Suffering (Open)

De ceremonie was net voorbij en de jonge poes was vervuld met gemengde gevoelens. Ze wist dat dit hetgeen was dat ze wilde en geen enkele andere rang had haar zo blij kunnen maken, maar het bracht ook het gevoel van verantwoordelijkheid mee. Zou we wel goed genoeg zijn? Kon ze wel zoiets goed leren? Als ze later medicine cat wilde worden, betekende dat dat de hele clan met hun fysieke, en misschien wel mentale, problemen bij haar aan zou komen zetten. En dat idee joeg haar de stuipen op het lijf.
Toch was de poes nog een beetje in een blije, vrolijke roes omdat iets wat ze nooit had durven wensen uit was gekomen. En met wie anders kon ze dit delen dan haar tweeling broer? De poes had nu toch wat tijd voor haar zelf en met niemand anders dan met hem wilde ze dat besteden, enkel was hij het kamp na de ceremonie uit gegaan. Routpaw volgde zijn spoor diep het territorium in, enigszins bezorgd om de reden dat hij zo ver weg was gegaan. Het duurde dan ook een poos voordat ze hem in de verte zag, rennend. Angstig rende ze achter hem aan. "Tommy!"Riep ze hem achterna, waarna ze achter hem aan sprintte totdat ze bij hem was, haar groene ogen vol zorgen. "Tommy, wat is er aan de hand? I-is er iets gebeurd?"

Toen hij haar stem leek te herkennen vertraagde de kater zijn tempo. Angstig bekeek Routpaw hem. Had ze iets verkeerd gedaan? "er is niks maar hoor jij niet in het kamp te zijn, je droom ding te doen?"ze knipperde een paar keer met haar groene ogen en keek hem aan. Was... Was hij bang haar te verliezen? Natuurlijk was er iets aan de hand, ze kende hem goed genoeg om het verdriet in zijn ogen te zien. Daarom bleef ze ook staan, haar oren somber in haar nek. "kijk, ons verleden is misschien gebroken maar onze toekomst zal sterker zijn als Starclan."Verward keek ze hem aan, waar doelde hij op? Ja, ze hadden het zwaar gehad. Maar ondanks alles zou Routpaw niet zeggen dat ze een slechte jeugd had gehad, en dat kwam omdat ze hem altijd bij haar zijde had gehad. "Rout, ik breng je wel terug naar het Windclan kamp. Ze hebben je daar nodig." Plots begreep ze met een steek wat er gaande was. Zou haar band met Starclan betekenen dat ze minder tijd met haar broer zou kunnen doorbrengen? Zou het een kloof tussen hen creëren? Het bracht haar haast tranen in de ogen toen ze besefte dat ze nooit meer naast hem zou kunnen slapen in de den. "Nee, Tommy, jij hebt me meer nodig."Ze drukte haar kopje tegen de zijne. "Ik, ik heb morgen pas mijn eerste training, nu heb ik vrije tijd. En die wil ik met jou besteden, broer."Ze keek hem pijnlijk aan. "Mijn... Mijn rang veranderd onze band toch niet..?"Klonk haar stem haast onhoorbaar.

De kater zuchtte en Routpaw knipperde de tranen uit haar ogen, ze zou op een dag als deze niet huilen, en al helemaal niet voor de ogen van haar bloedeigen broer. Rout alles is oké, jouw rang betekent alles voor je. Alles wat je wilde zijn, je wilde niet vechten en dat was jouw ding niet." Zijn stem klonk warm maar zijn woorden stonden de poes niet aan. Ze zou de band die ze met haar tweeling broeder had niet laten verwateren, nooit niet, wat er ook tussen hen kwam staan. Misschien was het een naïef iets om te denken, maar de poes weigerde dat toe te geven."Voor zoiets wat je wilt bereiken moet er altijd een offer zijn, want als je medicijn kat apprentice van de Windclan bent moet je altijd zorgen dat iedereen geheeld kan worden en dat betekent dat er minder tijd zal zijn." Als door een bij gestoken keek ze hem aan en volgde zijn bewegingen terwijl hij op stond. "We kunnen altijd met elkaar om gaan, je moet terug naar huis want daar is je plicht."De poes bleef zitten en schudde haar kop bij zijn kille woorden. Ze stond op en volgde hem met een hangende staart. "Tom, stop."Sprak ze kalm, hopeloos opzoek naar de juiste woorden. "Dat ik in een andere den sta, dat ik een ander dan jij betekend niet dat we niet meer onze band kunnen hebben!"Ze dacht diep na over haar woorden. "Ja... Misschien moet ik dingen geheim voor je houden, hou erg me dat ook zeer doet. Maar.. Maar dat ik een Medicine cat wordt betekend niet dat ik geen vrienden of familie meer mag hebben!"Ze liep door en ging voor hem staan, waarna ze hem een kopje gaf. "Ik zal alles doen om een goede Medicine cat te worden, maar ik zal ook vrije tijd hebben, en die zal ik zo veel mogelijk met jou besteden, broer."Ze wilde, nee, kon hem niet laten gaan. Hij was de lijm die haar gebroken stukjes aan elkaar had gehouden voor zo lang.