Slowdancing Euphoria

Hij kon het niet helpen om over de vragen die Routpaw stelde te peinzen. Of hij iets ergs zou doen om de clans vrede te bezorgen? Natuurlijk zou het een gigantische strijd worden met zijn geweten, daarbij moest hij worstelen met de realisatie dat zijn vrienden niet meer zijn vrienden zouden zijn. En Starclan... Hij had al het gevoel dat Silverpelt op hem neer keek, op de negatieve manier. Hij was nou eenmaal geboren uit een door zijn ouders gebroken eed aan Starclan. Hij had niet het gevoel dat de katten daarboven een goed beeld van hem hadden. Hij was een blijk van schaamte, van oneerbiedigheid. Hij had hier niet moeten zijn, en dat was de gedachte die hem het meeste onrust bezorgde. Als het aan Starclan had gelegen, was hij hier nooit geweest. En waren zij niet degenen die het het beste met de wereld voor hadden? Misschien was hij wel bestemd voor iets verschrikkelijks. Hij zuchtte, dit was niet het soort gedachtenpatroon dat hem hielp met zijn huidige toestand. Routpaw vroeg of hij een ommetje wilde maken, iets dat hij wel zag zitten. Waarschijnlijk was dit ook niet de veiligste plek voor potentiële conspiracy theories. Hij knikte. "Ja, goed idee." Hij was ook vrij vandaag: hij had zijn laatste Assessment afgelegd en het was nu wachten tot de volgende ceremonie. "Ik vraag me vaak af wat Starclan met ons van plan is. Of ze de vier clans altijd zo zouden willen als het nu is," miauwde de kater bedenkelijk. Soms was hij lichtelijk jaloers op Lizardpaw, zei kon met Starclan spreken. Ze mochten dan cryptisch zijn, antwoorden hadden ze vast ook wel.  

Het voelde goed om zijn poten weer te strekken. Het was alsof ze verkrampt waren. Alsof hij ze eeuwen niet had gebruikt en ze nu eindelijk de kans hadden om een beetje los gemaakt te worden. Het was een tijd geleden dat hij echt buiten het kamp was geweest: vaak ging hij maar wat op zoek naar prooi en verdeed zijn tijd vooral. Het was de eerste keer in weken dat hij alles opmerkte: de wind in zijn haren, de zon op zijn gezicht, de geur van verse prooi die hem zijn lippen deed likken. Misschien dat ze nog een haas tegen het lijf zouden lopen, mochten ze geluk hebben. Hij liep op een rustige pas met Routpaw mee, terwijl hij vanuit zijn ooghoeken checkte of er andere katten in de buurt waren. Niemand mocht hem zo horen praten, alleen Routpaw. Hij vertrouwde haar, ondanks het feit dat dit het eerste, echte gesprek was dat ze met elkaar hadden. Ze had iets stils, iets mysterieus. Hij had het gevoel dat zijn geheimen veilig zouden zijn bij haar, maar of hij gelijk had, was nog maar de vraag. Hij knikte langzaam bij het horen van haar woorden, misschien was vrede wel een naïef iets om op te hopen. En wat Starclan betrof... het irriteerde hem dat Lizard hem nooit kon vertellen wat ze van Starclan gehoord had. "Ik snap niet hoe Lizard het doet... Die vage berichten van Starclan, niemand die je kan helpen het te begrijpen..." miauwde hij. Hij was allang blij dat hij die taak niet op zich had gekregen. "Misschien zullen we het pas begrijpen als we zelf in Starclan zitten." Een rare gedachte... Zou hij zo erg veranderen na zijn dood?

Hij en Lizard praatten niet vaak over... haar positie. Ze liet niet veel over Starclan aan hem los, alhoewel hij het natuurlijk wel wilde weten. Ze mocht niks tegen hem zeggen en het irriteerde hem toch wel een beetje. Hij had het gevoel dat al die geheimen hen toch een beetje uit elkaar duwden. Ze had het altijd druk, voor andere katten zorgen, kruiden zoeken, met Starclan spreken. Haar leven was zo anders dan het zijne, en het was alsof hij haar steeds minder goed kende. Iets dat hem speet, ze was toch wel zijn beste vriendin, al sinds ze kittens waren. Uit elkaar groeien was wel het laatste dat hij wilde. Hij knikte bedenkelijk op de woorden van Routpaw. Zou Lizard zich eenzaam voelen? Nu Sparrowfeather gestopt was, was er niemand meer die haar zou helpen, totdat ze een eigen Apprentice zou moeten kiezen. "Het zal vast wel wat beter worden als ze een nieuwe Apprentice krijgt," mompelde hij. Misschien dat hij toch weer eens naar Liz toe moest. Ze konden wel een keer samen kruiden gaan zoeken of iets dergelijks, als ze het niet te druk had. Het gesprek nam een wat melancholische toon aan, maar hij vond het niet erg. Het werd steeds zeldzamer dat hij iemand had waaraan hij zijn ei kwijt kon. Mousewish had het druk met Tigergaze en Raptorecho, de band met zijn moeder was de laatste tijd flink door het slijk gehaald en Liz had amper tijd voor hem. Misschien dat hij een nieuwe, goede vriendin zou kunnen vinden in Routpaw. Hij had het gevoel van wel. Hij grinnikte even terwijl ze haar gedachten hardop uitsprak, toch wel een teken van vertrouwen. "Silverpelt is wel gigantisch... Maar of er ruimte is voor eeuwen aan gestorven katten?" filosofeerde hij. "Gelukkig hoeven we ons daar voorlopig geen zorgen over te maken." Hij zwaaide even vrolijk met zijn staart. "Laten we over iets vrolijkers praten," suggereerde hij toen met een brede glimlach. Hoe interessant hij het ook vond om met Routpaw te filosoferen, hij stelde zijn mentale gezondheid ook wel op prijs.   

Het beeld dat Routpaw schetste, deed hem hardop lachen. Ergens was het wel een grappige voorstelling. Honderden, duizenden katten die opgepropt waren in een beperkte ruimte. De rode kater zwaaide geamuseerd met zijn staart. Hij vroeg zich af waarom hij niet eerder met Routpaw had gepraat, op beleefde begroetingen na natuurlijk. Ze was intelligent, ze had humor, ze had diepgang. Iets dat hij in eerste instantie niet achter haar had gezocht; ze was nou eenmaal verlegen en daarbij een tikkeltje sociaal ongemakkelijk. Wanneer dat eraf was, was ze echter een perfecte gesprekspartner. Ergens miste hij dit soort gesprekken wel. Niet al te serieus, niet al te melig. Hij had ze soms met Lizard, maar dat werd ook steeds minder. Iedereen had zijn eigen leven rondom anderen gebouwd en het was een beetje alsof hij achter bleef. Een rare sensatie. Hij wist ook wel dat ze het druk hadden en probeerde het niet al teveel aan zichzelf toe te schrijven.

Een nostalgisch glimlachje kwam op zijn gezicht toen Routpaw naar zijn eerste prooi vroeg. "Mijn eerste gevangen prooi was een haas, niet al te spannend. Er gingen alleen wel een stuk of honderd pogingen aan vooraf," merkte hij op. Hij was niet bepaald een natuurtalent geweest met jagen, maar zijn doorzettingsvermogen had ervoor gezorgd dat het hem nu prima af ging. Dat het de overleden Ravenbreeze was die hem dat had geleerd, probeerde hij nu even te vergeten. "Wat is het domste dat je ooit gedaan hebt?" vroeg hij toen aan Routpaw. Hijzelf had een aardige reeks stommiteiten. Als kitten was hij in het kleine meer gepleurd. Hij had een keer een besje gejat uit de Medicine Cat's Den en dacht vervolgens dat hij zou sterven. Hij had zichzelf bedekt in kikkerslijm, modder en bladeren omdat hij dacht zo ongezien het kamp uit te kunnen als kitten. Ja, hij had genoeg domme dingen gedaan. Nu wilde hij die van Routpaw horen.

- Sorry, had deze helemaal over het hoofd gezien D:  

Hij had per se een haas willen vangen. Dé prooi voor Windclan. Snelle dieren die relatief verstandig waren. Daarbij leefden ze in groepen die behoorlijk goed op elkaar afgestemd waren. Om een haas als eerste prooi te vangen, had hem zo ontzettend cool geleken. Dus had hij het geprobeerd. En opnieuw, opnieuw, opnieuw. Tientallen keren voor hij eindelijk één van de kleinste, miezerigste hazen te pakken had die Windclan te bieden had. Maar tróts dat hij was geweest. En ook Ravenbreeze was tevreden geweest over zijn prestatie. Hij glimlachte even op zijn vraag, en nog breder toen Routpaw aangaf dat ze wel meerdere domme acties op haar naam had staan. Met een geïnteresseerde blik op zijn gezicht hoorde hij haar verhaal aan. Bij de climax van het verhaal kon hij zijn lach niet meer bedwingen. Het beeld van een slapende Routpaw die zo erg schrok dat ze het water in viel, was behoorlijk amuserend. Vervolgens kwamen er nog wat verhalen uit de kattin die normaal behoorlijk gereserveerd was in wat ze wel en niet zei. Ze kroop uit haar schulp en het was mooi om te zien. "Een konijn in de Gorge?" herhaalde hij geamuseerd. Zoiets had hij nog nóóit eerder gehoord. Iedereen had nu wel eens een prooi die hij liet gaan of die snel in een hol kroop. Maar nooit eerder had hij iemand gehoord die een prooi van een ravijn af had gejaagd. "Ik ben als kitten in het Small Lake gevallen," lachte hij, ietwat nostalgisch. "Mijn moeder heeft me eruit moeten vissen. Niet veel later ben ik met Lizard in de Medicine Cat's Den gegaan en heb daar per ongeluk een besje doorgeslikt. Ik dacht dat ik doodging, maar het was maar gewoon een jeneverbes," ging hij vrolijk verder. Hij herinnerde zich de paniek nog, hij was doodsbang geweest en uiteindelijk was het gewoon een bes tegen buikpijn geweest. Hij miste die zorgeloze tijden wel.

Hun gesprek had ineens een wat vrolijker karakter aangenomen en ergens was hij daar behoorlijk blij mee. Negatieve gedachten waren de laatste tijd een behoorlijke valkuil voor hem geweest. Zodra hij begon met piekeren, geraakte hij in een lange neerwaartse waar hij vaak met moeite uitkwam. Hij had geen idee waar die vatbaarheid voor het negatieve ineens vandaan was gekomen; hij was altijd zo vrolijk geweest. Hij had geen zorgen gehad en nu leken ze er in overvloed te zijn. Alsof hij moest compenseren voor de rust en vrijheid van zijn kittentijd. Dit kon toch niet de rest van zijn leven zijn? Toch bleef hij geloven dat hij sterker was dan dat. Dat dit allemaal maar een lastige fase was waar hij even doorheen moest. Hij vroeg zich af of iedereen het had. Met Mousewish leek het namelijk hartstikke goed te gaan, zoals altijd. Misschien was hij wel de enige die zich zo voelde, en dat was hetgeen wat hem het meeste bang maakte.

Hij was allang blij dat ze over waren gegaan op gênante verhalen en lachwekkende anekdotes. Het was een stuk luchtiger om over te praten en ze hoefden niet bang te zijn om betrapt te worden. Ze lachten samen en Quiet kreeg het gevoel dat hij haar beter leerde kennen. "Ik heb zo het gevoel dat iedereen wel een paar domme acties op zijn naam heeft staan," zei hij met een glimlach. Als je goed doorvroeg, had zelfs Everstar vast wel een paar blunders om over te vertellen. De kater keek even om zich heen, ze waren al behoorlijk ver van het kamp afgelopen. "Misschien kunnen we wat jagen. Tenzij je natuurlijk weer van plan bent een konijn in de Gorge te laten storten," miauwde hij toen met een grijns. Die zou hij nog even onthouden, daar kon hij haar nog lekker een beetje mee plagen.  

Hij had helemaal niet doorgehad dat ze zover van het kamp vandaan waren gelopen. Ergens vond hij het wel een fijn idee dat hij zo ver van de rest van de Clan verwijderd was, vooral bij zijn moeder en haar nieuwe nestje. Om één of andere reden was hij behoorlijk jaloers geweest, al had hij dat proberen te verbergen. Jaloezie was niet bepaald een aangename eigenschap, niet voor hem en ook niet voor de rest. Toch bleef het hem irriteren. Waarom voelde het alsof hij vervangen was? Hij probeerde iedere gedachte aan zijn moeder en haar tweede nest uit zijn hoofd te elimineren, iets wat hem vaak nog net lukte. Hij moest zich op iets anders focussen: jagen. Hij glimlachte even om Routpaw's opmerking, de poes had wel degelijk een gevoel voor humor. "Konijn is prima," antwoordde hij. Eigenlijk waren konijnen één van zijn lievelingskostjes. Daarbij, konijnen leefden vaak in groepen. Als je er één vond, was het niet moeilijk om de rest van de groep op te sporen. Je moest er alleen voor zorgen dat ze niet in hun hol zouden verdwijnen. De kater opende zijn bek een beetje om zo zijn prooien beter op te kunnen sporen. Zodra hij een geurspoor opving, volgde hij deze. Enkele tientallen meters van hen verwijderd, zat een holenstelsel. Hier en daar waren er enkele dieren aan het knagen aan de grassprieten, nietsvermoedend. Quiet wenkte naar Routpaw, dit moesten ze voorzichtig aanpakken.

De wildkleurige dieren waren nog steeds druk bezig met grazen, dus voor zover Quietpaw wist, hadden ze de geur van de twee katten nog niet door. Hij zag een stuk of zes van de dieren, de rest moest dichtbij zijn of in de holen verstopt zitten. Hier en daar hupten de beestjes wat heen en weer, maar er waren geen plotselinge bewegingen. Ze moesten voorzichtig zijn; één teken van hun aanwezigheid en de konijnen zouden een waarschuwingssignaal afgeven waardoor ze allemaal razendsnel in hun holenstelsel zouden schieten. Dan konden ze de prooien wel op hun borst schrijven. Er was geen enkele manier waarop Quiet in één van die smalle ondergrondse paadjes paste. Daarbij wilde hij het ook absoluut niet proberen. Straks kwam hij vast te zitten in zo'n nauw, donker gat. Dan had hij nog een mooi verhaal voor zijn lijst aan stomme acties, als hij er überhaupt al uit zou komen. Routpaw vroeg wat hem de beste aan pak leek en Quietpaw scande de omgeving nogmaals. De ingangen van de holen leken allemaal vrij dicht bij elkaar. Hij wenkte naar de ingangen. "Als we vanaf die kant komen, kunnen we ze wegjagen van de holen en zullen ze niet kunnen vluchten," fluisterde hij zo zacht als hij maar kon. "Tenzij jij een beter plan hebt," ging hij verder. Hij had geen idee of zijn plan zou gaan werken, maar zou in ieder geval de verantwoordelijkheid nemen als dat niet zo was.

Zijn groengele ogen staarden nog even naar de konijnen, nog steeds onwetend over het dreigende gevaar. Hadden ze een enkel idee hoe zwak ze waren? Onderaan de voedselketen en ondertussen zaten zie hier in open veld te eten alsof het hen allemaal niks deed. De wildkleurige vachtjes van de konijnen deden hem denken aan de gekleurde pels van zijn moeder. Ergens had Brindleleaf wel wat weg van een konijn, vooral op de manier waarop ze nest na nest had gekregen op haar jonge leeftijd. Quietpaw fronste en trok zijn blik weg van de grazende dieren. Routpaw stemde in met zijn plan en hij hoopte maar dat hij de goede beslissing had gemaakt. Initiatief nemen en de leiding proberen te nemen, dat was allemaal wel cool, maar als je geen idee had waar je mee bezig was, hield het al snel weer op. Routpaw stelde voor om af te tellen, waarop Quietpaw instemmend knikte. "Één, twee, drie," fluisterde hij zachtjes, waarop hij zich door het lange gras naar de kant van de holen begaf. Daar doemde hij op uit de grassen, en de konijnen hadden zijn aanwezigheid natuurlijk meteen door. De beesten begonnen te rennen en Quietpaw stormde achter ze aan zo hard hij kon. Enkele konijnen verspreidden zich, maar twee bleven op een kluitje rennen, dus koos de kater hen als zijn doelwit. Toen hij dichtbij genoeg was, zette hij af, klauwen uitgetrokken. Eén van hen wist hij in de nek te bijten, de andere  alleen met zijn nagels te raken. De ene was al snel dood, de andere bewoog spastisch onder de klauw van de rode kater. Hij besloot het beest maar uit zijn leiden te verlossen en beet ook dat konijn in zijn nek. Twee prooien, mooie vangst.  

Het was zeker beter dan zijn gemiddelde vangst en hij was er meer dan blij mee. Hij had zo verschrikkelijk veel geoefend en dat dat nu eindelijk zijn vruchten afwierp, was meer dan bevredigend. Al die keren dat hij volledig op zijn bek was gegaan tijdens de jacht, hadden nu toch een soort van nut gehad. Hij nam de nekvellen van beide konijnen in zijn bek en ging weer op zoek naar zijn jachtpartner. Het veld waar de konijnen zojuist zo vredig hadden staan grazen, was nu helemaal leeg. De kater ging zitten en legde zijn twee prooien voor hem en niet veel later zag hij de bruin-witte kattin op hem afkomen. Aan het plaatje miste er wel iets, een prooi. Zijn blik verzachtte wat, ze had niets kunnen vangen. Hij wist wel hoe vervelend dat voelde, hij had het zelf vaak genoeg gehad. Hij was nooit een natuurtalent geweest in iets, dat was vanaf het begin af aan al duidelijk geweest. Quiet had geoefend, geoefend en geoefend tot hij erbij neer viel. Hij had iedere keer hulp gevraagd aan Warriors en Apprentices die uitblonken in bepaalde dingen of ze hem misschien ook niet iets zouden kunnen leren. Swanpaw was een ster geweest in vechten, dus had Quiet hem gevraagd om hem wat technieken te leren. Zo had hij zichzelf toch nog op weten te bouwen tot een goede Apprentice. Veel oefenen, hulp en hard werken. Routpaw complimenteerde zijn vangst, maar het klonk nogal beteuterd. Hij glimlachte even naar haar. "Geloof het of niet, maar ik heb nooit zo goed kunnen jagen," miauwde de kater naar haar. "Ik was er nooit goed in en moest altijd drie keer zo hard werken als Tigergaze of Raptorecho om maar net zo goed te zijn." Hij kon het ook niet helpen om jaloers te wezen toen die twee katers eerder Warrior werden dan hij. "Maar ik moet zeggen dat veel oefenen wel zijn vruchten afwerpt. Na een tijdje." Het had hem in het begin ook te lang geduurd, maar het was het waard geweest. Nu stond hij dan ook eindelijk op het punt om Warrior te worden en dat voelde goed.