Same name, different story. [&CROWCALL]

Crowfur gaf een kort knikje toen Crowcall aangaf dat ze blij was dat hij het haar had verteld. En tot zijn verbazing merkte hij dat ze niet de enige was die blij was dat hij het had verteld. Hij voelde zich ook wel opgelucht over het feit dat hij zijn geheim eindelijk had kunnen delen met iemand anders. Het zou het ook makkelijker maken naar de toekomst toe. Zo hoefde hij zijn verdedigende reacties als het om de RiverClan ging aan haar alvast niet meer uit te leggen. Misschien kon ze hem zelfs wel kalmeren als hij ergens kwaad over was of hem behoeden als hij een boze bui had en in die bui de RiverClan she-cat op wilde gaan zoeken. Het was niet de bedoeling dat ze zijn beschermengel werd en het was ook zeker niet de bedoeling dat hij zijn verhaal maar met iedereen ging delen die hem ook een deeltje over hunzelf vertelde, maar… Crowcall voelde vertrouwd. Misschien juist omdat ze zo laks was op het gebied van vrienden hebben in een andere Clan. Hij trok kort met zijn oortje toen Crowcall aangaf dat zij ook half-Clan was. ‘Ik denk dat als ik dat had geweten dat ik wel wat eerder naar je toe was gekomen om het te vertellen, denk je niet?’ En hoewel zijn stem serieus klonk, grinnikte hij toch wat na. Hij zou het niet direct vanaf Leopardkit’s geboorte hebben gedeeld, maar hij zou dan ook zeker niet zo lang gewacht hebben als nu. ‘Van welke Clan is je vader afkomstig dan?’ vroeg hij. Het zou toevallig zijn als haar vader ook in RiverClan zat, maar dat zou wel héél toevallig zijn. Hij keek haar strak aan toen ze haar vraag stelde. ‘Well… Jij bent de enige die het weet, dus ik denk dat jij het haar dan moet vertellen.’ Hij bewoog kort met zijn oortje. ‘Maar dan moet ze wel eerst vertrouwd met je worden. Ze houdt niet van she-cats, maar misschien word jij wel een uitzondering op de regel. Als ik haar aanmoedig je een kans te geven, zal ze het misschien wel appreciëren. Het gaat alleen tijd nodig hebben. Ik verontschuldig me alvast als ze je vervelende en awkward vragen stelt.’ Hij rolde met zijn ogen. ‘Ik zie haar er nog voor aan om je als haar verloren moeder te zien, de gekke kitten.'

Wie het ook was, Crowcall leek er een goede band mee te hebben. Hoewel hij het zou aanmoedigen dat Leopardkit zelf een goede band kreeg met haar moeder, was er ook weer iets in hem dat dat niet wilde. Ja, hij wilde dat ze gelukkig werd en wilde het ook laten doorgaan als haar moeder dat zou maken, maar aan de andere kant wilde hij haar behoeden voor de RiverClan she-cat. Ze had immers voor haar ambities gekozen terwijl ze er ook voor had kunnen kiezen om Leopardkit om haar hoede te nemen; wie zei dat ze deze keer wel te vertrouwen zou zijn? Maar als Leopardkit het echt graag zou willen dan zou hij haar er niet van weerhouden. Hij dacht dat dat immers toch niet ging omdat zijn dochter uiteindelijk er zelf wel achter zou proberen te komen. Hij zag voor zich hoe een jonge zwart-witte she-cat RiverClan territory indrong om haar moeder te gaan zoeken en voelde een huivering door zijn lichaam gaan. Nee, hij zou Leopardkit laten doen als ze haar moeder wilde spreken. Hij zou de RiverClan she-cat dan op de één of andere manier proberen te ontmoeten. Maar goed. Zo ver was het nog lang niet. Hij gaf een kort knikje. ‘Dan is hij al best oud, niet?’ vroeg hij bedenkelijk. SkyClan was immers gebeurd van voor hij nog geboren was. Waarschijnlijk had haar vader Crowcall dan ook pas gekregen met zijn toenmalige partner toen hij allang uit SkyClan was. Zou hij het jammer vinden dat hij voor ThunderClan had gekozen? Maar ja… Hij had er ook voor gekozen om een partner te hebben die in de WindClan zat. Hijzelf had gewoon geluk dat hij Leopardkit had mogen hebben van de RiverClan she-cat; hij zou zijn dochter anders ook niet meer te zien krijgen. Crowfur keek op toen het weer over zijn dochter ging. Hij snorde zachtjes op de woorden van Crowcall en knipperde dankbaar met zijn ogen naar haar. ‘Ik blij dat je dat wilt,’ snorde hij. ‘Je bent tien keer beter dan haar moeder. Die wilde niks met haar te maken hebben en gaf haar zo snel mogelijk op nadat ze geboren was. Ze zei dat haar ambities belangrijker waren en dat ze geen reputatie wilde hebben in haar Clan, dat haar reputatie naar de vaantjes zou zijn en ze niks meer kon bereiken in haar Clan als Leopardkit zou blijven en ze vragen zouden gaan stellen.’ Hij keek kwaad zijnde naar zijn poten; zijn klauwen schoten in en uit hun hulzen. Zijn blik keek Crowcall hard aan. ‘Naar mijn mening weet ze niet wat ze mist. Ja, het zou moeilijk zijn gegaan om het ouderschap op een verantwoordelijke manier op ons te nemen, maar we hadden vast wel een oplossing gezocht. Ik vind het verschrikkelijk dat ze Leopardkit heeft opgegeven voor een rank die ze misschien niet eens kan krijgen.’

Crowfur had eerlijk gezegd geen idee hoe oud Silverstar was, maar wist wel dat de tom sowieso ouder was dan Everstar. Misschien ook wel ouder dan Innerstar en Butterstar? Hij had eerlijk gezegd geen idee hoe oud de she-cats waren. Hij hield zich dan ook vrij weinig bezig met leeftijden, maar hij kon al wel zeggen dat Silverstar geen elder was en daar ook niet bij in de buurt kwam. Dat zou nog wel een aantal moons duren. Hijzelf zou het echt verschrikkelijk vinden als hij in de elders’ den terecht zou komen. Hij wist dat sommige katten daar ook terechtkwamen als hun iets ongelukkigs overkwam waardoor ze niet meer fatsoenlijk als warrior konden functioneren en ook al liet hij het niet duidelijk merken, toch had hij medelijden met hun. Het moest vast vreselijk zijn om je grote droom als warrior zijnde van je Clan in duizend stukjes te zien vallen omwille van een dom ongeluk. En om die reden wilde hij Leopardkit ook zeker nooit in de buurt van een Thunderpath hebben als ze ouder zou worden en op verkenning zou gaan. Waarschijnlijk zou hij wel weer zo beschermend zou zijn dat hij haar constant zou laten controleren door andere katten. Totdat ze hem natuurlijk in de gaten had en hem aan ging spreken. Hij kon zich nu al wel voorstellen hoe dat gesprek zou verlopen en deed zijn best om niet hardop te grinniken. Ze waren hier met een serieus onderwerp bezig en sowieso liet Crowfur zijn vrolijke gevoelens niet al te veel zien aan andere katten. Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik geef toe dat het allemaal een stuk makkelijker zou zijn geweest als we in dezelfde Clan hadden gezeten, maar ik kan haar nooit vergeven wat ze gedaan heeft. Ze heeft direct na Leopardkit’s geboorte de kitten gewoon aan mij gegeven. Ze probeerde het niet eens.’ Hij onderdrukte een zucht. ‘Ik had ook wel beter moeten weten dan een relatie te beginnen met een RiverClanner, maar…’ Hij haalde zijn schouders op. Soms reageerde je anders dan je zou moeten. Hij was even verbaasd toen hij de opmerking van de she-cat hoorde en nog verbaasder toen het tot hem doordrong. Zijn lijf leek zich met warmte te vullen en zijn pels, hoe dun dan ook, leek plotseling te warm aan te voelen boven zijn huid. ‘Bedankt, Crowcall.’ En voor de eerste keer snorde hij best wel luid. Hij schrok zelf van het geluid, was niet meer gewend hoe het ook alweer klonk. Zelfs bij zij kitten hield hij zich nog redelijk in en beperkte het zich tot zacht snorren. ‘Ik doe mijn best voor haar,’ mauwde hij er vervolgens snel achteraan voordat het awkward zou worden. ‘Ik probeer aan haar wensen te voldoen en er voor haar te zijn, maar ze schijnt het niet zo goed te accepteren dat ik me ook over andere dingen dan over haar moet ontfermen. Ze is ook verschrikkelijk bezitterig.’ Hij rolde met zijn ogen. ‘Ik durf te wedden dat als ik een apprentice krijg dat ze daar best gemeen tegen gaat doen zodra zij een apprentice wordt. Ze moet nog veel leren wat het omgaan met anderen betreft. Niet dat ik dat niet moet.’ Hij grinnikte. ‘Ik ben nu ook niet bepaald de vrolijkste tom die rondloopt in WindClan.’ Zijn stem werd iets zachter en ook een tikkeltje schuldbewust. ‘Ik doe mijn best.’ Hij grinnikte.

Het voelde goed aan dat Crowcall een soort van excuus bedacht voor zijn gedrag. Ze benadrukte niet echt dat het heel dom was geweest, maar omzeilde het juist heel subtiel door een opmerking te maken die eigenlijk wel klopte. Soms wilde hij dat hij de liefde wel kon sturen. Zou hij ervoor gezorgd hebben dat zijn ex-partner van gedachten veranderd zou zijn? Hoewel hij boos was en het verdriet er soms wel nog was omdat ze niet meer bij elkaar waren, moest hij ook weer eerlijk toegeven dat het ergens wel goed aanvoelde dat hij er zelf ook weer zonder schuldgevoel voor zijn Clan kon zijn. Dat hij niet op een dag voor de verschrikkelijke beslissing moest staan om haar aan te vallen omdat hun Clans ruzie hadden met elkaar. Zeker nu was hun relatie op een ramp uitgedraaid omdat WindClan en RiverClan onlangs nog ruzie met elkaar hadden gehad. Ze was er niet bij geweest om zijn camp aan te vallen, maar het zou vast geen jaren meer duren voordat ze echt eens tegenover elkaar konden staan. Zou ze hem pijn kunnen doen? Hij dacht van wel. Ze was immers gestoord genoeg geweest om Leopardkit op te geven, dus hij dacht wel dat ze zijn vroegere gevoelens voor hem net zo makkelijk opzij kon schuiven om haar loyaliteit te tonen aan haar leader en weer een stapje dichterbij de hoge rank te komen die ze zo graag wilde hebben. ‘Totdat je dagelijks met me omgaat en spijt krijgt dat je ooit hebt gezegd dat ik zo erg nog niet ben.’ Hij keek haar aan en kon het niet laten om even te glimlachen. ‘Ik moet wel toegeven dat ik lang niet meer zo’n relaxt gesprek heb gehad als met jou. De meeste katten mijden me een beetje omdat ik altijd zo vrolijk door het camp loop.’ Hij rolde met zijn ogen. ‘Het is ook een beetje mijn eigen schuld, hoor. Zodra ik vrije tijd heb, hang ik wat rond in de nursery om voor Leopardkit te zorgen. Maar ik vind dat dat gewoon mijn plicht is als vader. Bovendien komt ze me anders zelf opzoeken en dan wordt het al helemaal erg.’ Hij grinnikte even. ‘Maar als ik nu mag kiezen, hoop ik dat jij haar mentor wordt. Je ziet me wel uit als iemand die geduld kan hebben met haar.’ Hij glimlachte oprecht naar de she-cat.

Crowfur bewoog enkel kort met zijn oortjes toen ze aangaf dat ze zich dat niet kon voorstellen, maar zei er voor de rest niet al te veel op. Hij wist dat hij het best goed met katten kon vinden als hij zijn best er voor deed, maar de meesten waren dus al op hem afgeknapt als hij zijn mond ook maar opendeed. Dan wilden ze gelijk al niks meer van hem weten en hem ook geen tweede kans meer geven. Het was ergens natuurlijk wel logisch, maar aan de andere kant ook wel vervelend voor hemzelf omdat hij geen kans had gekregen om zichzelf echt te kunnen bewijzen. Gelukkig had Crowcall lichtelijk door het chagrijnige gedrag van hem gekeken en hem toch nog een kans gegeven. En ja, er waren katten waar hij het heus wel goed mee kon vinden, maar het was niet dat hij echt een geweldige band met ze had opgebouwd of zo. Hoewel hij toe moest geven dat hij met Greywind soms wel iets speelser was dan dat hij normaal gezien was, maar hij nam aan dat dat kwam omdat hij ook nog maar een jonge tom was en al zo snel een grote verantwoordelijkheid op zich had gekregen. Maar hij zou Leopardkit voor geen enkele prooi willen omruilen. Hij glimlachte op haar woorden. ‘Jammer is dat toch eigenlijk, hè.’ Zijn mondhoek trok lichtelijk naar beneden. ‘We gaan altijd affectie en aandacht zoeken bij de verkeerde katten. In plaats van dat we ons op onze eigen Clanmates richten en daar moeite voor doen, gaan we het bij andere Clan cats zoeken. Hoewel ik niet denk dat wij de enigen zijn of waren, hoor.’ Dat laatste had hij natuurlijk over zichzelf, want op dit moment had hij geen enkel contact met een andere Clan cat en wilde dat ook helemaal niet. Hij had zijn lesje wel geleerd. Hij hoopte dat Crowcall niet hetzelfde mee moest maken. En dan hoefde het niet eens om een relatie te gaan die abrupt beëindigd werd, maar gewoon een goede vriendschap dat door iets stoms kapotging, was ook niet leuk. ‘Waarom niet?’ Hij kantelde zijn hoofd lichtelijk. ‘Je hebt binnenkort de leeftijd van een volledig warrior en je hebt de lessen van je mentor nog goed in je kopje zitten. Je hebt je final assesment minder dan acht moons geleden beëindigd, dus ik zie niet in waarom Everstar je geen aprentice zou geven.'

Crowfur moest eerlijk toegeven dat hij zichzelf wat meer moest bezighouden met het feit of hij ooit wel een apprentice toegewezen zou krijgen of niet. Het was nu ook weer niet dat hij er echt erg zijn best voor deed om opgemerkt te worden door Everstar. Maar ja… hij had er dan ook vrij weinig tijd voor. Hij hield zich vooral bezig met de Clanzaken en als hij tijd over had, ging hij naar zijn dochter toe. Hij was eigenlijk nog steeds een beetje verbaasd over het feit dat Everstar er tot dusver nog altijd niet was achter gekomen dat de echte moeder zich niet in de WindClan bevond. Hij was echter zelfs aan zijn leader geen antwoord verschuldigd over wie de echte moeder van Leopardkit was als ze hem dat zou vragen. Tenzij er natuurlijk levens op het spel stonden en ze daar direct een bewijs van had, maar die had ze niet. En er stonden ook geen levens op het spel, tenzij de moeder van Leopardkit nu opeens besloot dat ze haar kitten toch nodig had en Crowfur ging bedreigen. Maar dan zou hij er ook echt alles aan doen om haar uit de buurt van zijn kitten te houden. Als ze er een paar moons geleden niet voor wilde zorgen, moest nu ook niet aan komen zetten. Ze had de kans gekregen en die had ze weggeduwd, dus er was niets dat Crowfur nog voor haar kon en wilde doen. De tom richtte zijn blik op Crowcall toen deze zijn vraag beantwoordde. Het leek erop dat de she-cat heel erg onzeker was over wat Everstar over haar dacht en begon gelijk negatieve dingen naar boven te halen om aan te tonen dat ze geen goede mentor zou zijn. Crowfur zag dat niet bepaald als een reden. Hij haalde zijn schouders op. ‘Aan dat vechten kun je nog altijd werken,’ mauwde hij. ‘Je kunt drills gaan volgen of je vraagt hulp aan een Clanmate, dus dat moet het probleem niet zijn. Zoals je aangaf was je op dat moment een apprentice, dus ik vind niet dat Everstar je daar de hele tijd kwalijk voor moet blijven nemen. Ik ken wel meerdere apprentices die met hun staart tussen hun benen het hazenpad kiezen omdat het hun op dat moment net iets te veel wordt.’ Gelukkig had hij daar zelf vrij weinig last van gehad omdat hij heel vechtlustig aangelegd was en nu zelfs tot het punt was gekomen dat hij zijn bek niet hield als hij die wel moest houden. Hij zei snel zijn mening en was snel aangebrand als een andere Clan cat iets probeerde. ‘Je mentor voor Wolverinebite heb je echt niet zelf gekozen en aan het feit dat je half-Clan bent kun je zelf niet echt iets aan doen. Je toont op meerdere vlakken dat je loyaal bent aan de WindClan, dus op dat vlak moet ze ook niet gaan beginnen dat je niet goed bent als mentor. Het enige wat je nu kunt doen is eigenlijk aantonen dat het feit dat je een half-Clanner bent niet wil zeggen dat je niet loyaal kan zijn aan je Clan. En zodra Everstar dat ziet zal ze je er wel een geven.’ Hij stapte even naar voren en drukte zijn neusje tegen de hare. ‘En dat je een apprentice te veel verkeerde ideeën zou aanbrengen lijkt me ook nogal onzin. Dat jouw mening niet hetzelfde is als die van de rest van de Clan zou je nog geen slechte mentor maken.’ Hij deed weer een stap achteruit en bewoog kort met zijn oortje terwijl hij haar afwachtend aankeek.

Het was eigenlijk grappig hoe een geïrriteerd gesprek zo snel kon uitmonden in een conversatie waar echt levensvragen gesteld werden. Het leek erop dat Crowcall echt de antwoorden wilde hebben op haar eigen vragen, antwoorden die Crowfur waarschijnlijk niet eens kon geven. Ze verwachtte waarschijnlijk andere dingen te horen die hij zei, maar hij wilde gewoon eerlijk tegen haar zijn. En niet te bruut zijn in zijn mening, want daar was hij schijnbaar ook nogal goed in. Het viel hem op dat niet veel katten hem om zijn mening vroegen omdat hij veel te direct was. Bij Leopardkit hield hij zich dan nog redelijk in, maar dat kwam omdat ze altijd van die grote ogen opzette telkens als hij iets te boos op haar had gereageerd. Hij had dan ook het gevoel dat hij nooit echt kwaad op haar zou kunnen worden, hoewel ze wel dikwijls zijn grenzen opzocht door vervelend te gaan doen. Zo zocht ze vaak zijn aandacht op de verkeerde manier op, maar hij vergaf haar meestal sneller dan dat hij boos op haar was geworden. In elk geval had hij zelfs met zijn dochter nog niet zo’n serieuze gesprekken gehad. En dat kwam niet alleen door het feit dat ze nog maar een kitten was, want hij wist vrij zeker dat er in dat kopje meer omging dan dat ze liet blijken. Dat ze wel eens nadacht over haar echte moeder, maar dat ze dat gewoon niet aan hem wilde vragen. Crowcall haalde hem uit zijn gedachten over Leopardkit door hem een vraag te stellen waar hij voor een paar seconden echt geen antwoord op had. Hij dacht kort na. Hij moest eerlijk toegeven dat hij zich tot dusver niet echt iets aan had getrokken van de she-cat. En daar voelde hij zich niet direct schuldig over, want hij wist dat het wederzijds was en dat het nu gewoon toevallig was dat ze opeens zo veel over elkaar wisten. Wat hij wel wist was dat hij vaker contact met haar wilde hebben. Niet omdat ze een begripvolle gesprekspartner leek te zijn, maar ook omdat hij oprecht in haar geïnteresseerd was geraakt en op de manieren hoe ze het leven voor zich zag. Hij had dan wel weer lichtelijk moeite met het feit dat ze haar Clan op zou offeren voor een vriendschap buiten de Clan, maar wist dat hij dat ook zou hebben gedaan voor zijn ex-partner in de RiverClan. Hij zou Everstar overtuigd hebben om naar de RiverClan te mogen alleen maar zodat hij voor de toen ongeboren Leopardkit had kunnen zorgen. En dus wist hij wat ze bedoelde. Maar juist het feit dat de she-cat hem zo in de steek had gelaten waardoor hij met alle vier de poten weer terug op de wereld was getrokken, liet hem beseffen dat vriendschappen opofferen soms wel de juiste keuze was. ‘Ik denk dat je gewoon je hart moet volgen,’ mauwde hij uiteindelijk. ‘Ik kan wel allemaal gaan zeggen dat het een slecht idee is om de Clan op te gaan offeren voor je vriendschappen, maar uiteindelijk draait het nog om hoe jij het allemaal ervaart en hoe jij je erbij voelt. Ik kan me herinneren dat de elders vroeger spraken over enkele omstandigheden waarbij de code genegeerd mag worden.’ Hij keek haar vervolgens recht in haar ogen aan. ‘Als je je maar niet verraden voelt door je eigen Clan en het idee hebt dat niemand om je geeft of dat Everstar alsmaar de verkeerde beslissingen neemt. Ze is niet voor niets leader. Soms neemt ze beslissingen met een achterliggende bedoeling die voor ons op dat moment misschien onbegrijpelijk is, maar later toch een positief effect heeft. Je moet je hart volgen, maar je mag niet louter op vooroordelen en eigen ideeën afgaan.’

Het was eigenlijk lang geleden dat Crowfur nog op zo’n serieuze manier met iemand had gesproken. Ja, hij had soms redelijk serieuze gesprekken met zijn dochter en gaf haar dikwijls een preek als hij vond dat iets wat ze deed niet juist was, maar zo’n gesprek was natuurlijk iets helemaal anders dan een gesprek voeren met een Clanmate van rond dezelfde leeftijd. Crowcall was misschien iets ouder dan hem, maar dat nam niet af dat hij zich niet tot hetzelfde niveau als haar kon brengen en met haar mee kon converseren over dit soort dingen. En misschien had hij dit twee of drie moons geleden nog niet gekund omdat hij bepaalde zaken nog niet achter zich gelaten had. Misschien had hij dit zelfs een uur geleden nog niet gekund omdat hij haar niet goed kende, maar hij had het idee dat ze elkaar steeds beter leerden kennen naarmate ze langer met elkaar praten. Hij vond het oprecht interessant hoe zij de dingen allemaal ervoer en hoe zij stond tegenover relaties buiten de Clan. Bij haar had hij niet het idee dat hij bevooroordeeld zou worden en dat zou bij andere katten wel eens anders uit kunnen draaien. En zij had misschien juist hetzelfde gevoel bij hem. Misschien voelde het daarom zo goed aan om met haar te praten over Leopardkit? Waarschijnlijk. Crowfur riep zichzelf weer tot de orde toen Crowcall sprak over haar mening en hij gaf een nadenkend knikje. Wat ze zei klopte ook wel. Het was ook gewoon zinloos om in oorlog te gaan met andere katten terwijl er zoveel doden konden vallen en dan zeker als het om een nutteloos ding ging, maar hijzelf moest eerlijk toegeven dat hij op dat vlak veel te vechtlustig aangelegd was om haar daar zomaar gelijk in te geven. ‘Dat is natuurlijk ook wel een beetje wat ons Clans maakt, hè,’ mauwde hij. ‘Voor zover ik weet en me kan herinneren van de verhalen van de elders van vroeger is die rivaliteit altijd zo geweest tussen de Clans en ook altijd zo uitgevochten. Leaders trokken vroeger ook gewoon ten strijde als iets hun niet aanstond. En ja, ik weet dat wij geen negen levens hebben in tegenstelling tot Everstar en de andere leaders, maar dat is juist wat ons warriors maakt. Dat is waar we ons voor hebben opgegeven toen we tijdens onze warrior ceremony zwoeren dat we de Clan met ons leven zouden verdedigen.’ Hij gaf een kort knikje toen ze hem bedankte, maar wuifde het weg. Het was voor hem niet meer dan normaal dat hij naar haar luisterde en eerlijk zei wat hij dacht. ‘Wat ik misschien wel graag anders zou willen zien, is onze rivaliteit naar de BloodClan toe. Ik denk dat de BloodClan op dit moment een groter gevaar voor ons is dan een paar border fights met de andere Clans.’ Hij fronste even zorgelijk. ‘Ze hebben nu nog niet direct iets naar WindClan gedaan, maar je weet maar nooit met ze. Misschien zouden we daar beter ons energie insteken, dus ik ben het niet helemaal met je oneens.'