High on legal KITTYWEED )

Branchpaw liep er al een hele week somber bij. Zijn vacht stond in pieken overeind. Er plakte stof in van de intensieve training die hij deze ochtend had gehad. Het stond nog steeds stijf omdat hij door water had moeten lopen (conditie- en vechttraining) en omdat hij te moe was om zich te fatsoeneren. Na die martelende training was hij wezen jagen. Eekhoorns en duiven vermeed hij. Het was kinderachtig en loserig, maar het was sterker dan hemzelf. Hijgend legde hij zijn laatste prooien op de stapel. Twee muizen. Hij had drie keer over en weer moeten lopen, zo succesvol was de jacht. Hier en daar kreeg hij goedkeurende knikken van Senior Warriors. Het dwong het depressief gevoel in een hoekje en er kroop een trotse glimlach op zijn gezicht. Het was nu late middag en hij nam een klein vogeltje van de stapel. Vogels waren zijn lievelings. Zonder te kijken waar hij ging zitten plofte hij neer. Zijn flanken gingen zwaar op en neer. Even uitrustten. Hij had niet eens door dat er een bekende naast hem zat.

+ Redpaw first

Sinds die ene geweldige jacht had ze hem niet uit haar gedachten kunnen verdringen. Ze had naar hem gekeken als hij at, of als hij vertrok met zijn mentor om te gaan trainen - misschien was het creepy, maar ze kon het niet laten. Hij leek zo veel vermoeider en triester dan normaal. Waarom zou dat zijn? Was dat allemaal haar fout? Het schuldgevoel knaagde aan haar, maar ze was veel te bang en te verlegen om het hem te vragen, of om haar excuses aan te gaan bieden. Ze had hem niet meer gesproken sinds die ene jacht een week geleden. Redpaw bekeek de grijze kater toen hij al voor de derde keer op rij prooi aflegde op de prooistapel. Hij was zo'n goede jager, veel competenter dan ze zelf ooit zou zijn. Met zijn hulp had ze zelfs een prooi gevangen - het was haar ook opgevallen dat hij geen van beide prooien die ze toen had meegevangen nog ving. Geen eekhoorns en geen duiven. Misschien dacht ze er gewoon te veel bij na. Haar amberen ogen stonden wijd toen Branchpaw opeens op haar af kwam en naast haar ging liggen, en de rosse apprentice verstijfde. Uh, wat moest ze nu? Moest ze hem begroeten? De kleine poes besloot maar af te wachten wat hij zou doen.

Branchpaw was zo moe. Zijn grijs-bruine kop lag op zijn poten en bijna had hij zijn ogen gesloten. De honger hield hem echter wakker. Met zijn tanden trok hij de vogel naar zich toe. Zijn maag knorde zo luid. Hij hoorde een apprentice niet ver van zijn plek vandaan gniffelen. Zuchtend schudde hij zijn hoofd. Laat ze maar lachen! Hij had toch lekker meer prooi gevangen en complimentjes gekregen van zeer gerespecteerde warriors. Branchpaw snoof en nam een grote hongerige hap van de prooi. De pluimen plakte al snel aan zijn mondhoeken. Na de vogel voor de helft zo hongerig te hebben opgeschrokt vond hij het wel tijd om beleefd te doen. Zijn mond stak vol pluimen. Hij was precies een hamster. Een klein geluidje deed hem naast hem kijken. Zijn ogen vergroten zich toen hij de rosse poes herkende. Het was wel vrij gênant. Niet per se met het voorval, maar zij lag daar mooi en sierlijk te wezen en hij. Hij spuugde een paar pluimen uit. "Hwalhwwaoo" Er dwarrelde nog een paar pluimen uit zijn mond. Met zijn poot probeerde hij er af te vegen en met zijn tong probeerde hij ze uit zijn mond te krijgen. Zonder veel succes.

De rosse poes moest moeite doen om hem niet aan te staren en keek in plaats daarvan naar haar tabby pootjes. Toen Branchpaw haar begroette keek ze weer op, en ze glimlachte bij het zien van de pluimen die uit zijn bek naar beneden dwarrelden. "Euh, hi.", zei Redpaw zachtjes, zijn blik vermijdend. Ze had het gevoel dat het awkward was tussen hen sinds die week geleden, en daarvoor kenden ze elkaar niet eens. Sowieso had de jonge apprentice er moeilijkheden mee om katten recht in hun ogen aan te kijken, dat maakte haar vaak oncomfortabel.

Ze hakkelde niet en dat was voor hem al een hele opluchting. Toch wist hij nu niet echt wat hij moest zeggen. Haar afwijzing, soort van, was nog steeds een verse wond. Het wilde niet helen en daardoor was de stilte die over hun was gedaald heel erg awkward. Branchpaw probeerde nog steeds pluimen uit zijn bek te halen. Na zo een kwartiertje tevergeefse pogingen gedaan te hebben leek het eindelijk te lukken. Hij sprong bijna in de lucht van de zwaar drukkende stilte. Hoe moest hij het ijs breken? Zijn humor was ook echt gedropt tot niveau nul. Hij keek voorzichtig op. Zijn pijn verborg hij als een master. "Beetje awkward niet?"

De rosse tabby knikte zachtjes, perfect wetend dat het haar eigen domme fout was dat het zo awkward had gemaakt. Als ze gewoon normaal kon zijn, of kon reageren, zoals Snowpaw had gereageerd in dezelfde situatie, dan was alles nu veel beter en dan kon hij nog gewoon grapjes maken zoals toen. "S-sorry..", zei de apprentice zachtjes. Ze moest het van haar hart krijgen, ze voelde zich gewoon zo schuldig dat ze hem verdrietig had gemaakt. Ze had heus niet gemist hoe zijn vacht in pieken overeind stond en hoe er wallen onder zijn prachtige ogen begonnen te vormen - de ogen die hun twinkel nu misten, de sparkel van humor die ze tijdens die jacht hadden gehad.

Hij schudde zijn kopje. Ze had gelijk, verdomme gelijk. Hij was het die zich mega hard aanstelde. Kijk nu. Alles wat zijn vader had goedgemaakt en rechtgezet had hij weer kapot gedaan. Hij schudde zuchtend met zijn kop. "Nee het is mijn fout, we kende elkaar nog maar 3 dagen. Ik heb het teveel op de spits gedreven." Er hing wat bloed aan zijn lippen en nog een enkele veer. Met zijn poot veegde hij het eraf. "Ik... het is namelijk zo dat je mijn enige vriendin bent en..."

Redpaw slikte even en keek hem eindelijk in de ogen, in zijn prachtige diepgroene ogen. Ze wist niet goed wat te zeggen. Ergens was ze opgelucht dat hij haar zag als vriendin, maar iets in haar was teleurgesteld. Ze wist niet goed wat te denken, ze had geen ervaring met de warboel van emoties die op hetzelfde moment door haar heen gingen als ze met hem sprak. En hoewel het vreemd was en het haar bang maakte, hoe sterk ze soms voelen - het voelde ook fijn. Ze wou Branchpaw niet verliezen nu ze elkaar maar ze kort kenden, maar ze kort gevonden hadden. "A-alles oké?", fluisterde de rosse poes zachtjes, de blik in haar ogen bijna smekend. Ze wou dat hij haar nog een kans gaf, zodat ze kon laten zien dat ze niet zo vreselijk was als ze die eerste keer had laten lijken.

Branchpaw en Redpaw keken elkaar aan. Hij verdronk bijna in die amberen ogen. Het deed hem denken aan wolven ogen. Die waren ook zo mooi goudbruin. Wolven waren heel zelfzeker. Een schaapje in wolvenvacht dus. Hij glimlachte lief. Het vogeltje dat al van die ene nacht in zijn hart had gefladderd was nu weer bevrijd van zijn kooi. Het vloog naar Redpaw. Door het vogeltje kon hij zich niet meer inhouden. De normaal zo vrolijke Branchpaw barstte in snikken uit. Hij schuifelde een plaatsje op en stak zijn gezicht in haar vacht. Was het normaal niet andersom? Dat hij haar moest troosten. "S-s-s-sorry. I-ihik wil je g-gewoon niet k-k-kwijt," snikte hij. Hij was al zoveel verloren. Nu ook niet de poes die hem zo gelukkig liet voelen.

Plotseling barstte de anders zo sterke en moedige kater in snikken uit. Hij duwde zijn kopje in haar rosse vacht en de jonge apprentice verstijfde. Dit was.. raar. Moest zij normaal gezien niet degene zijn die getroost moest worden? Ze had hier geen ervaring mee en wist niet echt wat te doen. Aarzelend krulde de tabby haar staartje rond zijn grote lichaam - hij was zo veel groter dan haar. Het moest vast een komisch zicht zijn, haar kleine gestalte met zijn dikke kop in haar nek geduwd. Oh Starclan, was hij echt in snikken uitgebarsten om haar? Waarom, in Starclansnaam? Ze was toch zo belangrijk niet, er waren nog vijf miljoen andere poezen in Thunderclan, en nog drie keer zo veel in de andere clans - poezen met een rode vacht die veel mooier was dan haar, en amberen ogen die glinsterden in het zonlicht. Poezen die misschien even groot waren als hem en waar hij niet steeds op moest neerkijken, en die sterk genoeg waren om zichzelf te verdedigen tegen een Bloodclanner, moest dat nodig zijn. Wat vond hij zo speciaal aan haar dat hij tranen moest laten?

Hij trilde over zijn hele lichaam, maar dat nam stilletjes aan af. Rustig, wees weer sterk. Het vogeltje kwam tot bedaren en ging rustig tjilpen in zijn hart. Branch haalde zijn kop uit haar vacht. Hij schuifelde nog wat dichterbij. Haar staart lag op zijn rug. Met zijn zilverachtige staart nam hij die van haar. Hij kende niets van planten dus neem maar klimop, hij wikkelde zijn staart als klimop rond de hare. "Ik werd verblind door jouw schoonheid sorry. Het deed heel erg pijn." Hij grinnikte. Nu hij bij haar was, was de twinkel terug. Hij gaf haar een plagende lik over haar wang. "Je moet echt niet zo onzeker zijn Redpaw. Je bent een super jager, later hoor je bij een van de beste dat weet ik zeker. En je bent zo mis nog niet. Je vader heeft goed werkt verricht." Een compliment gaf hij weer een humoristische draai. Zo was hij dan, oeps.

De kleine poes bloosde en keek weg van Branchpaw, niet willend dat hij de blos op haar wangen zag. Behalve haar vader had niemand haar echt mooi genoemd, en de rosse tabby geloofde dan ook niet echt dat ze zo prachtig was als hij altijd zei. Misschien was hij wel echt blind en deed hij gewoon alsof hij zag - maar een blik op zijn gezicht en zijn diepgroene ogen die hun sparkel weer terug hadden, zei anders. Redpaw haalde diep adem en schuifelde wat achteruit, zodat er wat ruimte tussen hun lichamen zat. Ze wou hem niet echt in zijn gezicht aankijken, dus staarde ze maar naar zijn gespierde borstkas en zijn grijze pluizige vacht. "B-bedankt..", mompelde ze zachtjes, een heel lichte frons op haar gezicht. Ze kon hem niet uitpluizen, hij leek zo anders te reageren dan ze verwachtte - door haar onder te gooien met complimentjes of door comfort bij haar te zoeken door op haar schouder te snikken. Het was verwarrend, en Redpaw wist niet goed wat te denken.

Hij snapte het wel. Ook al voelde het koud, ze had ruimte nodig. En veel geduld. Als hij haar uiteindelijk maar mocht liefhebben, dan was alles goed. "Ik meen het." Maar oké, genoeg klef gedoe. Hij werd er zelf helemaal klef van. Vrolijk stond hij recht. "Heb je zin in eten?" Hij greens naar haar. "Ik ben echt blij dat het weer goed is. Toch?"

Snel knikte de tabby bevestigend. Alles was goed, dat was het makkelijkste - en het leukste. Ook al kende ze hem maar pas, ze vond het fijn om met hem te praten, hij kon haar altijd laten lachen. "E-eten klinkt o-ook goed.", antwoordde ze, een beetje meer op haar gemak dan daarnet maar zoals steeds toch hakkelend. Ze kon het moeilijk laten; zelfs als ze tegen haar vader sprak hakkelde ze soms nog, al was het vaak beter bij hem.

Hij knikte op haar antwoord en draaide zich om. Katten waren in groepjes bij een gaan zitten. Sharing Tongues was bezig. Branchpaw zou graag ook nieuwtjes willen uitwisselen en elkaar eens goed ontvlooien, maar Redpaw was daar duidelijk niet klaar voor. Met zijn tanden pakte hij een klein muisje en een dikke eekhoorn. Nu het weer goed was vond hij het weer oké. Met de twee prooien in zijn bek wandelde hij terug. Hij liet de dikke eekhoorn voor haar vallen en ging zelf met het muisje naast haar liggen. "Aan niemand vertellen dat ik al prooi op heb hé."

Branch ging naar de prooistapel terwijl red even om zich heen keek. Het was weer tijd voor de sharing tongues en overal rond het camp zaten groepjes katten verspreid. Ze zag haar vader nergens, maar dat was de laatste tijd meestal zo - hij was niet sterk genoeg om de medicine cat's den uit te komen. Redpaw slikte even en keek op toen Branchpaw weer terug kwam en een dikke prooi voor haar neer liet vallen. Oh.. Was dat niet veel te veel voor haar? Die eekhoorn was praktisch even groot als haarzlef - nu ja, misschien was dat een beetje overdreven, maar toch. "Oh.. Euh.. B-bedankt..", mompelde de poes zachtjes, een beetje treurig naar de prooi kijkend. Ze wou niet zo veel eten, andere katten -grotere, sterkere katten- hadden het meer nodig dan haar. Ze had liever zo'n klein muisje gehad als hij voor zichzelf genomen had.

Branch wist veel van emoties en gezichtsuitdrukkingen. Hij detecteerde zelfs micro-uitdrukkingen. Dus hij zag dat Reds maag samentrok bij het zien van de prooi. "Oh.. Euh.. B-bedankt.." Ja dat gaf veel weg. Een blinde kit zou het zelfs zien. Hij greens en verwisselde snel de prooi. Met zijn tanden scheurde hij er een grote hap af. Een echte heer praat niet met mond vol dus slikte hij eerst de hap door. "Echt niet zeggen hoor." Waarna hij haar een vette knipoog gaf.

De grijze kater verwisselde hun prooien, alsof hij haar gedachten kon lezen. dat bracht een grijns op het gezicht van de jonge apprentice. Hij begreep haar, en dat maakte haar blij. Niet veel katten leken haar zo goed te begrijpen. Ze nam een hapje van het kleine muisje dat nu voor haar lag en keek geamuseerd toe hij heel enthousiast een grote hap van de eekhoorn nam. Ze schudde haar kopje en knipoogde terug.

Ze aten stilletjes hun prooi op. Hoewel de eekhoorn dik was smaakte het hem toch en in een paar happen was hij op. Branchpaw snorde zachtjes. Dit vond hij echt gezellig. Genietend eten, alles weer terug goed. Geen awkward moments. Toen hun prooi opwas likte hij de restjes af van zijn snorharen. "Moet je nu eens wat zien?" Hij draaide zijn kont naar haar gezichtsveld. "Gekregen van Bloodclan, die kat is daarna wel piepend in de bosjes gevlucht. Vind je hem mooi?"

De prooi ging vlot binnen en toen alles op was begroef Redpaw de botjes ervan in het zand voor haar. Daarna keek ze Branchpaw weer aan. Hij vroeg of ze iets wou zien en draaide daarna zijn kont naar haar. Redpaw knipperde even verbaasd. Ze zag eerst niet wat hij haar eigenlijk wou laten zien, tot ze in zijn verwarde vacht een litteken opmerkte. Oef, dat moest pijn gedaan hebben. Zelf had ze geen littekens, nog niet althans, en daar was ze heel blij om. Branchpaw leek er echter trots op te zijn - katers toch. "Euh, p-prachtig..", antwoordde ze, een hint van sarcasme in haar stem. "D-deed dat g-geen pijn?", vroeg ze toen, haar stem bezorgd deze keer. Ze vond het niet geweldig mooi, omdat het een herinnering was aan de pijn die de kater geleden had.