oeps, sorry {runningtime}

Apricot wandelde uit het kamp. Ze wou vandaag niet gaan jagen of trainen met vechten, nee ze ging voor het eerst in jaren weer wandelen. Waarom ze ermee gestopt was, ja dat wist ze zelf ook niet goed. Het was vroeg in de ochtend en de zon kwam pas net op. Het was daardoor nog koud. Apricot bleef rustig lopen en genoot van haar territorium (van haar clan). Uiteindelijk kwam ze uit bij de Heatherfields. Ze was toen ze jong was vaak verdwaalt hier, maar inmiddels kon z de weg wel weer terug vinden. De poes ging rustig zitten in het gras. Achter haar hoorde ze geritsel. Apricotheart bleef heel stil zitten. Ze probeerde zonder geluid te maken te ruiken wat het was. het was een konijntje. Als ze zich nu omdraaide ws het beestje weg, maar misschien kon ze proberen erachter aan te rennen. Apricotheart was een snelle poes en hield van het jagen achter dieren aan. het vechten vond ze wat minder en als er een gevecht was dan hielp ze liever de queens met kun kittens. Apricot draaide zich snel op. Even keek het konijntje op en rende weg toen ze Apricotheart zag. het konijntje rende weg, maar Apricotheart rende erachter aan. De poes sprong en haalde uit naar het konijn. Ze raakte het konijn in zijn zij en het konijn werd weggeslagen. Het probeerde weer op te staan en weg te rennen. Maar Apricotheart zat er weer bij en beet het konijn dood. Ze pakte het konijn op en liep weer terug naar het kamp. Apricotheart begon te rennen, maar botsten tegen een andere kat op. "Oef." Kreunde Apricotheart toen ze viel. "Het spijt mij."

- runningtime

i pretend
that i'm okay

Met een vermoeide blik in zijn ijsblauwe ogen liep hij uit de Warriorsden. Hij had amper een oog dicht kunnen doen. Het voelde alsof hij zijn Clangenoten niet meer kende. Oké, hij was plotseling verdwenen, had de Clan zonder woord verlaten. Maar hij had een goed excuus, toch? De zwarte kater kon er niets aan doen dat hij zo onoplettend was. Onverantwoordelijk, kinderachtig. Plots voelde hij dat een kat tegen hem aanbotste. Of course, hij lette weer niet op. "Oef." Het bleek een kattin te zijn. Paniek welde op in de WindClanner. "Sorry, i-ik.." Begon hij. Echter was de kattin ook al overtuigd dat zij de oorzaak was van hun botsing. "Het spijt mij." Hij zuchtte en deed een stap dichter naar de poes. "Dit is mijn schuld. Ik moest niet in de weg staan." Murmelde hij. 'Hah, ja, en aan het denken waarom je hier in StarClansnaam nog bent.' Lachte een stem in zijn hoofd. Maar Runningtime negeerde het maar. Hij was er toch al aan gewend.

Apricotheart botste tegen een zwarte kater op. "Sorry, i-ik.." Zei de zwarte kater, Runningtime. "Het spijt mij." Had Apricot tegen hem gezegd, maar hij vond dat het duidelijk zijn schuld was. Hij zuchtte en zette een stap dichterbij. "Dit is mijn schuld. Ik moest niet in de weg staan." "Runningtime." Sprak Apricotheart voorzichtig. Apricotheart herinnerde zich dat Runningtime plotseling was verdwenen. Hij had niks achter gelaten waar hij naar toe was. Apricotheart besloot om gewoon aardig te doen. Runningtime had het waarschijnlijk moeilijke genoeg. "Hoe gaat het?" Vroeg Apricotheart rustig. Ze bleef kalm.

-telefoonpost

i pretend
that i'm okay

Hij vermeed haar blik totdat de kattin weer sprak. "Runningtime." Zei ze voorzichtig. Eerlijk gezegd had de zwarte kater eerder verwacht dat ze hem zou afsnauwen. Hem uitschelden. Aangezien dat nu iets was wat een WindClanner graag deed. "Hoe gaat het?" Vroeg ze vrij kalm. Wat de kater nogal verbaasde. Hij keek op en spitste zijn oren. Dit kon misschien zijn eerste normale gesprek zijn nadat hij teruggekomen was. "Eh..." Begon hij. Tja, hoe antwoordde je zo een doodnormale vraag zonder dat ze zich zorgen maakten? Of misschien dat ze de situatie misbruikten? "Ja, prima." Antwoordde hij snel en kortaf. Zodat het gesprek wat sneller ging en hij van het liegen af was. Zijn ogen ontmoetten de hare en hij liet zijn kop verslagen zakken. "Eigenlijk... Nee. Het gaat niet goed. Waagse hij maar te zeggen. In liegen was hij nooit goed geweest. "Het is nooit goedgegaan, Apricot. Altijd gaat er wat mis. Ik hecht me te erg aan anderen en dan doen ze me pijn of ik doe ze pijn. En alles is mijn schuld." Zo, het was eruit voordat hij er echt over nadacht. Hij kende zijn Clangenoten niet meer. En de poes kon profiteren van alles wat hij eruit aan het ratelen was. Helaas, het was te laat. De zwarte kater deed zijn best zijn tranen in te houden en keek weer naar de grond. Oké, adem in, adem uit. "S-Stel je voor", begon hij weer. Met een trillende stem. "Je bent sinds kort apprentice. Klaar en voorbereid voor de uitdagingen dat de wereld je aanbied. Je gewoon voor honderd procent zeker bent van jezelf en je toekomst. Maar je bent helemaal niet zo gemaakt. Je bent onhandig, nutteloos. Vervloekt. Overal waar je naartoe gaat, je probeert iets weer recht te zetten, en het gaat fout. Anderen beginnen het op te merken. Je wordt uitgescholden, soms geslagen. Alles wat er in je zat wordt eruit getrokken. Zelfs je levenslust." Pas bij het voelen van iets nats en warms dat over zijn wangen gleed merkte hij dat hij aan het huilen was. "E-en... je doet je best maar..." Hoe erg hij zijn best deed, hij kon een snik niet tegenhouden. Plots zakte hij door zijn poten. "Ik kan gewoon niet meer, Apricot. Het kan gewoon niet."

"Eh..." Begon de kater. Apricotheart wachtte even, maar pakte toen daarna het konijn op. Ze legde het konijn naast zich neer en ging er zelf naast zitten. "Ja, prima." Antwoordde hij toen. Apricot geloofde hem niet, maar ze zei niks. De poes keek even op en haar ogen ontmoette die van Runningtime. Hij liet zijn hoofdverslagen hangen. "Eigenlijk... Nee. Het gaat niet goed." Apricotheart wilde net gaan vragen waarom dan niet, maar Runningtime begon weer te praten. "Het is nooit goed gegaan Apricot. Altijd gaat er wat mis. Ik hecht me te erg aan anderen en dan doen ze me pijn of ik doe ze pijn. En alles is mijn schuld." Apricotheart liet haar hoofd even scheef hangen. Het was toch niet altijd zijn schuld. "S-stel je voor." Zei hij en zijn hele stem trilde. Apricotheart liet het konijn liggen en ging naast de kater zitten. "Je bent sinds kort apprentice. Klaar en voorbereid voor de uitdagingen dat de wereld je aanbied. Je gewoon voor honderd procent zeker bent van jezelf en je toekomst. Maar je bent helemaal niet zo gemaakt. Je bent onhandig, nutteloos. Vervloekt. Overal waar je naartoe gaat, je probeert iets weer recht te zetten, en het gaat fout. Anderen beginnen het op te merken. Je wordt uitgescholden, soms geslagen. Alles wat er in je zat wordt eruit getrokken. Zelfs je levenslust." Runningtime was begonnen met huilen. Apricotheart wie hem wel trosten, maar ze kende Runningtime nog niet goed. Eigenlijk helemaal niet zelfs. "E-en... Je doet je best, maar..." Plotseling zakte hij door zijn poten. Even schrok Apricot, maar toe hij weer begon te praten werd ze weer wat rustiger. "Ik kan gewoon niet meer, Apricot. Het kan gewoon niet." Apricotheart ging rustig naast de kater liggen. "Kan ik iets voor je doen?" Vroeg Apricotheart. "Misschien een keer samen jagen of iets anders." Ze deed niet alleen aardig tegen hem door wat hem was overkomen, maar ook omdat Apricot sowieso deed tegen andere katten. Alleen daar bood ze niet zo maar iets aan. "Ik kan ook praten met onze leader als je dat wilt of met iemand anders."

i pretend
that i'm okay

Hij had gehuild voor een compleet onbekende Clangenoot, he? Hij had zijn zwakte getoond. Ze kon elk moment wat zonet gebeurd was tegen hem gebruiken. En dat was wat hem het meeste zorg baarde. Hij had haar zijn problemen opgeschoven. Zomaar verteld wat hem dwarszat. En ergens zag hij het aankomen. De stem in zijn kop had hem al gewaarschuwd, dat er meer aan zullen komen als hij het bleef opbouwen. "Kan ik iets voor je doen? Misschien een keer samen jagen of iets anders." Doordat de kater zich meer focuste met het controleren van zijn gevoelens leken haar woorden een waas voor hem. Hij begon weer rustig in en uit te ademen. Opgelucht dat de breakdown hem geen paniekaanval gaf. Dat was het laatste dat hij wou. "Ik kan ook praten met onze leader als je dat wilt of met iemand anders." Langzaam schudde hij zijn kop. "Je bent een behulpzame kat, Apricot." Mompelde hij. Zijn blik nogsteeds de grond aankijkend. "Maar het hoeft niet." Hij moest zich sterk houden, nog een emotioneel wrak had de Clan niet nodig en dus zou hij voorlopig zijn eigen stukjes op moeten rapen.

Apricotheart zag dat hij steeds rustiger ademhaalde. Langzaam schudde de kater zijn kop. "Je bent een behulpzame kat, Apricot." Apricotheart voelde zich warm worden. Runningtime hield zijn hoofd naar beneden gericht. "Maar het hoeft niet." Apricot had het graag gedaan. Ze zou alles doen om een kat in haar clan te helpen. Of het nou een vervelend elder was die hulp nodig had of een kitten. Apricotheart stond voor iedereen klaar. Zeker nadat bijna haar hele familie was vermoord. "Ik help je graag hoor. Ik help iedere kat onder welke omstandigheden ook." Toen het eruit was klonk het een beetje raar, maar Apricotheart haalde haar schouders op. Dat was dan pech.

-telefoonpost

i pretend
that i'm okay

De kattin bleef nogsteeds naast hem. Duidelijk twijfelend hoe ze dit moest aanpakken. Maar de kater nam het haar niet kwalijk. Of ze het tegen hem zal gebruiken was iets om er laten zorgen over te maken. Hij was nu te moe om helder na te denken. "Ik help je graag hoor. Ik help iedere kat onder welke omstandigheden ook." Was haar antwoord. Langzaam stond hij weer rechtop en keek de kater naar de kattin. "De Clan is vast blij om jou te hebben." Een kleine glimlach vormde op zijn lippen voordat hij voor zich uit keek. In de hoop dat ze konden vergeten wat zonet gebeurd was.

"De Clan is vast blij om jou te hebben." Apricotheart voelde zich warm worden. "Uhm, nou niet in een gevecht dan kun je mij er beter buiten houden. Hoe hard ik ook getraind had ik kreeg het niet onder de knie. Ik moest wat langer apprentice zijn, maar nu gaat het wel beter. Al wil ik nog steeds niet midden in een gevecht komen. Laat mij maar zorgen voor de elders, kittens en de queens." Ze was echt niet de beste in vechten. Zeker niet. Soms keek Apricot tegen een veel jongere kat aan. Sommige konden veel beter vechten als haar, maar er waren ook genoeg oudere katten die beter dan haar konden vechten. Zelfs haar broers en zussen waren veel beter. Clouddust, Yelloweye, Bluedawn. Ze wiste haar Broers en zussen nog elke dag. Apricotheart was benieuwd of Runningtime siblings had die dood waren. Ze vroeg het niet, een beetje stomme vraag vond ze het. Apricot kon wel vragen of hij nog broertjes of zusjes had. "Heb jij broertjes of zusjes? Je hoeft niet perse antwoord op te geven hoor." Apricot schuifelde wat heel en weer.

i pretend
that i'm okay

"Uhm, nou niet in een gevecht dan kun je mij er beter buiten houden. Hoe hard ik ook getraind had ik kreeg het niet onder de knie. Ik moest wat langer apprentice zijn, maar nu gaat het wel beter. Al wil ik nog steeds niet midden in een gevecht komen. Laat mij maar zorgen voor de elders, kittens en de queens." Zei ze nadat hij haar een compliment gegeven had over hoe handig ze voor de Clan was. Hierdoor moest hij eventjes glimlachen. "Dat snap ik. Mij mag je niet in je jaagpatrouille hebben. Ik jaag alles weg in plaats van het te vangen." Zei hij met een sullige glimlach. Om de boel wat te luchten. "Heb jij broertjes of zusjes? Je hoeft niet perse antwoord op te geven hoor." Was opeens de vraag. Zijn gedachtes dwaalden af naar Darkflame en Shadowburn. "Darkflame. Maar hij is dood voor mij. Shadowburn is uit de Clan geschopt." Hij slikte nadat hij terug dacht aan de ThunderClankater dat hem wijs had gemaakt over zijn acties in één simpele nacht. Waardoor hij even moest slikken. Oh dear StarClan.

"Dat snap ik. Mij mag je niet in je jaagpatrouille hebben. Ik jaag alles weg in plaats van het te vangen." Apricotheart glimlachte even. "Dat is ook jagen." Ze hoopte dat de kater ervan op vrolijkte. "Darkflame. Maar hij is dood voor mij. Shadowburn is uit de Clan geschopt." Gaf Runningtime als antwoord op de vraag van Apricotheart. Apricot zag dat ze een gevoellige snaar had geraakt. "Twee van mijn zussen zijn ook uit de Windclan. Allebei moordenaars." Even zuchtte Apricotheart. Ze had nooit verwacht dat ze hun moordenaars zou noemen. "Mijn lievelings broers en zussen zijn bijna allemaal dood." Apricot ging liggen en legde haar kop op haar voorpoten. "Maar ik moet gewoon door. Door te blijven hangen op het verleden kom je niet vooruit en plus je kan niks er aan veranderen." Zo had ze Clouddust ook proberen te overhalen om niet opzoek te gaan naar haar zus, maar hij deed het toch. Nu Apricotheart er weer aan dacht voelde ze een traan opwellen. Hij gleed over haar wang heen. Ze had geen familie meer. Iedereen was dood. Misschien neven en nichten in de Riverclan nog niet, maar Apricotheart kende nauwelijks de familie kant van haar vader. Haar moeder had geen broers of zussen. Apricotheart had dus ook geen neven en nichten in de Windclan.