Same name, different story. [&CROWCALL]

Crowfur’s snelheid was weer eens optimaal. Zo optimaal dat hij er nog geen paar minuten over deed om het konijn dat hem probeerde te ontsnappen te vangen. Met uitgestrekte poten sprong hij op het konijn en maakten zijn klauwen algauw een einde aan het toch al korte leventje van het konijn. Moest het maar niet hier rondlopen, dacht Crowfur grimmig. Hij gooide het ding op de grond neer, dankte StarClan voor zijn leven en begroef het vervolgens met wat zand. Dit was de derde prooi die hij had kunnen vangen vandaag en het was nog niet eens in de middag. Een briesje woei over de vlakte van de WindClan, maar het was niet genoeg om de warmte van de hete zon die ongenadig hard op zijn pels scheen te ontnemen. Crowfur onderdrukte een zucht terwijl hij zich omdraaide en naar het smalle meertje begon te lopen dat door WindClan territory stroomde. Hij had dorst gekregen van het rennen en zo konden zijn zwoegende flanken tenminste een beetje tot rust komen. De kater zag zijn eigen weerspiegeling in het meertje en snoof. Geen wonder dat de RiverClan she-cat hem had laten zitten. Zo knap was hij nu ook weer niet. Zijn dochtertje daarentegen was echt een pareltje geworden. Met een tevreden glimlach dacht hij aan zijn dochtertje en boog zich vervolgens naar voren om te drinken. Hij snorde lichtelijk toen zijn tong het koude water aanraakte en sloot zijn ogen even terwijl er tintelingen door hem heengingen. Daarna trok hij zich terug en likte zijn snorharen droog. Vervolgens begon hij zichzelf te wassen en probeerde daarbij zijn reflectie te ontwijken. Zijn nagels gingen steeds in en uit terwijl hij aan de RiverClan she-cat dacht en aan hun prachtige dochter die ze zomaar achtergelaten had. Het had kunnen werken, dacht hij bitter. Het had kunnen werken als ze niet zo verschrikkelijk ambitieus was geweest.

De halen van zijn tong werden steeds harder terwijl zijn gedachten steeds meer afdwaalden naar de prachtige RiverClan she-cat. Ze was echt zo mooi geweest. Een prachtige witte vacht met prachtige ijsblauwe ogen. Ze had één zwarte vlek gehad in de buurt van haar neusje en ze had een onschuldige uitdrukking gehad. Haar sterke spieren tekenden zich af tegen haar schouders wanneer ze in het water was gedoken en vervolgens naar hem was gegaan. Crowfur dacht aan het moment dat ze elkaar ontmoetten en dat haar staart langs de zijne gleed. De affectie die hij in haar ogen had gezien kon hij gewoon niet verbeeld hebben. En nu was het weg. Enkel en alleen omdat ze graag Deputy wilde worden en ze niet eens zorg wilde nemen over hun kitten. Crowfur zou dankzij zijn dochter altijd aan haar herinnerd worden, maar als er één ding was waar hij geen spijt van had, dan was het wel het feit dat hij haar nu in de Nursery had zitten. Ach, hield hij zich bitter voor, zijn ex-partner zou hun kitten toch alleen maar verwaarloosd hebben met die vreselijke ambities van haar. De kater werd uit zijn gedachten gehaald door een andere kat en hij draaide zijn kopje met een ruk naar diegene toe. Het was een she-cat. Ze had ongeveer dezelfde pels als hem en Crowfur wist dat haar naam ongeveer gelijk was met de zijne. Hij gaf enkel een knikje als begroeting terug en draaide zijn kopje van haar weg om met zijn ogen te rollen toen ze haar vraag stelde. ‘Kan niet beter,’ zei hij sarcastisch. ‘Het leven is zo mooi.’ Weer rolde hij met zijn ogen, maar deze keer wel naar haar gericht. ‘En met jou?’ vroeg hij vervolgens op een iets minder chagrijnige toon, hoewel hij wist dat er niet veel voor nodig was om hem in woede uit te laten barsten.

‘Nou, dan ben ik heel erg blij voor je,’ sprak Crowfur op een nog sarcastischere toon dan de hare als dat al mogelijk was en hij liet zijn blik kort op haar rusten. Dat ze bijna dezelfde naam hadden wilde niet per se zeggen dat hij dat als een reden zag om aardig tegen haar te doen. Hij was sowieso momenteel niet in de mood om echt aardig te doen tegen een ander en vroeg zich af waarom katten op deze momenten zijn bui gewoon niet opmerkten zodat ze hem met rust konden laten. ‘Nogal ja,’ zei hij bot toen ze haar vraag stelde. Nee, hij was vandaag echt niet aardig. En ging daar ook geen moeite voor doen. Hij was niet echt een kat dat de vrede probeerde te bewaren en zeker niet als hij zich slecht voelde. Hij zou zijn fatsoen wel houden tegenover Everstar en de Deputy als dat nodig was, maar hij voelde er niet veel voor om dat bij zijn mede-Warrior’s of Apprentice’s ook te doen. Alleen zijn dochter kreeg zijn zachtaardige kant te zien. En de RiverClan she-cat, maar aangezien zij hem al net zo hard in de steek had gelaten als anderen waarschijnlijk in de toekomst gingen doen, vond hij het ook niet echt de moeite meer om aardig tegen haar te doen. ‘Als ik het eerlijk zou moeten beantwoorden dan zou ik zeggen dat het je zaken niet zijn.’ Hij keek haar strak aan. Wat was dat toch met katten en per se willen uitvinden hoe hun Clangenoten zich voelden? ‘Je hoeft niet alles van iedereen te weten, weet je,’ viel hij tegen haar uit. ‘Kun je geen conclusies trekken op basis van hoe iemand reageert? Ik ben jou geen verhaal verschuldigd en je zal hem ook niet krijgen ook niet.’

Ja, hij wist dat hij onredelijk was. Hij wist het gewoon. Maar hij had een probleem met Clangenoten die veel te bemoeizuchtig waren, die veel te veel vragen stelden en achter veel te veel zaken wilden komen waarvan hij zijn best deed om ze zo geheim mogelijk te houden. Hij kon Crowcall niks vertellen over zijn verleden en ook niet over zijn problemen. Dan zou ze direct naar Everstar stappen en dan was het gedaan met hem. Als de andere Clans het dan ook nog eens zouden uitvinden hadden ze al helemaal een probleem. Hij had eigenlijk heel die relatie met die RiverClan she-cat nooit mogen beginnen, maar aan de andere kant had hij dan nu geen dochter gehad. Hij wist dat het verkeerd was, de ontmoetingen en zijn liefde voor de she-cat, maar hij hield zielsveel van zijn dochtertje en als WindClan de leugen wilde geloven dat ze van één van de Queens in WindClan was dan was dat voor hem in orde. Misschien zouden de Queens wel tegen elkaar roddelen, maar hij wist dat er wel meerdere leugens verspreid werden over wie de echte vader was. Niet dat Queens kittens kregen van katers uit andere Clans, maar eerder dat ze niet wilden vertellen wie de vader binnen de Clan was. Meestal viel het echter wel op omdat de vader na de geboorte vaak langskwam of tijdens het zwanger zijn veel blikken op hun partner wierpen. Crowfur keek Crowcall aan toen deze eerst een opmerking maakte en daarna plotseling haar hele levensverhaal aan hem vertelde. Verbaasd keek hij haar aan terwijl ze alles tegen hem zei wat haar de laatste tijd bezighield en hij voelde sympathie door zich heen gaan voor de zwarte she-cat. ‘Ik kan me zo even niet meer herinneren wie die mentor ook alweer was,’ moest hij toegeven, maar er was geen hint van nieuwsgierigheid in zijn stem te bespeuren. Net zoals hij het niet kon hebben dat katten vroegen naar zijn geschiedenis en nieuwsgierig waren naar wat er met hem allemaal was gebeurd deed hij dat ook niet bij andere katten. Als Crowcall verder wilde vertellen dan was dat voor hem in orde, deed ze dat niet dan was dat ook goed. ‘Aan die voorlaatste kun je niet veel doen, vrees ik,’ sprak hij zacht. ‘En aan dat laatste gaat waarschijnlijk ooit wel een eind komen.’ Dat moest haast wel, toch?

Crowfur kon het niet laten om even te grinniken om Crowcall’s opmerking, wat vreemd klonk aangezien hij niet vaak grinnikte. Crowfur had best wel een diepe stem die aangenaam was voor sommigen om naar te luisteren, maar anderen natuurlijk ook deed schrikken als hij zijn stem opeens verhief. Hij had dat nog maar één keer gedaan in de buurt van zijn dochtertje en dat had hij geweten… ze was direct beginnen roepen en angstig beginnen piepen alsof ze dacht dat hij haar iets ging aandoen. Het had hem echt meer dan een half uur gekost om haar te kalmeren en haar duidelijk te maken dat zijn woede niet op haar gericht was. Sindsdien bracht hij iedereen op wie hij kwaad was eerst veilig uit haar buurt voordat hij begon met zijn preek, hoewel hij dacht dat ze, nu ze op een oudere leeftijd begon te geraken, nu er wel beter tegenkon. Maar zelfs als hij haar lichtelijk strenger aansprak dan normaal vouwde ze haar oortjes al naar achteren en dan kon hij natuurlijk nooit lang boos op haar blijven. ‘Ik denk dat dat is wat je krijgt als je drie she-cats aan het hoofd van de Clan zet,’ grapte hij, hoewel hij soms het gevoel had dat het écht zo was. De enige leader die zich tot nu toe nog niet in het gevecht had gemengd was Silverstar geweest, maar wat voor drama ThunderClan in de tussentijd allemaal had meegemaakt daar was hij natuurlijk ook niet goed van op de hoogte. Crowfur keek naar Crowcall toen ze verderging over haar mentor. Hij kon zich de Warrior niet meer goed inbeelden, maar hij had wel het gedeelte over Whitelion meegekregen. ‘Ik denk,’ begon hij voorzichtig, ‘dat het er nu niet meer zo veel aan doet en dat het nog minder zin heeft om je er druk over te maken. Hij is voor nu verbannen en daar valt niks aan te doen. Zo lang er geen harde bewijzen zijn kunnen we hem nooit terug krijgen in de Clan.’ Zijn staartpunt rustte even medelijdend op Crowcall’s schouder. ‘En om heel eerlijk te zijn heb ik te veel gedoe gehad om iets mee te krijgen over Lionroar en Whitelion, moet ik eerlijk toegeven.’ Hij werd zich er nu pas pijnlijk van bewust dat hij te weinig wist over zijn Clan om haar een schouder om op uit te huilen kon aanbieden. Niet dat hij dat echt kon, maar toch… De kater keek haar met sympathie in zijn blik aan voor zover dat mogelijk was voor hem. ‘Zou je me het verhaal nog eens willen vertellen of zie je dat niet zo zitten?’

En hij dacht dat zijn leven een drama was! Ze moest eens weten wat hij allemaal had meegemaakt, maar hij was zo slim om dat niet te gaan doen. Bovendien zou ze daar nu toch niet voor openstaan. En ze zou hem waarschijnlijk gaan verraden bij Everstar. Ze zou weten dat Leopardkit deels ook RiverClan in haar bloed had zitten. Als Everstar en Butterstar dat te weten kwamen, hadden WindClan en RiverClan weer de grootste ruzie. Het liep sowieso niet al te soepel tussen die twee. Hij had de ruzies van de Clans niet echt goed kunnen volgen omdat hij zelf te erg bezig was met zijn eigen Clan te verraden door om te gaan met de prachtige RiverClan she-cat, maar nu hij weer helemaal terug gebonden was aan zijn eigen Clan wist hij sommige dingen nog steeds niet. En zijn onwetendheid was op dit moment best wel vervelend omdat dat het moeilijker maakte om een verhaal zoals die van Crowcall te volgen. Hij wist nog maar amper wie Lionroar was, laat staan wat er allemaal gebeurd was in de tussentijd dat hij met de RiverClan she-cat afspraakjes had in Fourtrees en bij hun borders. En bijna zou het aanlokkelijk lijken om Crowcall in vertrouwen te nemen en haar alles te vertellen, maar het zou tegen hem gebruikt kunnen worden. En bovendien was het verhaal dat Crowcall vertelde ongeveer iets wat de hele Clan al wel wist, behalve natuurlijk haar persoonlijke mening die ze wel met hem deelde. Nee, hij kon nooit zijn gedachten zeggen over Leopardkit. Niemand mocht weten dat zijn kleine prinses eigenlijk van een RiverClanner afkomstig was en niet van een WindClanner zoals iedereen nu vermoedde. Ze dachten waarschijnlijk dat hij totaal geen band had met de moeder van Leopardkit en dat ze het daarom niet mochten weten. En natuurlijk waren er ook katten die hun twijfel naar hem geuit hadden, maar daar had hij gewoon wijselijk niet op gereageerd. Ietsje te laat had Crowfur door dat Crowcall met haar verhaal was begonnen en hij deed zijn best om nog net een vraag op te kunnen vangen. Hij schudde kort zijn kopje en luisterde verder naar wat er verteld werd. Het was vage informatie die hij kreeg en Crowfur wist niet goed wat hij er van moest denken, maar dat hoefde eigenlijk ook niet. Dit was een strijd die Crowcall met zichzelf moest voeren. Hij had zijn poten vol aan het geheimhouden van Leopardkit’s gedeeltelijke afkomst. Zijn oortje trok echter kort opzij toen ze aangaf dat Lionroar op was genomen in ShadowClan. Zelfs dat had hij gemist. ‘Dus jij denkt dat Whitelion diegene is die Tawnylight heeft vermoord en niet Lionroar?’ Hij keek haar peinzend aan. ‘Dat ga je lastig kunnen bewijzen. Whitelion en Tawnylight zijn allebei dood en Lionroar kan zichzelf onmogelijk verdedigen omdat hij niet meer in de WindClan zit. De enige mogelijkheid zou dan zijn dat StarClan met Lizardpath of Routpaw spreekt of dat er een getuige was die er meer over kan vertellen.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Voor de rest is het een verloren zaak vrees ik, Crowcall. Zolang er geen harde bewijzen zijn, gaat Lionroar nooit terug naar WindClan mogen komen.’

Wat Crowcall ook dacht van heel de situatie, het maakte voor de rest toch niet al te veel uit. Ze kon het niet bewijzen. Niemand kon het bewijzen, want de enige bewijzen die er waren, waren nu al in StarClan of zelfs buiten StarClan. Hij had als kitten vaak gehoord over een duister gedeelte dat buiten StarClan lag. Hij hoorde het nu ook vaak als hij in de nursery was, want het werd gebruikt door queens om hun kittens wat rustiger te houden. Hijzelf had het nooit gebruikt op zijn dochter. Hij vond dat niet nodig. Een kitten onnodig bang maken was naar zijn idee niet de manier om hem of haar op te voeden. Er waren ook andere manieren om je kitten te laten weten dat hij of zij verkeerd bezig was. ‘Ik denk dat StarClan zich met sommige dingen gewoon niet kunnen moeien,’ sprak hij rustig, hoewel hij eerlijk moest toegeven dat er ook periodes in zijn leven waren geweest waarbij hij dacht dat StarClan niks meer om hem gaf. Het was echter een probleem als hij zich zou laten zinken in die gevoelens. Dat één she-cat hem had laten zitten wilde niet zeggen dat alle andere she-cats dat ook gingen doen, hoewel hij momenteel niet bepaald openstond voor een nieuwe relatie. Daar moest hij eerst iemand voor leren kennen waarvan hij wist dat diegene echt goed voor hem zou zijn en voor zijn dochtertje. Vooral zijn dochter moest de she-cat goedkeuren. ‘Het spijt me dat dat zo is,’ sprak hij rustig, maar hij verstijfde toen ze verder sprak. Met een ruk draaide hij zijn kopje naar de hare en zijn blik, welke eerst nog redelijk zacht was geweest, verhardde direct. ‘Je moet oppassen met te veel vriendschappen te hebben met katten in een andere Clan.’ Hij wist dat ze het over Lionroar had, maar ze had het over meerdere katten gehad. Hij vermoedde dat ze nog andere vrienden ook had in andere Clans. ‘Op een dag sta je tegenover ze in een gevecht of laten ze je heel erg in de steek. En dan is er geen kat binnen je Clan waar je nog op kan rekenen omdat je te veel bezig was met katten die niet eens in je Clan zaten om mee te beginnen.’