Visitor? [&HELLHOUND]

Zuko rolde over de grond terwijl hij de aanval oefende die zijn mentor hem geleerd had. Hij noemde hem misschien wel zijn mentor omdat hij hem ook zo zag, maar eigenlijk was de kat gewoon een Rogue geweest die hem gevonden en geholpen had. Er was hem veel verteld over vroeger. Over dat hij als kitten alleen achtergelaten was in het woud en dat zijn ouders afkomstig waren van RiverClan. Maar toch had Zuko het gevoel dat er een belangrijk detail verzwegen was geweest voor hem. Telkens als hij er naar vroeg werd er maar vaag een antwoord op gegeven. Ze hadden het al tig keer over zijn vader gehad, maar dan antwoordde zijn voormalige mentor gewoon heel koeltjes dat hij had geroken dat zijn ouders afkomstig waren uit RiverClan. De manier waarop hij het dan zei zette Zuko aan het twijfelen en ze hadden er zelfs één grote ruzie over gehad waarbij ze een paar dagen niet meer tegen elkaar hadden gesproken. Zuko voelde zich daar wel schuldig, want dat was een paar dagen voor de dood geweest van de Rogue. Het had echter geen zin om er constant mee in te zitten. Hij kon beter nu iets van zijn leven maken. Hij had al een klein deeltje van het Rogue territory voor zichzelf kunnen claimen en hoewel de schuur waarin hij leefde klein was, was het genoeg voor hem. Binnen waren er zelfs tijdens de winter genoeg muizen om op te jagen zodat hij altijd genoeg prooi had, maar hij trainde op momenten zoals deze zodat hij niet zou aankomen en zijn spieren zichtbaar zouden blijven. Hij was nog niet in veel gevechten beland, hoewel er wel katten hadden geprobeerd om zijn territory binnen te dringen. Dan schrokken ze er wel meestal van terug omdat hij sterker dan hun was of toch een goede match voor hun was. Tot nu toe had Zuko zijn territory kunnen blijven claimen. De kater wilde net op staan om een andere fighting move te oefenen toen hij opeens de geur rook van een BloodClanner. Traag kwam de tabby kater overeind en draaide zijn kopje. ‘Wie is daar?’ vroeg hij, niet echt vijandelijk of zo.

Het was een verkeerde keuze geweest, zeker een hele verkeerde keuzen. Iets wat hij niet nog een keer zou doen, dat was zeker. Muizen in struiken achtervolgen was simpelweg niet voor hem weggelegd. Waarschijnlijk niet voor alle grote katten met een lange vacht. Momenteel liep hij rond met stukjes tak en blad hakend in zijn vacht. Muizenjacht was so wie so al niet voor hem weggelegd gezien hij ook niet geweldig snel was. Dat kwam dan vrijwel direct ook weer door zijn grote bouw en lange vacht. En om het zuren compleet te maken was het ook nog eens aardig warm. Zijn vacht zorgde er voor dat hij haast levend kookte. In de schaduw van een boom had hij zich languit weggelegd. Zo lag hij rustig te wachten tot het wat koeler zou worden en hij weer weg kon zonder onderweg te verdrogen. Zijn aandacht werd echter getrokken door een bruine tabby. Hij leek te oefenen met vechttechnieken maar was hoogstwaarschijnlijk al twee keer de leeftijd van een kat die klaar was met zijn trainingen. Geamuseerd keek Hellhound toe hoe de kater in de verte oefende. ‘Wie is daar?’ Vroeg de kater op een gegeven moment. Hij had zich zo verplaatst dat hij Hellhound's geur door de wind had geroken. "Hellhound, en met wie heb ik het genoegen?" Vroeg de kater rustig vanuit de schaduw. Hij maakte geen aanstalten om zich te verplaatsen, buiten de schaduw was het veel te warm.

Het duurde niet lang tot Zuko de BloodClanner in kwestie had gevonden. Zijn mentor had hem trouwens geleerd dat ze niet echt BloodClanners heetten, maar dat ze zichzelf de Elite noemden. Voor Zuko was het allemaal één pot nat. Hij vond BloodClanners wel beter bij hun passen omdat hun vacht zo erg naar bloed rook, niet bepaald de lekkerste geur dat Zuko ooit had geroken, maar bij deze kater rook hij gelukkig ook een beetje de geur dat eigen was aan de kat. De kater had lang vacht waardoor hij vast veel last had van de zon. Er hingen ook voor de één of andere reden allemaal takjes in zijn pels. Al bij al gaf hij niet bepaald de intimiderende indruk die een BloodClanner zou moeten geven. Zuko verwachtte een boze reactie, maar die bleef uit. De kat vond zelfs dat het een genoegen was om hem te ontmoeten en Zuko snorde even omdat hij dit totaal niet had verwacht. Hij kende BloodClanners als moordlustige katten die boos op je werden als je je met hun zaken probeerde te bemoeien en die het liefste je vacht van je huid afrukten, maar deze kat leek zo niet te zijn. Of nog niet tenminste. Zuko’s neutraliteit zorgde er echter voor dat hij besloot om daar niet over na te denken. ‘De naam is Zuko,’ sprak hij. ‘Aangenaam kennis met je te maken, Hellhound.’ Hellhound. Ondanks dat het een typische BloodClan-naam was, week het toch af van het gewoonlijke. Zijn naam had meer iets weg van een misplaatste Warriornaam. Zuko kwam iets dichterbij zodat hij dichter bij de kater stond, maar ving niet bepaald het signaal op dat hij per se uit moest kijken voor de kater. Op zijn gemakje ging hij zitten en begon zijn vacht te wassen. ‘Het moet vast onhandig zijn met zo’n lange vacht,’ kon hij niet laten om te zeggen. ‘Alles blijft er in hangen en je voelt warmere temperaturen tien keer zwaarder aan als een kat met een vacht zoals de mijne.'

‘De naam is Zuko,’ stelde de bruine tabby zich voor. ‘Aangenaam kennis met je te maken, Hellhound.’ De kater waarmee hij te maken had was, tot zijn geluk, niet een die meteen boos en agressief werd. Er waren meer dan genoeg Rogues te vinden die al boos werden als je langs hun gebied trok. Het was dus altijd fijn om er een tegen te komen waarmee je een fatsoenlijk gesprek kon hebben. Dat helemaal omdat Hellhound zelf ook een vrij rustige kater was die dingen net zo lief met woorden oploste en een normaal gesprek ook kon waarderen. ‘Het moet vast onhandig zijn met zo’n lange vacht,’ zei Zuko. ‘Alles blijft er in hangen en je voelt warmere temperaturen tien keer zwaarder aan als een kat met een vacht zoals de mijne.' Vervolgde de bruine tabby er vrijwel direct achteraan. Of nouja onverwachts, de rosse kater kreeg regelmatig opmerkingen over zijn vacht. Dat waren dan meestal pogingen tot beledigingen maar dit leek eerder op... medelijden? "Het is inderdaad vrij warm, daarom blijf ik ook in de schaduw." Reageerde Hellhound op een rustige toon waarna hij zijn schouders kort ophaalde. "Wat was je aan het oefenen?"


[Dammit ik realiseerde me nu pas dat ik aan het begin van m'n post het idee had om Hell zich te laten voorstellen als 'de bosjes kat']

Zuko grinnikte inwendig. De kater had waarschijnlijk verwacht dat hij op een vijandige toon zou reageren tegen hem, maar dat was wel het laatste wat Zuko in gedachten had om te doen. Als een kat gewoon normaal deed tegen hem dan zag hij geen reden, welke afkomst dan ook, om een kat te beledigen. Zijn mentor had hem uitgelegd dat BloodClan – of de Elite zoals de katten zichzelf noemden – misschien wel aan moorden deed, maar dat hij er vrij zeker van was dat een paar katten in BloodClan er niet eens voor hadden gekozen om daar te zitten. En dat het bovendien ook geen goed idee was om vijandig te doen tegen zo’n BloodClanner omdat ze zich misschien tegen jou zouden keren. Zijn mentor had hem altijd geleerd dat het beste was om iedereen zo goed mogelijk te vriend te houden en enkel aan te vallen wanneer de situatie het er zelf zo naar maakte. Zuko had zich altijd heilig aan die regels gehouden wat waarschijnlijk de reden was dat hij zo rustig kon blijven en dat hij niet veel vijanden had. Als hij al eens katten had waarmee hij ruzie had of vocht dan waren dat katten die zich in het begin vijandig tegen hem opstelden, hem uitdaagden of zijn territory binnen probeerden te dringen. ‘Goed idee,’ grinnikte hij. ‘Maar in de winter heb ik het dan weer ijskoud en jij lekker warm. Elke vacht heeft zo zijn voor- en nadelen.’ Hij zei er maar niet bij dat hij in zijn schuur niet veel van de koude voelde, al zeker niet als hij helemaal naar achteren kroop en daar op een hooibaal ging liggen. Bovendien zou zo’n dikke pels hem toch alleen maar vertragen, maar tijdens gevechten was het waarschijnlijk wel handig omdat de klauwen van andere katten er in vast bleven hangen. Wat hem ergens ook wel pijnlijk deed. Nou ja. Voor- en nadelen dus. ‘Ik was een beweging aan het oefenen waarbij ik onder mijn tegenstander doorrol om vervolgens op te staan en uit te halen,’ legde hij uit. ‘Alleen gaat dat nogal moeilijk als je geen tegenstander hebt. Mijn mentor heeft het me vooral geleerd om te gebruiken tegen grotere, robuuste katten.’ Hij liet zijn blik over het lichaam van de kater glijden. ‘Katten zoals jou dus,’ zei hij plagerig.

‘Goed idee,’ grinnikte de bruine kater om Hellhound's plan om in de schaduw te blijven. ‘Maar in de winter heb ik het dan weer ijskoud en jij lekker warm. Elke vacht heeft zo zijn voor- en nadelen.’ Vertelde Zuko. Hij had daar zowat het enige voordeel aan een lange vacht kunnen vinden. Je wist ze pas allemaal als je ze ook allemaal had kunnen ervaren, en daar had je uiteindelijk toch een lange vacht voor nodig. ‘Ik was een beweging aan het oefenen waarbij ik onder mijn tegenstander doorrol om vervolgens op te staan en uit te halen,’ verklaarde de Rogue wat hij oefende. Hellhound knikte bevestigend, het was een prima techniek, helemaal bij grote katten. Hoe groter ze waren hoe meer ruimte er tussen de poten zat en hoe makkelijker die aanval ging. ‘Alleen gaat dat nogal moeilijk als je geen tegenstander hebt. Mijn mentor heeft het me vooral geleerd om te gebruiken tegen grotere, robuuste katten.’ Hellhound keek lichtelijk verbaast op doen de Rogue sprak over een mentor. Het bracht een enorme lading aan herinneringen met zich mee. Toch was dat niet hetgeen waarover hij zich verbaasde. ‘Katten zoals jou dus,’ zei de Rogue na hij hem even had bekeken. De plagerige toon liet Hellhound even met zijn ogen rollen. "Nog een mentor op jouw leeftijd?" Vroeg de rosse kater op een neutrale toon met een hintje aan nieuwsgierigheid.

Het deed ergens wel pijn om over zijn mentor te praten, maar aan de andere kant bracht het ook wel mooie herinneringen met zich mee. Hoe ze samen langs de borders van andere Clans waren gegaan en hoe zijn mentor hem uitleg over van alles had gegeven: over de Clans, over de Warrior Code en over allerlei andere dingen. Zuko vond het altijd heel leuk om er met zijn mentor op uit te trekken en had het dan ook behoorlijk jammer gevonden dat dat na zijn overlijden dus niet meer kon. En nu probeerde hij zo veel mogelijk te oefenen zodat hij toch alles wat hem geleerd was een beetje op peil hield. Hij zorgde ervoor dat hij dagelijks ontmoetingen had met andere katten zodat hij zijn vriendenkring wat uitbreidde en zodat hij vrienden van overal een beetje had. Hij deed zijn best om alles in zijn eentje een beetje te regelen, maar hulp van een totaal onverwachte kant was soms wel handig, niet? De kater bewoog met zijn oortjes toen Hellhound zijn vraag stelde, maar besloot om toch eerlijk antwoord te geven. ‘Ik ben in het bos gevonden door een oudere kater toen ik een kitten was. Dit territory was ooit van hem en hij heeft me alles geleerd wat hij wist. Na zijn overlijden heb ik zijn territory overgenomen,’ vertelde hij. Hij vertelde het zo rustig mogelijk, maar hij kon de krop in zijn keel bijna niet negeren. Gelukkig moest hij het wel negeren omdat er plotseling een geluid klonk waardoor hij even in de lucht sprong. Zijn vacht ging omhoog, zijn lip trok zich op en hij keek opzij. ‘Ugh,’ zei hij met een vies gezicht toen hij een bepaalde stank rook waar hij nog niet eerder aan gewend was. Het geluid ging maar door en Zuko probeerde te bepalen of het dicht bij zijn territory was. Zijn blik gleed naar Hellhound. ‘Zullen we kijken wat het is?’ vroeg hij. ‘We zijn met z’n tweeën en je lijkt me echt wel iemand met ervaring. We kunnen het samen wegjagen mocht het gevaarlijk zijn.'

‘Ik ben in het bos gevonden door een oudere kater toen ik een kitten was. Dit territory was ooit van hem en hij heeft me alles geleerd wat hij wist. Na zijn overlijden heb ik zijn territory overgenomen,’ vertelde de bruine tabby als antwoord op zijn vraag. Hoewel het anders begon en eindigde was het ergens te vergelijken met zijn verhaal. Gevonden en opgevoed door een Rogue die uiteindelijk er niet meer was. Een plotseling geluid liet Hellhound geschrokken om zich heen kijken. Het was gemekker dus dat betekende schapen. Maar wat deden schapen in hemels naam hier? ‘Ugh,’ zei de kater met een vieze blik op zijn kop. Blijkbaar was hij geen fan van de beesten. ‘Zullen we kijken wat het is?’ vroeg de kater. ‘We zijn met z’n tweeën en je lijkt me echt wel iemand met ervaring. We kunnen het samen wegjagen mocht het gevaarlijk zijn.' Wat kon er nou mis gaan? Hooguit een twoleg met honden. Maar er waren genoeg bomen hier en Twolegs kennende zouden ze niet gaan wachten tot er een kat de boom uit zou komen. Zuchtend liep Hellhound de zon in en voelde deze al meteen branden op zijn vacht. "Leid de weg maar."

Als Zuko ergens geen zin had dan was het om vannacht de hele tijd wakker gehouden te worden door zo’n stomme wolk op vier poten. Hij haatte de beesten en hij haatte het geluid dat ze produceerden. Alsof ze hun stomme kop niet één keer konden houden en altijd aan moesten tonen dat ze er waren. Het was gewoon zo’n dom beest als het zich omdraaide en je aankeek. Alsof het je uit wilde dagen met zijn uiterlijk om hem aan te vallen. En dat het zich zo dicht in zijn territory bevond was niet erg aangenaam. Als er schapen waren dan waren er meestal ook Twolegs en honden. En Zuko had met veel katten gevochten, maar met honden was hij nog maar één of twee keer in aanraking geweest en bij de tweede was het bijna fataal voor hem afgelopen omdat het zo groot was geweest. Hij gaf een knikje naar Hellhound en wenkte deze met zijn staart waarna hij de rosse kater voorging. Hij boog zich laag tegen de grond zodat eventuele honden hun niet konden zien en zijn klauwen kwamen naar buiten terwijl hij zijn aandacht richtte op het schaap. Zo nu en dan stopte hij om de geuren te ontdekken, maar tot dusver vond hij niks alarmerends en hij was bijna klaar om op het schaap te springen toen plotseling een waarschuwende stem klonk. Zuko vergat zich te buigen en keek recht voor zich naar een Twoleg. Deze was wild naar hun aan het gebaren en eerst begreep Zuko niet waarom hij dat deed, maar toen hij geblaf hoorde wel. ‘Wegwezen,’ zei hij nog tegen Hellhound, maar plotseling knalde gewicht tegen hem op dat de longen uit zijn lijf perste. Blazend ging hij met zijn klauwen over de flanken van iets dat aanvoelde als een hond… en waarschijnlijk ook wel een hond was.

De bruine tabby ging voorop en al snel kwamen de schapen in beeld. Rare beesten, hun vacht viel niet te begrijpen. Het leek net een wolk maar zo ruw en vettig als je het maar kon bedenken. Hoewel Zuko over de grond sloop besloot Hellhound maar gewoon rustig te lopen. Met een vacht als de zijne plus zijn omvang had sluipen in deze situatie toch geen nut. Geschrokken keek de rosse kater op toen een Twoleg begon te schreeuwen. Tot een seconde geleden had die nog achter een paar bomen uit het zicht gestaan. Het zwaaien met de voorpoten van de Twoleg maakte duidelijk dat die wilde dat ze weg zouden gaan. Dat deden Twolegs nou eenmaal. ‘Wegwezen,’ zei Zuko toen het geblaf van een hond klonk. De bruine tabby rende echter vol tegen het beest aan. Zwart wit, half groot en half lange vacht. Zuko wist zijn klauwen nog over het flank van het dier te halen. De kop bleef open en voor de kaken zich om de ander konden slaan wist Hellhound er een snelle haal over te halen. Meteen sprong hij achteruit en blies hij richting de hond om de aandacht zo goed mogelijk van Zuko weg te leiden.

Zuko had nog niet veel gevechten met honden gehad. Natuurlijk had hij er wel eens hier en daar een aanvaring mee gehad, maar het was niet dat hij goed was in honden bevechten. Daar kwam dan ook nog eens het feit bij kijken dat deze hond wel erg groot was. Oké, zo heel groot was hij niet, maar toch groot genoeg om een paar fikse verwondingen toe te brengen. Zuko bleef echter rustig en liet zijn lichaam zo goed mogelijk ontspannen terwijl hij aan een oplossing probeerde te denken, maar hij moest toegeven dat rustig blijven lastig ging wanneer hij die grote kaken op zich af zag komen. De kater wilde dan ook net uithalen toen Hellhound dat al deed. De geur van bloed vulde zijn neus en Zuko wist niet of het van Hellhound’s originele geur afkomstig was of van de hond zelf, maar de kaken verslapten en Zuko wist zichzelf te bevrijden. Hij sprong naar achteren, maar in plaats van weg te rennen plaatste hij zich naast Hellhound zodat ze zij aan zij konden vechten tegen dit gevaarte. Hij blies en dook ook weer naar voren waarna hij uithaalde met zijn voorpoot. Zijn klauwen streken langs de snuit van de hond en deze jankte waarna hij zijn kop terugtrok. Zuko keek op toen hij een tweede hond aan hoorde rennen en spitste zijn oren. Hij hoorde nog meer geblaf. Als ze dadelijk niet weg zouden zijn, hadden ze een probleem. Hij stootte Hellhound aan en met zijn kop deed hij een knikje naar de richting van zijn eigen territory. ‘Wegwezen!’ riep hij. ‘Dadelijk komen er nog meer honden en dan zijn we er geweest.’ Zijn poten begonnen al in de richting van de veilige haven te rennen, maar hij hield zich wel nog in de buurt van Hellhound voor het geval dat hij de kater moest helpen tegen de honden.

Zuko wist zich los te krijgen uit de greep van de hond en positioneerde zich naast de rosse kater. Ze konden hier het beste zo snel mogelijk wegwezen. Deze hond was hoe dan ook niet alleen. Een andere hond zou zeker komen na wat hij had gehoord en mogelijk kwamen er ook nog Twolegs op hun af. Net op het moment dat Hellhound wilde zeggen dat ze hier niet moesten blijven haalde de bruine tabby opnieuw uit naar de hond. Inmiddels kwam er een tweede hond aangerend. Nu hadden ze dus echt problemen. Zuko stootte hem aan en wees met zijn staart richting het gebied waar ze vandaan kwamen. ‘Wegwezen!’ Riep de kater waarna hij er vandoor ging. ‘Dadelijk komen er nog meer honden en dan zijn we er geweest.’ Zuko zou waarschijnlijk snel genoeg zijn om de honden er uit te rennen. Hellhound's massieve lichaam was een ander verhaal, snel was hij namelijk niet. Zonder verder nog op de bruine tabby te letten schoot Hellhound naar de eerste beste boom. Klimmen was ook makkelijker gezegd dan gedaan met een groot lichaam als de zijne. Het lukte wel snel genoeg om de honden blaffend onderaan de boom achter te laten. Nu eens kijken waar Zuko heen was. Ieder voor zich, hij was er na al die moons gewend aan geraakt.

[Mijne is later :p]

De honden werden al snel door een twoleg terug geroepen. Het waren geen honden geweest als ze niet geluisterd hadden. Al snel was het weer rustig rond de boom. ‘Dat moet je me echt eens leren,’ zei de bruine kater die inmiddels weer naar de boom toegelopen kwam. ‘Sorry. Ik was vergeten dat je dikke pels je kon weerhouden van het rennen. De volgende keer beloof ik plechtig dat ik bij je in de buurt blijf.’ En wat had hij precies aan die belofte? Dit was een Rogue en bij de Rogues gelde net zoals bij de Elite dat het ieder voor zich was. De bruine tabby leek het echter wel leuk te vinden gezien hij grinnikte. ‘Maar dan moet je me eerst leren hoe ik fatsoenlijk een boom beklim natuurlijk.’ Hellhound fronste en zijn frons werd dieper toen Zuko met uitgeslagen klauwen tegen de boom aan sprong. Het duurde een eeuwigheid voor de Rogue eindelijk de eerste tak had bereikt. Met een soepele sprong belandde Hellhound op een tak die er naast zat en ongeveer even hoog was. ‘Vreselijk,’ bracht Zuko uit. ‘Ik denk dat ik het maar bij rennen houd.’ Zacht zuchtte de rosse kater terwijl hij met zijn kop schudde. "Je klimt nog slechter dan mijn Young Ones bij hun eerste klim training." Het was nog eens waar ook. Young Ones klommen beter dan dat. Als Kittens in het kamp begonnen ze vaak al met klimmen en ze zagen regelmatig Young Ones en Members klimmen dus dat zat er vaak al aardig goed in. "Waarom zou ik jou überhaupt leren klimmen? Welk voordeel zit daar voor mij aan? En je bent inderdaad beter af met rennen."

‘Iedereen heeft zo zijn eigen ding,’ reageerde de kater. In ieder geval had hij het niet al te vreselijk opgepakt en was gewoon rustig gebleven. Je wist maar nooit wanneer Rogues plotseling konden ontploffen. ‘Jij zou het van me winnen met klimmen, maar ik zou het van je winnen met rennen. Dat wil echter niet zeggen dat we niet kunnen leren van elkaar.’ Sneller leren rennen... Nope, geen optie. Dat was niet eens mogelijk met zijn bouw gezien hij al zo efficiënt mogelijk rende. ‘Ik denk niet dat er bepaald een voordeel aanzit,’ beantwoordde de bruine tabby zijn vraag. ‘Behalve wat minder gedoe de volgende keer dat we een hond tegenkomen. Ik vind het zelf heel leuk om dingen bij te leren en als ik er de gelegenheid voor krijg, grijp ik hem ook aan. Het is aan jou of je het me aan wilt leren of niet.’ En die kans was hoe groot precies? Er waren Rogues die je maar één keer in je hele leven tegen kwam en bovendien was het nou ook weer niet dat die honden zich overal bevonden. ‘Ik heb nog nooit een les in klimmen gehad omdat de focus ergens anders op lag bij mijn mentor. Hij leerde me vooral hoe ik mijn territory kon verdedigen omdat hij dacht dat ik daar op dat moment meer aan had en omdat er geen bomen staan in mijn eigen territory.’ Niet meer dan logisch gezien Zuko een Rogue was. Al had een klein lesje klimmen er waarschijnlijk ook wel vanaf gekund gezien het wel een levensreddend middel kon zijn. "Je moet je voorpoten breed houden alsof je om de boom heen wil, maar niet te breed. Je achterpoten moet je gebogen en dicht bij elkaar houden. Met je achterpoten moet je een loop beweging maken terwijl je met je voorpoten of poot voor poot moet doen of loslaten en hoger opnieuw vastpakken." Vertelde Hellhound de hele klim theorie in een paar secondes waarna hij Zuko met een wat droge blik in zijn ogen aan keek.

Meteen kwam de bruine tabby in actie. Het was wel een leuk zicht. De eerste keer ging het al meteen mis. Met zijn kop klapte Zuko tegen de boom aan omdat hij zijn poten te breed had staan. In plaats van lachen zoals de meeste zouden doen schudde de rosse kater enkel lichtjes met zijn kop. ‘Nu snap ik waarom ik mijn voorpoten niet te breed mag houden,’ mompelde de bruine kater. Ach, van fouten kon je leren. Hij zou in ieder geval niet vaker zo breed meer springen. ‘Dus ik moet eigenlijk net doen alsof ik loop, maar dan naar boven?’ Op die woorden knikte Hellhound bevestigend. Wat hem wel opviel was de tijd die Zuko al op een plek hing, dat was niet goed voor zijn poten en klauwen. De poging tot klimmen kwam ook al snel tot een einde maar de bruine tabby wist zich nog net van een val te redden. ‘Ik zat tenminste in de boom,’ zei de kater nadat ze een tijdje oogcontact gehad hadden. "Het is vooral veel oefenen," zei Hellhound enkel. Maar waar was dat nou niet bij? Met genoeg oefening kon je zo goed als alles aanleren.

Hellhound leek hem nu niet bepaald een geduldige mentor. Of nee, eigenlijk zei hij dat verkeerd. Misschien was hij wel geduldig, maar was hij gewoon niet snel tevreden. Hij was zo’n heel rustig type als het op leren aankwam. In tegenstelling tot hijzelf. Hij was er vrij zeker van dat als hij iemand iets moest leren dat hij er mega enthousiast bij stond als het lukte, maar Hellhound bleef er dus vrij rustig onder. Eigenlijk wel een attitude die bij een BloodClanner paste, ook al was Hellhound dan niet de meest typische BloodClanner die Zuko ooit had ontmoet in zijn leven. ‘Oefenen zal me wel lukken,’ mauwde hij. ‘Het is niet dat ik te veel tijd moet besteden aan dingen zoals naar een gezin omkijken of zo.’ Hoewel hij zijn leven als eenzame rogue op een bepaald vlak wel geaccepteerd had, kon hij dat kleine beetje teleurstelling niet echt uit zijn stem houden. Hij likte over zijn borst om zichzelf een houding te geven en concentreerde zich weer terug op de boom. Hij rende naar voren, sprong en plaatste zijn klauwen tegen de boom. Deze keer hield hij zijn poten niet te breed waardoor hij niet met zijn kop tegen de boom knalde en deed weer een poging om omhoog te komen. Hoewel zijn spieren het weer uitschreeuwden van de pijn, lukte het hem deze keer wel om tot een hoger niveau te komen dan daarnet. Hij ging zitten en keek vervolgens naar beneden. ‘Doen jullie dit soort dingen ook in de BloodClan?’ vroeg hij nieuwsgierig zijnde. ‘Want jullie wonen toch voornamelijk in de buurt van de Twolegplace?’