Ice cold life

Een doodse kalmte lag in de blik van de robuuste tom terwijl hij veder over het Windclan terratorium heen liep, er was geen enkele emotie te vinden in zijn ijskoude blauwe kijkers, zelfs geen enkele teken van leven schitterde door zijn kille donkere ogen. Hij had zich al zo lang afgeschermd van zijn omgeving dat deze houding hem vertrouwelijk werd en de katten om hem heen zo herkende. Koud en doods. Niks meer niks minder. Demonslayer likte zijn droge lippen voor hij zijn oren veder in zijn nek draaide en veder door de open terratorium sjouwde. Wat hij hier deed wist hij zelf niet eens, zijn kop was gewoonweg niet op aarde en binnen een fractie van een seconde was hij de de grens overgestoken en nu liep die maar een beetje verdwaald rond te zwerven. Terwijl de grof gebouwde tom veder liep waaide de wind stevig door het gebied en trok aan zijn vacht alsof de natuur hem mee wou sleuren ver weg van deze plek. Toch bleef hij door lopen tot er plots een verse clangeur zijn zintuigen prikkelde en direct stond hij stil en drukte zijn oren diepen in zijn nek. Hij had gehoopt hier weg te komen voor er een Windclanner hem zou ontdekken maar zo veel geluk had hij vandaag ook weer niet dus. Demon snoof, zette zijn nekharen overeind terwijl hij weer in beweging kwam terwijl hij met zijn doodkalme blik de Windclanner opspoorde. Al snel kwam er een kleinere kater in zijn blikveld en met een afkeurend gesnauw keek hij hoe die hazenvreten over een stuk ijs begon te rennen als een kleine kitten. Waren die Windclanners allemaal zo kinderachtig? Hij wou zich net omdraaien, om hier snel te verdwijnen toen het gekraak van barsten ijs zijn oren vulde met als gevolg een harde plons. Automatisch rukte hij zich om en richtte zijn kille kijkers op de plek waar zonet de Windclanner was en ja hoor zoals verwacht was hij het water in gesukkeld. Grauwend van ergernis plantte hij zijn klauwen in de grond terwijl hij over zijn brede schouders keek. Niemand. Demonslayer rende van de heuvel af sprong voorzichtig het ijs op en krabbelde naar de plek waar het ijs gebroken was. Woedend op zich zelf zette omdat hij een Windclanner aan het helpen was zegte hij zijn vacht vijandig op voor hij zijn kop naar voren boog en de spartelde Windclanner bij zijn nekvel pakte om hem daarna met een behoorlijke kracht het water uit slingerde. De tom kneep zijn ogen tot spleten voor hij de ander weer pakte en hem veder over het ijs begon te trekken tot hij veilig bij kant was aangekomen.

Met zijn kaken om de nekvel van de ander geklemd begon hij de doorweekte hoopje vacht naar de kant te trekken en al gauw stond hij weer aan de droge oever. De Windclanner zei wat maar Demon keek hem alleen met samengeknepen ogen aan. Zijn vacht dik opgezet en zijn lip opgekruld tot een grauw. "Ben jij wel helemaal lekker in je bovenkamer" Snauwde hij brommend voor hij zijn klauwen in de grond boorde. "Dit kon wel je dood zijn geweest vriend" Hij gaf een paar goeie zwiepen met zijn staart voor hij zijn neus optrok en de doorweekte kater met kille ogen aankeek.

Terwijl de tom met samen geknepen ogen toekeek hoe de kleinere Siamees omhoog krabbelde trok hij met zijn oor. Was hij dan zo oliedom? Wat dacht hij wel niet. Zijn leven riskeren om een beetje lol? Nee. Die hazenvreters waren echt niet goed bij hun hersenpan. De Windclanner was eindelijk overeind gekomen en stond nu klappertandend voor hem. "Het ijs leek dik genoeg." Demonslayer gromde zachtjes. "Blijkbaar dus niet" Bromde hij dan ook voor hij de ijzige koude lucht opsnoof om te peilen of er nog andere Windclanners in de buurt waren maar het was verdomd stil hier. "Ik wil wedden dat ik de coolste kat van allemaal ben." Demonslayer rukte zijn kop terug naar de kleinere tom en meteen vulde zijn borstkast zich met een diepe gegrom. Hij wou net zijn bek openen om goed tussen zijn oren te proppen dat hij bijna dood was toen starclanverdomme hij ineens pal voor hem zijn vacht uit begon te schudden. "Eh!" Gek! Wat doe je nu!?" Grauwend stapte hij achteruit om de meeste spetters te ontwijken maar zonder succes want al snel was zijn vacht besmet met die bacteriële water van de Windclanner.

Hoe irritant die haarbal was zijn reactie waarom stiekem wel om te gieren. Toch hield de tom zijn emoties stil en bleef hem strak aankijken met zijn doodskalme blik. De ander mokte over dat hij het koud had en de robuuste tom knikte. "Vind je het gek" Bromde hij, "Blijf je vacht likken. Dan raak je niet onderkoeld, bewegingen is nu noodzakelijk." Reageerde hij toen voor hij zijn oog tot een spleetje kneep en hem eens goed bekeek. "Wat is jou naam Windclanner" Het was geen vraag, eerder een bevel en de tom verwachte geen tegenwoord. Deze kat zou hem even terugbetalen voor zijn reddingsactie en dat begon met zijn naam.

De Windclanner gehoorzaamde hem waardoor de massieve tom hem een nihil maar goedkeurend knikje gaf. "Shadowmask. En de jouwe?" Mauwde de tom die dus de naam Shadowmask droeg. Not a bad name <3, cuz lets be legit hij had wel is eens een paar ugm 'aparte' namen gehoord. Demonslayer liet zijn blik nog is een keer over het gebied glijden snoof de lucht op om er zeker te zijn dat er geen patrouille langs zou passeren voor hij zijn mond opende. "Demonslayer" Zijn stem was brommend en raspig zoals altijd.

Waarom was het ineens zo.. stil? Een ongemakkelijk gevoel overspoelde zijn massieve lichaam en een beetje akward schraapte de tom zijn klauwen over de bevroren aarde, waarom reageerde de kater niet op zijn naam? Vond hij hem belachelijk? "Dat is een... goede... naam." Oh. Uhm. Jaa, natuurlijk had een een goeie naam. De tom knikte als bedankje voor hij zijn brede kop weer op Shadowmask richtte en hem net zoals altijd nors aankeek. "Shadowmask klinkt ook niet slecht." Wowow was dat een complimentje? Een compliment van hem naar iemand anders? Dat gebeurde niet vaak. "Ik bedoel.. Er zijn katten met namen waarvan het echt een no go is" Bromde hij weer, het was gewoon normaal voor hem geworden om zo te praten dusja Shadow moest het maar niet persoonlijk opvatte awel de grote tom hem nogal kinderachtig vond vanwege zijn stomme actie.

De vervolg vraag van de Windclanner had hij niet aanzien komen en fronsend haalde hij zijn brede schouders op en liet zijn nagels soepel over de aarde heen glijden. "Mijn ouders stierven voor ik de kans kreeg om het te vragen" Reageerde hij kalm, maar zijn stem nog steeds nors zoals verwacht.

- Super kort sorry :c

Als de tom zijn emoties niet in bedwang had kunnen houden hadden zijn ijsblauwe kille kijkers nu geglommen. Ofcourse he had a badass name. De massieve tom gaf hem een nihil knikje als 'bedankje' en likte zijn droge lippen voor hij het iets comfortabeler ging staan. "Shadowmask is, uh ook niet slecht" Mauwde hij uiteindelijk. Tja hij kon moeilijk zeggen dat hij zijn naam mooi vond hij was nog steeds een pure Shadowclanner in hart en ziel en zo snel zou hij dus niet zijn trots opgeven.

Eerlijk gezegd was hij soort van vergeten dat hij op Windclan terratorium bevond en dus keek hij de kater een beetje stomverbaasd aan toen hij hem erop wees dat hij zo snel mogelijk moest gaan. Shit ofcourse. De tom knikte dus en liet zijn blauwe ogen nog is strak op de ander richten. "Redt je het wel om zelf naar het kamp te gaan?" Bromde hij fronsend terwijl hij met zijn staart zwiepte. Misschien kon hij tom wel een stuk helpen en op tijds weg zijn voor er een patrouille kwam. Naja, uh.. alleen als hij echt zijn hulp nodig dan eh, anders nam hij meteen de hazenpad terug naar zijn vertrouwelijke huis.

De massieve tom-cat kneep waarschuwend zijn kille emotieloze ogen tot spleetjes. Voor de rest reageerde hij niet op de woorden van de Windclanner, maar als hij zichzelf niet had verbeterd dan had de tom hem zo weer in de water gegooid en dit keer kwam hij hem niet redden. Demonslayer knikte nihil toen hij zijn aanbod afwees en met een zwiep van zijn dikke fluffy staart draaide hij zich om, "Kijk voortaan beter uit want de volgende keer ben ik er niet om je te redden" met diw woorden sjouwde hij richtig de grens en verdween toen uit het zicht.

- Demonslayer out