Annoying sheep ♥

Jaypaw wierp een tevreden blik op de kater die kreunend onder hem lag, maar zijn triomf verdween als sneeuw voor de zon toen hij de ene naar de andere berisping kreeg omdat hij niet eervol had gevochten. Hij was niet op tijd gestopt en had de kater zelfs met uitgestoken klauwen aangevallen. Nu pas zag Jaypaw het bloed dat zich aan de linkerkant van de flank van de kater bevond en zijn oortjes ging even beschaamd naar achteren, maar daarna trok hij een boos gezicht. De kater had er om gevraagd. De kater bleef hem maar uitdagen! Hij werd echter weggestuurd en de kater sloeg geïrriteerd zijnde met zijn staart terwijl hij in de richting van de het kamp wandelde. Deed hij eindelijk eens zijn uiterste best om te vechten en dan waren ze nog niet tevreden. De kater snoof terwijl hij door het woud stampte, maar hield zijn pas in toen hij zijn bek opende en prooi opmerkte. Hij dook in een jachthouding en sloop naar voren. Hij zag een muis die op een zaadje aan het knabbelen was en hem niet in de gaten leek te hebben. De kater haalde nogmaals diep adem, waggelde even met zijn achterkant en sprong toen naar voren. Zijn klauw raakte de muis met een verdovende klap en Jaypaw beet snel door de nek heen zodat het diertje levenloos voor hem kwam te liggen. Hij pakte de prooi op in zijn sterke kaken en vervolgde zijn tocht naar het kamp. Het duurde niet lang voordat hij het kamp binnenkwam en hij wilde net zijn prooi weg gaan brengen toen hij plotseling gewicht op zich voelde. Hij zakte door zijn poten en wilde net zich opzij laten vallen zodat het volledige gewicht op zijn aanvaller terechtkwam toen hij merkte dat het een kitten was. Geïrriteerde zijnde zakte hij volledig door zijn gewicht zodat zijn buik de grond raakte. ‘Van me af,’ beval hij de kitten. ‘En houd alsjeblieft op met anderen zo te laten schrikken, wil je? Jouw tijd om Apprentice te worden en met andere katten te vechten komt heus nog wel, maar niet nu. Tot die tijd is het beter als je de anderen gewoon ongestoord hun werk laat doen. Ze hebben meer dan genoeg aan hun hoofd zonder zich ook nog eens iets van een kitten aan te moeten trekken.’

Met een lichtelijk geïrriteerde blik keek Jaypaw naar de kitten die van hem ging. Hij stelde zich voor wat er had kunnen gebeuren als hij zijn volledige gewicht echt op de kitten had laten zakken. Dan had hij waarschijnlijk een hoop ruzie gehad met de queens en hadden ze een extra reden gehad om hem te haten. Het goede ding aan kittens was dat ze meestal niet wisten wat er gaande was in een Clan en dat ze dus geen idee hadden dat zijn vader afkomstig was van een Clan die hun Clan had proberen over te nemen. De kitten leek er zelfs helemaal geen last van te hebben en Jaypaw vermoedde dat ze niet veel had meegemaakt van de overname van de BloodClan. Hij kon zich hun wel nog herinneren, alleen niet zijn vader. Deze had hij namelijk nog nooit gezien. Hij kon ook niet geloven hoe zijn moeder zo stom kon zijn geweest om zich door een BloodClanner te laten verleiden, maar dat was een ander verhaal. Het moest dan wel een heel erg knappe kater zijn geweest… of een behoorlijk invloedrijke. Of misschien allebei. De kater kneep zijn oogjes samen toen de kitten zich richtte op zijn poot en bleef zuchtend in dezelfde houding zitten. Was dit hoe zijn vader zich voelde als hij naar kittens keek? Er ging een rilling door hem heen. Hij kon niet bepaald zeggen dat hij van kittens hield, maar hij zou ze toch ook zeker niet uit kunnen moorden. ‘Ik ben je grote broer niet,’ zei hij met een zwiep van zijn staart tegen de kleine. ‘En doe alsjeblieft niet zo raar. Gedraag jezelf.’ Met één poot duwde hij de kitten van zijn poot af waar ze kopjes tegen aan het geven was. Hopelijk als hij zich wat afstandelijk gedroeg zou ze zich beledigd genoeg voelen om van hem weg te gaan.