Whatever It Is

Onderwerp: Whatever It Is vr 12 aug 2016 - 16:36

De vuurrode kater dwaalde maar doelloos wat rond. Hij voelde zich geïsoleerd, om het zo maar uit te drukken. Zijn familie had hem zo goed als verstoten. Het enige contact dat hij nog met de echte wereld leek te hebben, was zijn Apprentice Flamepaw. Maar hoeveel had je aan een Apprentice? Aan het eind van de dag kon hij hem enkel leren wat hij wist en dat was ook meteen waar hun contact eindigde. Het was ook wel aan de kater te zien dat hij niet zo goed in zijn vel zat: zijn houding was bekrompen. Door zijn lange vacht was het moeilijk op te merken, maar hij was vel over been. Hij staarde om zich heen, geen idee hebbend hoe hij hier überhaupt was beland. Misschien werd het tijd om terug te gaan.

+ Shark eerst

Onderwerp: Re: Whatever It Is vr 12 aug 2016 - 20:34

De spieren rimpelden onder Shark’s vacht terwijl hij zich door zijn poten boog en zijn blik richtte op een tegenstander die er niet was. Hij herhaalde in zijn hoofd de techniek die hij Nyra graag wilde bijbrengen, maar dat viel hem nog niet mee omdat hij niet haar grootte was. Hij beeldde zich in dat er een reusachtige kater op hem wilde springen met uitgestrekte poten en rende onder de denkbeeldige poten door waarna hij een scherpe uitval deed met zijn klauw naar de zogenaamde achterpoten. Zoiets? Of zou hij beter zijn bek kunnen gebruiken? Hij had geen idee, want hij was niet zo klein als Nyra. Het feit dat hij al nadacht hoe hij uit Nyra’s perspectief moest aanvallen wilde al eigenlijk veel zeggen. Begon hij het jonge poesje wel aardig te vinden? Hij moest haar immers niet aardig vinden omdat ze de dochter van Zira was, maar hij wilde wel graag resultaat aan Zira laten zien. Met een tevreden glimlach dacht hij na over het feit dat Nyra wel enige verandering had in haar houding en dat dat een goed begin was. Hij zei het niet graag, maar dan was Chawl’s verdwijning toch ergens goed voor geweest. Bitter dacht hij aan het kleine katertje dat ergens ronddwaalde in Twoleg Place. Zou hij dicht bij het huis wonen waar hij vroeger woonde? Hij had geen idee. Hij wilde dat hij bij die verdomde ontvoering was geweest zodat hij het monster beter had kunnen zien. Dan zou hij het misschien nog herkennen. Misschien moest hij eens een keertje in de buurt van de Twoleg Place op het Thunderpath gaan wandelen langs alle nesten af zodat hij een monster met een embleem zou kunnen herkennen. De kater zuchtte, maar hield op met piekeren toen hij een geluid hoorde. Hij draaide zijn kop en zag een ShadowClan Warrior op het territory van de Rogue’s ronddwalen. Shark draaide zich om en liep op de kater af. ‘Wel wel,’ sprak hij. ‘Zijn we niet een beetje ver van huis?’ Hij was nog steeds geïrriteerd over de verdwijning van Chawl en was niet bepaald in een goed humeur. Deze kater kon maar beter vriendelijk zijn of anders had hij een probleem.

Onderwerp: Re: Whatever It Is vr 12 aug 2016 - 20:50

Hij wilde net een draai met zijn achterpoten maken om terug te gaan naar 'waar hij hoorde', maar hij was alweer betrapt. Niet dat hij hier niet mocht zijn of iets dergelijks, maar hij had wel het gevoel dat hij moest zorgen dat hij weg zou gaan. Een stem die hem volledig onbekend was groette hem, soort van. Het was duidelijk aan hem gericht, dus zochten zijn blauwe ogen naar de oorsprong van het geluid. Een bruin met witte tabby kater, maar dat was niet het meest bijzondere aan deze vreemdeling. De geur die om hem heen hing, de geur van dood en verderf, gaf al weg wat dit voor kater was. Bloodclan, of de Elite, zoals ze zich graag noemden. Swiftriver fronste naar de kater, hij was zeker nog niet vergeten hoe die rotkatten een deel van hun gebied over hadden genomen. Vanuit zijn borstkas liet hij een diepe grom naar buiten rollen. Normaal was hij niet uit op confrontatie, maar de Bloodclan haalde het bloed onder zijn nagels vandaan. "Wat moet je?" bromde de kater. Het was wel duidelijk dat hij geen zin had in deze hele confrontatie.

Onderwerp: Re: Whatever It Is vr 12 aug 2016 - 21:00

Shark’s bovenlip trok zich naar achteren en zijn niet normaal scherpe tanden kwamen tevoorschijn toen de ShadowClanner antwoord gaf. De ShadowClanner was niet half zo vriendelijk zoals Nightthorn. Die kat wist tenminste nog een beetje respect voor hem op te brengen – wat misschien ook wel kwam omdat hij in dezelfde Clan als Shark wilde behoren, nam de kater aan – maar deze kater deed dat absoluut niet. Shark vroeg zich af waarom de Elite niet meer respect kreeg van andere katten. Ze leken hun duidelijk te haten, maar zo veel verkeerds deden ze toch niet? Ze wilden enkel een beetje macht hebben en hun territory voor hun eigen hebben, maar dat was dan ook het enige wat ze wilden hebben. Zo veel was dat toch niet gevraagd dat ze het hele woud voor hun wilden hebben? Hij onderdrukte een valse grijns omwille van zijn eigen gedachten en richtte zijn ogen op de kater terwijl hij zijn lichaam een kwarslag draaide zodat hij recht tegenover de kater stond. De kater was ouder dan hem, maar dat wilde niet direct zeggen dat hij meer ervaren was. ‘Het liefste jouw dode lichaam voor mijn neus,’ sprak hij ijskoud op de woorden van de kater. Het zou een mooie kans zijn om een moord te plegen. Ze waren helemaal alleen en niemand kon hem helpen. Bovendien vroeg hij er ook om door zo niet respectvol naar hem te reageren. De kater kwam langzaamaan wat meer dichterbij en boorde zijn ogen in die van de andere kater. ‘Wil je dat soms?’ vroeg hij zacht. ‘Wil je dood? Want dan moet je vooral zo doorgaan.’ Hij bracht zijn klauwen naar buiten en trok zijn lip weer naar achteren zodat zijn scherpe tanden nogmaals tevoorschijn kwamen. De hondentanden rinkelden aan zijn halsband. Daar zou binnenkort een vijfde aan hangen als hij deze kater zou doden, dacht hij met een raar gevoel van opwinding.

Onderwerp: Re: Whatever It Is vr 12 aug 2016 - 21:12

Zoals hij al had kunnen bedenken, had zijn onvriendelijke reactie ook weer een boos antwoord uitgelokt. De kater tegenover hem trok zijn bovenlip op om een viertal vlijmscherpe hoektanden te laten zien. Swiftriver spiegelde de bewegingen van de kater. Ergens wist hij wel dat dit geen goed idee was. Hij was niet in vertrouwd gebied. Mocht het verkeerd uitpakken, dan was de Bloodclankat voor hem veel dichterbij potentiële bondgenoten dan Swiftriver was. Toch maakte het hem op dit moment niet veel uit. Hij had het gehad met de Elite. Het lef dat die rotbeesten hadden. Ze hadden geen respect voor de Clans, drongen hun gebied binnen en deden alsof het van hun was. Ze hadden nergens recht op, nergens. Natuurlijk kreeg hij zo'n typisch Bloodclan-antwoord terug. Swiftriver fronste naar de kater. Hij was ouder, goed getraind. Hij maakte zeker kans om te winnen. De kater begon arrogant te doen en Swiftriver siste naar hem. "Je kunt het proberen," waren zijn woorden. 'Het zal je toch niet lukken,' dacht hij er vervolgens achteraan. Toch vloog hij de kater niet aan. Starclan had hem geleerd respect te hebben voor alles wat leefde en op dit moment stond de Elite-kater niet op Swiftriver's territorium. De Warrior Code zou hem tot het einde leiden.

Onderwerp: Re: Whatever It Is vr 12 aug 2016 - 21:19

Het was het idee aan zijn vijfde hondentand dat hem gek maakte van verlangen om de kater te vermoorden. Bovendien vond hij het lef van de kater ergens wel om te bewonderen, maar aan de andere kant vond hij het zo dom als iets. De kater was niet bepaald in de buurt van zijn territory dus had Shark vrij spel om hem aan te vallen. Toch twijfelde hij even kort terwijl hij naar het gestalte van zijn aanvaller keek. De kater was ouder dan hem, maar niet veel ouder. Hij dacht aan Zealspark en aan Claw. Het duidelijke leeftijdsverschil had nog altijd niet kunnen voorkomen dat Zealspark Claw versloeg. Misschien maakte hij zo ook wel kans. Maar hij hield zich op zijn hoede. Hij wist uit ervaring dankzij het grote gevecht in de ThunderClan dat Clankatten sterk konden zijn. In elk geval had hij geen domme StarClan of Warrior Code waar hij zich met zijn gedachten aan moest houden telkens als hij een rake klap kreeg of er eentje uitdeelde. Deze katten dachten duidelijk dat ze iedereen konden verslaan met de hulp van hun geliefde StarClan, maar dat was niet zo en dat zou Shark bewijzen. ‘Wat je wilt,’ siste hij naar de kater. ‘Maar denk maar niet dat je stomme Warrior Code of je zielige StarClan je kan redden van de fatale wonden die ik je ga geven.’ Het was de lokkende gedachte aan zijn vijfde hondentand dat ervoor zorgde dat hij zo snel mogelijk in de aanval over wilde gaan, maar hij zou op zijn hoede zijn. Hij had immers nog een training af te maken met Nyra en moest Claw nog helpen om Chawl terug te vinden. Om te beginnen deed Shark al een eerste uitval naar de kater. Hij richtte zijn ogen op de poten van de kater alsof hij deze ging aanvallen, maar richtte zijn eerste aanval al recht op het gezicht van de kater. En nu hopen dat hij een oog zou raken zodat het makkelijker voor hem zou zijn om het klusje af te maken.

Onderwerp: Re: Whatever It Is vr 12 aug 2016 - 21:28

Misschien was dat wel het grootste verschil tussen de Elite en de Clans: Starclan wees moord af, tenzij het echt nodig was. Bij de Elite werden katten beloond wanneer ze iemand het leven ontnomen hadden. Een ziekelijke gedachte waar de kater zich absoluut niet in kon vinden. Shadowclan mocht dan ook niet de meest vriendelijke groep katten zijn, ze hadden wel een code, ze hadden wel eer. De Elite had duidelijk geen enkel idee wat dat woord betekende. Mocht dit op een gevecht uitdraaien, en daar begon het steeds meer op te lijken, dan was er misschien wel één Bloodclankat minder op aarde. En dan was een gedachte die Swiftriver wel behaagde. Want bij die mormels van de Elite was de dood gewoon dood. Hij zou naar Starclan zijn, ontvangen worden door generaties Clankatten. De Bloodclanner predikte hoe Starclan en de Code hem niet zouden redden. Misschien niet, maar ze zouden wel achter hem staan. De kater was wakker en voelde de adrenaline door zijn lichaam gieren. Omdat hij een aanval aan zag komen, was de eerste uithaal van de Bloodclanner te voorzien, en dus te ontwijken. Tenminste, dat dacht de kater. De klauwen leken naar zijn poten te gaan, die hij optilde. De steigerende beweging zorgde ervoor dat de aanval van Shark een diepe haal in zijn borst maakte. Niet fataal, wel pijnlijk. De kater siste en, verblind door woede, sprong op de kater af. Zijn klauwen probeerde hij in de schouders van zijn vijand te zetten, hopend dat zijn gewicht de andere kater om zou kunnen duwen.

Onderwerp: Re: Whatever It Is vr 12 aug 2016 - 21:40

Shark wist wel dat de tactiek zou werken. Deze tactiek werkte altijd. Door te kijken naar een ander lichaamsdeel van een kat zorgde je ervoor dat je de kat in verwarring bracht. De kat dacht dat je het betreffende lichaamsdeel ging aanvallen, maar in werkelijkheid richtte je je op een ander deel van het lichaam. Shark had de tactiek al vaak gebruikt en alleen de echte ervaren Warrior’s hadden het weten te ontwijken, maar slechts dan hadden ze ook een verwonding gekregen. Ook deze keer werkte het naar behoren, alleen was het jammer dat de kater zich op zijn achterpoten verhief waardoor zijn nagels niet het oog raakten zoals hij het gehoopt, maar over zijn borst krasten. Shark zag dat zijn nagels er niet erg diep in waren gegaan en zuchtte gefrustreerd. Hij had gehoopt dit snel af te kunnen maken, maar dat was al te positief geweest. Een goed gevecht kon echter ook geen kwaad en misschien ontdekte Shark nog wel tactieken die hij Nyra kon aanleren. Het trucje waarmee hij het gevecht begonnen was was alvast een om haar aan te leren. Het gewicht van de kater beukte hard tegen hem aan en Shark verloor zijn evenwicht. Hij siste toen hij de nagels van de kater in zijn schouder voelde, maar dankzij de klap waren ze beiden omgevallen en had Shark volledig zicht op de onbeschermde buik van de kater. Aangezien zijn voorpoten te bezig waren met onder het gewicht van de kater te buigen moest hij zijn achterpoten wel gebruiken waardoor hij misschien minder kracht zou zetten, maar de kater wel flink wat pijn konden bezorgen en hem van zich af zouden krijgen. En dus vlogen Shark’s achterpoten naar boven en begonnen met volle kracht tegen de buik van de kater te krabben. Shark zelf deed met zijn kopje nog een uitval naar de voorpoot van de kater zodat hij hopelijk van hem af zou gaan waardoor die rotnagels uit zijn schouders verwijderd zouden zijn.

Onderwerp: Re: Whatever It Is vr 12 aug 2016 - 21:55

Zijn bloed vermengde zich al snel met zijn lange haren. De witte haren op zijn borst kregen nu een zachte, rode kleur. Het teken van de eerste fout die hij had gemaakt, al zo vroeg in het gevecht. Maar de strijd was nog niet gestreden. Hij had nog genoeg kansen, al was een goed begin het halve werk. Swiftriver wist zijn tegenstander tegen de grond te tackelen, iets wat vaak wel voor hem werkte. Hij was een redelijk grote kater, al was zijn massa de laatste tijd toch wel afgenomen. Hij merkte nu pas echt hoeveel lichter hij was geworden. Swiftriver duwde zijn nagels dieper en dieper in de schouders nu hij eindelijk grip had gevonden. Hij positioneerde zich boven de andere kater, wat echter wel zijn onderbuik aan hem openstelde. Een behoorlijk kwetsbare plek. Hij voelde de nagels van Shark in zijn huid zinken en de alarmbellen in zijn hoofd begonnen direct te rinkelen. Voor hij al teveel schade kon doen, haalde Swift zijn nagels uit de schouders van Shark, liet zich vallen en rolde bij de kater vandaan. Er was al flink wat schade gedaan, en de rol over de grond had ervoor gezorgd dat een deel van het bloed op zijn onderbuik nu op de grond lag. Het sijpelde er als het ware uit. De wonden waren niet veel in aantallen, maar ze waren wel behoorlijk diep. Hij krabbelde overeind, staan lukte nog wel. Maar hij ging ervan uit dat hij nu zwaar gelimiteerd was in zijn bewegingen. "Rotkat," siste Swiftriver naar zijn tegenstander, voor hij hem opnieuw aanvloog. Deze keer richtte hij zich op de rug van de tegenstander, hopend dat hij hem bij zijn nek zou kunnen grijpen.

Onderwerp: Re: Whatever It Is vr 12 aug 2016 - 22:04

En opnieuw werkte zijn tactiek. Shark was verbaasd over het feit dat het allemaal zo makkelijk ging, maar toen hij met zijn achterpoten de buik bewerkte van de andere kater voelde hij het pas: de ribben die onder het vel uitstaken. Het was de lange vacht van de kater die het zo goed had verborgen en die Shark had doen geloven dat het allemaal spiermassa was. De kater had wel wat spiermassa, maar het was duidelijk op te merken dat de kater een groot deel van zijn aanvallen verkeerd uitvoerde of zo’n fouten maakte omdat hij gewoon erg afgevallen was. Shark dacht dat dit juist de momenten waren dat het prooi in overvloed was en dat alle Clankatten goed gevoed werden, maar dat had hij dan mis. Hoe dacht de kater op deze manier te kunnen winnen? Hij had beter moeten weten dat Shark uit te dagen in deze toestand. Maar Shark zou niks van hem heel laten. En als hij deze kater zou vermoorden zou hij één tand van de kater meenemen als bewijs naar Claw toe dat hij de kater vermoord had. Hij zou een paar plukken vacht uit de vacht van de kater rukken zodat de anderen konden zien hoe goed hij gevochten had. Want ook al was de Clankat vel over been, zijn aanvallen waren nog steeds vrij goed en dat kon Shark voelen in zijn prikkende schouders. De nagels waren er vrij diep ingegaan, maar niet diep genoeg om hem zodanig te verzwakken zoals hij bij de andere kater had gedaan. Het was de belediging waar Shark niet op reageerde dat hem redde van het feit dat er een uitval werd gedaan naar zijn nek. Doordat Shark zich namelijk concentreerde op de bewegingen van de kater wist hij op tijd zichzelf op zijn rug te rollen en zijn poten omhoog te steken zodat hij de kater zo op kon vangen. Voor één moment was zijn onbeschermde buik naar de kater gekeerd en kon de kater uithalen naar zijn keel, maar Shark was zich hiervan bewust en belette de kater zo goed mogelijk om ferm uit te halen door zijn voorpoot met zijn klauw in een snelle haal langs de al vrij hard bloedende buikwond te halen. Daarna trapte hij zo hard mogelijk met zijn poten zodat de kater hopelijk van hem af zou vallen, maar zijn spieren verslapten zelf een beetje vanwege het gewicht dat hij weg moest trappen en Shark belandde op zijn zij. Nu nog hopen dat hij de buikwond verder open had kunnen rijten.

Onderwerp: Re: Whatever It Is vr 12 aug 2016 - 22:31

Het was wel duidelijk dat hij zichzelf niet meer volledig was. Van zijn normale gewicht was nog weinig over. Zijn kracht was aanzienlijk minder en van snelheid had hij het eerlijk gezegd nooit echt moeten hebben. Nu was hij toch wel sterk in het nadeel: zonder zijn fysieke kracht werkten de meeste technieken die hij zichzelf had aangeleerd niet. Hij kreeg niemand omver, niemand bezweek zo onder zijn gewicht en iemand tegen de grond houden was al helemaal een verloren zaak. Ondertussen sijpelde het bloed nog steeds vanuit zijn onderbuik. Eerst waren het alleen de steken die hem belastten, maar nu begon hij het bloedverlies ook duidelijk te merken. Hij werd licht in zijn kop. Hij voelde zich misselijk en de wereld begon om hem heen te draaien. Toch moest hij doorvechten, het was zijn enige kans. Zijn hart begon harder te bonzen om te compenseren voor het verloren bloed. Hij realiseerde zich niet eens dat vandaag wel eens de dag kon zijn dat hij dood zou gaan. Hij was zo normaal begonnen. De aanval van de rode kater werd door zijn vijand geanticipeerd, en deze reageerde zodanig. Hij zag zijn vijand omrollen en wederom werden die vlijmscherpe nagels naar hem gekeerd. Swiftriver zag een hele kleine kans, een opening die rechtstreeks naar de keel van de Bloodclanner leidde. Hij probeerde die kans te pakken, al was het de laatste die hij had. Mocht hij sterven, wilde hij deze kater wel zo veel mogelijk kunnen verwonden. Hij voelde weer een klauw over de wonden over zijn buik gaan, verdediging was er namelijk niet meer. Toch haalde Swiftriver nog één keer goed uit naar de strot van de andere kat, voordat hij door zijn eigen poten zakte. Met elke hap adem die hij nam, leek er meer bloed uit de gigantische opening in zijn onderbuik te lopen. De grond kleurde donkerrood met een uiterst verontrustend tempo. Zijn zicht werd wazig, de pijn werd zodanig erger tot hij het absoluut niet meer voelde. Hij had het gevoel dat al zijn levenskracht over de grond voor hem werd uitgelegd. Zijn kop werd te zwaar voor zijn nekspieren om nog te kunnen tillen en deze viel dan ook met een doffe klap tegen de grond. Hij hijgde, hij ging er niet vanuit dat deze kat van de Elite hem een snel en pijnloos einde zou gunnen. Nee, misschien dat hij hier nog wel een uur zou liggen, als hij het zo lang vol zou houden. Hij voelde het onderste deel van zijn lichaam niet meer, en ook de bovenkant leek als een zwakke vlam uit te wakkeren. Hij sloot zijn ogen terwijl zijn longen ermee kapten en hij omringd werd door zijn eigen bloed. Mocht Starclan zijn pad verlichten.

Onderwerp: Re: Whatever It Is vr 12 aug 2016 - 22:40

De uithaal naar zijn keel kon Shark niet in zijn geheel ontwijken, maar gelukkig was de wond niet fataal. De nagels van de ShadowClanner waren kort langs zijn keel geritst, maar wat een diepe wond had moeten worden waardoor hij gorgelend in zijn eigen bloed zou moeten liggen werd een klein krasje dat best wel veel zeer deed. Shark had de kater hard genoeg van zich kunnen aftrappen om de wond nog meer te laten bloeden en Shark kwam lichtelijk overeind om te kijken of de kater weer zou opstaan en weer een poging zou doen om hem aan te vallen. Maar nee. De kater lag al half levenloos op de grond terwijl zijn ademhaling gorgelend werd. Shark hoefde zich niet in te spannen om de verhoogde hartslag tot hier te horen. Het hart van de ShadowClanner begon duidelijk harder te pompen om ervoor te zorgen dat de ShadowClanner zou blijven leven, maar de wond die Shark had gemaakt was te fataal om te genezen. Shark grinnikte eerste zachtjes, maar het eindigde in een maniakaal gelach dat hij zelfs van zichzelf niet gewoon was. Hij kwam lachend op de kater af lopen en liet zijn poot in de wond van de kater zakken. ‘Zie je wel,’ siste hij, zijn nagels de wond nog wat verder openhalend. Maar dat ging al niet meer. De buik van de kater lag al zo goed open dat Shark zacht vlees tegen zijn poot voelde en hij trok zijn poot terug. Als de kater een leader was geweest en hij daadwerkelijk negen levens had gehad zoals de andere katten hem wijs probeerden te maken dan was hij waarschijnlijk door een paar vreselijke pijnen moeten gaan voordat hij uiteindelijk dood zou zijn. ‘Zie je wel dat StarClan je niet helpt.’ Hij begon weer te lachen. ‘Die vijfde hondentand is van mij!’ Zijn stem schalde hard over de open plek, maar natuurlijk geen kat die mee kon genieten. ‘Maar goed, ik zal lief zijn.’ De ogen van Shark keken de kat weer aan op een maniakale manier terwijl hij zich naar voren boog en het klusje afmaakte door uit te halen naar de keel van de kater. Eerst zacht, maar daarna hard. Hij boog zich naar voren en liet zijn tanden in de wond zakken om het dieper te maken en om hem het leven volledig te ontnemen. Daarna sloeg hij tegen de wang van de kater zodat deze opzij zakte en met zijn nagels probeerde hij het bekje open te krijgen. Het was een koud kunstje om één van de hoektanden van de kater te ontnemen en hij pakte het ding vast tussen zijn tanden. De plukken vacht zaten al tussen zijn klauwen. Hij had bewijs genoeg. Hij wierp nog één blik op de gruwelijk vermoorde kater en draaide zich daarna om. Maar hij wist zeker dat als hij vannacht zou slapen dat hij het beeld van de kater met opengereten keel en opengereten buik niet meer van zijn netvlies zou krijgen.

OOC: SC-cats mogen dit topic binnenvallen om Swiftriver's lichaam te vinden als ze willen c:

Onderwerp: Re: Whatever It Is za 13 aug 2016 - 8:13

De jonge bruin gekleurde kater had nu best veel prooi gevangen of ja voor hem dan, 1 konijn en 1 muis vond hij best veel. Al waren er weinig konijnen op dit gebied had hij er toch een kunnen vangen, hij droeg beiden prooien in zijn bruinige mond. Het verse bloed droop nog steeds van de konijn af, hij stak zijn neus even op en rook een Shadowclan geur. Zijn staart zwiepte, als iemand nu zijn prooien plek wilt stelen dan zou hij eens goed laten zien wie hier de baas was. Al was hij wel een Shadowclanner, alleen een andere geur gleed zijn neus binnen. Een Bloodclanner was er bij, dammm. Hij liet zijn beiden prooien vallen, hij moest back-up geven. Hij was een apprentice, vlug schoot hij naar voren. Rende de richting op van de twee katten, halve wegen verloor hij zijn adem en stopte even waarna hij even weer door sprinten naar de twee katten toe. Toen hij aankwam zag hij op de grond een bekende Shadowclanner liggen, hij herkende hier uit Swiftriver. Hij liep vlug de richting in van de oranje kater en maakte zich klein, hij probeerde te kijken of deze nog leefde. Alleen er kwam geen adem meer uit, "Soldaat, je laat toch geen Bloodclanner je inmaken?!" Miauwde hij een beetje van streek. Alleen nu zag hij de situatie, de buik en de keel was opengereten van Swiftriver. Oh God, het zag er pijnlijk uit. De Bloodclanner was volgens hem wel verdwenen, even schudden Swiftpaw zijn kop. "Wordt wakker." Miauwde hij waarna hij het lichaam probeerde duwde met zijn neus, weer probeerde hij een paar porren te geven in het lichaam van de krijger. het lichaam voelde koud, alleen het bloed was warm. Het rode bloed, waarom moest deze kater vermoord worden. "Laat Starclan je pat verlichten soldaat," Sprak hij naar zijn naamgenoot al wist hij dat de kater hem niet zou horen. Al bleek het geen zin meer te hebben om het koude lichaam te schudden, zijn eigenpoten waren doorweekt door het bloed van de krijger. Hij greep de nekvel van de grote krijger, het was erg zwaar al moest hij terug naar het kamp. "come aan buddy, we gaan terug naar het kamp." Miauwde hij troostend naar de kater toe, wetend dat hij wel dood zal zijn. Hij probeerde het lichaam mee te nemen naar het kamp, alleen hijzelf had wel iemand nodig om dit lichaam mee te nemen naar het kamp.

OCC: Shadowclan katten mogen nog steeds reageren.

Onderwerp: Re: Whatever It Is ma 15 aug 2016 - 16:15

Ze had wat rondgedwaald, iets dat ze tegenwoordig wel vaker deed wanneer ze zichzelf geen houding wist te geven. Nu was ze alleen wat verder weg gedwaald dan normaal, maar een heel groot probleem was het niet. Ze had een andere Shadowclangeur opgemerkt en was die dus maar gaan volgen. Mocht er iets mis gaan, dan was ze tenminste niet in haar eentje. Ze was nog aardig in de buurt gebleven, totdat ze merkte dat de geur van de Shadowclanner zich met de geur van bloed begon te mengen. Ze spitste haar oren, probeerde geluiden op te vangen die een gevecht aan duidden. Ook probeerde ze de geur te traceren, maar ze had nog niet leren spoorzoeken, dus ging het bijzonder moeizaam. Haar hart begon sneller te kloppen toen ze die nare geur van de Bloodclan ook nog eens opving. Dit was niet goed. Haar pas versnelde, maar toen ze de vechtpartij eindelijk had gevonden, was het al te laat. Haar hart brak toen ze de kleine Apprentice met het lichaam van de Warrior zag slepen. Ze herkende hen als Swiftpaw en Swiftriver. Was de grote kater dood..? Bitterpaw snelde op hen af, en alles werd duidelijk toen ze de gigantische wonden in zijn keel en onderbuik zag. Ze slikte en keek naar de andere Apprentice. "Ik help je wel," miauwde ze toen, en ook zij zette haar tanden in het nekvel van de overleden krijger. Het zou nog een behoorlijke tocht zijn naar huis.

Onderwerp: Re: Whatever It Is zo 21 aug 2016 - 13:01

De jonge kater probeerde de krijger aan zijn nek mee te sleuren naar het kamp, het was enorm zwaar. Er kwam op deze manier een bloed pad te liggen, de richting in welke kant hij in was gelopen. Richting het Shadowclan kamp, Hij spitste zijn oren toen hij een geluid hoorden. Angst schoot hem te binnen, al liet hij een opluchtende zucht horen toen hij een Shadowclan kattin zag en ook een mooike. Ze slikte en keek naar de andere Apprentice. Hij herkende de grijze poes als Bitterpaw, "Ik help je wel," miauwde ze toen, en ook zij zette haar tanden in het nekvel van de overleden krijger. Hij glimlachte even naar haar, "Thanks mate." Miauwde hij. Al was het rot hoe de krijger was gestorven, hij mocht de kater wel. Al zou het een lange tocht thuis worden, al had hij het nu minder zwaar door de hulp van Bitter. Het zou nu iets makkelijker worden om thuis te komen, helemaal met hulp. Al zou het toch een stuk lopen worden, weer.. Hij had zijn tanden in het nekvel gezet van de gestorven kater, hij trok langzaam de kater steeds veder. In de hoop dat hij het lichaam naar het kamp kon brengen, dan zou deze kater nog een rouwing krijgen van de Clan. Van alle katten die hem hebben gemogen en zijn familie, dan had het te minsten iets om naar te kijken vanaf Starclan.

Onderwerp: Re: Whatever It Is di 23 aug 2016 - 18:11

Het lichaam van Swiftriver liet een lang spoor achter van bloed. Een onsmakelijk beeld en niet bepaald een eerbiedig einde voor de overleden Warrior. Ze moesten nog een heel eind, wilden ze terug naar het kamp. Om een heel spoor van bloed rechtstreeks naar het Shadowclankamp te trekken, leek haar ook niet zo'n heel goed idee. Er zouden roofdieren en parasieten op afkomen en zoiets kon veel problemen voor de Clan betekenen. De jongere kater bedankte haar, maar ze waren er nog niet. Ze hadden een heel eind te gaan en ze had geen idee of ze het samen wel zouden redden. Misschien dat ze de hulp van nog een kat nodig zouden hebben. Ondertussen begon ze zich af te vragen welke Bloodclanner dit gedaan had en of deze nog in de buurt was. Misschien hield die kat hen nu wel in de gaten zonder dat ze het door hadden. Ze waande de zorgen weg uit haar kop, eerst maar zorgen dat Swiftriver's overblijfselen thuis kwamen.

Onderwerp: Re: Whatever It Is di 23 aug 2016 - 21:17

De jonge gestreepte kater begon te lopen, hij liep samen met de prachtige grijze kattin. Samen moesten ze nog een eind maar ze moesten wel een leuk moment er van maken, tranen waren niet nodig. De kater was eermoedig gestorven, hij had zijn best gedaan om de Clan te redden. Hij had de kater stevig vast, "misschien moeten we even de River in de rivier stoppen?" Miauwde hij vragend aan de Shadowclan apprentice want op die manier was het bloed uit gewist van het pad konden er weinig roofdieren en parasieten komen, dan was het pad in ieder geval niet in het kamp. Al was het wel erg dat een ware Shadowclan krijger was gestorven, kom op ze droegen de zelfde voor voegsel. Misschien was hij wel een chille peer geweest waarmee hij kon omgaan, zijn mentor leek hem alleen maar manieren bij te brengen. Pffff, manieren waren voor watjes. "Hey kiddo, je bent erg knap wist je dat?" Miauwde hij rustig en gaf haar een duidelijke knipoog. Hij begon gewoon veder te trekken, al waren al zijn zinnen zwaar te verstaan met een halve vacht in zijn mond. Al moesten ze deze kater wel vlug rouwen, hij begon wat harder te trekken waardoor ze iets harder gingen. Hij kon namelijk nu geen roofdier erbij hebben en helemaal geen honden, die stinkbeesten. Al begon het leven bij een kitten en stierf je als een waardige krijger, zo was het leven niet waar.

Onderwerp: Re: Whatever It Is di 23 aug 2016 - 23:03

Het was stil tussen de twee, iets wat Bitterpaw op zich niet erg vond. Het was ergens wel plechtig, er was nou eenmaal iemand overleden. Iemand die ze niet bijzonder goed kende, maar toch. Het was nog steeds een Clangenoot en hij verdiende het om met respect behandeld te worden. Daarbij zat haar bekje te vol met de lange haren van de kater om maar een woord uit te kunnen brengen. Swiftpaw had een suggestie, één die behoorlijk rampzalig verwoord werd. Bitterpaw keek hem even aan met een flinke frons op haar gezicht. Ze waardeerde de flauwe grap niet, maar hij had wel gelijk. Om een spoor van bloed achter te laten, was niet bepaald handig. "Goed idee," bracht de poes toen uit. Het meest dichtstbijzijnde waterlichaam was de rivier in het Riverclan territorium, maar het was waarschijnlijk geen goed idee om zich daar te wagen. "Het is het slimst om hem in de Little Creek te leggen," suggereerde de poes. Water in hun eigen Clan en het was tevens niet diep genoeg om de kater in te verliezen. Ze moesten dan echter nog wel een eind. Wat de kater vervolgens zei, liet haar een luide lach slaken. "Zoiets hoef ik niet van jou te horen," miauwde ze vervolgens, waarop ze zich weer concentreerde op het verslepen van Swiftriver's lichaam.

Onderwerp: Re: Whatever It Is wo 24 aug 2016 - 9:39

De jonge gestreepte kater zwiepte met zijn staart en voelde zich ook best wel goed, al was het wel verdrietig dat een bijzondere Clan lid was gestorven had hij wel ergens schuld gevoel... Ergens. "Goed idee," bracht de grijze poes toen uit. Swift knikte naar haar, weer begon hij zijn pas iets te versnellen, ze moesten snel naar huis. Dan kon deze krijger nog een goede rouwdag krijgen en konden ze eindelijk stoppen met het loei zware ding te dragen, pff. "Het is het slimst om hem in de Little Creek te leggen," suggereerde Bitterpaw. Hij herkende haar als ooit een van de duizenden nestjes die er waren geweest van Snowynight, zij kwam van het laatste nestje. Hij knikte op wat ze hem had verteld, in de Riverclans rivieren leggen leek alleen maar tot oorlog te komen. Hun wateren vergiftigen was heel slecht geweest, al in hun voordeel als er ooit een oorlog zou uitbreken. Al die katten zouden dan ziek zijn, de kattin begon te lachen op het laatste wat hij zei. "Zoiets hoef ik niet van jou te horen," miauwde ze vervolgens, waarop ze weer veder begon te trekken. "He, I know mate." Miauwde hij vriendelijk, "Al vond ik het wel leuk om zo'n mooie jonge dame te ontmoeten zoals jouw." Sprak hij veder met een glimlach, al was het nu geen moment om eigenlijk te kletsen. Hij kreeg namelijk best veel haar binnen nu, al moesten ze nog even door zetten.

Onderwerp: Re: Whatever It Is do 25 aug 2016 - 16:18

Bitterpaw's blik bleef naar het lichaam getrokken worden. Al met al zag het er verschrikkelijk uit. Een gigantische wond op de onderbuik van de kater liet meer zien dan je wilde. Ook de keel van de kater was open gereten en bedolven onder bloed. Niet bepaald een respectvolle dood. Ze hoopte gewoon dat zij nooit zo zou eindigen; de kater had vast veel geleden tijdens zijn laatste uur. Ergens wilde ze dat ze iets voor hem had kunnen doen, maar ze had het gevoel dat zelfs als ze er op tijd bij was geweest, haar aanwezigheid geen verschil uit had kunnen maken. Veel vechttraining had ze niet gehad en ervaring had ze ook niet. Waarschijnlijk had ze hier nu bij de kater gelegen, net zo dood als hij. Een sombere gedachte. Het gesprek dat ze had met de kater was volledig ongepast in deze situatie, maar hij leek niet op te willen houden. Het begon haar te irriteren. Ze zette wat extra kracht om de kater mee te trekken, maar voelde de druk op haar kaken al. De kater opende zijn mond alweer om haar nog een 'compliment' te geven. "Ben je klaar nu?" zei ze op norse toon. Het was wel duidelijk dat ze hier absoluut geen zin in had.

Onderwerp: Re: Whatever It Is