Chasing the invisible [open]

Ze was goed gegroeid. Altijd had ze gedacht dat ze klein zou blijven, maar ze was nu al bijna even groot als haar moeder. Net een kop kleiner. Ze wist eigenlijk niet of ze trots moest zijn dat ze veel op haar moeder leek. Chivy zat in haar twijfel periode. 'S avonds zag ze koppeltjes liefdevol bezig, of broers die twee handen op één buik waren. Zij voelde dat niet. Ze koos wie ze leuk vond, naar wie ze wou op kijken en dat soort dingen. Als ze kruiden zocht kwam ze vrienden tegen die elkaar vertelden dat ze voor altijd beste vrienden zouden zijn. Chivy had geen vrienden. Haar broer Peer was nog het dichtste bij vriend en Silverkit ook. Maar die was nog zo jong en Peer was haar broer. Zo in gedachten verzonken botste ze tegen een kat op. Ze deinsde sissend achteruit. Haar oren lagen in haar nek en haar haren op haar rug stonden overeind. Het was duidelijk haar dag niet. Er klonk wat grommend gemompel voordat ze eindelijk opkeek. Een beetje uit het veld geslagen besefte ze dat het haar moeder was. Wat kon die haar doen? Juist niets! Ze keek weer naar haar poten en wilde er langs. Haar houding was niet veranderd, behalve dat ze net ietsje bozer keek. Ze had geen zin in gezelschap.

Ook Silvercloud verschoot even toen er een andere kat tegen haar opliep. Het was Chivypaw die, net als haar siblings, de 6moons bijna zou bereiken. Haar reactie deed haar echter fronsen. Haar frons veranderde al snel verbazing. "Chivy," mauwde de zilver kleurige queen strak en richtte zich wat meer op. Zo had ze haar helemaal niet opgevoed. Ze leek een slechte dag te hebben, maar het was niet aan haar om zoiets te laten overheersen. Een warrior, maar ook zeker de apprentice van een medicine cat, moest kunnen omgaan met zoiets. Ze was dan wel nog maar een apprentice, maar dat was geen excuus. "Heeft Fairfaith je dan niets geleerd over zelfbeheersing?!" Haar toon was nogal luid, maar ze was dan ook duidelijk niet tevreden. De frustraties van haar eerdere jacht zaten er ook wel voor iets tussen.

De kater kwam met een grote otter in zijn bek het kamp binnenlopen. Hij had geluk gehad dat deze niet bij de rivier zat, maar op hun territorium rondgelopen had. Hij legde het dier op de prooistapel neer en ging met een zuchtje zitten. Hij miste haar, maar was ook te trots om dit toe te geven, zelfs aan zichzelf. Maar toen hij haar zag binnenlopen, sloeg zijn hart toch nog een keer over, en voelde hij warmte in zijn buik opborrelen. Hij fronste, was boos op zichzelf dat hij nog steeds zo voor haar voelde, zelfs na wat ze gedaan had. Maar hij kon het niet helpen. Hij trok zijn ogen los van haar en wiebelde kort met zijn oren. Hij moest echt niet meer naar haar kijken.
Toen er een luide sis klonk keek hij automatisch gelijk op. Chivypaw was de reden, en had gesist naar haar moeder. Meteen kwam de kater overeind, en hoorde dat Silvercloud meteen haar dochter op haar plek zette. Panthergrowl rende op een drafje naar de twee toe en kwam bij zijn partner tot halt, waarbij hij streng naar Chivy keek. "Wat was dat?" vroeg hij haar. Gespeelde boosheid sierde zijn stem, maar het klonk alsof hij echt boos was. Hij moest nu even streng zijn, wilde ze deze opstandigheid onderdrukken. "Zo'n toon sla je niet aan tegen je moeder, jongedame." vervolgde hij, waarna hij een stapje dichter naar de zilveren poes toe zette. Hun vachten raakten elkaar bijna aan, en hij voelde een zekere elektriciteit tussen hen. Of voelde hij dat enkel? Zijn blik gleed naar de poes naast hem, en het leek alsof zijn adem stokte in zijn keel. Hij was vergeten hoe prachtig ze was, hoe verliefd hij eigenlijk op haar was, en hoe blij hij was dat zij zijn partner was. Het leek alsof hij met een klap weer terugkwam in de realiteit, alsof hij nadat hij bijna verdronken was weer een hap lucht kreeg. Hij streek kort met zijn staart langs haar poten en bleef haar aankijken, al bijna weer vergeten dat hij Chivy op haar plek aan het zetten was.

Chivy keek op van haar poten door de uitroep van haar naam. Moest iedere kat nu weten dat ze Chivy noemde?! Ze kon er niets aan doen, maar er kwam bijna automatisch een grom van haar lippen. "Heeft Fairfaith je dan niets geleerd over zelfbeheersing?!" Ze trok haar lip op. Ze had zelfbeheersing genoeg. Haar hart was koud als steen. Ze voelde niets, geen enkel spoortje van liefde en vriendschap. Ze koos de katten die haar het beste lagen, die haar van pas konden komen. Er waren maar drie katten die het dichtst bij liefde zaten. Dat waren Peer, Silver en papa. "Wat was dat?" Als je van de duivel spreekt. Nu ja, denkt. Ze keek naar haar vader en haar ogen verzachtten iets. "Zo'n toon sla je niet aan tegen je moeder, jongedame." Haar oren die tegen haar nek waren gedrukt zakte nu omlaag. Right. Wat ze toen zag deed haar bijna kotsen. Niets snapte ze ervan en dat maakte haar alleen maar meer krikkel. Er leek geen eind aan dat staart-gewrijf, gelik en tegen elkaar schuren, te komen. Ze schraapte haar keel. "Ik ben er ook nog hoor. Met dat klef gedoe." Ze haalde haar roze tong langs haar tanden. Op dit moment was ze niet even de perfecte dochter, de perfecte medicine cat apprentice, het ideaal beeld dat ze moest zijn van de clan. "Altijd maar die stomme Sharing Tongues, die vrienden die zo aan elkaar zitten en koppels die bij de eerste de beste struik bij elkaar springen." Ze zuchtte geërgerd. Nu ze toch bezig was kon ze niet meer stoppen. "Ik snap echt niet wat dat inhoud. Waarom moeten koppels nu koppels zijn, waarom moeten ze altijd bij elkaar zijn en naast elkaar slapen blabla. Is het niet gewoon voor de kittens? Het gebeurt daarna kittens en klaar is kees. Ik snap echt niet waarom jullie bijvoorbeeld elkaar heel de tijd in de ogen kijken en klef doen met jullie neuzen en staarten," het kwam er woest uit, maar het einde had iets smekend. Een uitleg voor die verwarring. Voor het feit dat ze dat niet begreep gewoon. Ze zuchtte nog eens en keek naar haar poten. Wat laf was ze nu.

"Wat was dat?" Toen Panthergrowl er mee tussen kwam, wilde ze er in eerste instantie iets op zeggen. Ze kon zelf wel haar zegje doen, al vond ze het uiteindelijk niet zo heel erg dat hij hier naast haar stond, zoals hij altijd gedaan had. Hij was en is nog steeds haar rots in de branding, ook al was het de laatste paar weken niet zo goed tussen hen geweest. Ze draaide haar kopje vluchtig naar Panther om, toen ze zijn staart langs haar zij voelde gaan en kort duwde ze zich tegen hem aan, om te verwijzen naar hun dochter, die erbij stond. "Ik ben er ook nog hoor. Met dat klef gedoe." Het duurde dan ook niet lang voordat ze er een opmerking over gaf. Diep vanbinnen moest ze een beetje lachen om de situatie, maar dat liet ze niet blijken. "Altijd maar die stomme Sharing Tongues, die vrienden die zo aan elkaar zitten en koppels die bij de eerste de beste struik bij elkaar springen."Toen Chivy echter verder sprak, fronste Silver en draaide kort naar kopje naar Panthergrowl. "Ik snap echt niet wat dat inhoud. Waarom moeten koppels nu koppels zijn, waarom moeten ze altijd bij elkaar zijn en naast elkaar slapen blabla. Is het niet gewoon voor de kittens? Het gebeurt daarna kittens en klaar is kees. Ik snap echt niet waarom jullie bijvoorbeeld elkaar heel de tijd in de ogen kijken en klef doen met jullie neuzen en staarten," Chivypaw zat met een hoop frustraties, dingen die ze niet op haar plek kon zetten, vragen waar ze geen antwoord op had. Hoe moest ze dit nu verwoorden op een manier om haar niet te... kwetsen? "Chivy," zei ze zachtjes en liet haar kopje wat zakken. Haar ogen gingen even naar Panthergrowl, hopend dat hij haar hier mee bij zou staan. Over bloemetjes en bijtjes praten was namelijk niet haar sterkste punt. Moest ze vragen gehad hebben over de warrior-code, de clanregels of andere dingen, had ze haar direct zelf een antwoord kunnen geven.

Hij zuchtte lichtjes van verlichting toen Silvercloud zich niet terugtrok, maar hem onuitgesproken toestemming gaf om weer wat dichterbij te komen, om het misschien zelfs weer goed te maken tussen hen. Echter werd hij wakker geschud uit zijn 'trance' door hun dochter, die duidelijk liet merken dat zij er ook nog was. Panther fronste bij de woordenstroom die Chivy toen niet meer binnen kon houden. Zijn blik gleed onbewust naar zijn partner naast hem, die ook niet helemaal wist wat ze ermee moest. Hij zuchtte diep nadat zijn mooie dochter klaar was met praten, en wist dat hij Silver moest helpen met dit. "Hey, meisje." miauwde hij zachtjes en stapte naar voren, waarna hij bij haar ging zitten en haar een lik over haar kop gaf. "Je weet toch dat je met ons kan praten, als je met deze vragen zit?" hij wilde het haar toch even laten weten, al wilde ze waarschijnlijk helemaal niet praten. Nou ja, dat ging nu toch gebeuren, want ze had alles eruit gegooid en ze had zoveel vragen, dat ze er hoe dan ook ergens wél antwoord op wilde. "Weet je waarom ik zoveel van je hou?" vroeg hij toen, en keek haar serieus aan in haar ogen. Hier gingen we dan.

Chivy was op dit moment zo gefrustreerd. Dat haar moeder alleen maar haar naam mompelde hielp ook niet. Naar haar zou ze beslist niet luisteren, niet dat die b*tch ook maar iets te zeggen had. Ze snoof en drukte haar kont in het zand. Haar staart ging niet netjes liggen, maar zwaaide woest heen en weer. Ze wilde antwoorden en wel nu. Bij de stem van haar papa gleden haar oren wat omlaag. De zielige-omlaag-look. Ze keek naar haar zilveren pootjes. Soms wenste ze dat ze net zoals papa was. Geen zilveren vacht, maar een mooie grijze. Donkergrijs. "Weet je waarom ik zoveel van je hou?" Haar blik schoof naar de zijne. Hij keek serieus, dit was serieus. Chivypaw keek snel eventjes naar haar mama. En dan weer naar de grond. "Nee," mompelde ze.