The world is covered by our trails [Jinx]

Endless days of complaint - forcing the light to our veins

De mooie kattin liep met half opgezette vacht het kamp uit. Het was vroeg, koud en donker door de dikke wolken die over de stad heen getrokken waren. Af en toe was er gerommel te horen, maar doordat dit altijd zacht was wist ze dat het echte noodweer zich nog een stuk verderop begaf.
De stad sliep nog. Er waren amper lichten te zien in de huizen van de mensen, en er was niemand op straat, op een enkele vogel na. De reden dat Zira hier nu was, was omdat ze niet slapen kon. Dit ging al weken zo; ze sliep een uurtje en vervolgens wilde ze de hele nacht niet meer in slaap komen. Dit zorgde voor veel teveel tijd om haar poten, waardoor ze begon na te denken over dingen die ze liever uitsloot. Dingen waar ze spijt van had. De afgelopen tijd had ze veel meer last van dat gevoel, spijt. Spijt omdat ze de ThunderClan niet in handen had kunnen houden, spijt omdat ze altijd zo'n slechte moeder was en er niets aan verbeteren kon, spijt omdat ze Jinx zo hard buitensloot. Want hij was eindelijk terug, tegen alle logica in, en ze sloot hem buiten, deed alsof hij niks was. Een zucht rolde over haar lippen, en een harde windvlaag rukte aan haar vacht. Het weer van vandaag paste precies bij hoe ze zich voelde. Somber, donker, koud en moe.

Keeping the hope in our minds - one day life will be kind

De dagen begonnen langzamerhand weer korter en kouder te worden, de ochtenden brachten een laagje van koude dauw met zich mee die de stad liet schimmeren in het zachte ochtendlicht. Het was vroeg en donker, in de verte rommelde dreigende onweerswolken. Samen met de koude, donkere stenen van de stad en de sombere gebouwen die hoog boven de zwarte kater uit staken gaf het een nogal guur sfeertje af, en niets was minder waar.
De kater had zich gestrekt op een laag hangende tak van een boom, zijn boom, waar hij al jaren op lag en over dezelfde stad heen keek. De zon was nog maar pas op gekomen, maar diens zwakke stralen kwamen amper door de het dikke wolken dek heen. De kater zuchtte en verbrak zo de pijnlijke stilte. Hij moest iets doen, het deed er niet toe wat. Alles om die stilte te verbreken die hem de tijd gaf om na te denken over dingen die hij achter zich probeerde te laten. Hij was geen kat die op zwaktes bleef hangen, de tijd had hem hard gemaakt, maar nooit zijn wil weggenomen. Waarom was het dan nu zo, terwijl hij door de verlaten straten zwierf, dat hij weinig nut meer zag in alles? Deze straten, hoe zeer hij ze ook minachtten, hadden altijd als thuis gevoeld. Waarom voelde dat niet meer zo? Alle gevoelens, alle kleuren leken uit zich te zijn ontnomen. Alles had een koude, grijze toon gekregen.
De kansen die hem opgelegd waren gekregen had hij verprutst en het recht zetten leek zo goed als onmogelijk. Zijn broer had hij omgelegd, Hurricane, zijn half broer, had zelfmoord gepleegd, Raza was gestorven, zijn enige vriendin Eclipse leek te zijn verdwenen, Zira had een hekel aan hem en zo ook zijn kittens.
Met een grauw schudde de kater de dauw uit zijn dikke pels, hij haatte het om zo in verdriet te dwellen, hij had anderen altijd zwak gevonden als ze dat deden en nu liep hij hier als een zielig stuk vreten. Nog eenmaal sloeg hij een steegje in en liep toen aan tegen een dood einde, iets wat een pijnlijk glimlachje op zijn gelaat bracht en hij lachte kort en vreugdeloos. Een dood einde, hoe ironisch.
Toen de kater zich echter om draaide om verder te gaan met zijn doelloos dwalen, vulde een geur zijn longen. Even kneep hij zijn ogen samen, voordat hij haar aan keek, alle emotie uit zijn geel-groene kijkers verdwenen. "Wat een heerlijke ochtend, vind je niet?"Zijn stem was koud en sarcastisch en ieder woord deed meer pijn dan het vorige. Waarom kon hij zich niet meer openstellen, wat was er toch gebeurt?

Ze was zo diep in gedachten verzonken, dat ze zijn geur niet meteen had opgemerkt. Vandaar dat er een lichte schok door haar lichaam heen ging bij het plotselinge geluid van Jinx zijn stem. Het sarcasme stak in haar hart, maar ze kon enkel kil haar kop omdraaien, met een lege blik in haar rode ogen. Kort trok ze met haar oor, waarna haar sarcastische grijns over haar gezicht kroop. Een werkelijk handelsmerk bij haar, maar nog maar zo weinig gebruikt bij hem. Het leek zo'n definitieve zet te zijn, alsof ze door enkel haar mondhoek op te trekken kon zeggen dat ze hem niet meer moest hebben. En niets was minder waar. "Geweldig," miauwde ze op en liep richting hem toe, het doodlopende steegje in. Haar blik boorde zich in die van hem, de ogen die haar zo hadden liefgehad nu leeg en niet meer zoals ze gewend geraakt was. "Al helemaal nu ik jou zie," fluisterde ze in zijn oor toen ze dichtbij genoeg was, en liet kort haar gehavende staart onder zijn kin langs gaan. Het voelde zo goed om hem weer aan te raken, maar het was allemaal fake. Althans, dat moest hij geloven.

Ze wisten allebei dat dit een spel was, ze wisten allebei dat ze zichzelf er alleen maar door neerhaalden, maar geen van de twee deed iets om het te doen stoppen. Een positieve invloed? De commander snoof kort. Hij kon heel wat gevoelens bij haar oproepen, maar positieve waren nu niet van pas. Ze verlangde er wel naar, maar het enige wat ze nu voelde was pijn. Toen hij over Claw begon, lachte ze hem schamper uit. Door zijn verwoording kon ze horen dat hij dit enkel zei om haar te irriteren, maar ze wisten allebei dat Claw geen enkele vorm van invloed op haar had op die manier. Ze zou zijn bevelen nooit opvolgen als hier geen goede reden achter zat. Maar ze waren bezig met een spel, en ze zou niet als eerste breken. "Hmm. Ik ben een beetje verward over wat voor orders je het nu hebt. Ik volg namelijk heel veel verschillende orders van hem op..." fluisterde ze, nog steeds vlak bij zijn oor, en haar toon maakte zeker duidelijk waar ze het over had (sex oké doei). "Wordt je nu een beetje jaloers, Jinxie? Dacht je dat jij mijn enigste was? Dat ik niet allang iemand anders op het oog had, meteen toen je weg was?"

"Hmm. Ik ben een beetje verward over wat voor orders je het nu hebt. Ik volg namelijk heel veel verschillende orders van hem op..." Vertelde ze fluisterend in zijn oor en haar stem maakte zeer duidelijk waar ze op doelde en het liet hem zich misselijk voelen.  Oh dus zo was het, hun spel was uitgegroeid tot een steek spel, en oh god, wat was Zira daar goed in. Maar oh nee, Jinx zou niets door zijn masker heen laten schijnen meer, hij zou Zira dat plezier niet gunnen. "Wordt je nu een beetje jaloers, Jinxie? Dacht je dat jij mijn enigste was? Dat ik niet allang iemand anders op het oog had, meteen toen je weg was?"Iets in hem, ver in de uiterste hoek in zijn gedachtes vertelde hem dat ze loog. Hij herinnerde dat korte, gedeelde moment van pijn toen ze elkaar op die regenachtige avond weer tegen waren gekomen. Jinx wist echter niet wat hem meer zeer deed, dat ze de waarheid sprak, of dat ze een leugen ophing enkel om hem pijn te laten voelen. De zwarte kater weigerde echter gehoord te geven aan haar woorden, hij lachte enkel vreugdeloos en draaide zich naar haar om, totdat er maar enkele centimeters tussen hen in waren, waardoor ze elkaars warme adem konden voelen. Als Zira het zo wilde spelen, zou Jinx haar tot het uiterste duwen ook. "Zira, liefje, al neukte je heel Bloodclan af, het doet me zeer weinig." Hij trok één wenkbrauw op en haalde onverschillig zijn schouders op. "Och ja, ik dacht even dat we wat bijzonders hadden, maar iedereen maakt zo zijn fouten, niet?" Hij lachte sarcastisch en keek haar strak aan. "Al zou je hier dood voor mijn poten neervallen, commander, zou ik zonder enige gevoelens weg kunnen lopen."Waarom deed hij dit toch? Het voelde alsof hij zichzelf meer pijn deed dan Zira. Hij haatte haar, wilde haar kleine hartje tot moes slaan, zoals ze bij hem had gedaan. Maar aan de andere kant was zij de enige kat waar hij ooit zoveel om had gegeven en als ze weg zou gaan, zou een deel van hem dat ook doen.

Het was zo jammer, dat de enige die door haar harde woorden pijn leek te voelen, zijzelf was. Deed het hem dan niks dat ze hem vertelde dat ze nu met Claw was (wat overigens een leugen was, waar ze best al een hoop spijt van had)? Zijn harde woorden staken. Het maakte hem helemaal niks uit, hm? Het laatste, dat deed haar grijns doen vervagen. Ze was de eerste die in dit spel van opgekropte gevoelens brak. "Niets, hm." herhaalde ze en haalde haar schouders op, waarna ze zich omdraaide en van hem wegliep, om het steegje uit te lopen. Toen ze echter naar rechts wilde gaan, zag ze drie enorme honden met hun rug naar haar toe staan. Haar rode ogen verwijdden zich en meteen draaide ze terug het steegje in, in de hoop dat deze haar niet opgemerkt hadden. Echter hoorde ze hun zware pootstappen meteen, en zacht gegrom bereikte haar oren. Ze draaide haar kop naar achteren, keek de zwarte kater aan. Er stond hen een gevecht te wachten, en geen kleine ook.

Hun blikken die elkaar kruisten, de onuitgesproken woorden die ze hiermee uitwisselden vertelde haar dat alles wat hij net gezegd had, niet waar was. En ze wist, in dat moment, dat als ze hier beiden levend uit zouden komen, alles weer goed zou zijn. Dus rechtte ze haar schouders, en spande ze haar spieren aan. Ze zou dit doen, ze zou vechten voor hem. Ze had hier een goed gevoel over. Zij waren met twee uiterst goed getrainde BloodClanners tegen drie hondsdolle honden. Leek eerlijk verdeeld te zijn. Ze gaf Jinx een nihil knikje, waarna ze zich omdraaide en zich met een harde miauw op één van de honden stortte. Een andere vloog ook op haar af, maar die werd tegengehouden door de zwarte kater. Dit is hoe het hoorde te zijn. Samen vechtend, samen winnend, en bovendien samen liefhebbend. Een zekere soort vastberadenheid stond in haar ogen. Dit zou hen lukken. Want op dit moment voelde ze zich alsof ze met hem heel de wereld aankon.

Echter hield dit gevoel van onoverwinnelijkheid niet al te lang aan. Een tweede hond sprong op haar af, en hoewel ze niet de eerste hond zijn borst een flinke kras had weten te bezorgen, kon ze de aanval van de tweede niet ontwijken. Deze beet in haar poot, en hard siste ze. Ze gaf hem een harde mep op zijn kop met haar andere, en zwiepte woest met haar staart. Het beest liet haar los, maar herstelde zich snel en ging toen op Jinx af. Misschien had ze hun kansen verkeerd ingeschat. De eerste hond, die zij aangevallen had in het begin, begon ook met een serie van aanvallen die ze haast niet ontwijken kon. Deze honden leken wel getraind. Steeds verder werd Zira teruggedrongen, steeds enkel ontwijken, geen één aanval kreeg ze langs de woeste tanden heen. Toen er opeens een harde schreeuw weerklonk, keken zowel zij als de hond op, en waren ze beiden kort afgeleid. Een vlam van woedde brandde op in haar borst en gloeide in haar bloedrode ogen. Ze beukte haar lichaam naar voren, tegen beide voorpoten van de hond voor haar aan, die een fractie van een seconde langer afgeleid was dan zijzelf. Deze viel naar beneden door de plotselinge aanval, en meteen bracht de commander haar nagels neer in zijn nek. Met een snelle en vlijmscherpe haal zonk ze haar klauwen in het vlees en hard gepiep weerkaatste op de muren van het doodlopende steegje. Het deed Zira doen verharden, want hoewel ze in de Clan van bloed zat, voelde ze hier niks voor. Ze voelde geen triomf, ze voelde geen lust naar dood. Echter was dit voor een reden. Het was nu kill or be killed. Ze sprong toen over het onbewegende lichaam heen en stond Jinx bij, die nu in een gevecht was met twee honden. Ze dook in op de grond, waarna ze zich hard afzette - het deel van haar ThunderClan bloed was nu opvallend goed te zien - en bovenop het woeste beest belandde, en deze zo hard mogelijk in zijn nek beet.

De kater haalde diep adem en de onmiskenbare geur van bloed vulde zijn longen. Hij voelde de thrill of the kill niet echt zoals vele katten het wel deden, er was hier niets opwindend of amuserend aan, hun levens hingen aan een zijden draadje en beiden katten leken zich dit maar al te goed te beseffen. Zira beukte haar lichaam tegen de poten van de hond aan en wist hem zo van zijn evenwicht te ontdoen. De poes was niets voor niets commander, herinnerde Jinx zichzelf toen ze genadeloos een einde aan het leven van de hond maakte. Veel tijd om haar te bewonderen kreeg de kater niet, want twee honden hadden het nu op hem gemunt. Zira wist zichzelf op een van hen te krijgen en gaf hem daardoor even de tijd zich te herpakken, Jinx besloot daar op in te spelen. Hij treiterde de andere hond door hem een venijnige haal te geven, waarna hij onder de andere hond door dook en nog net diens tanden wist te ontwijken. De twee massieve beesten botsten tegen elkaar op en zorgde zo voor chaos. Tijd om op Zira te letten gunde hij zichzelf niet, in plaats daarvan greep hij zijn kans en beet zich vast in de keel van de hond die voor een fractie van een seconde onbewaakt was. Met al zijn kracht beet hij zich vast, hopen dat zijn tanden ver genoeg door konden dringen om voor eens en altijd een eind aan deze hond te maken.

De kattin grimaste. Samen konden ze dit aan, ze wist het zeker. Één van de honden was al gevallen, en Jinx had nu de tweede ongeveer in control. Zijzelf had haar nagels van zowel haar voor- en achterpoten in de zijden van de hond gezet, om zo te kunnen blijven staan. Haar gehavende staart zwiepte furieus heen en weer, waarna ze zich voorover boog. Haar blik gleed kort naar Jinx, die nu zijn hond de strot doorbeet. Een grijns verscheen op haar gezicht - een oprechte nu, die zijn kracht bewonderde. Hij was een goed member en bovenal een goede partner. Toen haar kop bijna bij de nek van de hond was om hierin vast te bijten, leek de hond op te merken wat ze van plan was. Alles gebeurde toen zo snel.

De hond liet zichzelf vallen, waarna deze zich snel op zijn rug draaide. Zira kon niets doen om eronderuit te komen. De lucht werd uit haar longen geperst; de hond was immers zeker drie keer zo groot dan zij was. Haar nagels hadden zich teruggetrokken uit de vacht, maar er was geen manier om onder hem uit te komen. Ze voelde het gewicht veranderen, en wist wat er te komen stond. Ze sloot haar ogen. Hij had zijn kop anders gepositioneerd. Een zware adem was in haar vacht te voelen, en toen was in één keer al het gewicht van haar af, maar voordat ze overeind kon komen, stond er een stel tanden in haar nek. Het stak ontzettend erg, maar ook werd haar luchtpijp dichtgeknepen. Een verstikt geluid verliet haar bek, en haar ogen waren wijd open gevlogen in angst. Ze had altijd gedacht dat zij niet bang was geweest voor de dood; maar oh, wat had ze het fout. En toen kwam die beet, die zij zovaak zelf had uitgevoerd. Het doorbijten. Een gorgelend geluid ontstond uit haar keel, toen hier bloed inliep. De hond stapte van haar weg, ze hoorde zijn voetstappen steeds verder weg raken en wist dat hij ook Jinx niet meer aan zou vallen, maar overeind komen kon ze niet. Het was klaar. Zira probeerde te ademen; haar flanken bewogen zich hard op en neer, maar geen enkele teug adem leek bij haar longen te komen, enkel gestopt te worden door het bloed dat zich in haar luchtpijp had opgehoopt. Ze krabbelde met haar nagels over de stenen, bewoog in paniek om zo te proberen wel lucht te krijgen, maar ze wist dat dit geen nut had. Haar blik zocht Jinx op, en toen hun ogen in elkaar haakten, kwam er enkel pijn en spijt in haar ogen te staan. Ze wilde nog één ding tegen hem zeggen, maar langs de hoeveelheid bloed kwamen geen woorden. Nog één keer probeerde ze in te ademen, opnieuw tevergeefs. Toen gaf ze hem maar een glimlach, en probeerde ze zo goed en kwaad als het kon te knikken. Ik hou van jou, Jinx. Er is nooit iets gebeurd tussen mij en Claw. Ik heb je zo erg gemist. Ik ben zo blij dat ik hier kan doodgaan, naast jou, maar ik ben ook zo bang. Wat gaat er nu gebeuren? Ik hou van jou, Jinx. En met deze gedachtes, verliet haar geest haar lichaam. Niet om naar StarClan te gaan, en ook niet om zich bij de Dark Forest te voegen. Maar om op te lossen in het niets.

And we all still die