Chasing mice. [&WALNUTDROP]

Met een paar ferme likken deed Crowfur een poging om zijn dochter te wassen, maar ze piepte verontwaardigd en probeerde van hem weg te komen. Hij zuchtte en moest haar met één poot telkens weer corrigeren. ‘Ik kan je zo toch niet rond laten lopen,’ sprak hij terwijl hij naar de zwart-witte pels keek die redelijk in de lucht stond. Maar zijn dochter leek het echt niet met hem eens te zijn en deed opnieuw een poging om weg te lopen. Crowfur probeerde een vermoeide zucht te onderdrukken. Hoe deden die Queens dat toch? Net alsof ze zijn gebed had gehoord kwam er een oudere Queen tevoorschijn die zijn dochter rustig oppakte, neerzette en begon te likken. Crowfur wist niet of hij gefrustreerd moet zijn omdat ze het hem niet liet proberen of dankbaar dat ze het van hem overnam. Soms had hij het idee dat de Queens hem te jong vonden voor een dochter en dat ze daarom zo veel mogelijk van hem over wilden pakken. Hij was natuurlijk wel jong, maar hij wist prima hoe hij voor zijn dochter moest zorgen, hoor! Om wat te bekomen van zijn irritatie gaf hij een vlugge lik over zijn borst, gaf enkel een knikje aan de Queen en liep toen langs haar om naar buiten te gaan. Hij zou voor vandaag gaan proberen om flink wat muizen te vangen bij de Heatherfields. Hij was toch in zijn eentje en veel zin om iemand mee te nemen had hij niet. En dus begon hij zijn tocht te maken naar de Heatherfields. Zijn gedachtegang sijpelde een beetje weg toen hij rilde onder de frisse wind die over de open vlakte naar hem waaide. Dankzij zijn snelle ren naar de Heatherfields duurde het niet lang voordat hij het lange gras bereikt had en hij dook in een jachthouding. Hij opende zijn bek en rook al vrijwel meteen een muis. Zijn blik ging naar opzij. Hij zag de muis op een zaadje knabbelen. Echter was er beweging in het gras naast hem waardoor het muisje hem opmerkte. Met een snauw sprong Crowfur achter de muis aan en rende zo snel hij kon… waardoor hij vol tegen iemand opknalde. En dat was geen muis aan de pijn te voelen.

Voor de zoveelste keer miste ze op een haar na de staart van de muis. De poes siste en ging wat chagrijnig in het hoge gras zitten. "Verdomde beestjes." Al de hele ochtend was ze bezig geweest met muizen en een paar enkele konijntjes. Maar het was waarschijnlijk haar dag niet want naast haar lagen slechts twee lijkjes, waar Walnut een boze blik naar toe wierp. Eigenlijk was ze er wel klaar mee. Sinds haar ren vermogen er op achteruit was gegaan was dat ook gebeurd met het jagen. Wat natuurlijk niet heel relevant was, ze zou in principe gewoon nog een goede jacht moeten kunnen maken, maar de werkelijkheid bewees haar het tegendeel. De wind blies gras in haar snoetje en met een boze grauw maaide ze haar klauwen heen en weer. Zat was ze deze dag, jammer voor haar was deze pas begonnen. Toen de kattin dacht dat het niet erger kon, knalde er een zwarte kater tegen haar op terwijl ze de twee lijkjes vast wilde pakken met haar bekje. Walnut viel van schrik naar achteren en rolde door het gras. Snel sprong ze op en ademde ze door haar bekje heen. "Crow? Wat doe je!?" Snauwde ze wat geïrriteerder dan ze wilde.

Crowfur’s kopje duizelde licht terwijl hij probeerde te beseffen wat er gebeurd was. Hij was dan ook zo hard aan komen stormen dat hij zijn evenwicht was verloren en op de grond was gevallen. Niet alleen zijn kopje deed zeer, maar ook de voorkant van zijn schouder had de klap mogen opvangen waardoor hij iets had horen kraken. De kater besteedde daar echter weinig aandacht aan. Hij wilde wel eens weten wie zo stom was geweest om in zijn pad te komen staan en niet was uitgeweken. Het hoge gras ritselde namelijk vrij hard als hij er door heen rende. Zij of hij had hem toch zeker wel aan horen komen? Crowfur keek geërgerd op naar de poes waar hij tegen was gebotst. Eerst zag hij haar dubbel, maar daarna begon alles weer een beetje bij elkaar te komen en herkende hij haar als Walnutdrop. Ze was ouder dan hem, maar hij had dan ook het gevoel dat hij soms echt de jongste Warrior in WindClan was, al waren er Apprentice’s die nog maar net Warrior waren geworden en dus jonger waren dan hem. Kwaad zijnde keek Crowfur de poes aan. ‘Ik probeerde je aan te vallen, nu goed,’ snauwde hij. ‘Ik probeerde te ontdekken of ik een goede lid van BloodClan zou kunnen zijn.’ Hij rolde met zijn ogen. Het grapje was misschien niet erg leuk, maar hij kon niet meer helder denken. Zijn gedachten gingen naar zijn schouder en het feit dat hij, ondanks dat hij niet meer duizelig was, zich wel een beetje misselijk begon te voelen. Maar hij weigerde om dat aan Walnutdrop te laten zien. ‘Het was een ongeluk, jeetje,’ beet hij haar toe. ‘Als je beter had opgelet had je me heus wel horen aankomen, hoor.’ De kater hield één pootje in de lucht om geen steun op zijn gewonde schouder te zetten en deed net alsof hij op prooi joeg door zijn bekje te openen en zijn oortjes te spitsen alsof hij naar prooi zocht.

Walnut kalmeerde wat en zag dat Crow last had van zijn botsing, ze had niks door van zijn schouder, maar het was te merken dat hij duizelig was. Terwijl de poes hem onderzoekend aan keek babbelde de kater boos door. "Hey wees eens stil, je hoeft je niet zo op te winden." Haar blik schoot naar zijn ogen. Zelf had ze ook niet heel vriendelijk geantwoord, maar zo geïrriteerd hoefde hij nou ook weer niet te zijn. Het was niet haar fout dat de kat niet wist waar hij heen rende, dat was gewoon zijn fout. Toen Crow over Bloodclan begon moest Walnut lachen en ging ze zitten waarbij ze haar staart om haar poten heen krulde. "Ja ongeluk prima, maar hé moet je niet even liggen ofzo?Blijkbaar is mijn huid heel hard of zo want ik zie dat je duizelig bent." Een grijns kwam op haar snoet te staan terwijl ze hem aankeek.

Crowfur keek haar met een nijdige blik aan. Hij hoefde zich niet zo op te winden? Zij was diegene die kwaad werd omdat hij per ongeluk tegen haar aanrende! Wat naar zijn idee nog steeds niet zijn fout was omdat zij hem toch wel aan had horen komen rennen? Wat was je voor een Warrior als je zelfs dat niet hoorde? Het feit dat hij als een losgeslagen hond door het gras had gerend hield hij maar even terzijde, hoewel hij dat nog geen reden vond voor haar om zo geïrriteerd op hem te reageren. Het vervelende met andere katten was dat ze van je verwachtten dat je een aardige reactie teruggaf ondanks dat zij net geïrriteerd op je gereageerd hadden. Dat je het maar meteen gelijk goedmaakte en daarna doorging met je taken alsof er niks gebeurd was. Zo werkte het voor Crowfur niet en zeker niet als hij gewond was geraakt, hoewel hij daar niks van wilde laten weten aan de poes. Dan ging ze daar weer over zeuren en dan was hij nog niet van haar af. Het voornemen om meerdere vrienden te maken onder de Clan liet hij terzijde. Vandaag was een dag dat hij zo veel mogelijk terzijde liet bleek wel. ‘Ik ben in orde,’ zei hij op een botte toon tegen haar. ‘Ik kan prima verder jagen.’ Hij stak zijn kopje een tikkeltje arrogant in de lucht en keek om zich heen. Hij onderdrukte een zucht. Dit betekende dat hij haar zeker moest uitnodigen om mee op jacht te gaan? ‘Heb je zin om mee te gaan jagen of jaag je alleen?’ vroeg hij met tegenzin. Ze ging waarschijnlijk voor de eerste optie, want katten gingen altijd voor de opties die hem het meeste irriteerden. En dan deden sommigen van hun het nog niet eens expres, kon je dat geloven? De kater wilde druk zetten op zijn poot om zelf op jacht te gaan, maar zijn gewonde schouder begaf het en hij viel op de grond. ‘Gewoon duizelig,’ sprak hij snel. ‘Niks aan de hand!’

Eigenwijze kater. Hij bleef volhouden dat hij oké was, maar zijn lichaam zei anders. Nou als Crowfur behandeld wilde worden als een sterke volwassen kater, dan kon hij dat krijgen ook. Walnut knikte om hem hem te laten weten dat ze het wel welletjes vond, ze sloeg even kort met haar staart op de grond en bekeek de jonge kat grondig. Volgens mij was hij wel aardig, beetje snel aangebrand als je het haar vroeg, maar hij had ook zijn zachte zijde. Zo had Walnut gezien als Crow samen met zijn dochter was. Het was een jonge leeftijd om Kittens te hebben, maar wie was zij om daar een oordeel over te hebben? De poes sloeg nog een keer met haar staart op de grond en keek verrast op toen hij vroeg of ze samen wilde jagen. Daarna leek hij moeite te hebben met het op zijn poten staan en ze moest zich er van weerhouden om hem niet te hulp te schieten. "Ik jaag liever niet met een kreupele kat." Zei ze speels. Het was totaal niet gemeen bedoeld, meer als een grapje. Walnut wilde hem laten weten dat hij zijn pijn niet hoefde te verbergen, ze waren clanleden toch?

Dit was beschamend. Het was beschamend dat hij zichzelf omhoog moest drukken en dat dat moeilijk ging. Het was beschamend dat hij zichzelf zo erg liet kennen tegenover deze poes. Hij wilde immers niet dat ze in de gaten had dat hij pijn had, maar hij zag het aan haar snelle reacties. Hij zag ook in zijn ooghoeken dat ze hem te hulp wilde snellen, maar gelukkig stapte ze niet verder en weerhield ze zich ervan om dan ook daadwerkelijk te helpen. Hij was wel blij dat ze stopte en hem niet verder kwam helpen. Het was al beschamend genoeg dat hij tegen de grond ging, laat staan als ze hem zou komen helpen. Het liefste wilde hij alles alleen doen en laten zien dat hij het echt wel kon, geen hulp accepteren en gewoon doorgaan, maar zelfs hij had het in de gaten dat dat niet altijd ging. Er was iets mis met zijn schouder en dat werd hem steeds meer en meer duidelijk door druk te zetten met zijn pootje op de grond. De WindClan tom draaide zijn hoofd bij haar opmerking om een scherpe terug te geven, maar zag toen de speelse blik in haar ogen en ontspande de vacht op zijn schouders wat. ‘Well, ik jaag liever niet met jou, but here we are,’ kaatste hij terug en voor heel even kwam er een grijns op zijn gezicht, maar hij draaide zijn kopje toen hij een geluid hoorde. Hij ging een beetje voor Walnutdrop staan om te kijken wat er aan de hand was en keek geïrriteerd zijnde naar het beest dat op wolken liep dat zich voor hun bevond. ‘Rot op,’ snauwde hij naar het beest. Het ding telde echter enkel zijn kop ongeïnteresseerd op, stopte even met kauwen, maar ging daarna weer verder en boog zijn kop naar beneden. ‘Ik zei dat je op moest rot…’ Voordat Crowfur er naar toe kon gaan viel hij toch wéér. ‘Ugh, wat een mooie dag,’ gromde hij en hij probeerde opnieuw weer zelfstandig overeind te komen.