Slowdancing Euphoria

Hij had geen idee of ze wel baat had bij zijn woorden. Of Routpaw ze überhaupt wel wilde horen, maar ze waren er nu toch uit. Een klein stukje van zichzelf delen kon toch niet zoveel kwaad? Hij glimlachte naar de kattin toen ze hem bedankte, even onzeker als aan het begin van hun gesprek. Toch had hij niet het gevoel weer terug bij af te zijn. Hij kende haar nu beter, kon enigszins rekening houden met haar onzekerheid. Misschien waren ze ergens wel vrienden nu. Routpaw stelde vervolgens voor terug te gaan naar het kamp. De kater knikte instemmend, al had hij geen idee wie hem in Starclan's naam zou moeten missen. "Goed idee," zei de kater. Hij schoof één van de konijnen richting Routpaw zodat ze die mee kon nemen. Dan hoefde ze in ieder geval niet zonder prooi het kamp in te lopen. Quietpaw nam het andere konijn tussen zijn kaken, waar het slapjes tussenuit bungelde. De ogen van het konijn keken glazig de leegte in. Hij merkte dat de zon onder begon te gaan en fronste. "Hoe lang zijn we weg geweest?" miauwde hij toen verbaasd. Ze hadden een tijd gelopen, gejaagd, daarvoor ook nog een hele discussie over Starclan gehad in het kamp. Was de dag nu al voorbij?

Het gewicht van het konijn trok aan zijn onderkaak, waardoor er een vaag, tintelend gevoel ontstond. Hij had het wel vaker bij de zwaardere prooien en trok zich er niet zoveel meer van aan. Even keek hij naar Routpaw, ineens schoot hem te binnen dat Lizard binnenkort een Apprentice zou moeten aanwijzen en ergens had hij het gevoel dat Routpaw wel een redelijke kandidaat zou zijn. Het was in ieder geval wel duidelijk dat hij die positie nooit zou vervullen, hij zou zichzelf ook niet bepaald vertrouwen als Medicine Cat Apprentice. Nee, het Warriorschap paste beter bij hem, dat was wel duidelijk. Aan de andere kant herinnerde hij zich nog hoe graag Yellowpaw Medicine Cat wilde worden en hij gunde het haar natuurlijk ook wel, maar de uiteindelijke beslissing lag bij Starclan. Quietpaw keek even kort naar boven, waar Starclan zou moeten zijn. Ze werkten op mysterieuze manieren en Quiet was gewoon blij dat hij al die raadselachtige boodschappen niet hoefde te ontrafelen. Half aandachtig knikte hij op de woorden van Routpaw, de zonsondergang was inderdaad prachtig. "Dat de zon opkomt en ondergaat is één van de weinige zekerheden die we hebben," mompelde de kater. Misschien dat hij daarom wel zo gesteld was op het proces. Ook al leek de wereld in te storten, de zon kwam altijd weer op. Het was een klein beetje stabiliteit waar je je aan vast kon houden. Hij draaide weer naar Routpaw toe. "Laten we terug gaan naar het kamp." Hij was eigenlijk best wel moe en wilde nadenken over vandaag.   

Routpaw stemde in met zijn suggestie, pakte het konijn op en samen liepen ze richting het kamp. Ergens had hij absoluut geen zin om s'nachts buiten het kamp te zijn. In het donker leek de wereld volkomen anders, alsof hij zich ineens in een andere realiteit begaf. Tevens deed het hem denken aan die winterse dag dat hij Ravenbreeze aangereden zag worden. Het was ongelooflijk donker geweest, ongelooflijk koud. En elke keer als de nacht begon te vallen in het kamp, was het alsof hij weer terug gezet werd naar diezelfde dag. De rood-witte kater voelde zich raar, ondanks dat vandaag een goede dag voor hem was geweest. Hij was moe, veel te gefixeerd op het verleden. Het was alsof de herinneringen al zijn energie van hem onttrokken. Bij het kamp aangekomen, gooide hij zijn konijn op de prooistapel. Veel zin om nog wat te eten had hij niet. "Routpaw, ik ben doodop," miauwde hij, terwijl hij alvast een stap zette in de richting van de Apprentice's Den. Hij keek haar nog even aan, een glimlach op zijn gezicht. "Vandaag was hartstikke gezellig. Bedankt daarvoor," miauwde hij oprecht naar de kattin. Ze had hem toch enigszins uit zijn sleur weten te halen en daarvoor was hij haar eeuwig dankbaar. Met een zwaai van zijn staart liep hij naar zijn nest om zichzelf te laten verdrinken in welke droom Starclan ook voor hem had uitgekozen.

- Is goed c': Topic uit.