Visitor? [&HELLHOUND]

De manier van trainen in de BloodClan was ongeveer te vergelijken met de manier van trainen van de andere Clans, alleen waren de andere Clans waarschijnlijk minder bruut en keurden ze moorden af. En waarschijnlijk nog een hoop verschillen die hij alleen maar zou ontdekken als hij zich effectief bij de BloodClan zou voegen, maar dat was hij niet van plan. Niet alleen omdat hij dacht dat hij dan iemand anders zou worden of dat hij juist vermoord zou worden omdat hij diegene nooit zou kunnen zijn, maar ook omdat het nogal vreemd was dat hij zich bij een groep zou voegen die zijn mentor had vermoord. Het was de schuld van zijn mentor dat hij dood was, maar Zuko dacht niet dat hij zich normaal zou kunnen gedragen als hij zich in de groep moordenaars bevond die daarvoor verantwoordelijk was. Hoewel het moeilijk voor te stellen was dat zijn soort van vader vermoord was door een groep moordenaars waar deze kat hier voor hem deel van uitmaakte, maar toch was het zo. Zuko had de geur zelf geroken, maar had nooit precies kunnen achterhalen wie de moordenaar was geweest en had daar tot dusver ook geen enkele moeite voor gedaan omdat hij dan waarschijnlijk met wrokgevoelens te maken zou krijgen en dat wilde hij absoluut niet. Hij gaf een knikje. “Ik denk niet dat ze daar onderuit kunnen komen de BloodClan kennende.” Hij keek Hellhound weer aan. “Hoewel ik niet geloof dat er geen katten zijn die zich ertegen willen verzetten. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat alle katten die daar geboren worden het direct eens zijn met de manier van handelen binnen de BloodClan.” Hij trok met zijn oortje. “Wat gebeurt er met diegenen die het niet eens zijn? Krijgen ze nog een kans om uit de BloodClan te gaan en bijvoorbeeld een rogue te worden als ze zich niet thuis voelen?” Hij dacht dat hij het antwoord op die vraag al wel wist, maar hij wilde het zeker weten.

Toen Zuko het gezicht zag van Hellhound wist hij eigenlijk al wel wat het antwoord zou zijn. En eigenlijk had hij het antwoord altijd al geweten, want er werd veel over geroddeld en natuurlijk ook het feit dat Ophelia zo bang had geleken toen hij haar had willen helpen. Hij kon zich de angst op het gezicht van de she-cat nog goed herinneren terwijl ze zich gedwongen liet helpen door hem, maar verder geen afspraken maakte om hem nog eens tegen te komen ergens. Het leek erop dat iedereen binnen de BloodClan vrij was om te doen wat hij wilde – behalve de jongsten dan – maar dat ze zich wel aan een aantal regels moesten houden. Hij twijfelde toen hij Hellhound’s antwoord hoorde. Zou hij over Ophelia vertellen? Hij had geen idee. Hij wilde de she-cat niet in gevaar brengen. Dat Hellhound hem tot dusver niet had proberen te vermoorden of had proberen aan te vallen, wilde niet zeggen dat hij opeens hartstikke te vertrouwen was. Bovendien had Ophelia hem in vertrouwen genomen door zich door hem te laten verzorgen en hij wilde haar vertrouwen niet schaden. “En wat vind jij ervan?” vroeg hij nonchalant aan de tom. “Vind jij dat katten zomaar vermoord mogen worden als de BloodClan willen verlaten? Als ze in de BloodClan geboren zijn, hebben ze immers niet veel keus dan gewoon te doen wat er van hun gevraagd wordt. Vind je niet dat iedereen zelf mag beslissen hoe hij of zij zijn of haar leven wil leiden? Ik kan me moeilijk voorstellen dat je er nu echt gelukkig van wordt als je een levenswijze wordt opgelegd terwijl je bijvoorbeeld graag rogue had willen zijn.”

Hellhound zei het niet met zo veel woorden, maar Zuko merkte heus wel dat hij geen typische BloodClanner was. Als hij dat wel was geweest, was hij in eerste instantie niet eens meegegaan om een prooi te komen eten en had hij Zuko in de steek gelaten toen het wat lastiger was geworden. Nee, Hellhound kon hem veel wijsmaken, maar dat hij net zo’n gedachten had als al die andere katten daar, geloofde Zuko niet echt. Maar hoe dacht hij dan wel? Hij gaf niet veel prijs, lette duidelijk op wat hij zei tegen iemand anders. Alsof Zuko hem echt ging verklikken bij de leaders van de BloodClan. Dat zou hij nooit doen. Hij was maar alleen en hij wist wat het betekende als hij opeens amok zou krijgen met de BloodClan. Ze zouden hem makkelijk kunnen vinden en zonder met hun ogen te knipperen vermoorden. Maar iets vertelde hem dat hij geen schrik hoefde te hebben om dit soort gesprekken met Hellhound te hebben omdat hij niet dacht dat de tom hem zou opzoeken om hem te vermoorden of een andere BloodClanner naar hem zou sturen om het voor hem te doen. En dus gaf hem dat ook genoeg moed om verder te spreken over dit onderwerp. “Maar stel dat je een zoon of dochter zou hebben die niet gelukkig zou zijn in de BloodClan en zou willen ontsnappen, zou je dan niet willen dat ze dat konden? Alleen maar zodat ze gelukkig zouden worden?” Hij haalde zijn schouders op. “Ik ben zelf nog geen vader, maar ik zou mijn kittens niks anders dan geluk wensen. En ik denk dat als één van mijn kittens tegen mij zou zeggen dat ze deze levensstijl niet wilden leven en zich bijvoorbeeld ergens anders wilden voegen dat ik hun zou helpen, hoe moeilijk dat dan ook voor mijzelf zou zijn.”

De uitleg van Hellhound zorgde ervoor dat Zuko maar met moeite kon begrijpen dat iemand ervoor koos om van een Clan of als rogue zijnde over wilde gaan naar de BloodClan om daar te gaan leven. Ten eerste was hij niet echt voor het uitmoorden van katten die niks gedaan hadden en ten tweede zou hij het niet uit kunnen staan als zijn kroost niet graag in de BloodClan wilde leven, maar hij geen andere keus had dan ze wel daar te laten leven omdat heel de BloodClan anders op ze mocht jagen. Het was dus niet bepaald een goed ding om kittens te hebben in de BloodClan, want het gevaar was er nog altijd dat ze daar niet wilden leven en ze praktisch gezien gedwongen werden om dat wel te doen. Nee, daar zou hij niet mee kunnen leven. “Ik denk dat ik in eerste instantie niet eens in zo’n Clan zou kunnen leven,” sprak hij rustig. Hij had tot dusver altijd een neutrale houding gehad tegenover katten die in de BloodClan leefden en voor die levensstijl had gekozen, maar dat wilde niet zeggen dat hij het overal mee eens hoefde te zijn. En zo lang hij een beetje oppaste met wat hij tegen welke katten zei, werd dat niet tegen hem gebruikt. “Ik zou altijd het geluk van mijn kittens boven de wensen van mijn Clan verkiezen. En ze misschien stiekem beschermen als er op hun gejaagd werd.” Hij haalde zijn schouders op. “Ik mag alleen voor je hopen dat als jij kittens hebt of gaat krijgen dat ze het eens zijn met de levensstijl van de BloodClan en dat ze het mentaal aankunnen als ze een onschuldige kat moeten vermoorden.” Hij keek de BloodClanner voor hem rustig aan. “En als ze dat niet kunnen, is er ergens altijd wel een plaatsje waar ze kunnen verblijven.” Bij mij, bijvoorbeeld.

Zuko trok kort met zijn oortje toen Hellhound zonder al te veel doekjes erom te winden aangaf dat als je een voortvluchtige probeerde te beschermen dat je praktisch gezien ten dode opgeschreven was. Hij haalde zijn schouders op naar de tom. “Well, ooit moet je een keertje kiezen of je een bepaalde grens wilt blijven behouden of dat je er klaar voor bent om eens een keer over te grens te stappen.” Hij wilde er niet al te veel mee zeggen, behalve dan misschien dat als hij Ophelia zou kunnen beschermen door haar onderdak te verlenen, dat hij dat waarschijnlijk ook zou doen. Ook al zou het rampzalige gevolgen voor hem hebben. En hij wist het niet helemaal zeker, maar hij dacht dat Hellhound ook wel het type was dat uiteindelijk zou zwichten en diegenen van wie hij hield zou helpen als dat zou moeten. Toen de rosse tom met een grijnsje een opmerking maakte over hem keek Zuko hem met een strakke blik aan. “Het zijn dan meestal ook onschuldige katten die vermoord worden. En waarom? Puur voor de lol, voor een ultieme test die de loyaliteit van jullie katten zou moeten bewijzen aan hun leader.” Hij hield zijn toon nonchalant, maar zijn zwiepende staart toonde aan dat hij het er niet helemaal mee eens was. “Ik passeer de Twolegplace wekelijks en het gebeurt iedere maand wel dat ik geruchten hoor over een kittypet of een ernstig verminkte hond die naar mijn idee niks gedaan hebben.” Oké, met de hond zat hij minder in dan met de kittypet, maar hij probeerde hier een punt te bewijzen. “Het lijkt mij alleen vrij ironisch als een BloodClankat iemand zou vermoorden die in zijn vroegere leven al een misdaad gepleegd heeft. Ik dacht dat jullie dat soort dingen juist aanmoedigden?” Hij hield even een stilte. “Tenzij het om een vermoorde familielid gaat, dan is het misschien… tja.” Hij wilde “terecht” zeggen, maar misschien was hij wel iemand die dacht dat een moord nooit terecht was.

Zuko trok enkel kort met zijn oortje toen Hellhound hem ervan beschuldigde dat hij enkel het stereotype erbij pakte en blijkbaar niet verder keek naar de andere feiten, waarna er een uitleg volgde over dat ze allemaal niet zo onschuldig waren als ze leken. Dat kon best zijn, maar verdienden die katten het dan echt om te doden? Natuurlijk had Zuko nog nooit gedood in zijn leven… of toch niet expres. Zijn leven was meerdere keren in gevaar geweest door katten die zijn territory binnen wilden dringen en hij nam aan dat hij op dat vlak dan wel kon begrijpen dat de BloodClanners een standpunt wilden bewijzen tegenover de kittypets, maar een kittypet vocht natuurlijk nog heel anders dan een rogue en was daarom minder levensbedreigend. “Dan nog,” sprak hij dan ook. “Al zouden ze jullie uitdagen, dan denk ik nog niet dat het nodig is om ze te vermoorden. In tegenstelling tot rogues of Clan cats vormen kittypets niet echt een bedreiging en denk ik dat een simpele kras waar het echt zeer doet goed genoeg moet bewijzen dat ze jullie de volgende keer niet meer uit moeten dagen. Ik weet hoe het is om voor jezelf te vechten en een standpunt te maken als het gaat om random katten die je aanvallen, maar er is een heel verschil tussen een kittypet die je aanvalt of een Clan cat of rogue die dat dat doet.” Hij keek Hellhound aan. “En natuurlijk kan het wel eens zijn dat er een ongeluk gebeurt omdat je jezelf of je territory wilde verdedigen, maar moorden voor een zogenaamde Clan noem ik geen ongeluk meer, zelfs als ze het zelf opzochten. Ze mogen dan misschien niet allemaal onschuldig zijn, maar zelfs de meest uitdagende kittypet kan geen partij voor jullie vormen met de vechttechnieken die hij of zij bezit.”

Hellhound leek niet echt naar zijn woorden te wisselen luisteren; dat zag Zuko al wel aan zijn houding. En dus had het ook geen zin om er verder over te praten, wat de rosse tom ook al aangaf. Hij kon er beter over zwijgen. Ze hadden beiden een heel andere levensstijl en misschien was Zuko het daar wel niet mee eens, maar hij moest ook wel toegeven dat Hellhound wel een tom was die oké leek. Misschien konden ze best vrienden zijn ondanks hun verschillende leefstijlen en het feit dat ze niet dezelfde mening hadden over verschillende dingen. Hij zou het fijn vinden als hij zijn vriendenkring, die tot nu toe redelijk onbestaande was, wat kon uitbreiden. En sure, het was niet de bedoeling dat hij met zomaar wat katten bevriend zou raken omdat dit nu eenmaal gevaarlijk was om te doen, maar Hellhound leek oké te zijn, ook al was hij afkomstig van de BloodClan. En zolang ze het er niet te veel over zouden hebben, zou dat het dan niet gemakkelijker maken om met elkaar om te gaan? Toen Hellhound vroeg of hij nog ergens over wilde praten, haalde Zuko even zijn schouders op. “Je bent meer dan welkom als je me ooit eens zou willen bezoeken,” sprak hij. “En als je een kleine hebt, zou ik die ook wel eens graag willen ontmoeten. Ik hou van kittens. Ik hoop op een dag vader te worden.” Hij glimlachte bij het vooruitzicht dat hij een zoontje of dochtertje zou hebben die hij alles kon aanleren wat hijzelf had geleerd en met hun door de territories van anderen kon wandelen, hun trots voorstellend aan andere rogues.