Visitor? [&HELLHOUND]

Zuko vroeg zich af of deze tom eigenlijk een partner en kittens had. Was dat hetzelfde in de BloodClan als in een gewone Clan? Hij nam aan dat deze katten op vlak van liefde wel hetzelfde konden voelen, niet dan? Hij had verhalen gehoord over BloodClanners die geen gevoelens meer konden hebben voor een andere kat omdat hun gevoelens uitgeschakeld werden door hun emotieloze houding, maar daar geloofde hij eigenlijk vrij weinig van. Uiteindelijk kwamen ze wel iemand in hun leven tegen en dan moest het toch wel iets worden, niet dan? Hoewel hij eigenlijk niet zo nieuwsgierig diende te zijn naar het leven van de BloodClanners, was hij dat toch. Hij wist dat er katten waren die dat verdacht vonden en die dat zelfs een teken van verraad vonden, maar hij was op dat vlak altijd wel neutraal ingesteld. Hij wilde altijd zo veel mogelijk informatie te weten komen en was ook altijd heel erg geïnteresseerd in diegene met wie hij een gesprek had. Achtergrondinformatie was immers fijn om te weten als je wilde weten op welke manieren je een kat beter wel kon benaderen en op welke manieren ook weer niet. Hij gaf een knikje toen Hellhound zijn antwoord gaf. ‘Dus jullie hebben eigenlijk ook wel eigenschappen overgenomen van de andere Clans? Ik heb gehoord dat ThunderClan bijvoorbeeld ook wel veel aan boomklimmen doet.’ Hij sloeg met zijn staart. ‘Hoewel ik me dan wel weer moeilijk kan voorstellen dat jullie je thuis zouden voelen op een open vlakte zoals bij WindClan het geval is of bij een rivier zoals bij de RiverClan.’

Zuko negeerde voor het gemak de frons in het voorhoofd van de tom. De tom had gekozen om bij Zuko te blijven en dus was het voor de tabby alleen maar normaal dat hij het gesprek op gang probeerde te houden. Bovendien was het, naast een tikkeltje nieuwsgierig, ook een soort vorm van beleefdheid van hem om interesse in de ander te tonen, maar hij had al vrij snel in de gaten dat dat niet echt op prijs werd gesteld. Zou het hij onderwerp beter kunnen laten rusten? Maar de rode tom was hem al voor door een vraag te stellen en rustig keek Zuko hem even aan. Hij haalde vervolgens zijn schouders op. ‘Is een beetje interesse tonen in de ander dan zo slecht? Bovendien kan ik me niet voorstellen dat er veel katten zijn zoals mij. De meeste rogues hadden je allang weggejaagd van hun gebied.’ Het was nu eenmaal bekend dat de BloodClan niet in goede poten ontvangen werd door de meeste rogues. Ze maakten er dan ook geen geheim van dat de BloodClan niet welkom was en die reactie kon Zuko vergelijken met die van de Clan cats, hoewel zij meer durfden terug te vechten dan de meeste rogues. ‘En ik vind het prima om rogue te zijn, bedankt.’ Hij grinnikte even. ‘Ik denk niet dat ik aan jullie levensstijl zou kunnen wennen. Om meerdere redenen niet.’ Zich neutraal opstellen naar de Clan die zijn mentor had vermoord was één ding, maar zich erbij voegen? Nee, dat zou hij echt niet kunnen. Dan zou hij breken en zou hij zijn neutrale gevoelens niet meer onder controle hebben. En hij haatte het als hij de controle verloor. En alweer dook er een andere vraag in zijn kopje op. ‘Heb jij je dan bij de Clan gevoegd of ben je er in geboren?’

Zuko deed net alsof hij de irritatie van de andere tom niet opmerkte. Ja, hij wist dat veel vragen stellen op de zenuwen kon werken, maar waarom ging de rode tom dan ook gewoon niet weg als het hem echt zo hard irriteerde? Het was niet alsof Zuko hem echt dwong om hier te blijven of zo. Bovendien leek de tom ook niet echt iemand die niet voor zichzelf of zijn eigen mening op kon komen. De bruine tabby fronste even toen hij hoorde dat de BloodClanner afkomstig was van ShadowClan. En weer vroeg hij zich voor een zoveelste keer af hoe het zou zijn geweest als zijn moeder wel nog in de gaten had gehad dat hij nog leefde en hoe zijn leven er uit zou hebben gezien in de RiverClan. Zou hij uiteindelijk ook zijn Clan verlaten hebben om zich bij de BloodClan te voegen? Wie weet wat voor een karakter zijn moeder had gehad. Of zijn vader, maar daar had zijn mentor in alle talen over gezwegen. Met het zwakke excuus dat hij het allemaal niet meer precies wist. Er was sowieso iets mis, maar hij wist niet wat. En zolang hij zijn moeder niet zou vinden of iemand anders van zijn familie, zou hij daar ook niet achter komen. ‘Niet echt,’ mauwde hij schouderophalend. ‘Ik heb eigenlijk bloed van RiverClan door mijn aderen stromen. Mijn moeder heeft me achtergelaten omdat ze dacht dat ik gestorven was. Daarna ben ik bij een andere rogue terechtgekomen en heb tot op een bepaalde leeftijd niet beter geweten dan dat ik zijn echte zoon was.’ Meer wilde hij er ook niet over vertellen, want dat was allemaal vrij persoonlijk. ‘Ik vraag me dikwijls af hoe het zou zijn geweest als ik in een Clan had geleefd. Waarom ben jij er eigenlijk weggegaan? ShadowClan heeft hele andere ideeën en plannen dan BloodClan, lijkt me.’

Zuko had het gevoel dat hij toch iets meer had verteld dan dat eigenlijk de bedoeling was, maar hij wist ook wel dat het informatie was waar de BloodClanner in principe niet veel mee kon. Wat had de BloodClan er nu aan om te weten dat Zuko’s moeder mogelijk in RiverClan woonde? Ze zouden haar moeilijk op kunnen zoeken en vermoorden, want ze hadden geen idee hoe dat ze er uitzag. Hell, wist hij zelf niet eens. Anders had hij haar waarschijnlijk allang wel aangesproken. En hij zou ook graag willen weten wie zijn siblings waren. Maar ja. Dat kwam hij waarschijnlijk nooit te weten. Hij moest zich eigenlijk meer concentreren op het vinden van een partner waar hij zijn leven mee kon spenderen, maar dat was nogal moeilijk voor elkaar te krijgen als rogue zijnde. Toen Hellhound over ShadowClan vertelde, gaf Zuko een klein knikje ten teken dat hij het begreep. Hij had al wel begrepen van andere Clan cats en rogues dat een Clanleven niet bepaald makkelijk was. ShadowClan leek hem dan ook niet bepaald de makkelijkste Clan om in te zitten omdat ze juist zo’n hoge reputatie hadden. Misschien was Hellhound het gewoon beu om tussen een hoop arrogante katten te zitten. Maar ja, dat zou in BloodClan wel niet anders zijn. Hij zou het rogue zijn echter steeds blijven verkiezen boven naar de BloodClan gaan. Hij had een neutrale houding tegenover BloodClan, maar hij zou het zelf niet kunnen om katten zomaar te vermoorden. “Natuurlijk wel, maar op een gegeven moment houdt het op, hè. RiverClanners willen je niet graag aan hun borders zien en het is ook niet dat ik zo even kan vragen naar mijn moeder.” Nou ja. In principe kon hij het wel, maar toch… “Het is gewoon wat gecompliceerd,” zei hij schouderophalend. “Het zou hetzelfde zijn als jij een dochter zou hebben die in ShadowClan geboren is en je zou graag contact met haar willen. Jullie reputatie tegenover de Clans is nog erger dan die van de rogues, dus dat wordt het hem ook al niet, lijkt me.”

Zuko trok verrast met zijn oortje toen Hellhound begon te grinniken. Was het zo grappig dan? Zijn opmerking liet Zuko vervolgens nieuwsgierig zijn naar meer uitleg, maar deze volgde natuurlijk niet en Zuko wist dat hij het ook niet ging krijgen als hij ernaar ging vragen. Het was niet zo dat de rode tom al veel had losgelaten over zijn verleden en dat zou hij ook zeker niet gaan doen omdat Zuko een beetje nieuwsgierigheid toonde. Bovendien wilde Zuko ook niet alles zeggen wat er op zijn maag lag en dus kon hij het begrijpen dat Hellhound het irritant zou vinden als de tabby ernaar zou vragen. En daarom deed hij het niet. Niet omdat hij niet nieuwsgierig was, maar omdat hij wist hoe het was als andere katten hun neus te erg in jouw zaken staken waardoor het irritant werd om met hun om te gaan. Zuko was zelf ook iemand die niet al te veel informatie in één keer prijs wilde geven. En bovendien waren ze nog altijd een soort van vijanden, ook al ervaarde hij dat niet zo. “Dat zal ook vast wel zo zijn,” zei hij dus met een knipoogje tegen de tom. “Zo lang niemand ervan in de problemen raakt, waarom dan ook niet? Je moet doen waar je je goed bij voelt.” En daarmee leek het onderwerp voor Zuko afgehandeld te zijn. Zijn blik gleed kort naar de lucht. De schemering leek zich binnenkort aan te kondigen en Zuko vroeg zich af of Hellhound niet naar BloodClan wilde gaan voordat het donker werd. “Niet dat ik je wil wegjagen of zo, maar ga je al naar huis? Anders kun je ook gerust iets bij mij komen eten. Ik heb muizen genoeg.” Hij keek de tom met een rustige blik aan terwijl hij wachtte op antwoord.

Zuko trok even met zijn oortje toen hij de blik van Hellhound zag. Hij wist niet waarom, maar de tom leek het moeilijk te vinden om op zijn aanbod in te gaan. Was hij soms te trots om op het aanbod in te gaan? Dacht hij dat Zuko hem zou beoordelen als hij het aanbod zou aannemen? Want daar hoefde hij zich niet druk over te maken, hoor. Zuko wist hoe lastig het kon zijn om voedsel te vinden en bovendien was het ook weer een jachtpartij voor de rode tom uitgespaard. Misschien had hij wel kittens of een partner voor wie hij moest jagen. Als hij wilde, kon hij gerust wat eten meenemen. Maar de rode tom leek de beslissing voor zichzelf te maken en besloot om niet op het aanbod in te gaan. Zuko rolde met zijn ogen en grinnikte. “Oh, kom op,” zei hij lachend. “Ik zie heus wel dat je het wilt. Je doet er echt niks verkeerds mee, hoor. Als ik het niet meende of ik had het zelf heel hard nodig, waarom zou ik het je dan aanbieden? Ik weet hoe lastig het is om voor jezelf te jagen en dat er niks ergers is dan met een lege maag naar bed te gaan. Zoiets sla je dan toch niet af? Ik voel me beledigd.” Hij grinnikte even, schatte de hoogte in en sprong vervolgens. Zijn poten trilden onder de klap die hij op moest vangen, maar in elk geval stond hij weer op vaste grond en hoewel hij blij was met zijn prestatie om in de boom te klimmen, was hij blij dat hij weer grond onder zijn poten had. “Volg mij,” sprak hij. “En dan kun je nog altijd kiezen of je het aanbod aanvaardt of niet. Ik doe net alsof ik niet gehoord heb dat je het zojuist hebt afgeslagen, want volgens mij meende je er niks van.” Hij grinnikte, draaide zich om en wenkte de tom terwijl hij in de richting van zijn territory liep.

Het feit dat Hellhound niks zei, toonde voor Zuko juist meer aan dat hij gelijk had. Of misschien was hij stilletjes aan het plannen hoe hij Zuko het beste kon vermoorden zodat hij alle prooi voor zichzelf mee kon nemen. Dat kon ook natuurlijk. Zuko grinnikte om zijn eigen gedachten. Nee, hij dacht dat hij Hellhound wel goed ingeschat had. En anders was hij er vrij zeker van dat hij zichzelf wel kon verdedigen. Misschien niet zonder slag of stoot of zelfs zonder te sterven, maar dan kon hij in elk geval niet zeggen dat hij niet strijdend ten onder was gegaan. Hij onderdrukte een zucht. Soms moest hij zijn eigen gedachten echt een beetje proberen te temmen. De tabby tom wandelde rustig langs de wei waar ze daarnet voor hun leven hadden gerend en merkte dat het deze keer een stuk rustiger was. Hij merkte ook dat het binnen een uurtje waarschijnlijk zou beginnen te schemeren en dat de avond niet lang meer op zich liet wachten. Hij kon er in de zomer echt zo hard van genieten als de wind zachtjes met zijn pels speelde en er een heerlijke geur op kwam zetten die hij enkel hier kon ruiken. De geur van gras en de natuur. Heerlijk. De tom werd uit zijn gedachten gehaald door het smalle stroompje waar ze over moesten steken om terug zijn territory binnen te geraken. Hij zette kracht in zijn achterpoten en niet veel later bevond hij zich aan de overkant van het stroompje, aannemend dat Hellhound hem wel zou volgen. De tom zag zijn schuur al opdoemen in de verte en opende zijn bek om de geuren op te vangen, maar merkte dat er niemand had geprobeerd om in de tussentijd zijn territory binnen te dringen. “Dat komt ook niet vaak voor dat niemand geprobeerd heeft mijn territory binnen te dringen,” zei hij verbaasd zijnde. “Ze moeten je geur hebben geroken en bang zijn geworden, Hellhound,” grapte hij verder en liep opgewekt naar zijn schuur. “Dus… heb je al besloten of je prooi wilt hebben?” Hij wees subtiel met zijn staart richting zijn eigen gemaakte fresh-kill pile en naar de achterkant van de schuur waar je al vaag gepiep van muizen kon horen.

Zuko keek naar Hellhound en trok kort met zijn oortje toen hij zelf mocht beslissen welke prooi de rode tom kreeg, maar dat het wel iets kleins moest zijn. Jeetje. Wat een goede manieren. Als Zuko de geur zelf niet geroken had en de hondentanden niet aan de halsband van de tom had zien hangen, had hij bijna gedacht dat Hellhound of een vriendelijke rogue was of een goedgemanierde Clan cat. De hondentanden, twaalf om precies te zijn, blonken echter duidelijk aan de halsband van de tom en toonden aan wat voor misdaden de tom allemaal al had begaan. Wat voor misdaden daar dan ook aan vasthingen. Zuko wist er ook niet zo heel veel van, maar hij had een gerucht gehoord dat BloodClanners enkel een halsband kregen als ze een kat of een hond vermoordden vlak voordat ze member werden. Een soort van final assesment dus, maar dan in opdracht van de BloodClan. “Deze prooi is echt heel lekker,” snorde hij en hij koos een kleine dikke muis voor Hellhound uit waarna hij deze naar de tom gooide. De muis kwam met een doffe klap terecht voor de tom en Zuko ging zitten. Hij knikte naar de halsband van de tom. “Je hebt al aardig wat hondentanden verdiend zo te zien,” sprak hij rustig. “Zit er een maximum op het aantal die jullie kunnen verdienen? En verdien je iets speciaals met die hondentanden of zo?” Hoewel hij totaal geen interesse had om de BloodClan te joinen, was hij van mening dat kennis macht was en dat hij veel te weten kon komen door dit soort gesprekken te hebben met andere katten. Bovendien leek Hellhound hem ook wel iemand die de moeite wilde nemen om het hem allemaal uit te leggen zonder zijn strot door te snijden achteraf, dus dat was ook weer een pluspunt.

Hoewel hij geen interesse had om de BloodClan te joinen en ook niet van plan was om dat ook ooit maar te gaan doen, vond hij het hondentandensysteem wel aannemelijk klinken. Je begon dus als de laatste rank en je kon op de hoogste eindigen naarmate je meer hondentanden verdiende. Zuko was echter wel rationeel genoeg om zich te beseffen dat er een prijs hing aan die hondentanden en dat dat geen prettige opdrachten konden zijn om ze binnen te slepen. Dat Hellhound ze alle twaalf had, wilde dus zeggen dat de tom een hoop geriskeerd had in zijn leven en een hoop criminele feiten had gepleegd, feiten waarvoor je verbannen kon worden uit een normale Clan en vermoord kon worden als je je na die periode nog eens bevond op dezelfde territory. En dat was misschien al wel een reden waarom de BloodClan niks voor hem zou zijn, want hij wist dat er van je werd verwacht dat je katten vermoordde zonder daarbij medelijden te tonen en hij dacht niet dat hij dat zou kunnen. “Jij hebt er twaalf,” merkte hij zo nonchalant mogelijk op. “Ik zou bijna denken dat je de deputy of de leader zou zijn als ik niet beter wist.” Het werkte dus niet zo dat je, als je twaalf hondentanden had, meteen een hoge rank kreeg binnen de BloodClan. Enkel een hoger aanzien. Niet dat Zuko zou weten waarom je een groep gestoorde moordmachines wilde leiden, maar goed. Hij ging niet oordelen. “Ik neem aan dat je een paar vreselijke dingen hebt moeten doen om een paar van die hondentanden binnen te slepen?” Hij fronste naar de tom. “Ik zou me niet voor kunnen stellen wat ze allemaal van je verwachten om zo veel hondentanden om je halsband te krijgen. Je ziet er niet bepaald uit als een kat die moordt voor zijn lol. Je lijkt zelfs nog best vriendelijk, dus ik snap je positie met twaalf hondentanden in de BloodClan niet erg goed.”

Zuko trok even verrast met zijn oortjes toen Hellhound aangaf geen leader te willen zijn van de BloodClan. Was het dan zo erg? Hij dacht dat, als de tom juist zo streefde om hondentanden binnen te halen, dat een leaderpositie hem juist zou aanstaan. Maar dat was dan verkeerd gedacht, want de rosse tom leek echt verafschuwd te zijn met het idee ooit de BloodClan te moeten leiden. En wat als hij aangeduid zou worden? Hadden de katten van de BloodClan wel een keus als ze aangeduid werden voor een bepaalde positie? Hij wist dat ze in de Clans konden weigeren, maar was dat ook zo voor de BloodClan? Toen Hellhound opsomde hoe je allemaal hondentanden kon verdienen, gaf hij een begrijpend knikje. Het klonk hem al iets meer voor de hand liggend dat Hellhound eerder zo’n taken zou uitvoeren dan dat hij echt ging moorden om ze binnen te krijgen. Hellhound was niet de typische BloodClan cat en dat was in alles te merken. Zuko zou zelfs bijna denken dat de rosse tom er een hekel aan had om in de groep te zitten. “Goh, nu had ik me echt gruwelijke opdrachten voorgesteld om een hondentand te krijgen, maar dat valt dus allemaal wel mee.” Toch klonk het voor hem niet aanlokkelijk om naar de BloodClan te gaan, zelfs niet nu hij wist dat hij redelijk normale dingen moest doen als hij hondentanden wilde verdienen. “En worden young ones op dezelfde wijze getraind als in een Clan of wordt dat ook helemaal anders gedaan?” Hij keek de tom vragend aan. “Ik neem aan dat jouw trainingen bijvoorbeeld anders verlopen dan die van een typische BloodClanner.” Hij haalde zijn schouders op, want veel wist hij daar ook niet van.