Real and not real

Voor een paar momenten had de poes haar ogen gesloten, terwijl ze daar in het kamp in de zon lag. Het was warm. Erg warm. Na enkele ogenblikken had ze het echter wel gehad met stilliggen, dus sprong ze recht. Eerst schudde ze nog al het vuil uit haar vacht, toen schoten haar ogen van links naar rechts door het kamp tot haar ogen zich in een zilver met wit bolletje bleven hangen. Direct zette ze haar lichaam in beweging en plofte op haar bik voor de kitten neer. "Hi!" riep ze vrolijk. "Wie ben jij? Heb jij die zelf gevangen? Wacht.. Nee, er komen geen muizen in het kamp. Ben jij al eens buiten het kamp geweest? Dat is geweldig! Echt waar. Zo groot. Je zult het zien als je apprentice bent, het is geweldig. Ik weet nog dat ik als kitten een keer het kamp ben proberen uit te sluipen met mijn broer. Heb jij een broer? Wat heb jij een felle ogen trouwens. Het ziet er zo geweldig uit!"

“Zo, jij praat wel veel zeg.” Squirrel lachte even een beetje, "Sorry," “Ik heet Eveningkit. Ik mag deze muis opeten van mijn pleegmoeder en ik ben nog een kitten, dus ik mag niet buiten het kamp. Dat weet jij toch ook wel of heb jij dat nooit geleerd? Chestnutkit en Penguinpaw  zijn mijn zussen. Ik heb geen broer.” Even knipperde de poes met haar ogen en toen verscheen er een grijns op haar gezicht. "Tuurlijk weet ik dat. Maar heb jij nooit buiten het kamp willen komen? Nooit naar buiten geslopen? Het is daar geweldig. Je zou het moeten zien! Hoe oud ben jij eigenlijk? Word jij bijna apprentice? Ik denk niet dat ik je zomaar kan meenemen, zeker? Nee, dat kan ik waarschijnlijk niet zomaar doen.  Moest ik een warrior zijn, kon ik het je laten zien. Het is geweldig. Misschien niet naar de Snakerocks, maar er zijn zoveel mooie plekjes. Ooit zal je ze zelf ook allemaal ontdekken. Ik bedoel, we kunnen proberen naar buiten te sluipen, maar ik weet niet of dat zo'n goed plan is. Ik zou niet graag een dode kitten op mijn naam hebben en het is natuurlijk wel een beetje gevaarlijk buiten." Opnieuw was ze weer aan het doorratelen over van alles en nog wat. Een gewoonte die ze niet snel zou afleren.

De kitten zuchtte, niet dat Squirrel zich daar ook maar iets van aan trok. Daar was ze veel te vrolijk voor. “Maar misschien willen mijn pleegmoeders mij wel niet meer als ik stout ben. Straks als ik apprentice ben dan wil ik leren vechten en jagen, heel goed.” Squirrel keek even naar de kitten. Een fonkeling was in diens gele oogjes te zien. Een grote glimlach verscheen op haar gezicht. "Dat klinkt geweldig! Ik ben er zeker van dat jij heel veel zal leren. En hoe nieuwsgieriger je bent en hoe meer je probeert, des te beter je wordt. En weet je, hoe meer dingen je uitprobeert, hoe meer je leert! Ik ben honderd keren gevallen en gestruikeld, maar ooit zal ik het leren! Of dat hoop ik toch althans. Valt nog te zien natuurlijk. Ik ben nog niet zeker. Maar dat is wat ze me toch altijd hebben verteld, dus dat geloven we dan maar. Wat denk je dat je het leukste zal vinden? Vechten of jagen?"

"Als je maar goed genoeg je best doet." Klonk het kort, alhoewel Squirrel dat wel gewoon was. Alles klonk kort voor haar. Al die katten die maar niks zeiden. Ze was het wel gewoon. De apprentice herkende het verschil dan ook niet tussen kort en heel kort. "Vechten" Vervolgde de kitten toen. "Vechten? Kun je al vechten? Een beetje jezelf verdedigen of aanvallen? Jij wordt vast een zeer gevaarlijke warrior. Je ziet er nu alleen nog iets te schattig uit om je echt als een gevaarlijke warrior te zien. Ik kan je misschien wel al iets leren? Niet dat ik de beste warrior ooit ben. Ik ben nog niet eens een warrior eigenlijk. Maar ach, dat maakt toch niet uit? Ik weet eigenlijk niet eens of ik wel zo'n goede mentor zou zijn. Waarschijnlijk babbel ik teveel. Of misschien ook niet. Misschien is het wel nodig. Zodat iedereen goed weet wat hij of zij moet doen en elk detail weet. Ik moet er alleen voor zorgen dat ik niet zelf de vragen ga beginnen stellen. Dat zou niet goed komen. Misschien werkt doorratelen ook niet echt, dan kunnen we niks doen en door doen leer je het meest. Ah ik weet het niet. We zien wel of ik ooit als mentor wordt aangewezen. Eerst moet ik nog warrior worden. Zou jij dat graag zijn? Warrior? Of wat lijkt jou het ideale om te zijn? Je bent niet echt een speelse kitten of toch nog niet. Je lijkt al erg volwassen. Voel je jezelf volwassen eigenlijk?" Heel even liet ze haar woordenstroom ophouden en keek de kitten aan, nog steeds met diezelfde vrolijke glimlach op haar gezicht. Ze kon het niet laten. Ze was gewoon vrolijk en daar konden niet veel katten echt iets aan doen.

“Ik kan stoeien, maar dat is vast geen vechten.” Begon de kitten toen. “Je mag me wel wat leren hoor, dat vind ik leuk. Maar ik zou inderdaad wat minder praten. Ooit wil ik leader worden.” Squirrel rechtte haar rug een beetje, ze was al lang weer vergeten dat ze iets over volwassenheid had gevraagd. "Leader? Zoals mijn vader? Dat klinkt geweldig! Ik weet zeker dat je het ver kan schoppen! We zouden direct al moeten trainen! Dan maak je nog meer kans! Het is wel heel veel werk en heel druk. Mijn vader heeft niet zo heel veel tijd. Maar hopelijk heb je nog genoeg tijd! Of je moet geen vrije tijd willen hebben, natuurlijk. Dan denk ik dat je wel toekomt. In ieder geval, ik geloof dat ik je ging leren vechten. Dus. Waar zullen we beginnen. Stoeien is altijd een goed begin. Denk ik. Maar dat kun je al. Dus dan gaan we misschien iets van een techniek doen? We kunnen misschien je reactiesnelheid eens testen? Dan kunnen we zien of dat verbeterd moet worden? Wat zeg je ervan? Of wil je iets anders eerst proberen? Misschien iets van hoe ontwijk ik dit of dat? Of... Nou ja, je zegt maar als er iets speciaals is dat je wilt leren. We kunnen alles proberen, natuurlijk!" De poes glimlachte vrolijk, terwijl ze de kitten aankeek. Mentor zijn zou niks voor haar zijn, maar dat moest Squirrel zelf niet weten. Ze praatte veel te veel.