High on legal KITTYWEED )

Branchpaw lachte hartelijk. Hij knikte als mercike. "D-deed dat g-geen pijn?" Hij schudde zijn kopje. "Ik ben zo hard als steen weet je wel." Katers moesten sterk zijn hoor, geen pijn lijden. Moeilijk leven had hij. Zuchtend schudde hij zijn kop. Toch lag er een grijnsje op. Red maakte hem zo gelukkig.

Ze fronste nog even bezorgd, maar ze besloot ook dat als hij er grapjes over kon maken, het vast niet zo erg was als ze zich inbeeldde. "A-als takjes, b-bedoel je zeker!", antwoordde Redpaw, meer ontspannen nu, en ze giechelde erachter. Ze voelde zich op haar gemak bij hem, alsof ze gewoon grapjes kon maken en hij haar er niet voor zou uitlachen of beoordelen.

Geschrokken keek Branchpaw haar aan. Zijn diepgroene ogen verwijdden zich. De twinkeling in zijn ogen ontplofte bijna. Nu zichzelf nog. Hij barstte in zo hard lachen uit (en zijn lach was weliswaar zeer aanstekelijk) dat er spontaan andere katten mee lachten, ook al hadden ze hen niet gehoord. "A-als ta-tahakjes.", giechelde hij. Hij keek haar vrolijk aan. "Dat... ik snap hem! Dat is echt een goeie Red!"

Zijn lach was heel aanstekelijk en Redpaw kon het niet helpen om mee te lachen - net als enkele andere katten die toevallig dichtbij zaten. Uiteindelijk stopten ze toch. De rosse poes veegde een traantje weg met haar voorpoten en probeerde weer op adem te komen. Pfoeh, lang geleden dat ze zo hard gelachen had.

Branchpaw snikte nog na. Zijn glimlach was oprecht en hij keek haar ook recht in de ogen aan. Hihi. "Graah!" Zijn slanke gestalte dook ineen. Met zijn mooie grijze kont wiegde hij heen en weer. Hij vloog door de lucht en landde, lichtjes, op Redpaw. Ze was zeer teer en rank dus hij deed erg voorzichtig. Branchpaw zette zijn tanden in haar staart en begon te schudden. "Ooh grote Redstar, ik zal je wel verslaan!", riep hij. Apprentices mochten toch ook stoeien?

De kleine poes werd overrompeld toen de grijze kater opeens op haar sprong. ze zakte door haar poten door het gewicht, maar hij deed haar geen pijn - hij was heel voorzichtig. Branchpaw zette zijn tanden lichtjes in haar staart en schudde het heen en weer, zeggend dat hij haar wel zou verslaan - Redstar. Toen de eerste schok afgeweerd was rolde de poes omver, in de hoop hem zo van haar af te krijgen. "D-dat weet ik zo n-net nog niet, vuile B-Branchstar van Sh-Shadowclan!", zei ze vrolijk, nog steeds verder rollend zodat ze bovenop hem terecht zou komen.

Ze rolde om en Branchpaw viel half krabbelend af haar. Hij deed of het een te heftige actie was en beet in het stof. Bah! Zand was heel erg vies. De kater lachte bij haar uitroep. Als een slang kronkelde hij naar haar toe. Nuja, een heel erg misvormde en mislukte slang dan. Branch sprong op en duwde zijn poten in haar zachte furry-buik. Met zijn tong raspte hij langs haar haren. "Ha! Dat dacht je maar." Haar buik was nu 'open' hehehehe.

De poes giechelde. dat kietelde! Ze duwde met haar pootjes (nagels ingetrokken, natuurlijk) op zijn pluizige buik, in de hoop hem van haar af te kunnen duwen. "Sh-Shadowclan zal hier n-nooit jagen!", riep ze vrolijk uit, nu ook haar achterpoten in de strijd gooiend - al moest ze natuurlijk oppassen dat geen, ahum, gevoelige delen raakte.

Branch voelde een poot in zijn buik. "Aaaahlalalallaaaah!" Zijn gorgel trok op niets want het leek alsof hij een liedje aan het neuriën was. "Thunderclan zal vanaf nu de naam Shadowclan dragen. De beste naam!" Hij werd nog een paar keer geraakt, rolde expres super ver en sprong daarna kwiek weer overeind. "Ik krijg je wel Redstar!" Hij dook weer op haar af. Tuimelde over haar. Zijn poten maaide wild, zachtjes, in het rond. Hij probeerde alleen haar gezicht niet te raken. Dat zou pijn doen.

De kleine poes liet een speelse grom horen en deed haar best om elke aanval van hem te blokkeren met een slag van haar eigen rosse pootjes. "Nooit!", riep ze uit, zich voor een keer eens niets aantrekkend van de blikken die de andere katten op hun wierpen - het moest ook een grappig zicht zijn, een apprentice van 8 en van 11 manen, over de grond rollend als kleine kittens. Maar dat effect had hij op haar; ze kon gewoon zichzelf zijn.

Branchpaw giechelde. Hij deed alsof hij kei hard geraakt werd en viel jammerend op zijn kont. Mooi zicht hoor. Hij sprong recht, als een vosje, en dook neer op haar buik. Met zijn kop in haar lange rode haren. Het was best wel schattig. Helemaal rood. Haar pootjes waren lichter, maar geen wit. Ze was zo mooi (sigh). Hij blies er zachtjes tegen. Hijgend bleef hij zo liggen. Ook een mooi zicht. "Laten... laten we een race doen, morgen. En degene die verliest moet prooi vangen voor de ander." Hij lag op haar buik, maar krabbelde nu weer recht. Met zijn lange poot tikte hij tegen haar rood oortje. "Volgens mij gaat Branchstar winnen," miauwde hij speels grommend. Waarna hij uitviel op haar achterpoten en staart.

Hij viel omver en dook daarna weer op har, zijn kop op haar zachte buikvacht. giechelend duwde ze hem wat weg met haar voorpootje. Bij zijn voorstel knikte Redpaw opgewonden. Dat klonk spannend! Ze krabbelde recht toen hij dat ook deed en vernauwde speels haar amberen ogen. "Daar b-ben ik nog n-niet zo zeker v-van!", antwoordde ze, hem een duwtje gevend met haar schouder en daarna wegspringen, zodat hij haar achterpoten niet kon raken.

Branchpaw gilde het uit van de pret. Zeker niet meisjes-achtig enal. Hij rolde over Redpaw en werd vol in het gezicht geraakt. "Auw." Maar hij lachte nog dus alles was oké. De kater krabbelde weer recht en probeerde in haar staart te bijten. "Kom hier jij!"

neeh dit is geen spt meer :'c met dat size 9 thingetje

De kleine poes had zeker een voordeel bij haar snelheid, al was de kater zeker veel sterker. Ze gilde speels toen hij haar staart te pakken kreeg en haar zo stopte. Redpaw draaide zich hijgend om, aan haar staart trekkend zodat hij het zou loslaten. Het voelde niet bepaald aangenaam, maar het deed nu ook weer geen zeer - Branchpaw was heel voorzichtig. "Geef m-mijn staart terug, s-stoute Br-branchstar!", riep de apprentice vrolijk.

Branchpaw lachte. "Geef m-mijn staart terug, s-stoute Br-branchstar!" Hij liet abrupt los. Branchpaw drukte zijn poten tegen zijn schokkende buik. "Ik-Ik kan ni meer!" Hij maakte een paar koprollen, waarbij hij uiteindelijk eindigde met zijn kont in de lucht. Zijn mooie messy kont. "Huuu, Redstar je bent officieel gewonnen." Hij hijgde en zijn flanken gingen flink op en neer.

Toen Branchpaw plotseling haar staart losliet schoot de slanke poes naar voren, nog even doorschuivend op de zanderige grond. Ze draaide zich om, hijgend maar nog steeds lachend, toen hij aankondigde dat zij gewonnen had. Redpaw sprong weer op en deed een soort van vreugdedansje, al stopte ze daar snel mee toen katten haar raar aankeken. "Z-zie je w-wel dat Thunderclan a-altijd sterker zal z-zijn dan Shadowclan, B-Branchstar!", antwoordde ze hijgend, waarna ze naast hem neerplofte om op adem te komen.

Branchstar stak zijn tong uit en schudde met zijn hoofd. Rare positie hoor. Kont omhoog en dan tong naar buiten. Hij draaide zich weer om. "Inderdaad, ik zal tegen mijn clan zeggen dat ze jullie moeten eren. Onze deputy Hazelwreck zal patrouilles organiseren voor klei uit het moeras te halen. Een andere patrouille zal daar beeldjes van maken. Jij... Redstar zal de grootste zijn." Hij maakte een nederige buiging, met een halve grijns. Wat een ongelofelijke acteur was hij toch.

De rosse poes knikte. Dat klonk prachtig! Ze giechelde eventjes. Branchpaw had zo'n grote fantasie, hoe hij toch steeds op zijn ideeën kwam zou ze nooit begrijpen. "Dan zal ik mijn D-deputy Glowstick m-met een patrouille e-eropuit sturen o-om dat te ch-checken.", antwoordde ze grijnzend. Haar amberen oogjes glommen als ze de grijze kater aankeek.

Branchpaw knikte traagjes. "Ze zullen in het donkere bos staan op een open licht plek. Met bloemetjes er rond." Hij lachte. Zijn hele gezicht lichtte op als hij dat deed. Zijn humor was altijd goed geplaatst, hij was het lichtpuntje in de donkerste schaduwen. Hij rolde zich op zijn buik, want hij lag nu op zijn zij. Met zijn diepgroene ogen keek hij naar haar leuke gezichtje. Hij snapte echt niet waarom ze zo laag over zichzelf dacht. Hij vouwde zijn poten onder zijn lichaam. Nu lag hij goed. Kijkend naar de prachtige poes voor hem. "Wat heb jij gedaan vandaag Redstar?" Hij noemde haar Redstar, maar doelde op de dag van haar -paw naam. Mummie.

Redpaw knikte, nog steeds glimlachend. Zijn gezicht lichtte helemaal op als hij lachtte, het was prachtig. Het maakte hem nog knapper dan hij al was.. Branchpaw draaide zich om zodat hij goed lag, en ondertussen schoof de rosse poes door zodat ze ook op haar buikje lag, hun vachten net elkaar niet rakend al kon ze wel de warmte van zijn lichaam voelen. Bij zin vraag haalde de apprentice lichtjes haar schouders op. "N-niet zo veel, w-wat gejaagd..", antwoordde ze zachtjes. "E-en jij, Branchstar?", vroeg ze daarna, grijnzend.