It’s a strange and crazy world

De zon begon al onder te gaan en de meeste katten waren al terug in het kamp. Zo ook de crèmekleurige kater die wat afwezig voor zich uit zat te staren. Soms kreeg hij opeens die blik alsof hij compleet van de wereld was. Bijna dezelfde blik als wanneer hij een black-out had, wat de laatste tijd zo goed als niet meer voorkwam. Hij had er wel een paar keer tegenaan gezeten, maar hij wist nu hoe hij het terug moest dringen. Plots leek er een rilling door zijn lijf te gaan en knipperde hij een paar keer met zijn ogen. De blik in zijn lichtblauwe werd helder terwijl hij toch wat verdwaast om zich heen keek. Die klik in zijn hersenen bleef raar en ook verwarrend voor Creamyfrost zelf.

[& Honey]

Alles lag te slapen, dus nu mocht ze eventjes wat te eten pakken. Meestal was er wel een apprentice die de Queens wat te eten kwam geven, maar nu wilde ze even zelf haar poten strekken. Ze voelde zich niet helemaal lekker, een gevoel van anxiety had haar weer in z'n greep. Ze voelde zich misselijk en trilde zachtjes. Hopelijk zou 't verdwijnen met wat frisse lucht.
Geschrokken keek ze op toen haar vacht langs iemand anders aan schoof. Haar hart bonsde in haar keel en sloeg af en toe een beat over toen ze merkte dat het Creamyfrost was. Ze had het gevoel dat haar vriendschap met de kater verminderd was door het hele punt omtrent haar kittens en dat had haar bang gemaakt. Ze was natuurlijk dankbaar dat hij haar wilde helpen met de opvoeding, maar ze was bang over wat hij nu van haar dacht. Dus ging ze stilletjes zitten, met haar rug naar hem toe, beschaamd om hem aan te kijken, bang voor haar eigen gedachten.

Hij had haar echt wel door. Het zuchtje wind blies meteen haar geur zijn kant op. Hij moest gewoon even moed verzamelen om zich naar haar om te draaien. Hij had haar nadat hij haar had geconfronteerd met het feit dat ze voor haar kittens moest zorgen niet meer alleen gesproken, enkel met de kittens erbij. Dan waren de gesprekken luchtig geweest. Na een tijdje stond hij op en liep naar haar toe. “Honey.” Zei hij zachtjes. Hij ging naast haar zitten en sloeg zijn staart op zijn achterpoten. Hij probeerde haar blik te vangen, maar ze keek hem niet aan. Dus slikte hij en keek naar de prooistapel. “Kwam je een prooi halen?” Probeerde hij een gesprek op gang te brengen. Ooit zouden ze er weer over moeten praten, maar of ze daar aan toe waren. Het was een pijnlijke situatie door het hele gebeuren. Er hing spanning tussen hen en eigenlijk deed dat ongelofelijk veel pijn.

Zijn stem liet een brok in haar keel verschijnen, die er voor zorgde dat de snik die er toch al in zat, niet verder kwam. Ze wilde hier eigenlijk niet zijn, ze wilde niet nog meer pijn leiden. Ze had zoveel fouten gemaakt en wist dat ze daar nu voor moest boeten, maar de meeste pijn kreeg ze omdat ze het idee had dat ze een vriendschap kapot had gemaakt. Ze zuchtte zachtjes en draaide zich om, waardoor ze hem vanuit haar ooghoek aan kon kijken. "Dat was 't plan ja," antwoorden ze zachtjes op zijn vraag of ze prooi wilde gaan halen. Ze stond trillend op en moest even blijven staan om haar poten mee te laten werken. "Het spijt me," mompelde ze zachtjes, terwijl ze een poging deed om de pijnlijke sfeer te ontlopen door naar de prooistapel te gaan. Al had ze toch geen honger meer, dan was ze er tenminste weg.

Hij wist eventjes niet zo goed wat hij moest doen toen ze zei dat het haar speet en ze wegliep. Meteen begon zijn hart in zijn keel te kloppen en wilde hij opspringen om achter haar aan te gaan. Toch hield hij zich in en dwong zichzelf rustig op te staan. “Honey wacht.” Zijn stem leek lichtjes te breken. Terwijl hij toch wat gehaaster dan eigenlijk nodig was achter haar aan liep. “Ik… Ik wil dit niet zo.” Struikelde hij over zijn woorden toen hij naast haar kwam lopen. “Ik denk dat we moeten praten?” Er klonk toch een vraagteken achter. Waarschijnlijk wilde ze helemaal niet praten. Hij wist dat de kater haar pijn had gedaan, maar hij wilde dat het goed kwam. Hij wilde dat het weer zo was als eerder.

Ze wist dat hij gelijk had, ze moesten praten. Maar wilde ze erover praten? Was ze bang dat met het praten het alleen maar erger werd? Ja, dat zeker. Moest ze er wat aan doen? Misschien. Ze bleef stil staan en draaide zich langzaam om naar haar oude vriend. "Heeft 't zin om erover te praten? Ik heb fouten begaan, ik heb de clan ten schande gebracht, ik heb onze vriendschap verbrijzeld. Ik heb drie kittens aan m'n buik liggen en het enige wat ik kon doen was jou smeken of je me wilde helpen, terwijl ik je hulp niet eens waardig ben," zei ze zachtjes, al klonk er bitterheid in haar stem. Ze wilde op hem uitvallen, ze wilde huilen, ze wilde weg hier, ze wilde alleen zijn. Alles, alles behalve dit. Dit wilde ze niet.

Hij staarde haar aan terwijl hij eventjes zijn bek open en dicht deed. Haar woorden kwamen aan. Voelde ze dat echt allemaal zo? Ja, ze had misschien fouten gemaakt. Maar ze had veel meer dingen goed gedaan. Hij probeerde zijn stem terug te vinden terwijl hij kort naar zijn voorpoten keek. Zijn hart klopte nog steeds in zijn keel en het werd er ook niet beter op. Toen keek hij weer op recht in haar ogen. “Ja, het heeft zin om er over te praten. Je moet kunnen praten met een vriend.” Sprak hij zachtjes terug. “We moeten het uitpraten. Ik haat het dat dit alles zo tussen ons in staat.” Ze had hem pijn gedaan, maar dat had hij ook zo vaak bij haar gedaan. Zij had hem steeds weer vergeven en hij wilde dat ook bij haar kunnen doen. Hij wilde haar gewoon terug…

Ze beet op d'r lip en begon wat bloed te proeven en keek naar de grond toen ze de woorden van Creamyfrost hoorde. Ze wilde dit ook niet, maar ze wist ook niet of ze het nog goed zou kunnen maken. "Praten met een vriend?" zei ze zachtjes, terwijl ze hem aankeek. Haar ogen waren vochtig en ze kon zijn blik niet lang vasthouden. "Waar verdien ik je vriendschap aan, Creamy? Ik heb je alleen gelaten in de Medicine Den omdat ik 't niet meer trok. Ik heb gezegd dat ik van je hou, maar kreeg kittens van een stranger. Ik verdien je vriendschap niet, Creamy," miauwde ze zachtjes, haar stem dik van emoties. "Ik kan dit niet aan."

Het stak meer dan hij wilde toegeven. Haar woorden lieten zijn maag omdraaien en hij bleef met een schok staan. Happend naar adem, omdat er opeens te weinig zuurstof in de lucht leek te zitten. “Je probeert het niet eens!” Riep hij gepijnigd. “Je geeft me niet eens een kans om je te begrijpen.” Zei hij alweer een stuk zachter terwijl zijn stem oversloeg. “Dan heb ik jouw vriendschap ook nooit verdiend. Ik verschoof me achter die domme papaverzaadjes, dat heb jij mij ook vergeven.” Hij staarde naar haar terwijl zijn blik langzaam wazig werd. Vochtig van de tranen die hij verwoed probeerde weg te knipperen, maar tevergeefs. “Geef me tenminste een kans Honey, alsjeblieft?” Zijn stem klonk bijna smekend toen hij weer een stap in haar richting zette.

Onderwerp: Re: It’s a strange and crazy world