast wel iemand zijn. Helaas, toen ze zich bevond op de open plek was er niemand. Haar blauwe kijkers speurden het veld af. "Hallo? Is daar iemand?" miauwde ze, hopend op een gedaante die tussen de bomen verscheen.
- eerste post voor Emberspark! c:

Waarom was ik hier? Op die vraag kon ik zelf ook geen antwoord geven. Het was nog vroeg, absurd vroeg, als in bijna-iedereen-slaapt-nog-vroeg. Ik was echter al klaarwakker. Ik sliep nooit veel, nooit gedaan ook. Normaal gesproken wachtte ik altijd gezellig even totdat iedereen wakker was om wat te kletsen, maar vanochtend had ik daar niet zo veel zin in gehad. Dus was ik maar gaan lopen, niet in een bepaalde richting, maar zonder te stoppen. En uiteindelijk hadden mijn poten mij onbewust hier heen geleid. Met een nietig gevoel in mijn onderbuik keek ik vol verwondering naar de enorme bomen, die het neutrale punt van de vier clans symboliseerde. Ik was hier pas enkele keren geweest, en vond het geweldig mooi. Ik stond dan ook nog met grote ogen te kijken toen opeens een witte poes mijn blikveld binnentrad. Ik rook even. Thunderclan. Aangezien er niet heel veel spanningen waren tussen Thunderclan en Shadowclan - niet meer dan normaal, althans - was ik niet meteen vijandig naar de poes. Ze was nog jong, en gaf een vrolijke indruk. "Hallo? Is daar iemand?" Hoorde ik haar zeggen. Ik besefte me ineens dat ik vanuit haar oogpunt in de schaduwen stond, en door mijn training me instinctief daarin had verscholen. Shadowclan dingetje. Ik grijnsde even, en stapte toen met een glad gezicht. "Goedemorgen," mauwde ik simpel, niet heel hartelijk, maar ook niet vijandig. Dit was tenslotte nog altijd neutraal gebied, dus zo gedroeg ik me ook.

Snowpaw keek op toen er opeens een beweging ontstond bij de bomen. Even verward keek ze naar de andere kat. Hoe kon hij zich zo goed verschuilen tussen de bomen? Maar de vraag werd al weggedrukt toen ze de geur rook. Shadowclan, dat verklaarde veel. Toen hij simpelweg 'goedemorgen' zei, knikte Snowpaw vrolijk. Met glinsterende ogen keek ze de kater aan. Ze was nog nooit alleen met een Shadowclanwarrior geweest, en ze was ontzettend nieuwsgierig! "Jij bent Shadowclan, toch?" miauwde Snow vrolijk, hoewel ze al wist wat het antwoord was. Maar misschien dat de warrior in plaats van een kort antwoord ook wel wat te vertellen had.

De witte poes keek me even verbaasd aan, maar de verbazing maakte snel plaats voor een vrolijke glinstering in haar ogen. Er was geen greintje angst te bekennen: ze leek totaal niet op haar hoede. Wat eigenlijk best raar was, gezien ik een oudere Warrior van een andere clan was, maar het was ook wel weer.. verfrissend. Ik had langzaam maar zeker wel genoeg van die vijandelijkheid. "Jij bent Shadowclan, toch?" vroeg de Apprentice nieuwsgierig, en ik knikte kort als antwoord. Had ze dat niet geroken dan? "En jij bent Thunderclan," mauwde ik vervolgens, to state the obvious. "Wat doe je hier op deze vroege ochtend?" vroeg ik vervolgens, nog altijd strak, maar wel met een vriendelijke ondertoon.

Snowpaw knikte toen de Shadowclanwarrior de opmerking maakte dat ze van Thunderclan was. Ze wist dat ze op dit moment weinig te vrezen had van Shadowclan, omdat Thunderclan en Shadowclan nu geen oorlog hadden. "Wat doe je hier op deze vroege ochtend?" vroeg de kater haar toen. Wat onverschillig haalde de witte poes haar schouders op. "Nou, gewoon.. Ik had genoeg van de mufheid in de apprentices den en toen brachten mijn poten me hierheen." miauwde ze simpel. Het was de waarheid, en dat zag je aan haar gezicht. Snowpaw kon niet liegen, en bovendien had ze er ook een hekel aan.