Slowdancing Euphoria

Vandaag was anders, hij wist nog niet precies op wat voor manier, maar dat zou vanzelf wel komen. Dit was één van zijn betere dagen: niet eens zozeer om wat er gebeurde, gewoonweg om hoe hij zich voelde. De laatste paar weken, maanden zelfs, waren niet bepaald gunstig voor hem geweest. Hij had zich neerslachtig gevoeld, lusteloos, gewoonweg oververmoeid. De dingen die hij leuk vond, spraken hem niet meer aan en s'nachts werd hij geteisterd door een veelvoud aan nare dromen. Met name de dood van Ravenbreeze speelde rond in zijn kop. De rood-met-witte kater kon alle details van die dag nog met gemak in zijn hoofd halen, alsof het zojuist gebeurd was. De geuren om hem heen, het gras dat aan zijn pootkussentjes kietelde en het oorverdovende gepiep van de remmen van het monster dat zijn mentor in koele bloede had gedood. Zelfs in zijn dromen was het scenario steeds hetzelfde en verloor de jonge kater zijn dierbare mentor keer op keer opnieuw. Het had hem sindsdien veel moeite gekost om überhaupt al uit zijn nest te komen. Het nest dat hij aan het begin van zijn Apprenticetijd nog zo enthousiast had gebouwd. Nu was die vrijwel voorbij, voor zijn vrienden althans. Mousepaw was Mousewish geworden en ook Raptorecho en Tigergaze hadden hun Warriornamen gekregen. Voor hem was het echter nog niet zover: de dood van Ravenbreeze had de rem op zijn training gezet, en de neerwaartse spiraal waarin hij zich nu bevond maakte het alleen maar erger. Met een zucht hees hij zich overeind, zijn spieren waren moe, maar zijn geest leek helder. Helder genoeg om te proberen om naar buiten gaan, om zichzelf te herintroduceren aan de wereld.  

- Open c:

De lange grassen van het kamp wisten hem nog net niet te beschutten van het warme zonlicht dat op hem neerdaalde. Greenleaf stond voor de deur en eerlijk gezegd, had hij er niet blijer om kunnen zijn. Hij had het gehad met de kou, de rillingen over zijn rug deden hem nog altijd denken aan die verschrikkelijke dag. Gelukkig had hij er in die tijd niet volledig alleen voor gestaan: zijn familie en vrienden waren er altijd voor hem geweest. Wat er ook was, bij Mousewish en Lizard kon hij altijd wel terecht. En ook bij zijn moeder stond de metaforische deur altijd open. De rood-met-witte kater rekte zich even goed uit, alsof hij eeuwen in de garage had gestaan en het nu weer tijd was om zijn motor te laten lopen. De kater was behoorlijk gegroeid de laatste tijd, maar door zijn ondermaatse eetgedrag lag zijn gewicht nog wat achter. Zijn slanke bouw accentueerde zijn ribben op dit moment, iets waar hij eigenlijk wel graag vanaf wilde. Zijn psyche, zijn fysieke gesteldheid en zijn trainingen hadden geleden onder... tja, wat was het geweest? Hij had zich gewoon een lange periode volkomen verschrikkelijk gevoeld, dat kon iedereen overkomen, toch? Zijn ogen gleden het kamp door, en vielen op een kattin die op hem af kwam lopen, een konijn in haar bek. De poes groette hem en vroeg of hij wel met haar wilde delen. Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht. "Hé, Routpaw. Als je het kan missen, zou ik wel willen delen," zei de kater. Zijn stem klonk redelijk schor, het was al even geleden dat hij voor het laatst iets gezegd had. Toch was hij de poes meer dan dankbaar voor dit teken van vriendschap. Zo bleek maar weer dat hij altijd op zijn Clan kon bouwen.

Het voelde natuurlijk om weer een glimlach op zijn gezicht te hebben, als kitten was hij altijd zo vrolijk geweest. De vraag was waar dat de laatste tijd gebleven was, maar het antwoord was ook wel duidelijk. Hij had meer doorgemaakt dan iemand van zijn leeftijd zou moeten en het was een last van zijn schouders om te zeggen dat dat nu voorbij was. De poes voor hem glimlachte zacht, een welkome blik. Zijn ogen vielen op het dode konijn, wiens glazige ogen hem aan leken te staren. Het dier werd zijn kant op gedrukt door Routpaw en Quiet gaf haar een dankbare blik als compensatie. Vervolgens kreeg hij te horen dat hij het harder nodig had dan de poes voor hem. Een waterig glimlachje verscheen op zijn gezicht, natuurlijk wist hij dat ze het goed bedoelde. Hij nam het haar ook niet kwalijk, het was alleen zo dat het constante medelijden hem lichtelijk hulpeloos deed voelen. Hij kon nog prima voor zichzelf zorgen, ondanks zijn magere voorkomen. Toch hield hij zich er stil over, het was toch teveel gedoe om haar hierover in te lichten. Daarbij, zo goed kende hij Routpaw helemaal niet. Misschien dat hij daar eens iets aan moest doen. Quiet's ogen lichtten op toen Routpaw over zijn zus begon. "Dank je," zei hij, deze keer met een heldere stem en een oprechte klank. Hij was dol op Mousewish en gunde haar natuurlijk de hele wereld. Haar leven stond in volle vaart terwijl het zijne vast zat, maar heel erg vond hij het niet. Quiet spiegelde Routpaw en nam ook een hap van het konijn. Toen hij zijn mond leeg had, richtte hij zijn ogen weer op zijn gesprekspartner. "Hoe gaan je trainingen?" vroeg hij. Om één of andere reden vond hij het altijd heel interessant om te weten hoe iedereen in de Clan ervoor stond. Misschien dat hij zich toch meer bekommerde om de Clan dan hij dacht.

- omg dankje <3 komt omdat jij ook fijn schrijft hihi

Hij zou liegen als hij zou zeggen niet blij te zijn met Routpaw's gezelschap. De laatste maanden waren wat eenzaam geweest, ongeacht de sociale support die hij kreeg. Het was gewoon fijn om even weer met iemand te praten alsof er niks aan de hand was. Alsof er nooit iets was gebeurd. Al ging het maar over het weer of iets dergelijks. Het kon hem niet zoveel schelen, hij focuste zich op dit moment liever op anderen. En op dit moment was Routpaw ideaal, hij kende haar niet zo goed, dus kon hij haar lekker uithoren over... tja, alles. Ergens had hij er spijt van, hij had zichzelf altijd voorgenomen zich meer in zijn Clanmates te verdiepen. Daarbij leek Routpaw een prima kattin. Waarom hij nooit eerder echt met haar gepraat had, was hem dan ook een raadsel. Ook haar broertje, Tomtitpaw, kende hij amper. De laatste maanden waren hem blijkbaar meer ontgaan dan hij had gedacht.
Quiet trok even met zijn oortjes toen de poes voor hem weer begon te praten. Ze zei dat haar trainingen goed gingen, maar de toon waarop ze sprak, gaven haar twijfel wel aan. Quiet's blik verzachtte toen de waarheid naar boven kwam; ze had moeite met de vechttrainingen. Er krulde een zacht glimlachje rond Quiet's lippen, hij herkende zichzelf er wel in. Hij was liever een pacifist dan een vechter, maar daarmee kon hij natuurlijk niet bij Everstar aan komen zetten. Nee, hij had hulp gezocht bij één van zijn vrienden. "Gelukkig zitten we in een Clan met katten die heel veel verschillende talenten hebben. Er is vast wel iemand die je wat extra wil helpen met vechten," miauwde de kater op vriendelijke toon. Misschien niet het meest bedachtzame advies, maar het had hem zeker geholpen. Swanpaw had hem heel wat handige trucs bijgeleerd. Misschien werd het weer eens tijd om die kater op te zoeken.  

Quiet was de gemeenste niet, zeer zeker niet. Hij kon natuurlijk wel fel uit de hoek vallen, mocht iemand iets zeggen over een kat die hem nauw aan het hart lag, maar buiten dat was hij geregeld wel een vriendelijke kater. Daarbij was hij vrij sociaal, als kitten was het al redelijk makkelijk voor hem om vrienden te maken. Vandaar dat hij nu nog steeds een vriendengroep had die hem dierbaar was, waaronder Lizard, Raptor, Tiger, Mouse en Puddle. Hij had er echter geen problemen mee om hier meer katten aan toe te voegen. De Clan was bedoeld om één grote familie te zijn, en dat was precies hoe Quiet het voor zich zag. Hoewel zijn hart in het gesprek lag, draaiden zijn oren alle kanten op. Zijn nieuwsgierigheid was hij nooit verloren, hij wilde altijd weten wat er overal aan de hand was. Hij keek de poes voor hem rechtstreeks aan toen ze weer begon te praten. Ze gaf aan moeite te hebben met het vechten, niet alleen omdat ze er slecht in was, ook om het gevoel dat het haar gaf. Hij keek haar even in stilte aan, zoiets had hij eigenlijk nog niet eerder gehoord. "Ik begrijp het wel... denk ik. Ik bedoel, het was Starclan die ons leerde dat we respect moesten hebben voor al het leven. Om tegen andere katten te vechten en ze te doden, lijkt eigenlijk wel tegen hun wil in te gaan," sprak de kater, half tegen zichzelf. Nu hij het zo zei, vond hij het ook best wel krom. Hij moest Starclan bedanken voor het leven van zijn prooi, maar toch doodde hij het dier. Natuurlijk was het een noodzakelijk kwaad, maar het leek allemaal zo verbogen.

Ergens had hij het gevoel dat hij zich moest schamen tegenover Routpaw. Hij zat haar zo subtiel te interviewen over haar trainingen, terwijl hij zelf al ruim dertien manen oud was en nog steeds niet benoemd was tot Warrior. Natuurlijk had hij hier zijn redenen voor, maar hij kon het niet echt helpen om zich er toch wat verbitterd over te voelen. Mousepaw was Mousewish geworden, Raptorpaw Raptorecho, en Tigerpaw was nu Tigergaze. Hij had het gevoel dat hij ergens was blijven haken en natuurlijk was dat ook wel zo. Hij liet het maar gaan, veel maakte het toch niet uit. Hij was bijna vergeten dat het aangeboden stuk vlees nog voor hem lag, dus nam hij maar een hap terwijl hij verder luisterde naar zijn gesprekspartner. De rosse kater knikte begrijpend toen ze begon over de rivaliteit tussen de Clans. Hoe meer je erover nadacht, hoe minder logisch het werd. Blijkbaar zaten ze wat dat betrof op één lijn. "Ik begrijp het ook niet," stemde de kater in. Sterker nog, alle katten van buiten zijn Clan die hij had ontmoet, leken hem hartstikke aardig. Met uitzondering van zijn nare ervaringen met Bloodclan. "Het zou een hoop kattenlevens schelen..." miauwde hij verder. Misschien was Whitelion dan niet gedood. Alle Clans samen maakten daarbij veel meer kans tegen Bloodclan dan alle Clans apart. "Maar ik denk helaas niet dat het ooit zo zal worden." Wederom begrenst door de realiteit. Wat een wrede wereld.  

Het begon zo langzamerhand aan hem te knagen: waarom deze conflicten? Was het allemaal nou echt nodig? De scheiding tussen de vier Clans was zo lang geleden, maakte het echt nog wat uit waarom het gebeurd was? Natuurlijk herinnerde hij zich die ene dag bij de bergpas. Die dag dat hij zag hoe een Warrior van RiverClan Everstar onder water drukte en zo één van haar levens af nam. Waarom had die grote, grijze kater zoiets gedaan? Hij had geen idee hoe Everstar was, en toch had hij geprobeerd haar te doden. Puur vanwege de vijandigheid tussen de Clans. Het leek ineens allemaal zo doelloos. Maar of hij ooit iemand's gedachten ging veranderen over dit onderwerp was nog maar de vraag. Het leek hem niet heel haalbaar, en dat stelde hem teleur. De kater zuchtte, nam nog een hap van het konijn om het lege gevoel in zijn maag probeerde te stillen, al was het eigenlijk geen honger. Hij kon zijn gedachten ineens niet van Whitelion afhalen. Hij had niet dood hoeven zijn. Lizardpaw had haar vader nog kunnen hebben. Routpaw begon over Skyclan, en Quiet herinnerde zich de verhalen nog wel. "De brand van Skyclan," sprak hij zachtjes. "De Clans hebben samengewerkt om voor de overgebleven Clanleden te zorgen. Waarom kunnen we dat niet weer doen?" miauwde de kater. Samenwerken was iets dat ze eerder hadden gedaan, ze konden het weer doen. Hij was zijn vertrouwen in de Clans niet verloren, nog niet.   

Quiet begon zich af te vragen of er op dit moment nog katten in Windclan zaten die oorspronkelijk uit Skyclan waren gekomen. Hij had er nooit zo over nagedacht: er zaten misschien wel katten in de clan die er helemaal niet vandaan komen, en niemand die er wat om gaf. Iedereen deed normaal tegen ze en ze waren zo goed geïntegreerd dat je helemaal niet merkte dat ze uit een andere clan kwamen. Waarom was het nu dan zo'n uitdaging om goed met elkaar op te kunnen schieten? Aan de andere kant haalde hij zich die grote, grijze kater weer voor ogen, die Everstar probeerde te verdrinken. Of Shadowclan die de dassenburcht van hen af had genomen. Wist hij wel zeker dat hij samen met die katten wilde leven? Wilde hij in dezelfde clan terecht komen als de katten die Whitelion hadden vermoord? De kater beet twijfelend op zijn lip, onzeker over het antwoord. De kater schraapte zijn keel, tijd om hypothetisch bezig te gaan. "Stel... dat iemand iets heel ergs zou doen om vrede te laten ontstaan tussen de clans... Zou Starclan diegene vergeven?" vroeg de kater. Niet dat hij zoiets van plan was. Hij was maar een enkele kat, hij zou nooit een ramp op die schaal kunnen ontketenen. Nee, hij niet, maar Bloodclan wel.

Het was al een lange tijd geleden dat iemand zijn geest zo uitgedaagd had als nu. Het voelde goed, verfrissend. Hij was eraan gewend om alsmaar te piekeren over alles wat er was gebeurd en het was een goed gevoel om nu eens ogen te slaan op de toekomst. Al was die misschien ook niet zo zonnig, er kon tenminste nog wat aan gedaan worden. Het verleden kon hij het beste laten rusten. Er waren niet veel katten die zo over de clans dachten als zij, de meesten werden verblind door patriottisme en hadden een erg wij-zij gevoel wat de clan betrof. Terwijl er eigenlijk geen reden was om vijanden te zijn. Raar hoe sommige dingen zo immuun konden zijn voor verandering.
Hij wachtte ietwat zenuwachtig op het antwoord van de kattin voor hem en knikte terwijl hij het in stilte aanhoorde. Starclan werkte op mysterieuze manieren, dat was allang duidelijk. Maar waarom wilden ze dan per se die vier clans? Waarom wilden ze rivaliteit, conflict en zelfs oorlog? Waren ze hier op aarde gewoon één groot schouwspel ter vermaak van Silverpelt? De kater fronste. Hij weigerde een pion te zijn in zo'n ziek spel. Routpaw had gelijk, de clans waren er al zo lang, als Starclan een eenheid wilde, was die er allang geweest. "Waarom zouden ze zoiets willen? Deze rivaliteit heeft niemand ooit iets goeds gebracht," sprak de kater op een ietwat norse toon. Toen bedacht hij zich dat de katten in Starclan dezelfde koppige katten waren geweest die hier eens hadden rondgelopen, er zo zeker van dat hun clan superieur was. "Je hebt gelijk... Maar de leiders lijken geen zin te hebben in vrede," miauwde de kater teleurgesteld. Een andere optie was dat de clans elkaar gewoon met rust zouden laten, maar zelfs dat leek teveel gevraagd.  

Misschien was hun gesprek een tikkeltje pessimistisch geworden, een beetje duister zelfs. Vooral voor de periode waar hij net uit kwam, was dit niet ideaal, maar hij had het gevoel dat hij het wel kon hebben. Daarbij wist hij dat Routpaw alles goed bedoelde. Ze was dan wel een beetje nerveus, maar ze had geen kwaad in zich. Tenminste, niet dat hij wist. Hij had het gevoel dat hun gesprek hem nog wel een tijdje bij zou blijven. Het idee dat de clans zonder reden constant in een conflict lagen, zou hem vast nog lange tijd teisteren. Hij begreep het gewoonweg niet, maar het was tevens onmogelijk om iemand om een antwoord te vragen. Hij had geen idee wie zijn en Routpaws visie deelden en wie niet, maar het was waarschijnlijk te gevaarlijk om zoiets te gaan vragen. Voor zulk soort praat kon hij wel verbannen worden, en dat was wel het laatste wat hij wilde. Ook al stond hij niet helemaal achter het idee van de rivaliteit tussen de clans, hij zag Windclan wel echt als zijn familie. Hij vroeg zich af hoe het zou zijn om alle clans ineens als één eenheid te hebben. Wie zou de leider worden? Wat zou er gebeuren met katten die tegen de centralisatie waren? Hij keek bedenkelijk naar Routpaw die een behoorlijk lastige vraag stelde. "Ik weet niet..." zuchtte hij. "Iets slechts voor het grotere goed? Ik hoop dat ik het zou kunnen," zei hij, nog steeds zichtbaar peinzend. "Uiteindelijk zou het allemaal veel beter zijn..." Hij vreesde een potentiële straf. Verbanning, dat hij zijn familie niet meer kon zien, dat zijn familie op hem neer zou kijken. Maar als er vrede zou komen, was dat het allemaal waard.