Young heart

Op een hoog tempo bewoog ze zich dieper het territorium in, alsof ze de waarheid en diens gevolgen probeerde te ontvluchtten. Ze wilde even niets zien, wilde zich niet nogmaals verantwoorde tegenover wie dan ook die dat van haar eiste. Everstar zou vast nog wel met een straf komen, en anders zou die wel op een andere manier tot haar komen. Zoals bijvoorbeeld in de vorm van haar broer, waar ze het nu juist mee bijgelegd had. Hij was een goede apprentice, een harde werker met een sterk loyaliteit gevoel. Een kat die zijn hart gewijd had aan de clan, hij zou zo boos op haar worden, alweer.
The heatherfields, de beste plek om zich even te verstoppen voor alles. De poes verdween in het hoge gras. Even leek er niets dan het hoge gras om haar heen te zijn, was ze aangenaam verdwaald in eigen gebied. Dat was, totdat er recht voor haar geritsel klonk. Een zucht rolde over haar lippen toen ze een bekende rook. "Pantherpaw... Ben jij daar?" Klonk haar stem zachtjes en wat verslagen.

-Voorlopig alleen Pantherpaw

Pantherpaw had wat achterstand toen hij het kamp uiteindelijk verliet, maar de geur van Routpaw was nog sterk, dus hij had geen moeite om het te volgen. Hij was wel blij dat het niet regende, want dat zou haar sporen kunnen uitwissen. Hij had haar nog niet in het zicht, dus hij verhoogde zijn tempo wat, maar wel traag genoeg, zodat hij het spoor nog kon volgen. Al snel kwam hij aan de rand van de Heatherfields en doemde hoog gras voor hem op. Hij wist dat dit het lastiger zou maken om Routpaw te kunnen vinden met zicht, dus voor nu moest hij nog steeds de geur gebruiken. Hij liep dan ook het hoge gras in, met zijn zintuigen op scherp, misschien kon hij het bewegen van het gras ook horen. Een kat moest tenslotte meer geluid maken dan een prooidier. Echter voor hij Routpaw had gevonden klonk haar stem niet al te ver bij hem vandaan. Hij was zo gefocust op de geur geweest dat hij niet door had gehad dat ze al zo dichtbij was. "Ja ik ben het." Zei hij, terwijl hij voorzichtig dichter naar de poes toe ging. Hij wist niet helemaal de reden waarom ze het kamp zo plots had verlaten, maar hij besloot er voor nu nog niet naar te vragen. Het was namelijk überhaupt de vraag of ze hem hier wel wilde hebben. Hij stopte dan ook in zijn tred zodra de laatste grassprieten aan de kant waren en hij Routpaw kon zien staan.

"Ja ik ben het."Weerklonk het antwoord van de gevlekte kater. De hoge grassprieten weken uiteen en maakten duidelijk dat het inderdaad hem was, de kater die ze nu toch wel een vriend durfde te noemen. Een van de weinigen die ze had, eigenlijk.Toch wist ze niet zeker of ze blij was hem te zien. Ergens wilde ze het hele verhaal wel bij hem kwijt, maar zou hij haar dan anders aankijken? Zou hij het haar kwalijk nemen? Twijfels vulden haar kop terwijl Pantherpaw dichter op haar af stapte. Afgezien van een zachte zwiep van haar staart reageerde ze eerst niet, waardoor een korte stilte viel. Uiteindelijk schepte Routpaw haar moed bij een "D-die aankondinging van Everstar," Begon ze zachtjes, waarna ze hem met haar groene ogen aan keek. "Die was over mij."

Er viel een korte stilte voor Routpaw begon te vertellen wat er aan de hand was. De aankondiging van Everstar was dus waar het over ging. Hij kon zich herinneren dat het ging over dat ze meer vechttraining zouden krijgen en dat ze katten van buiten Windclan als vijanden moesten zien. Hij had echter niet verwacht dat het kwam door iets dat Routpaw had gedaan. Hij had zelf ook zeker niet altijd elke kat van een andere clan als een vijand gezien. Die keer dat hij Fernpaw had ontmoet bij fourtrees was zeker niet op een vijandelijke manier verlopen. "Wat heb je gedaan?" Besloot hij voorzichtig te vragen. Hij wist dat ze er misschien niet over wilde praten, maar hij besloot toch om het te vragen.

"Wat heb je gedaan?" Ach, die vraag stond haar ook op te wachten. Als een ongewenste gast die al een tijd op zich liet wachten. Je dacht dat hij misschien de afspraak was vergeten, maar hij was enkel verdwaald geraakt en daardoor te laat.
Routpaw zuchtte wat emotioneel. "Rousepaw, een vriendelijke Thunderclanner was verdwaald geraakt in ons territorium. Ze was verdwaald en ik wilde haar naar huis leidden, maar ze was zo vriendelijk en had geen kwaad in de zin... Dus... Dus ik liet haar iets van het territorium zien, ik nam haar mee naar The Small Lake." Gaf ze eerlijk toe, zich afvragend waarom het zo slecht voelde. De poes was zo bang dat Pantherpaw, een van de weinige katten die ze tot een vriend benoemde, haar het kwalijk zou nemen. Ze durfde hem niet aan te kijken. " Ze had niets kwaads in de zin! Echt niet..." Wie probeerde ze nu van haar punt te overtuigen, hem of zichzelf? "Nu denkt iedereen vast dat ik een clan verrader ben... Misschien maakt Everstar me wel nooit warrior meer." Met ietwat betraande ogen keek ze Pantherpaw aan.


-IPad postje!

Pantherpaw begon te twijfelen of hij de vraag wel had moeten stellen. Hij wilde Routpaw tenslotte niet forceren om te vertellen wat er was gebeurd. Routpaw vertelde over hoe ze een Thunderclan apprentice was tegengekomen op het territorium die verdwaald was. Het was goed geweest als ze de apprentice meteen naar de grens gebracht had, maar ze was ook nog naar de Small lake gegaan. Pantherpaw luisterde rustig en liet niet merken wat hij er bij voelde. Hij wist natuurlijk dat het niet kon, maar hij kon haar er eerlijk gezegd niet op afrekenen, iedereen kon wel eens fouten maken. "Iedereen maakt fouten." Begon hij dan ook, hopend dat het niet al te raar overkwam. "Het was gewoon een fout die je één keer hebt gemaakt en je zult hem vast niet nog een keer maken." Zei hij. "Everstar zal je echt niet weerhouden van een warrior te worden omdat je één foutje hebt gemaakt." Probeerde hij haar wat gerust te stellen. Hij liep wat dichter naar haar toe en liet nu een glimlach op zijn gezicht verschijnen. "Ik heb ook echt wel fouten gemaakt." Gaf hij eerlijk toe. Misschien niet zo erg als Routpaw, maar met een Shadowclan apprentice bij de fourtrees rustig praten was zeker ook niet iets dat door de beugel kon. Hij mocht dan waarschijnlijk ook blij zijn dat hij toen niet betrapt was.

"Iedereen maakt fouten." Ze wist dat hij haar gerust probeerde te stellen, maar dat waren dus nu juist de woorden die ze niet wilde horen. Het voelde niet als een fout. "Het was gewoon een fout die je één keer hebt gemaakt en je zult hem vast niet nog een keer maken." Ging hij verder. "Everstar zal je echt niet weerhouden van een warrior te worden omdat je één foutje hebt gemaakt." Maar waarom was het zo fout om vrienden te zijn met een van een andere clan? Ze keek hem kort aan, aan zijn gelaat was niet veel te merken, maar ze had het idee dat hij het niet van haar kant zou kunnen zien. Dat was niet gek ook, zo was het nu eenmaal. Je maakte geen vrienden met katten uit andere clans, ookal vond zij van wel, dat was nu eenmaal zo. "Ik heb ook echt wel fouten gemaakt."De poes zuchtte en wendde haar blik af, haar oren in haar nek. "J-ja, je hebt gelijk Pantherpaw." Ze knarste met haar tanden. "Het was gewoon een domme fout." die ik waarschijnlijk toch nog wel zal blijven maken voegde ze er echter nog in gedachtes aan toe.

Pantherpaw twijfelde of haar woorden echt waren zoals ze erover dacht. Het leek er namelijk eerder op alsof ze deze geforceerd zei. Misschien was het beter dat hij toch maar over zijn eigen ontmoeting met een kat van Shadowclan vertelde. Het was tenslotte ook de vraag hoe hij nu een volgende keer zou moeten reageren als hij de poes weer tegen zou komen. "Ik zei niet dat het een domme fout was." Zei hij dan ook. "En het kan natuurlijk altijd zijn dat je er zelf anders tegenaan kijkt." Vooral omdat het volgens Routpaw ook een vriendelijke apprentice was geweest, dan kon hij wel goed begrijpen dat ze het misschien niet als fout had gezien. "Ik heb zelf ook een ontmoeting gehad met een apprentice van een andere clan." Gaf hij eerlijk toe. "Het was een Shadowclan apprentice en we hebben eigenlijk alleen maar gepraat en niks anders." Het was dan ook niet een ontmoeting waar hij spijt van had, hij had ook zeker niet anders willen reageren, maar dat maakte het nu wel anders. Everstar had tenslotte gezegd dat alle katten buiten Windclan vijanden zijn en dat zou misschien toch de volgende ontmoeting met Fernpaw kunnen beïnvloeden.

Pantherpaw leek door te hebben dat haar woorden meer geforceerd dan gemeend waren, iets wat ze ergens wel waardeerde. Kennelijk kende hij haar goed genoeg, ze was blij dat ze misschien dan toch een vriend had gemaakt, iets waar ze altijd zo'n moeite mee had gehad.
Hij vertelde over zijn eigen ontmoeting met een Shadowclanner en over hoe het niet slecht was om ergens anders tegen aan te kijken. Maar was dat wel waar? Als Everstar zei dat het niet mocht, dan was het wel oké om er anders tegen aan te kijken?
"Maar, Pantherpaw, waarom is het zo slecht om bevriend te zijn met katten van andere clans? Waarom wordt van ons verwacht dat we altijd zo vijandig tegenover elkaar staan?"De woorden waren eruit voordat ze er erg in had en ze beet op haar lip om er niet verder op door te gaan. Ietwat angstig keek ze Pantherpaw aan, zou hij haar nu anders zien?

Waarom was het slecht om bevriend te zijn met katten van andere clans? Dat was een goede vraag. Het kwam natuurlijk omdat ze van verschillende clans waren, maar je zou denken dat ze ook konden leven zonder echt vijandig tegenover elkaar te zijn. De grenzen waren er echter om de clans van elkaar te scheiden en daarbij moesten er regels zijn, maar of het ook echt nodig was om zo vijandig tegen elkaar te doen? Dat was iets dat hij betwijfelde. Hij had zelf namelijk nog niet echt een slechte ervaring gehad met een kat van een andere clan, dus waarom zouden ze meteen vijandig moeten doen. "Het is niet per se slecht als je het mij vraagt. Er zijn echter wel regels ervoor, maar dat is waarschijnlijk meer voor als er ooit een gevecht zou komen dat je niet gaat twijfelen als je een bekende moet aanvallen." Het kon tenslotte zijn dat de ander er niet over zou twijfelen om jou aan te vallen en dan zou je gewond kunnen raken of nog erger. Je moest er daarom altijd zeker van zijn dat je op zijn minst tegen de ander zou moeten kunnen vechten als het erop aan kwam.

Routpaw was meer dan opgelucht dat Pantherpaw haar niets kwalijk leek te nemen, integendeel, hij probeerde het zelfs van haar kant te zijn. Het bracht een dankbare glimlach op haar gelaat, blij dat ze een vriend zoals hem had. "Het is niet per se slecht als je het mij vraagt. Er zijn echter wel regels ervoor, maar dat is waarschijnlijk meer voor als er ooit een gevecht zou komen dat je niet gaat twijfelen als je een bekende moet aanvallen." zijn woorden droegen een pijnlijke waarheid met zich mee die Routpaw aan zichzelf deed twijfelen. Zou ze tegen Rousepaw kunnen vechten? Of tegen Nightthorn? De jonge poes beet op haar lip omdat ze het antwoord niet wist. Ze wilde überhaupt niet vechten, maar dat leek geen optie te zijn. "Ik.. Ik blijf me afvragen waarom er altijd zo'n vijandigheid tussen de clans is. Waarom kunnen we niet samen werken?" Een waterige glimlach sierde haar lippen."Misschien is dat ook wel een heel naïeve gedachte."

Hij wist dat het een waarheid was die misschien soms hard aan kon komen. Hijzelf had er ook zeker niet de volste vertrouwen in dat hij iemand zou kunnen aanvallen die hij kende zonder ook maar een beetje te twijfelen. Het was waarschijnlijk iets dat je bij je zou blijven dragen en het was ook iets dat je er moeilijk uit zou krijgen. Ook al was hij wel van mening dat je eigen clan voorgetrokken moest worden, ook al had je er je twijfels aan. Waarom de clans niet konden samenwerken? Dat was iets waar hijzelf geen antwoord op wist. Het was tenslotte al lang zo voor hij geboren was en het zou waarschijnlijk niet iets zijn dat makkelijk veranderd zou worden. "Ik heb geen idee waar de vijandigheid vandaan komt en waarom we niet kunnen samenwerken." Zei hij dan ook eerlijk, het was tenslotte iets waar hij geen antwoord op wist.

De gevlekte kater leek even diep na te denken, waardoor er een stilte tussen hen in viel. Of nuja, een stilte? Het zachte geruis van het hoge gras dat door de wind bewogen was en de vogels die zachtjes in de verte kwetterden was als altijd op de achtergrond te horen. "Ik heb geen idee waar de vijandigheid vandaan komt en waarom we niet kunnen samenwerken." Gaf hij uiteindelijk eerlijk toe. Routpaw beet op haar lip, niet precies wetend wat ze met zichzelf aan moest. "Ik snap het gewoon niet en ik denk ook niet dat ik het ook ooit zal snappen..."Ze draaide haar kop in zijn richting. "Ik ben wel loyaal!"Sprak ze haastig. "Windclan is mijn thuis, mijn alles... Maar.. ik snap het gewoon niet."Ze zuchtte verslagen.

Zijn blik verzachte iets bij haar woorden, het was lastig, dat kon hij zelf ook niet ontkennen. Hij wist ook echt wel dat ze loyaal was en iedereen had zijn eigen manier om dat te uiten. Hij ging dichter naar haar toe en drukte zijn snuit voor een moment in haar vacht, proberend om haar te laten weten dat hij er voor haar was. "Ik weet dat je loyaal bent." Voegde hij er nog aan toe. Dat was iets waar hij zeker niet aan twijfelde en ze mocht wat hem betrof zoveel denken als ze zelf wilde, ook al kon hij goed begrijpen dat het gecompliceerde gevoelens naar boven bracht. Hij snapte zelf ook niet veel van de vijandigheid tussen de clans en waar het precies vandaan kwam. Het maakte dingen soms ongemakkelijker dan dat het nodig was als je het hem vroeg.

De kater schoof iets dichter naar haar toe en drukte zijn snuit kort in haar vacht, waardoor Routpaw even haar adem inhield. Ze was het niet echt gewend om zulk fysiek contact te hebben, omdat voor lange tijden Tomtitpaw haar enige, echte vriend was en tevens haar broer. Maar het voelde fijn, het liet haar zich rustig voelen. "Ik weet dat je loyaal bent." Door zijn woorden voelde de poes zich meteen stukken beter, ze wist dat ze aan hem een echte vriend was. Zelfs na de ceremonie van zijn bloedeigen zuster was hij achter haar aangekomen omdat hijhad geweten dat er iets niet goed zat. Routpaw spinde zachtjes en drukte haar neusje kort tegen zijn wang als teken van dank. "Bedankt, Pantherpaw.."Sprak ze gemeend en even keek ze hem met een vaag glimlachje aan. "Je, eh, je bent een echte vriend."Om een of andere reden vond ze het moeilijk zulke dingen te zeggen, zich zo open te stellen, maar Panther was dat waard.

Pantherpaw was opgelucht dat zijn woorden de poes een beter gevoel leken te geven. Hij zou namelijk niet goed weten wat te doen als ze hem nog een keer zo’n vraag had gesteld. Het was niet dat hij geen antwoord wilde geven, maar op sommige vragen had hij gewoon geen antwoord. Toen zij hem bedankte en hem een vriend noemde verscheen er een klein glimlachje om zijn lippen. Dit was de eerste keer dat ze dit hardop tegen hem had gezegd, ook al had hij haar al zeker als een vriend beschouwd. Het was echter iets waarvan hij dacht dat het niet echt uitgesproken zou hoeven worden, maar toch gaf het een prettig gevoel om het te horen. ”Je kunt altijd bij me komen als je iets dwars zit.” Zei hij dan ook. Hij was bereid haar te helpen als ze het nodig had en het was vaak ook beter om er met iemand over te kunnen praten, dan om het op te kroppen.

Ze merkte hoe er een glimlach op zijn lippen verscheen bij haar woorden en voordat ze het door had zat ook op haar snuit een klein glimlachje geplakt. ”Je kunt altijd bij me komen als je iets dwars zit.” Zijn woorden gaven haar een warm gevoel van binnen, dus zo voelde het. Naarmate de tijd versteek begon de poes langzaam, beetje bij beetje, uit haar huls te komen en vrienden te maken, zoals Panther en Quiet, en oh, wat was dat een fijn gevoel. "Bedankt."Snorde ze gemeend. "En jij ook altijd bij mij, dat weet je toch?"Ze keek hem even onderzoekend aan, de poes had nu vaak genoeg haar hart bij hem gelucht, ze wilde hem op het hart drukken dat ook hij bij haar terecht kon komen. Ze was misschien niet zo goed met woorden en nog slechter met troosten, maar dat betekende niet dat ze het niet zou proberen.

Hij was blij dat ze het goed opvatte, hij wilde tenslotte niet hebben dat ze zich alles zou opkroppen, dat zou het een stuk zwaarder maken. Hij knikte bij haar vraag of hij wist dat hij ook bij haar terecht kon. Als hem iets dwars zou zitten, dan zou hij het zeker aan haar vertellen. Hij vond namelijk dat het altijd beter was om iemand te hebben om mee te praten. "Dat weet ik," Zei hij dan ook met een zachte glimlach. "Als me iets dwarszit, dan ben je de eerste die het zal weten." Hij had nog geen idee wat het zou zijn en of Routpaw zou kunnen helpen, maar het was goed om te weten dat er iemand was bij wie hij het kwijt zou kunnen.

Hij knikte en een kleine glimlach kroop over zijn gelaat, het deed haar goed. "Dat weet ik," Nu knikte zij op haar beurt, als om het nogmaals vast te stellen. "Als me iets dwarszit, dan ben je de eerste die het zal weten." Ze raakte kort zijn natte neusje aan met de hare. "Mooi zo, ik verwacht niets anders nu he?" Ze keek hem even vaag glimlachend aan, waarna de poes opstond en haar longen vulde met frisse lucht, in een poging haar eerdere zorgen van zich af te laten glijden. Ze voelde zich al stukken beter nu ze met hem had gesproken, haar hart had kunnen luchtten. Het was maar lastig dat uit te drukken in woorden, maar ooit zou ze het hem duidelijk maken. "Ehm, nu we hier toch zijn, misschien kunnen we nog eens proberen te gaan jagen?"Ze lachte wat ongemakkelijk. "Deze keer zal ik niet neergaan, echt waar,"


-sorry dat het zo onwijs laat is, had het heel druk door school en was weg op vakantie!

Nu kon hij moeilijk nog terugkrabbelen, ook al was dat niet iets dat hij van plan was. Voor nu had hij echter nog niks dat hem dwars zat, maar dat zou vast wel een keer komen. Hij keek hoe Routpaw opstond en deed hetzelfde. Voor een moment strekte hij zijn lichaam uit voor hij zijn blik over de omgeving liet gaan. Jagen klonk niet verkeerd als hij eerlijk was. Hij moest echter wel glimlachen om haar laatste opmerking. "En anders raap ik je wel op." Zei hij half plagend. "Maar jagen is goed, eens kijken wat we hier kunnen vinden." Voegde hij eraan toe terwijl hij de geuren om hem heen in hem op begon te nemen.