We've got some catching up to do

Tallshadow liet het echter niet zo makkelijk gaan en leek vastbesloten om meer te horen te krijgen over het vangen van konijnen. Crowcall schudde glimlachend haar hoofd. Typisch Tall weer, dit. Ze ging nog bijna geloven dat het cool was om konijnen te vangen ook. "Natuurlijk ben jij er slecht in, jij bent een trage, lompe reus en ik een lichtvoetige hardloopster", miauwde ze met een grijns dit ditmaal daadwerkelijk vrolijk was. Ze schraapte haar keel. "Nou, goed dan. Disclaimer: het komende verhaal is gedramatiseerd en bevat mogelijk overdrijvingen. De verteller kan niet aansprakelijk gesteld worden voor onwaarheden." Ze grijnsde. "Maar geldt dat niet voor alle goede verhalen?" De pure waarheid kon behoorlijk saai zijn. Al die verhalen die elders vertelden over hun heldendaden van vroeger waren waarschijnlijk ook zwaar overdreven. Ze schraapte nog eens haar keel en let haar stem een beetje zakken voor dramatisch effect. Tall was niet de enige met gevoel voor drama hier.

"Het gebeurt allemaal op een bewolkte ochtend. De lucht is grijs, de wind is koud. In het lange gras is een zekere jonge warrior met een vacht zo zwart als kraaienveren op zoek naar prooi. Ze ziet enkel gras, gras en gras. Het lijkt alsof er niets te vinden is... maar wacht! Wat is dat voor geur die haar neus binnendrijft? Het is maar het vaagste spoortje, maar de jager is onmiddellijk alert en spitst haar oren. Daar is het, links van haar, een zacht geritsel in het gras. Zo stil als het zachtste briesje sluipt ze in de richting van het geluid. De grasspieten wijken uiteen... en daar is de prooi. Lange achterpoten, lange oren, een onrustig bewegend neusje. De jager staat op het punt te springen, maar! Dan weerklinkt plotseling het geluid van overvliegende ganzen en het konijn schrikt, kijkt om zich heen, en ziet de zwarte jager. Het stuift ervandoor en de jager volgt.
Snel als... als... tja, als een konijn, rent de prooi weg, maar de kat laat zich niet zomaar afschudden. Het konijn zigzagt en de jager blijft volgen. Maar het hol van het konijn komt in zicht. Als hij het weet te bereiken, is de jacht voorbij... Maar de jager zet door, versnelt haar pas, begint het konijn in te halen. Ze rennen sneller dan de wind, het hol komt steeds dichterbij, de afstand tussen jager en prooi verkleint zich... en de kat waagt de sprong. Slechts één muizenlengte van het konijnenhol verwijderd duikt ze bovenop het konijn, dat verslapt tussen haar kaken..."

Crowcall grijnsde. "En toen had ik dus een konijn gevangen", voegde ze er droogjes aan toe.

Hij moest grinniken om haar opmerking over hoe hij lomp was, en voegde haar woorden kracht bij - of juist niet - door haar een 'lomp' duwtje te geven. Bij de disclaimer knikte hij bloedserieus alsof hij een eed moest afleggen, en ging er nog eens wat beter voor zitten om daarna als een kitten naar haar op te kijken. Een vrolijke twinkeling schoot door zijn ogen toen de poes melde dat eigenlijk alle goede verhalen dat wel hadden, want, daar had ze een goed punt. Daarnaast had hij geen recht om te judgen want, ehm, veel van zijn eigen verhalen bevatten een mini kern van waarheid. Een soort 'ik ving een muis' kon veranderen in 'ik moest vechten met een krokodil om mijn prooi om hem daarna uit de buik van het beest te snijden!' Point being, het verhaal zou vast goed zijn.

En goed was het. Al vanaf het begin voelde de kater haast de wind op zijn neus - het feit dat het ook eigenlijk waaide telde nu even niet - en bij de plotse 'verschijning' van het konijn kon hij het niet laten ook even op te springen, om snel weer goed te gaan liggen. Hij leefde zich in oke, totally legit. Bovendien was het waanzinnig leuk om Crow zelf ook te bekijken tijdens het verhaal, hoe ze er zelf ook in op ging, het verhaal vloeiend en zonder moeite vertelde, en even helemaal in haar element leek. Hoe kon deze poes soms zo onzeker lijken, als ze tegelijkertijd deze geweldige kant had? Tall was er nog steeds verbaasd over toen ze uiteindelijk eindigde met het verhaal, en staarde dus nog even door voor hij goed en wel doorhad dat ze inderdaad geëindigd was. Meteen sprong hij op, en klapte in zijn poten, "grandioos," mauwde hij, als een ware recensent. "Waar meesterwerk," Vervolgde hij, twinkelende ogen, en oprecht complimentjes gevende, al waren ze, zich aanpassende aan de toon, misschien overdreven. Hey. Alle goede complimentjes waren overdreven.