When we meet

De kattin had zichzelf weer op één van haar dwaaltochten afgestuurd. Langzamerhand kende ze bijna het hele gebied uit haar hoofd, ze wist precies waar welke grens eindigde en waar de volgende begon. Ze had van alles geleerd over de verschillende Clans, waar hun krachten lagen, waar hun zwaktes lagen. Dit had de Elite gedaan zodat ze zo effectief mogelijk zou zijn in het teisteren van de Clans, al was dat wel het laatste wat ze wilde doen. Ze vond zichzelf een pacifist, vond geluk in vrede en harmonie. Totaal het tegenovergestelde van hoe haar thuis over de wereld dacht. Ze was geboren in een verkeerd leven, althans, zo voelde het. Ze waande zich verder en verder van huis, hoe verder ze was, hoe beter ze zich voelde. Ineens hoorde ze een kreet, afkomstig van een Shadowclanner. Haar ogen verwijdden zich en de kattin doemde op uit de bosjes. Ze zag een rosse kater, een Warrior aan zijn leeftijd te zien. Haar kleine, magere postuur zag er alles behalve intimiderend uit. "Het spijt me..." miauwde ze. Als ze maar niet weer weggestuurd werd.

Één paar amberkleurige ogen keken haar onderzoekend aan, en O keek teleurgesteld naar de grond. Waarom konden ze haar niet zien voor wat ze was? Ja, ze was in de Elite geboren, droeg de geur, maar ze hoorde er absoluut niet bij. Ze had vaak genoeg gewenst dat ze in een Clan geboren was, maar het had niet zo mogen zijn. Dit was haar realiteit, en hier moest ze het mee doen. Haar humeur klaarde lichtelijk op toen de kater voor haar lichtelijk glimlachte. Op haar gezicht kwam ook een zacht lachje. Hij gaf aan dat het oké was, zodra ze de grenzen niet overschreed. Hij vertelde haar dat hij wat gespannen was rond Bloodclan. Ze knikte, ietwat verdrietig. "Ik snap het," miauwde ze in haar zachte, hese stem. Het deed pijn wanneer je meteen afgeschreven werd, maar ze begreep het. "Het spijt me," herhaalde ze nogmaals, niet wetend wat ze anders moest zeggen.

De kater vroeg of ze wel in de Elite wilde zijn. Even knipperde ze verbaast. Dit was eigenlijk de eerste keer dat iemand haar niet gewoon kortaf weg probeerde te jagen, dat iemand zowaar een soort van interesse in haar toonde. Ze schudde snel haar hoofd. "Nee, maar ik moet wel," miauwde ze. Het was een verschrikkelijk gevoel, gevangenschap. O ging zitten, sloeg haar pluizige staart om haar poten heen. Allemaal terwijl ze nog steeds buiten de grenzen van het Shadowclanterritorium zat. Ze luisterde aandachtig naar de kater, die bijna haar gedachten kon lezen. Ze knikte, maar niet bepaald overtuigd. "Het maakt toch niet uit wat ik wil," vervolgde ze. Ze keek opzij, richting the twoleg place. Dat was waar ze hoorde.

Hellhound was eigenlijk de enige die wist hoe ze zich over de Elite voelde, tot deze kater dan. Het was nog steeds een raar idee dat ze Hellhound haar gedachten had verteld, het was een behoorlijk gevaarlijke beslissing geweest. Voor hetzelfde geld had hij haar volledig uitgehoord en was vervolgens naar Claw gestapt. Ze zou gestraft worden, publiekelijk verwond of zelfs gedood. Bij die gedachte trok er een rilling over haar ruggengraat. De kater was het blijkbaar niet met haar eens, hij vond dat het wel uitmaakte wat zij wilde. Maar uiteindelijk kon ze het toch niet helpen. Ja, ze wilde weg uit de Elite, maar er was geen enkele manier waarop dat goed zou komen. Haar dromen zouden dromen blijven. "Het heeft weinig zin om te hopen voor iets dat niet kan gebeuren." Ze was realistischer geworden, al werd ze er niet vrolijker door. De rosse kater stelde zichzelf voor als Amberhunt, waarop ze knikte. "Ik ben O," miauwde ze toen. Nooit gebruikte ze haar hele naam. In de Elite werd ze constant Ophelia genoemd, iets wat ze amper kon verdragen. Het was die verrotte naam die haar moeder haar had gegeven.

Ze wou dat ze gewoon naar het kamp van Shadowclan kon lopen en lekker bij de andere katten kon gaan liggen slapen. De dag daarna zou iedereen haar accepteren als één van hen, ze zou een Clanleven leiden zonder onnodig geweld. Natuurlijk was het een belachelijke gedachte, maar ze mocht wel fantaseren. De kater vroeg of het echt gewoon 'O' was, of dat ze gewoon graag zo genoemd werd. "Gewoon O," zei ze toen maar. Want dat was ze. Daarbij had ze geen zin om over haar echte naam te praten. Of over hoe ze die had gekregen. Ze keek langs de rosse kater heen, in het Shadowclanbos. "Hoe ziet jullie kamp eruit?" vroeg ze toen, oprecht geïnteresseerd. Als ze het wist, kon ze zichzelf erin voorstellen.

Ze luisterde aandachtig naar de rode kater, en tevens met een brede glimlach op haar gezicht. Ze wist dat ze een kamp van één van de Clans waarschijnlijk nooit in het echt zou zien, maar door deze informatie kon ze tenminste een bepaald beeld in haar hoofd creëren. Het klonk allemaal heel knus, heel gezellig. In de Elite werden katten afgeranseld voor een slaapplek. De Young One's Tower stond op instorten en de boerderij voor de kittens was groot, eenzaam en koud. "Dat klinkt gezellig," zei ze met een bitterzoet glimlachje. Ze wilde haast vragen of ze een keer kon mogen kijken, maar hij zou dan vast denken dat ze niet spoorde. "Wat denk jij van de... de Elite?" vroeg ze toen. Het klonk nog steeds raar uit haar mond; ze voelde zich helemaal geen elite.

Amberhunt stemde in met haar opmerking, wat haar alleen nog maar meer deed neigen naar het Clanleven. Toen ze haar volgende vraag stelde, was het even stil. Ondertussen vroeg ze zich af of hij ooit contact had gehad met een kat van de Elite. De meeste katten die ooit een Bloodclanner tegen waren gekomen, waren er vervolgens nooit goed over te spreken. En gelijk hadden ze, O was niet bepaald gesteld op het grootste deel van haar Clangenoten. Er was maar een handjevol katten in de Elite die ze vertrouwde, waaronder Muta, Yu en Hellhound. Al was Muta ook niet bepaald meer wie ze eerst geweest was. O knikte rustig op het antwoord van de Warrior. Ze wist hoe haar moeder de naam Bloodclan haatte, sinds ze het absoluut geen Clan vond. De ene Elite-kat leek er een andere mening over te hebben dan de ander. ”De Elite is een chaos,” miauwde ze met een zucht. En ze zat er zelf midden in.

Eigenlijk was chaos niets anders dan je kon verwachten wanneer je een bende dieven, leugenaars en moordenaars bij elkaar stopte. Ze had geen enkel idee waarom Scourge ooit gedacht had dat daar een functionele groep uit zou komen, maar dankzij hem liep de Elite hier toch rond. En ze was er niet bepaald blij mee. Ze vroeg zich af hoe dingen zonder de Bloodclan zouden zijn. Waarschijnlijk was ze dan in Thunderclan geboren. Of helemaal niet. De zwart-witte poes spitste haar oren bij het horen van een krakende tak. Een andere kat? Ze liet haar onderkaak wat open hangen om zo beter de verschillende geuren op te kunnen vangen. Geen kat, een vos. Amberhunt waarschuwde hem al, en ze dook in elkaar, hopend dat ze zo minder zou opvallen. Een echt goede schutkleur had ze niet. Ze zouden samen nooit een vos kunnen verslaan. “Wat moeten we doen?” miauwde ze, zo zacht als ze maar kon. Had hij geen groep Clangenoten die dat beest weg konden jagen?

Haar donkerblauwe ogen keken even ongelovig naar de rode kater die haar vertelde om weg te gaan. Wilde hij haar nu echt weg hebben, of probeerde hij haar te beschermen? Zo snel als alles leek te gaan, kon ze het verschil niet meer zien. Ze keek om zich heen, en haar ogen vielen op de bosjes die langzaam maar zeker heen en weer bewogen. "Je kunt in je eentje geen vos aan," miauwde ze waarschuwend. Het zou een complete zelfmoordmissie zijn voor de Shadowclanner. Toen kwam het roestbruine beest de bosjes uit, grommend. O deinsde achteruit. Met zijn tweeën konden ze dat beest nog niet eens aan. Amberhunt nam een gevechtshouding aan. "We moeten hier weg," sprak ze de kater toe. Soms was het gewoon beter om verstandig te zijn.

De vos kwam veel te snel veel te dichtbij, en haalde uiteindelijk uit naar de roodkleurige kater. Deze sprong behendig opzij, maar hij kon de aanvallen van het roofdier niet blijven ontwijken. Zijn taak was om zijn gebied veilig te stellen, wist ze, dat hij daarvoor zijn leven neer wilde leggen, was volkomen onverwacht voor haar. Waren ze echt zo trouw aan de Warrior Code? De kater riep haar toe, dat ze rennen moest. Ze wilde hem helpen, maar toen bedacht ze zich dat ze nog geen enkele keer een vechttraining had gehad. Haar ogen verwijdden zich terwijl Amberhunt op de vos sprong. Nogmaals riep hij haar toe dat ze weg moest gaan. "Beloof me dat je ook vlucht!" miauwde ze wanhopig, voor ze zich omkeerde en wegrende. Ze zorgde dat ze langs de grenzen van Shadowclan rende, zodat ze Amberhunt nog tegen zou komen wanneer hij weg zou rennen.