Us {moonhigh patrol}

Rustig zat ik voor de den in het kamp, mijn ogen gericht op de wolkjes die er ontstonden als ik mijn adem uitblies. Het was een frisse avond, waardoor ik klaar wakker was. Het was bijna tijd om op de patrol te gaan, die ik zou gaan leiden. Dit was de eerste keer ooit dat ik dat zou doen, en ondanks dat ik een tikkeltje zenuwachtig was had ik er verder wel vertrouwen in. Ik kon dit. Ik keek even naar de maan, die al vrij hoog stond, en al zijn sterren. Wat een prachtige aanblik was dat toch. Vervolgens stak ik mijn kop de warriors den in. "Roughflower, Amberhunt, Lurkingshade, zijn jullie klaar?" Mauwde ik zachtjes, zodat ik niemand anders wekte. Vervolgens ging ik buiten zitten wachten, tot de drie warriors tevoorschijn zouden komen.

[MOONHIGH BORDER PATROL - Lurkingshade, Roughflower & Amberhunt]

Roughflower, die opgekruld lag naast Lurkingshade werd gewekt door de zachte stem van Emberspark. Ietwat versuft keek de poes op en knikte naar Emberspark. Ze gaf haar partner een lik over haar wang, waste vervolgens haar eigen vacht en verliet de den. Ze stapte al snel op Emberspark af. "Wat een luxe joh, gewekt worden voor de patrouille," merkte ze met een grijns op. Dit ging vast een gezellige patrouille worden. Haar partner, zwager-figuur en Amberhunt.

Amberhunt werd direct wakker van Emberspark's stem, hij was niet zo'n vaste slaper. De jonge warrior liep naar buiten en waste zijn vacht ook, het was zijn eerste patrouille als Warrior. Maar ja, het was ook zijn tweede dag als Warrior dus ja... "nou, zijn jullie klaar voor deze nachtwandeling?" vroeg hij grijnzend toen hij klaar was met wassen en hij keek terug naar binnen, alleen Lurkingshade nog en dan zouden ze klaar zijn om te gaan. "wat voel ik me een kleintje tussen jullie grote Warriors" merkte hij op. De laatste tijd was moeilijk voor hem geweest, de reunie met zijn roquefamilie die hij bijna nooit kon zien had hem meer duidelijkheid gegeven maar het had hem ook laten zien dat hij een happy family wel kon vergeten. Daarom was het goed om nu een beetje te lachen.

"Roughflower, Amberhunt, Lurkingshade, zijn jullie klaar?" Hij was geen vaste slaper, in feite had hij nog niet geslapen vannacht, en keek even op nadat hij even met zijn oortjes had gewiebeld, waardoor hij even diep adem haalde en emotieloos keek naar zijn broer, om even te knikken. Hij kreeg meteen een lik over zijn wang en keek even kalm naar zijn tabby partner om even zacht te snorren naar haar.. Hm... Hij likte haar ook even en trippelde de den uit om zich even uit te rekken en te knikken naar zijn oudere broer. "Wat een luxe joh, gewekt worden voor de patrouille," Hij keek even naar Rough en glimlachte zwakjes naar haar. "Iedereen zal wel jaloers zijn op wat een luxe wij hebben~" bracht ie kalm uit. "nou, zijn jullie klaar voor deze nachtwandeling?" Hij knipperde even en keek naar de jonge warrior die dit had gezegd. "wat voel ik me een kleintje tussen jullie grote Warriors" Hij kon het niet laten even te rollen met zijn ogen, omwille van het feit dat hij een van de kleinste warriors was in shadowclan. Het was ook niet zo dat hij 'groots' was of iets zoals ugh... oud... Hij was amper 20 moons, echt niet zo oud als je het hem vroeg. Hij wilde net zijn bek openen om te zeggen dat ze konden gaan, maar hij werd eraan herinnerd dat hij hier niet de patrol leader was. Hij was nooit echt een leiderfiguur geweest, toch niet in de ogen van anderen, maar hij had veel te vaak de neiging om de dingen als eerste te zeggen en te doen... Maar dat maakte hem niet meteen een leider...

Het was Roughflower die als eerste uit de den kwam, gevolgd door Amberhunt en tot slot ook nog mijn jongere broertje, Lurkingshade. "Wat een luxe joh, gewekt worden voor de patrouille," Merkte Roughflower op, en ik grinnikte even. "Iedereen zal wel jaloers zijn op wat een luxe wij hebben" Ik knikte grijnzend. "Dat zouden ze wel moeten zijn." Mauwde ik. De laatste tijd was mijn relatie met mijn broertje stukken beter geworden, en toen ik zag hoe hij en Roughflower naar elkaar keken begreep ik pas echt waarom hij zo was verandert. Liefde doet iets met je, iets heel erg moois, ik wist dat als geen ander. "wat voel ik me een kleintje tussen jullie grote Warriors" Sprak Amberhunt, en ik besefte me dat hij inderdaad pas een paar dagen geleden warrior was geworden, bij de vorige ceremonie. "Welkom bij de club," Mauwde ik vriendelijk, om hem een beetje op zijn gemak te helpen. Ik kon me voorstellen dat het best wel spannend was, zo'n eerste patrouille. Vervolgens zuchtte ik even, en stond ik op. "Laten we gaan dan." Zei ik, terwijl ik aanstalten maakte om te vertrekken.

Roughflower lachte even bij de opmerking van Amberhunt. "Zolang ben ik ook nog geen warrior, hoor," reageerde ik op de kersverse young warrior. Roughflower was op haar dertiende moons warrior geworden, dat was dus zo'n zeven moons, als het niet iets langer is, geleden. De rol van Lurkingshade's ogen waren haar echter ook niet ontgaan, waardoor ze hem een duw gaf met haar heup, gevolgd door een plagerige blik. Vervolgens gaf Emberspark aan om te vertrekken en volgde de cyperse warrior, de cypers gevlekte kater het kamp uit, klaar voor de patrouille. "En wat gaan we allemaal doen tijdens deze patrouille?" Vroeg ze aan Emberspark. De maan werd even bedekt door een een klein wolkje, maar verder was het een heldere nacht.

Amberhunt voelde zich op zijn gemak tussen de andere warriors, Lurkingshade, Emberspark en Roughflower leken hem wel aardige katten. Toen gaf Emberspark aan dat ze zouden gaan en Roughflower volgde hem na gevraagd te hebben wat ze zouden gaan doen, Amberhunt volgde hen ook. "Hoe zit het nu eigenlijk met Windclan, hoe groot is de kans dat wij een 'verdwaalde' patrol van hun kant tegen komen?" vroeg de young warrior nu veel serieuzer. Hij zou klaar zijn voor een gevecht maar hij keek er niet naar uit. Amberhunt keek om zich heen, de geluiden uit het bos maakten hem normaal rustig maar nu maakten ze hem juist meer gespannen.

"Dat zouden ze wel moeten zijn." zei Ember op wat hij had gezegd. DE gevlekte kater keek even kalm naar zijn broer... Heh... "Zolang ben ik ook nog geen warrior, hoor," zei Rough op wat Amberhunt had gezegd. Lurk was al langer warrior dan haar, hij was immers warrior geworden rond zijn 11 moons ofzo, een weekje vroeger kon ook. HIj had uitstekende resultaten gescoord op alles dus het was ook niet vreemd geweest. Toen hij echter een duw kreeg in zijn zij keek hij even op... Eeeh... Hij glimlachte even schuin naar de tabby en haalde even zijn schouders op... Ah, ze kende hem toch... Heh. "Welkom bij de club," Klonk er van zijn broer. "Laten we gaan dan." besloot hij uiteindelijk ook te zeggen. Hij stond al klaar en wandelde rustig achter de rest aan. Hij besloot zijn oren gespitst te houden terwijl hij onbewust zijn pels wat meer opzette... Was hij gespannen... Uh... kon goed zijn. "En wat gaan we allemaal doen tijdens deze patrouille?" vroeg de tabby poes. "Hoe zit het nu eigenlijk met Windclan, hoe groot is de kans dat wij een 'verdwaalde' patrol van hun kant tegen komen?" Hm? "De kans is groot, anders zouden we er niet op uit gestuurd worden op dit uur," zuchtte hij zwaar geïrriteerd. Hij liet de vraag van Rough over aan zijn broer, want hij was nu alweer minder goed door die andere kat.

Ik merkte dat de drie katten achter me aan kwamen, en ik begon met een flink tempo te stappen. "En wat gaan we allemaal doen tijdens deze patrouille?" Vroeg Roughflower na een tijdje. "Nou, het is een border patrol, dus we gaan de borders controleren. We beginnen bij de Windclan borders." Mauwde ik simpel. Even kwam de gedachte in me op dat ik misschien iets heel erg stoms vergat, maar die wuifde ik snel weg. "Hoe zit het nu eigenlijk met Windclan, hoe groot is de kans dat wij een 'verdwaalde' patrol van hun kant tegen komen?" Klonk er vervolgens van Amberhunt. Ik wilde antwoord geven, maar mijn broertje was me voor. "De kans is groot, anders zouden we er niet op uit gestuurd worden op dit uur," Zijn geïrriteerde toon ontging me niet, en ik zuchtte even. "Hij bedoelt het goed.." Mompelde ik even richting Amberhunt, om de jonge kater gerust te stellen. "Maar hij heeft wel gelijk, de kans dat we ze tegen komen is reëel en als dat gebeurt, dan moeten we ons zeker niet inhouden." Mauwde ik duidelijk.

Er liep een slanke gestalte door het hoge gras. Het was een Windclan krijgster, Bronzemask, die een nachtwandeling maakte. Het was niet haar bedoeling geweest om dicht bij de Boundary te komen. Het was puur toeval dat het konijn waarachter de poes aanrende gevaarlijk dicht bij de Shadowclan grens kwam. Bronzemask had de prooi beslopen en sprong met een sierlijke boog op het diertje. Het lukte haar niet om het dood te bijten. Het grijze konijn was op een snorhaartje ontsnapt. Maar wat was ze blij dat ze Windclan snelheid had. Rennend achter de prooi aan kwam ze dichter bi de grens. Ze sprong, raak! Met een snelle beet door de nek stopte het konijn met tegenstribbelen. Bronzemask nam even de tijd om Starclan te bedanken, maar een andere geur drong haar neusgaten binnen. Shit. Een Shadowclan patrol liep langs de grens heen. Ze kon niet onderscheiden wie het precies waren maar een ding was zeker. Bad luck. Starclandank stond ze nog op Windclan gebied.

Oké dan, beginnen bij de Windclan grens, haar favoriet. Vervolgens stelde Amberhunt zijn vraag, waarop Roughflower haar lippen op elkaar perste. Dat was vanzelfsprekend, toch? Had hij niet opgelet als Apprentice? Maar goed, het zou wel door de zenuwen komen, dat begreep ze dan ook wel. Op een goed tempo stapte het groepje katten door. Bij de woorden van Emberspark knikte Roughflower. "Dat zal ook zeker niet gebeuren," liet Roughflower weten en ze knipoogde naar haar partner, wetend dat zijn zorgen-trigger wel geraakt zou zijn. Maar haar lieve partner moest zich er maar overheen zetten dat Roughflower van avontuurlijke aard was. En ja hoor. De geur van Windclan was sterk aanwezig en daar, vlakbij de grens zag Roughflower een warrior zitten. Ze zag het dan niet duidelijk, maar vooral de geur afkomstig van het gestalte liet haar weten dat het een Windclanner was en deze had een prooi. "Dief!" Grauwde Roughflower dan ook meteen hardop. Alleen zo zou je merken of het ook daadwerkelijk gestolen was of niet. Direct bij de kern beginnen. Ze viel echter niet aan, dat zou alleen gedaan worden als Emberspark het aangaf, hij leidde deze patrouille tenslotte.

geweldig, domme opmerking nummer twee was gemaakt. Echt heel erg fijn dit, Emberspark probeerde hem nog te zeggen dat Lurkingshade het goed bedoelde en dat geloofde Amberhunt graag hoewel hij he niet helemaal geloofde. Misschien moest de rode kater gewoon proberen even zijn mond te houden totdat er iets gebeurde wat echt commentaar nodig had. De kans was, volgens Emberspark, reëel dat ze een Windclankat tegn zouden komen. Nog geen halve minuut later rook Amberhunt een onwelkome geur, de geur van Windclan. Roughflower scheen het ook geroken te hebben, ze ging richting de grens en net in Windclan gebied zat een Warrior met een prooi. Roughflower grauwde meteen dief. Het leek Amberhunt wel een slimme aanpak, als iemand snel moest antwoorden zouden ze kunnen zien of diegene de waarheid sprak of snel een verhaal bedacht. De jonge warrior besloot niet zelf nog een intilligente opmerking te maken ookal had hij daar wel zin in. Misschien kwam het toch gewoon door de spanning dat hij zo deed, nu maar hopen dat dit niet tot een moeilijke discussie zou komen want dan zou hij wel eens in de verleiding kunnen komen om weer iets slims te zeggen...

''Dief!'' Konk er hard vanuit het Shadowclan territorium. De oren van Bronzemask schoten omhoog en haar vacht ging overeind staan. ''Punt een: Dit konijn behoort toe aan Windclan.'' Mauwde ze rustig maar ietwat dreigend. ''En punt twee: Wie is hier nou een dief? Jullie clan had ons gebied gestolen, Starclanzijdank hebben we het teruggewonnen.'' Dit waren keiharde feiten, eens zien wat ze hierop te zeggen hadden. Shadowclanners konden goed in de nacht zien, Windclanners wat minder. De krijgster kon alleen vier gestaltes ontdekken. Maar Bronzemask moest ook voorzichtig zijn. Ze was alleen, en met Shadowclan wist je het nooit zeker.

Kalm was hij de rest gevolgd en had hij wat rond gekeken, maar hij wist als hij het gesprek zou volgen het enkel zou volgen in gesnauw en droge blikken van hem af. Heel erg aardig, dat wist ie, maar het probleem was dat anderen het niet zo fijn vonden en hij was discreter geworden ofzo right? Yeah, dat was het zeker... Ookal was hij het niet compleet zeker als hij het zo vroeg. Uiteindelijk bleek er een dief te zijn en wel meteen keek hij alrt op, zijn groene ogen glansden in het maanlicht. Windclan ugh... geweldig. ''Punt een: Dit konijn behoort toe aan Windclan.'' Klonk er. ''En punt twee: Wie is hier nou een dief? Jullie clan had ons gebied gestolen, Starclanzijdank hebben we het teruggewonnen.'' De kleine gevlekte kater zette een stap naar voren en keek strak naar de poes die de oorzaak was van de commotie. "Is dat ter zake nu?" klonk er ijzig kil van de ander. "En ik zou maar wat dimmen, want je bent alleen," klonk er koel en eentonig van de gevlekte kat af. Hij zou geen feiten gaan opsommen, geen onnodig kibbel erbij halen. Als ze niet wilde luisteren zou er slaag volgen, punt.

Roughflowers woorden klonken bijna strijdlustig, en zo hoorde dat natuurlijk ook. Niet dat ik hoopte dat we Windclanners tegenkwamen: ik wilde natuurlijk veel liever dat alles rustig verliep, ook al was dat saaier. Maar als het gebeurde was ik niet bang om me te verdedigen of zelfs aan te vallen. Ik stapte zonder te antwoorden verder, en iedereen volgde mij. We waren al dichtbij de grens met Windclan, maar de geur was hier wel heel sterk. Ik speurde even rond en merkte in de verte een gestalte, van een etende kat. Windclan. Als je het over de duivel hebt. Ik hoorde hoe Roughflower hem beschuldigde van diefstal, en even wachtte ik de reactie van de kat af. Ze was nog net op zijn eigen grensgebied, en er was geen reden om haar meteen aan te vallen, maar ze moest niets stoms doen.. Amberhunt hield zich stil, en de Windclanner was meteen alert zodra hij Roughflowers stem hoorde. Had hij ons dan nog niet geroken? De kat mauwde betweterig dat dit een prooi van Windclan was, en vervolgens begon ze uit het niets over het "gestolen" gebied, dat ze hadden "teruggewonnen". Ik snoof even. Deze kat moest oppassen. Dit mauwde mijn broertje ook met een dreigende toon. Ik knikte. "Als jij nou eens weg gaat van de grens, dan hoeven er vandaag geen gewonden te vallen," sprak ik, terwijl ik zo ging staan dat ik net een stukje voor de groep stond, om duidelijk te maken dat ik de groep leidde en dat de anderen moesten wachten tot ik iets zou doen.

''Is dat ter zake nu?" Een zwart-witte kater stapte uit de schaduwen. "En ik zou maar wat dimmen, want je bent alleen.'' Zijn stem klonk kil. Typisch Shadowclan, eh? Een knappe grijs-witte poes kwam naar voren. ''Als jij nou eens weg gaat van de grens, dan hoeven er vandaag geen gewonden te vallen.'' Sprak ze dreigend, maar het was een feit. ''Is dat een dreigement?'' Mompelde ze binnensmonds. Maar ze had geen keuze, dan te doen wat ze zeiden. Daarom zette de gevlekte poes een paar grote stappen achteruit, het konijn meeslepend. ''Goed zo?'' Mauwde ze droogjes terwijl ze arrogant haar vacht likte.

Ook al mompelde de poes het zachtjes, toch ontging haar opmerking mij niet. "Ja, dat is het," antwoordde ik dan ook strak. Deze poes moest even doorhebben wie hier de overmacht had, en die arrogante houding laten vallen. Als dit een gevecht zou worden, zou het duidelijk zijn wie er net goed uit zou komen. Mijn ogen lieten die windclanner niet los toen ze begon weg te lopen van de grens. Beter. Echter stopte ze al na een paar passen. Ik zuchtte geïrriteerd. Moest dit nou echt? ''Goed zo?'' Mijn kaak verstrakte even. Ik was duidelijk geïrriteerd door haar droge opmerking en de manier waarop ze zichzelf arrogant waste. "Wil je dit echt proberen?" mauwde ik nog altijd strak. "Wat doe je hier überhaupt midden in de nacht? Scheer je weg, ga lekker terug naar je kamp!" vervolgde ik, terwijl ik nog een stap naar voren zette, wel oplettend dat ik nog op mijn eigen territorium bleef. Waarom waren Windclanners zo moeilijk?

Ooc: sorry dat ik even voordring :')

De poes reageerde een soort dreigend en rustig te gelijk. Dat was vreemd, maar maakte niet uit. De dreiging in haar stem zorgde er voor dat Roughflowers vacht rechtop stond. Vervolgens begon de poes over het gebied die Windclan terug gewonnen had en werd ze herinnerd aan het feit dat Innerstar nog steeds verdwenen was. Het was nog maar een paar dagen geleden, maar dan nog. Vervolgens sprak haar partner en Roughflower hield haar slechtziende blik strak op de Windclan poes gericht. Precies, zij was maar in haar eentje. De poes sleepte echter het konijn mee. Maar dat kon niet! Of het beest nou eerlijk op haar terrein gevangen was of niet, daar waren geen bewijzen voor, dus het stuk prooi behoorde gewoon tot Shadowclan. Emberspark sprak en nog voor de Windclan poes kon beslissen om te vertrekken stapte Roughflower naar voren. Shadowclan had dat konijn nodig. "Scheer je weg, maar zonder dat konijn, die behoort tot Shadowclan!" Het boeide Roughflower niks dat Emberspark hier de patrouille leider was, op dit moment. Dat konijn was van Shadowclan.

OOC: Kon het niet laten het typische Shadowclan karakter uit de boeken er in te gooien c:

De windclanpoes ging nogal arrogant en dreigend doen, dit irriteerde Amberhunt nogal. Toen moest ze hen er weer per se aan herinneren dat Windclan 'hun' land terug hadden, Amberhunt zou nooit degene zijn om een gevecht te beginnen maar deze kat lokte het een beetje uit. Het viel hem en de rest van de clan nogal zwaar dat hun leider vermist was. Lurkingshade wees de poes erop dat ze maar alleen was, eindelijk was Amberhunt het eens met hem eens. Toen sleepte de Windclanwarrior het konijn mee, verder het windclanterritory in. Emberspark sprak nog even maar voor de poes kon antwoordde miauwde Roughflower fel dat ze weg moest gaan maar dat ze het konijn achter moest laten. Op zich was Amberhunt het daar wel mee eens, "hebben jullie niet al genoeg van ons afgenomen?" Vroeg de rode kater op zijn normale, kalme toon. Het was precies wat hij voelde en ook al zou het waarschijnlijk weinig effect hebben was het toch fijn om het gezegd te hebben.

Kalm luisterde hij naar de woorden van zijn mede warriors en hij schraapte zijn keel toen dat allemaal geluid had. "Windclanner," zei hij scherp terwijl hij een stap naar voren deed, nee, meerdere en zo de grens over ging zonder er echt enig respect voor te tonen. "Als je niet wilt luisteren dan demonstreer ik het even," zei hij scherp. "Kijk naar mij, Windclanner, dit heb jij gedaan," zei hij strak, zijn gifgroene ogen gloeiden in het maanlicht. "Je hoorde goed wat ze zeiden," klonk er bijna afdwingend van de ander, scherp, vijandig, emotieloos, kil. "Scheer je weg zonder de prooi," gromde hij.