Big Friendly Giants

<sub>Bang van een muis was Crescent het gebied uitgegaan. Ze mocht al officieel weg toch? Naja nu was ze er al. Ze kroop onder een soort stelsel van houten palen door die samen een soort grens vormden. Niet dat het haar tegenhield, nee zij schoof zich er onderdoor om daarna achterom te kijken. Ze wist de weg nog, want die had ze goed onthouden. Zodra ze omkeek zag ze alleen gras. Het was hoog gras, dus er had al lang geen groot beest meer gelopen om het op te eten. Niet dat ze kon zien of er een grote planteneter in de buurt was, want de kleine poes zag niks. Met een kleine sprong sprong ze opzij. De zon scheen ineens fel in haar ogen. Kort gras? Verward keek ze om zich heen. Nog altijd het hek achter haar. Zo moedig als ze was besloot ze verder naar voren te lopen. Haar blauwe ogen stonden op de omgeving terwijl ze zich voorzichtig voort bewoog. Zouden er grote reuzen zijn? Of waren die al weg?

+ Volepaw</sub>

_{Haar ogen gingen omhoog om twee anderen tegen te komen. Ze schoot achteruit en was kort in shock, maar zodra ze zag wie het was ontspande ze en stapte weer naar voren. De poes kon lachen om haar eigen actie. Volepaw stond voor haar, een jongere apprentice. Wat nog altijd raar voelde. Ze werd ouder en ouder en ze vond dat maar niks. Ze kende de jongere poes niet heel goed, toch behandelde ze haar als een vriendin. "Heb je ze al gezien?" Waren er wel dieren? Wat voor dieren? Ze kende de verschillende dieren uit haar hoofd, maar had nog nooit echte gezien. Crescent schudde dus haar koppie. "Nee", zei ze half vrolijk en half bang. Ze wist niet wat ze van die dingen moest denken. Misschien zou ze daar vandaag nog achter komen.}

_{Ze wenkte haar en op een vrolijke manier liep ze naar haar toe. Ze liepen naar een heuvel en daar stonden ze dan. Twee grijs-witte poesjes zo 'dichtbij' die grote dikke zwart-witte beesten. Gelukkig waren ze nog op afstand. Een korte 'wow' kwam uit haar mondje en ze keek opzij naar de ander. "Ze zijn echt groter dan ik had verwacht", zei ze. Misschien kwam het door haar grootte, naja. Crescent keek goed om zich heen om te kijken of er geen twolegs in de buurt zouden zijn. Er was een hek die zij aan die grote monsters had gekoppeld zodra ze het had gezien. Die koeien werden namelijk in dat vak gehouden, want die waren te groot om er onderdoor te gaan. De twolegs hadden ze in bedwang, net zoals ze katten en honden ook zo hadden. Het breintje van de poes was dus goed aan het werk geweest om te weten dat die dingen hier zouden kunnen zijn. De koeien leken echter heel rustig. "Wil je dichterbij proberen te komen?", besloot ze dus te vragen met haar meisjesachtige vrolijke stem.}