{CLAW} Feels good to see you again

Tranen biggelde over de wangen van Whifflepaw toen ze haar weg bewandelde naar de twoleg place. Niemand begreep haar en ze werd alleen maar de grond in gestampt. En die katten moest zij haar familie noemen? Die katten moest zij als haar clan zien? Beschermen en voeden? Ze vond het maar wat belachelijk. Ze wilde niet voor die katten zorgen, trainen voor hun en hun beschermen! Dat konden ze wel vergeten. Whifflepaw veegde haar poot over haar ogen heen om haar wangen en ogen te drogen. Hierna versnelde ze haar pas terwijl ze Zealspark, Mistgaze en Rowanflight en zelfs Tallpaw uit haar kop stampte. Ze dwong zichzelf vrienden af om zich niet alleen te hoeven voelen, maar ook dat voelde niet goed, al zorgde het voor dat ze zich wel machtiger voelde, maar verder hielp het niets. Ze wou bij Bloodclan. Dat is wat ze wilde. Bij de grens met twolegplace stopte ze. Ze keek om zich heen en snoof de geur op, maar ze wist niet welke kant ze uit moest gaan.

OOC: Claw alleen.

De spieren van de grote gitzwarte kater bewogen onder zijn huid terwijl hij langs de wegen van de twolegs rende. Ondanks dat hij een tempo had die aangaf dat hij haast had stonden zijn groengele ogen kalm en kil. Hij maakte een rondje om te kijken of de honden een beetje op afstand bleven, maar tot noch toe was er geen aanwijzing dat er weer zo’n voorval kwam als laatst. Toen een groepje asielhonden het kamp hadden geterroriseerd. Er raasde een monster langs, waardoor Claw even stopte en wat door zijn poten zakte. Zo snel het ding voorbij was kwam hij overeind en rende verder. Hij zou ook nog even langs de grens met ThunderClan lopen, of daar ook alles rustig was. Al had ThunderClan zich niet meer laten zien nadat Silverstar terug was. Niet dat Claw van plan was het zo te laten, maar hij was een geduldige kater. Hij had geen haast. Hij remde wat af toen hij bij de grens aankwam en ging op een normaal draftempo verder. Zijn bek een stukje open om de geuren in zich op te kunnen nemen. Het duurde niet lang voordat een geur zijn zintuigen prikkelde. “Whiffle.” Zei hij doodkalm toen hij de geur herkende.

Nogmaals snoof Whifflepaw de geur op en toen herkende ze de geur van Bloodclan. Een geur die ze had leren kennen toen ze het hele alfabet nog niet kende. Ze ging er daarom ook meteen op af. En naarmate ze dichterbij kwam herkende ze de geur van Claw. Ze weerhield zich er van om heel breed te glimlachen, al begonnen haar ogen meteen te glimmen. En ja hoor, toen hoorde ze de stem van Claw haar naam noemen. Haar eerste voorvoegsel althans. "Claw!" Miauwde ze, wat er blijer uit kwam dan de bedoeling was geweest. Ze stond voor hem en keek naar hem op. Meteen maakte ze haar blik vastberaden. "Ik wil bij Bloodclan," verklaarde ze.

Hij reageerde eerst niet en er was niets te zien in zijn gezicht, die bleef kil en emotieloos. Hij ging eerst rustig zitten en legde zijn staart kalmpjes op zijn achterpoten. “Dus jij denkt dat je het leven in de Elite aankan?” De blik in zijn groengele ogen focuste zich op haar. “Wie weet misschien kunnen wij wel een overeenkomst sluiten.” Hij bleef de jonge kattin aankijken terwijl hij eventjes stopte met praten. “Ik geef jou een paar trainingen om te kijken of de Elite geschikt voor je is. In ruil daarvoor wil ik informatie uit ThunderClan. Schaduw Silverstar maar een beetje en Zealspark. En praat eens met de kittens, ik wil weten wat voor nieuw bloed er in de ThunderClan is.” Het was geen vraag. Dit waren zijn opdrachten in ruil voor training.

Whifflepaw keek met grote ogen naar Claw toen hij was begonnen met spreken. De opdrachten waren simpel in haar oren. Maar hoe ging ze dichter bij Zealspark én Silverstar komen? Ze had al een plan. Ze kon sorry zeggen. "Dat komt goed, dat beloof ik je," zei ze na even stil geweest te zijn. "Ik heb al een plan," vervolgde ze met een glimlach. En het aanbod voor trainingen klonk als muziek in haar oren. "Ik eh... wil alleen wel vertellen dat ik nog niet zo goed ben... ik wordt niet goed getraind," vervolgde ze toen. Ze keek even beschaamd naar haar poten en wachtte de reactie van Claw af.

Hij staarde haar nog een tijdje strak aan, maar toen knikte hij. “Dan hebben wij een deal.” Vervolgde hij kalm terwijl hij opstond. “En geloof me bij ons wordt je tot het uiterste getraind. Onze trainingen zijn hard en gestructureerd. Je gaat net zo lang door totdat je er bijna bij neervalt. Ik wens geen gepiep. Ik kan je moeilijk een klauw geven als je dat wel doet, want dat valt op. Dus dan stop ik er gewoon meteen mee, dan blijf je voor altijd bij die slappe Clan, begrepen?" Daarna draaide hij zich om en wenkte met zijn staart dat ze hem moest volgen. Hij zou haar meenemen naar het bosje in het park, waar hij zijn eigen trainingsgebied van gemaakt had. Het was perfect voor zijn trainingen. Eerst zou hij kijken wat ze kon en of ze het überhaupt zou kunnen leren.

Whifflepaw knikte uitbundig bij de woorden van Claw. Geen gepiep. Gelukkig was ze al wat klappen gewend door Rowanflight. Maar nu was het tijd om het echte werk te leren. Want zonder techniek kwam je nergens en Whifflepaw kende nog geen techniek. Ze kende wel een beetje pijn, maar ja, dat was niet veel. Claw had zich omgedraaid en haat mee gewenkt. Whifflepaw was meteen op gestaan en achter hem aan gegaan. Nog even keek ze over haar schouders naar het bos van de clan waar ze nu in zat. Nee, dit was beter, samen met Claw. Ze haatte Thunderclan. Dat wist ze zeker. Maar ze haatte niet iedereen in Thunderclan, zoals Hazelpaw, bijvoorbeeld.

Whifflepaw was de hele weg naar het bosje in het park stil. Hij genoot daarvan, geen nutteloze vragen. Het leek erop dat de kattin een aanpakker was en dat was goed. Natuurlijk zou hij haar meenemen naar de Elite zo snel hij vond dat ze hem genoeg informatie had gebracht, maar eerst kon hij haar beter in de ThunderClan gebruiken. Elke jonge kat die vrijwillig naar de BloodClan wilde was een goede aanwinst, die weigerde hij alleen als er een hele duidelijke reden was. Hij stopte bij het bosje en draaide zich om naar de kattin. Er lagen verschillende onderdelen: boomstronken, netten, afval van twolegs en gaten in de grond. “Probeer zo snel mogelijk aan de andere kant te komen. Nu, rennen!” Bulderde hij tegen Whifflepaw.

Toen ze aankwamen bij de plek waar Claw haar naar toe had begeleid, kreeg Whifflepaw al snel een opdracht naar haar kop toe gesmeten. "Probeer zo snel mogelijk aan de andere kant te komen. Nu, rennen!" Whifflepaw keek met grote ogen naar Claw en toen naar de grote open plek en begon te rennen. Ze rende en sprong over een boomstronk heen, ze hoorde twolegs een eind verder op, waardoor ze afgeleid raakte en raakte toen verstrikt in een vreemd ding wat door twolegs netten werden genoemd, al wist Whifflepaw dat zelf natuurlijk niet. "Oeff!" Klonk er uit haar bek en al snel probeerde Whifflepaw zichzelf los te maken, gezien ze geen hulp van Claw verwachtte, ze probeerde gewoon zo snel mogelijk de opdracht van Claw af te maken.

Hij volgde haar op een afstandje. De blik in zijn groengele ogen volgde haar geconcentreerd. Hij negeerde de stemmen van de twolegs en sprong achter haar aan over de boomstronk, maar blijkbaar werd Whifflepaw daar wel door afgeleid. Hij remde af en ging kalmpjes naast haar zitten. “Dat krijg je er nu van als je je laat afleiden.” Sprak hij terwijl hij zachtjes met zijn staart op de grond klopte. Waardoor er steeds bladeren knisperden. “Laat je nooit afleiden, altijd kijken waar je je poten neerzet.” Hij maakte geen aanstalten om haar te helpen. Ze moest zelf maar zien hoe ze eruit kwam, doorzettingsvermogen was belangrijk om te overleven.

Nooit laten afleiden was de les die ze nu mee kreeg. Hierop knikte Whifflepaw, nog steeds verstrengeld in het vreemde ding. Ze worstelde tot ze er eindelijk uit was. Het was haar gelukt door de bijten en het om haar weg te klauwen. Meteen er na begon ze weer te rennen. Ze sprong over een vreemd voor werp heen, maakte een scherpe bocht langs een ander voorwerp, dook onder een ander ding heen tot ze eindelijk aan de andere kant was. Hier draaide ze zich om en keek afwachtend naar Claw. Was het goed genoeg geweest? Ze had één keer vast gezeten door afgeleid te raken. Dit was toch niet slecht voor een beginner?

Het duurde even maar Whifflepaw wist zichzelf wel weer te bevrijden. Zo snel de jonge kattin los was stond hij op en ging er achteraan. Ze wist de overkant van het bosje te bereiken zonder nog verder ergens in vast te raken of zichzelf te bezeren. Als ze een compliment verwachtte dan kon ze daar lang op wachten, want zo zat hij niet in elkaar. Het enige wat hij deed was knikken naar de boom naast haar. “Er zit een hond achter je aan. Klim zo snel mogelijk die boom in. Nu!” Bulderde hij toen plots.

Er kwam geen compliment. Misschien was ze teleurgesteld, misschien had ze dat ook wel kunnen verwachten, dat maakte niet uit, want de volgende opdracht werd haar al toe gebulderd. Er zat een hond achter haar aan en ze moest nu de boom snel in klimmen. Maar dat was geen probleem, dat was iets waar ze wel al redelijk goed in was. Thunderclanners klommen redelijk veel, zeker met Silverstar, die sukkel, aan het hoofd. Whifflepaw sloeg haar klauwen in de bast van de boom en begon om hoog te klimmen. Bij de eerste beste tak trok ze zichzelf op en daar ging ze op zitten, nu omlaag kijkend naar Claw, wachtend op de volgende opdracht. Misschien was hij nu wel onder de indruk, gezien ze dit vlot voor elkaar gekregen had.

Ze was snel in bomen klimmen, dat was een puntje die boskatten in ieder geval wel konden. Eén van de weinige punten in Claw zijn ogen. Voor de rest waren ze van geen nut. Ze kregen niet de training die jonge katten hoorden te krijgen. Die training zou hij Whifflepaw in ieder geval wel gaan geven. “De hond is terug bij zijn twoleg, maar nu komt de twoleg kijken waar de hond naar heeft gegromd. Die boom uit en weer terug naar de andere kant van bosje en verstop je daar. Hop hop!” Schreeuwde zijn stem weer door het bosje in het park.

Whifflepaw was boven in de boom geklommen en merkte dat haar spieren waren begonnen met branden. Dit was een pittige training. De volgende opdracht jaagde haar op, maar zorgde er ook voor dat ze besefte hoe uitgeput ze eigenlijk al was. Ze slaakte een zuchtje, maar hoopte daarna al snel dat Claw deze niet had opgemerkt. Vervolgens klom ze een stuk trager, dan wanneer ze naar boven was geklommen, naar beneden. Toen ze beneden was, begon ze al snel weer te rennen. Ze struikelde bijna over iets wat twolegs een blik noemde, omdat ze deze over haar hoofd had gezien. De sprong over een andere ding heen ging bijna mis omdat haar poten brandde, maar lukte net op het nippertje. Vervolgens dook ze onder iets, wat twolegs een bankje noemde, door, waarbij ze haar kop stootte. Oh, wat ging dit een stuk onhandiger dan de vorige keer, al bleef ze nu niet vast zitten. Het laatste stuk ging wel wat beter, al was ze toen een tikkeltje trager. Aan de andere kant bleef ze hijgend en vermoeid staan. Ze keek niet op naar Claw, maar was druk bezig om weer op adem te komen.

Hij schoot weer achter haar aan zo snel ze het parcours nog een keer aflegde. Ze begon moe te worden, dat zag hij aan haar. Ze werd onhandig en struikelde bijna, maar ze bleef overeind. “Oké.” Zei hij toen hij naast haar stil bleef staan. “Zo is het genoeg voor vandaag. Kom mee.” Hij wenkte haar dat ze hem moest volgen terug naar de grens met ThunderClan. Hij maakte grote passen en hield er geen rekening mee dat ze moe was. Ze moest er maar voor zorgen dat ze hem kon volgen. Bij de grens stond hij stil en keek hij om.

Hijgend wachtte ze op Claw die zei dat het genoeg was geweest en dat ze mee moest komen. Wat? Was dit het? Ja, ergens was ze moe en wou ze stoppen, maar ze wou leren vechten, niet rennen! Maar goed, ze had stukken meer respect voor Claw dan voor Rowanflight, dus hield ze braaf haar bekje en volgde Claw terug naar de grens met Thunderclan. Hij maakte grote stappen en Whifflepaw had bijna moeite hem bij te houden, ze liep dan ook zeker twee staartlengtes achter hem. "Bedankt, Claw," miauwde ze met een gebogen kop uit respect. "Wat kan ik voor u doen in Thunderclan? Is er iets specifieks dat u weten wilt?" Vroeg ze vervolgens, waarna ze weer opkeek naar de Bloodclan leider.

Hij wachtte totdat Whifflepaw bij hem stil bleef staan. “De volgende keer test ik je vechtskills.” Zei hij tegen haar, voordat ze vroeg of hij iets specifieks wilde weten. “Alles wat je te horen krijgt. Vertel me alle details, want alles kan belangrijk zijn. En kijk of Silverstar nog plannen heeft voor gevechten.” Toen draaide hij zich om. “Tot ziens Whiffle.” En met die woorden liet hij haar alleen. Hij bracht zijn gewicht op zijn achterpoten en schoot weg bij de grens, terug naar het kamp.

[Topic uit]