When we meet

Ze rende door totdat ze volledig buiten adem was en wachtte toen. In de verte hoorde ze wat vage geluiden, maar niet genoeg om af te leiden hoe het gevecht liep. Haar ogen prikten van het harde rennen. De kattin bleef wachten, geen idee hebbend wanneer de rossige kater weer terug zou komen. Haar hart maakte een sprongetje toen ze hem weer aan zag komen rennen. Het was goed gegaan! "Oh, gelukkig!" piepte ze opgelucht. Ze had het niet over haar hart kunnen halen wanneer hij daar ter plekke was overleden. Gelukkig was dat niet gebeurd, dus daar hoefde ze ook niet meer over na te denken. "Wat heb je gedaan?" vroeg ze toen. Nooit dat hij zelf een vos had uitgeschakeld.

De kater was, net als zij, behoorlijk buiten adem. Ze hoopte dat de vos hun geur niet opnieuw zou oppikken, dan moest ze weer gaan rennen. En er bestond altijd die kans dat ze er de volgende keer niet zo goed vanaf kwam. Ze knikte terwijl ze luisterde naar de tactiek van de kater, verstandig. "Slim van je," zei ze met een vriendelijk glimlachje. De kater was natuurlijk niet voor niets Warrior geworden. De kater bedankte haar, dat ze naar hem luisterde, waarop ze weer knikte. "Uh, weet je zeker dat je Clanleider het wel goed vindt als je zo lang met me praat?" vroeg ze toen. Ze hoorde vaak genoeg dat Clanleiders een hekel hadden aan wanneer hun Clanleden met buitenstaanders praten.

Claw zou het vast niet waarderen als ze een vriendelijk gesprek zou hebben met een Clankat. Scratch that, hij zou het volledig afkeuren. Wellicht zou hij haar er zelfs voor straffen. Vandaar dat ze het hem ook absoluut niet liet weten. De gigantische, zwarte kater maakte haar bang, doodsbang, en het liefst vermeed ze al het contact met hem. Dat was dan ook weer de reden dat ze zelden in het kamp te vinden was. De kater gaf aan te denken dat het oké was, zolang ze niet op hun territorium kwam. En dat was wel een afspraak waar ze zich prima aan kon houden. Ze wilde niets liever dan gewoon contact met normale, vriendelijke katten. "Dan blijft dit ons geheim," miauwde ze met een klein glimlachje rond haar lippen. Ze wilde ook geen straf, absoluut niet. Ze wist vrijwel zeker dat de straffen in de Elite tien keer zo erg waren als die van de Clans. "Worden er ooit wel eens katten gestraft in de Clans?" vroeg ze toen. De laagste straf in de Elite was waarschijnlijk verminking, en dat was een idee dat rillingen over haar rug deed trekken.

Er werd vaak genoeg gedreigd met lijfstraffen in de Elite. O's moeder had een drietal flinke krassen over haar buik, vanwege het aanvallen van een Young One. O hoopte maar dat zoiets haar nooit zou overkomen, al zou ze ook nooit een andere kat aanvallen. Al zou Claw dat aan de andere kant ook weer als één van haar zwaktes zien. Ze zuchtte, het zou nooit goed komen met haar in die verrotte Clan. Amberhunt vertelde dat de ergste straf in de Clans waarschijnlijk verbanning was. Iets dat lang zo slecht nog niet klonk. Werd ze maar verbannen uit de Elite. O knikte loom op het antwoord dat ze kreeg, lichtelijk jaloers. "Verbanning klinkt zo slecht nog niet," miauwde ze met een klein zuchtje. Ze zou de Elite nooit levend verlaten.

O kon zich wel voorstellen dat verbanning verschrikkelijk was voor een Clankat. De Clan was waarschijnlijk familie voor je, en als je wegging kwam je nou eenmaal nooit meer terug. Raar hoe dingen soms konden lopen. Het maakte haar verdrietig dat de clans geen buitenstaanders toelieten. Anders had ze al lang een deel uitgemaakt van één van de vier groepen wilde katten, althans, dat vertelde ze zichzelf graag. Vechten vond ze niet leuk en het leven van iemand anders afnemen zou ze nooit doen. Misschien hoorde ze wel thuis bij de twolegs, als een kittypet. Ze knikte op zijn opmerkingen, wilde haar mond open doen om iets te zeggen, maar uit het niets vloog er een grijs iets langs haar heen. Geschrokken sprong de poes op, richting Amberhunt. Haar verwijde ogen staarden het onschuldige lapje stof na. "Wat.. wat was dat?" miauwde ze geschrokken. Er leek geen enkele wind te staan, hoe was dit mogelijk?

Dit was behoorlijk apart. Een lap stof die wegwaaide zonder dat er daadwerkelijk wind stond. Was het een teken van Starclan of zo? Hadden die de kracht om zoiets te doen? Er werd haar natuurlijk constant ingeprent dat Starclan niet bestond, maar waarom kregen Clanleiders dan negen levens? Waarom wisten Medicine Cats dingen die niemand anders wisten? Het was solide bewijs voor het bestaan van een hoger iets, maar natuurlijk was er geen enkel kat in de Elite die daar naar wilde luisteren. De kater leek ook geen idee te hebben wat het was. O kreeg door dat ze op verboden gebied stond nu, dus ging ze er snel weer van af. "Oh, sorry, het spijt me," zei ze snel maar oprecht. Ze schraapte haar keel en keek om zich heen. "Ik denk dat ik maar weer terug ga," miauwde ze verdrietig. Ze mocht nooit te lang weg zijn. Ze had nou eenmaal niet echt toestemming, en Claw zou woedend zijn als hij doorhad dat ze weer weg was geweest.

- sorry voor de late reactie! D:

De kater liet haar niet zomaar weggaan, hij gaf haar eerst wat advies mee. En kostbaar advies was het. 'Laat ze je niet vormen tot iets wat je niet bent.' Ook al had de kater de woorden net gezegd, ze speelden nu al door haar kop. Ze was niet zoals de rest van de Elite, en dat was oké. "Dat beloof ik," miauwde ze plechtig, deze keer met een oprechte glimlach op haar gezicht. Dit was de eerste Clankat die met haar had willen praten, die haar niet zonder pardon had weggestuurd. Het gaf haar een goed gevoel, alsof er toch nog een soort van hoop was. Maar hoop waarvoor? Het clanleven zat er voor haar sowieso niet in. Ze knikte naar de kater, als soort van afscheid. "Kijk uit voor die vos," waarschuwde ze hem nog. Het zou vreselijk zijn als dat beest hem nu nog te pakken kreeg. "Ik hoop dat we elkaar nog eens weer zien," miauwde ze, waarop ze zich omdraaide en met tegenzin richting het kamp van de Elite ging.

- topic uit -