DNA

In gedachten was hij naar het kleine meer gewandeld. Datzelfde meer waar hij als kitten in was gepleurd. Vervolgens had zijn moeder hem eruit gevist, gelukkig, anders had hij hier nu waarschijnlijk niet gestaan. En zijn moeder, tja... Hij was haar dankbaar, dat wel natuurlijk. Maar de laatste tijd was hun relatie meer dan hobbelig geweest. Hij was eerst al niet tevreden geweest met het nieuwe nestje. Maar dat had hij toegeschreven aan gewone jaloezie en vervolgens naar achteren proberen te duwen. Maar nu, nu was gebleken dat hij zijn hele leven was voorgelogen, door één van de belangrijkste personen in zijn leven nota bene. Hij was boos, teleurgesteld. Eigenlijk voelde hij een hele wirwar aan emoties die hij maar half kon benoemen. Zijn ogen vielen op een gedaante die behoorlijk op hem leek. Natuurlijk was dat dan ook niemand anders dan zijn broer. Quietstep plofte naast hem neer met een diepe zucht. "Hé, Puddle," miauwde hij. Zijn broer had de drama natuurlijk wel meegekregen. Misschien dat ze zich samen even ellendig konden voelen, dat was wel cool. 

Puddlepaw leek van zijn plotselinge verschijning te schrikken. Misschien dat hij zijn aanwezigheid ook wel even wat eerder aan had kunnen kondigen, maar hé, daar was het nu te laat voor. Het deed hem wel goed toen hij merkte dat Puddle dichter naar hem toe schoof. Tijdens de aankondiging van Sparrowfeather was hij enigszins bezorgd dat Puddle boos op hem was. Hij had hier en daar wat boze blikken van de kater gevangen, maar waarschijnlijk waren die meer gericht geweest naar Brindleleaf die toen bij hem stond. Puddle groette hem en Quiet knikte nogmaals. "Dus... Sparrowfeather..." mompelde de kater. Niet de meest subtiele manier om het onderwerp aan te kondigen, maar het was toch wel de elephant in the room enzo. "Wie had dat gedacht." Hij had überhaupt nooit door gehad dat er ook maar iets had gespeeld tussen zijn moeder en Sparrowfeather. Misschien maakte dat het nog wel erger.

Hij voelde zich lichtelijk schuldig toen hij Puddle's gezicht zag vertrekken, maar ze moesten het er toch een keer over hebben? Het was voor hem ook niet bepaald het leukste onderwerp om over te praten, maar erover praten was wel een must. En op dit moment was Puddlepaw toch wel zijn ideale slachtoffer om zijn gezeik bij kwijt te kunnen. Quiet proestte het uit om Puddle's opmerking. Een herinnering die hij eigenlijk vergeten was. Puddle, Mouse en hij om hun moeder heen gezeten met de brandende vraag wie hun vader dan wel niet was. Quiet had vrolijk voorgesteld de positie over te nemen. "Dat was pas shockerend geweest," miauwde de kater. Stel je voor. "Mouse was behoorlijk overtuigd dat Barksound onze vader was," zei hij grinnikend. Dat had hij eigenlijk meer op prijs gesteld. 

Het gelach was helaas van korte duur. De glimlach op Puddle's gezicht verdraaide in één keer in een boze uitdrukking. Quiet zat nog steeds relaxed op de grond terwijl hij de boze woorden van zijn broer aanhoorde. Boos dat ze zulke belangrijke informatie achter had gehouden voor zo'n lange tijd. Quiet fronste. "Ik begrijp niet hoe ze toen gewoon glashard tegen ons heeft kunnen staan liegen," mompelde hij. Ze had gezegd dat hun vader dood was geweest en voor geen seconde had hij er echt aan getwijfeld. En dat Sparrowfeather het hen nooit had gezegd. Had hij gewoon geen verantwoordelijkheid willen nemen voor zijn nestje? Dankzij hem stonden er nu een stel door Starclan verdomde kittens op de wereld.

Het was wel duidelijk dat ze beiden behoorlijk aangedaan waren door Brindleleaf's acties. Hoe kon het ook anders? Ze hadden haar vertrouwd. Al die tijd waren ze een hechte familie geweest, niet wetend wat er eigenlijk allemaal aan de hand was. Hij dacht terug aan al die tijden die hij met zijn moeder had doorgebracht, dolgelukkig. En nu was het allemaal nep. Allemaal gebaseerd op leugens. Puddle sprak zijn naam en Quiet keek hem aan. Zijn broer vertelde hem dat hij pure haat voelde voor zowel Briarleaf als Sparrowfeather. Quiet fronste bedenkelijk. Wat hij voelde was moeilijk te benoemen. Hij was verdrietig, boos, verward. Quiet schudde zijn kop. "Eén van de belangrijkste personen in ons leven heeft ons voorgelogen. Ik denk dat we wel boos mogen zijn," was zijn definitieve antwoord. "En Sparrowfeather vond zijn positie belangrijker dan ons." Ja, met de kater was hij absoluut niet blij. Die kat had hen een schending van de regels van Starclan gemaakt, ze hadden hier niet moeten zijn.

Het was een behoorlijk verknipte situatie, dat was zeker. In één dag was het gebleken dat ze een stel bastaardkinderen waren geweest, dat ze er volgens Starclan niet hadden moeten zijn, dat hun vader helemaal niet dood was en dat hun moeder hun hele leven al tegen hen had gelogen. Het was niet bepaald niets, vooral niet na de dood van zijn mentor, de aanslag op Everstar en de verdwijning van Foxkit. Zijn leven was een soort van achtbaan geweest en hij kon het amper bijhouden. "Ik mis je," hoorde hij ineens van naast zich. Hij keek verbaasd naar beneden, naar zijn broer die nog op de grond lag terwijl hij er naast zat. Had hij dat zojuist echt gehoord? Misschien werd hij nu echt gek, hoorde hij stemmen of iets dergelijks. Quiet's blik verzachtte toen Puddle zei dat hij hem nodig had. De kater sloeg zijn rode staart om zijn broer heen. "We hebben elkaar. We hebben Mouse," zei hij zachtjes. Zijn familie mocht dan uit elkaar brokkelen, Puddle en Mouse zou hij niet verliezen. En tja... Polarpaw vond hij best stom, maar oké. "Mam had het sowieso al te druk met haar nieuwe nest bastaarden," vervolgde hij nors. Nee, hij wist aan wie hij iets had en aan wie niet. Zijn siblings waren de enige stabiele factor in zijn leven.

Quietstep kon het niet helpen om even te grinniken op het geklaag van Puddle. Hij wist nog precies hoe ze die eerste dag als Apprentices hun nesten naast elkaar hadden gemaakt. Gezellig was het zeker geweest, maar het zou niet lang meer duren voor Puddlepaw Puddleshine werd en waarschijnlijk zouden ze binnenkort weer naast elkaar liggen. "Geen zorgen, ik heb een plekje voor je bewaard in de Warriors Den," zei hij grinnikend. Desnoods duwde hij het nest van een andere Warrior gewoon aan de kant. Familie was belangrijk. Misschien was hij wel een beetje te hard geweest voor zijn moeder. Ze had het uiteindelijk gedaan om haar kittens te beschermen, toch? Hij snoof bedenkelijk, niet wetend wat hij met de situatie aanmoest.  "Misschien ben ik ook wel een beetje jaloers..." zuchtte hij. Soms gedroeg hij zich nog net als een klein kind. "Ik weet gewoon niet wat ik ermee aan moet."

Puddlepaw leek nog te twijfelen aan de duur van zijn trainingen, maar Quietstep had alle vertrouwen in zijn broertje. Ook Quiet had wat meer tijd nodig gehad dan de rest, en dat was oké. Aan het eind van de dag maakte het alleen uit hoe hard je werkte. Als je je best deed, kwam je er wel en hij geloofde wel dat Puddlepaw zijn beste beentje voor zette.
Het was de eerste keer dat hij openlijk praatte over hoe hij zich echt voelde, jaloers. Misschien was het wel een beetje kleinzielig om jaloers te zijn op een stel onwetende kittens, maar hij kon het niet echt helpen. Hij was altijd al een moederskindje geweest - een vader had hij nou eenmaal nooit gehad. En nu had ze alleen nog maar oog voor die kleine mormels. Quiet knikte geïrriteerd op de opmerking van Puddle. Waarom had ze twee keer dezelfde fout gemaakt? "En Starclan had hen al gestraft voor wat ze gedaan hadden," miauwde hij, doelend op de overleden Everkit.  Waarom zou je na zoiets nogmaals dezelfde fout maken?

Wat Puddlepaw zei, raakte bij Quiet op één of andere manier een gevoelige snaar. Hij dacht constant aan de dood. Hoe kon het ook anders? Vanaf zijn geboorte had hij gedacht dat zijn vader in Starclan zat, natuurlijk vroeg hij zich regelmatig af hoe het daar zou zijn. Quiet knikte in een pijnlijke stilte, terwijl zijn blik even naar de hemel schoof. Al die tijd had hij het gevoel gehad dat zijn vader op hem neer had gekeken, hem had beschermd. En nu liep die Fox-hearted hier gewoon op aarde rond. Hij wendde zijn blik weer naar zijn broer en schrok zich dood toen de tranen hem over de wangen leken te lopen. "Ik heb wel eens gewenst te sterven, Quiet," sprak de schijnbaar altijd vrolijke kater. Quiet keek hem met grote ogen aan. "Puddle... Wat, waarom?" stamelde hij. Waarom had hij dat niet kunnen zien? Ineens voelde hij zich bijzonder schuldig.

Puddle schaamde zich er duidelijk voor dat hij er op dit moment zo bij zat. Maar wat maakte het uit? Ze waren broers, persoonlijker werd het niet en ze waren toch echt wel op dat niveau dat ze zichzelf konden zijn bij elkaar? Quiet liet zijn oren wat zakken om mededogen te tonen. Hij begreep wel wat Puddle doormaakte, hij had er zelf ook last van gehad. Quiet liet een duidelijke zucht horen. "Ik weet niet waarom we er nog zijn. Maar het punt is dát we er zijn. We kunnen er maar beter het beste van maken," miauwde de kater. Hij had al geprobeerd om zich terug te trekken uit de rest van de wereld, maar het had hem niet bepaald gelukkig gemaakt. "En wat je training betreft, we kunnen samen oefenen. Je bent niet alleen, Puddle," prentte hij zijn broer in. Hij wilde niet dat zijn broer zich alleen voelde, want hij wist hoe vreselijk het kon zijn. Daarbij wilde hij absoluut niet nog iemand kwijt.