DNA

Zijn kleine speech had niet bepaald het gewenste effect. In tegendeel: Puddle's gezicht vertrok volledig voordat de rosse kater begon te hyperventileren. Quiet schrok, maar op één of andere manier had hij wel een bepaald idee van hoe hij dit moest aanpakken. Het gesnik was hem niet bepaald onbekend. Puddle stak zijn kop in zijn vacht en Quiet legde zijn kop sussend op die van zijn broer. "Let op mijn ademhaling, Puddle," fluisterde hij zachtjes, waarop hij zijn borstkas rustig maar op duidelijke wijze op en neer deed gaan. Hopelijk zou Puddle met hem mee ademen en zo een beetje tot rust komen. "Het is goed, het is oké." Hij bleef maar doorgaan met het zeggen van sussende woorden, in de hoop dat Puddle ze ging geloven.

Puddle had alles schijnbaar voor zo lang opgekropt en nu leek het er in één keer allemaal uit te komen. Het deed Quiet pijn om zijn broer zo te zien, hij was altijd zo vrolijk geweest. Altijd behulpzaam, altijd vriendelijk. Misschien was dat het juist: je kon niet altijd blij zijn. Misschien was dat hetgeen dat ervoor gezorgd had dat Puddle nu in deze staat verkeerde. Quietstep bleef zichzelf tegen zijn broer aandrukken totdat hij voelde dat deze kalmeerde. Het gesnik nam af en hij leek weer normaal te kunnen ademen. Toen bood Puddle zijn excuses aan, en Quiet had oprecht geen idee waarvoor. "Geen sorry zeggen, Puddle," zei hij standvastig tegen zijn broer. Hij mocht zich wel wat kwetsbaarder opstellen; hij was in een vertrouwde omgeving nu. "We komen hier samen wel doorheen," mompelde hij vervolgens, nog niet zeker wetend of hij het zelf wel geloofde of niet.

In zijn ogen had zijn broer niets verkeerd gedaan. Ze waren broers, ze waren vrienden. Als Puddle ergens mee zat, moest hij dat altijd bij Quietstep kwijt kunnen. Hij zou nooit een last voor hem zijn en Quiet hoopte van harte dat Puddle zoiets ook niet zou denken. Hij ademde diep uit en keek even naar zijn broer. Hij had geen idee hoe ze zich hier doorheen moesten slepen. Mousewish leek het er bijzonder makkelijk mee te hebben. "Misschien... dat we nog eens met mam moeten praten," stelde hij voor. Hij had geen idee of het wel een goed plan was. Nu hij het hardop had gezegd, begon hij nog meer te twijfelen.

Puddlepaw gaf eerlijk toe niet te weten of hij hun moeder wel aan zou kunnen spreken en Quiet waardeerde diezelfde eerlijkheid. De kater snoof kort en knikte. Hij had zelf ook geen idee of hij het wel kon. Hij kon zich de situatie amper voorstellen. Zou hij boos worden? Zo boos dat hij iets stoms zou doen? Of zou hij gewoon in tranen uitbarsten? Hij leek zichzelf op dit moment amper te kennen. "We kunnen in ieder geval aanhoren wat ze te zeggen heeft. Daarna zien we wel..." Hij had geen idee of hun moeder überhaupt wel iets zou kunnen zeggen dat alles zou veranderen. De feiten bleven dat ze gelogen had, en niets kon dat goedmaken. "Het is een raar idee om haar ineens zo uit ons leven te zetten," miauwde hij. Ze hadden het bijzonder goed gehad als kittens, maar nu voelde hij dat het de juiste beslissing was om afstand te nemen.

Hij wilde dit samen doen. Hij had het gevoel dat het ook niet anders kon: in zijn eentje zou hij op één of andere manier doorslaan en dat wilde hij niet. Zijn moeder was altijd een veilige plek voor hem geweest, zij was zijn thuis geweest. Dat dat nu weg was, was een bijzonder vreemd idee en hij had geen idee hoe hij erop moest reageren. Hij glimlachte naar zijn broer toen hij instemde met hem mee te gaan. De glimlach was echter van korte duur; hij had ook zo zijn twijfels. "Dank je, Puddle," sprak hij alsnog oprecht. Hij wist dat hij aan Mouse niet zoveel zou hebben tijdens de confrontatie met zijn moeder. En Polar... Nee, met Polar had hij absoluut niks. "Misschien dat we terug moeten naar het kamp," vervolgde hij. Stiekem was hij uitgeput. Hij had honger, dorst. Hij wilde eigenlijk gewoon zijn nest in en nergens meer aan denken.

Hij merkte nu pas hoe moe hij was. Het kon ook niet anders, de afgelopen nachten had hij amper kunnen slapen. Sinds Sparrowfeather naar voren was gekomen met het hele schandaal was dat het enige geweest waar hij nog aan had kunnen denken. s'Nachts lag hij vaak wakker, piekerend over hoe hij verder moest. Of hij zich ooit met zijn moeder zou moeten verzoenen. Of hij wel kon leven met het feit dat Starclan hem niet op aarde had gewild. Of hij Sparrowfeather ooit zou kunnen zien als zijn vader. Hij had zich altijd een rood met witte kater voorgesteld als zijn vader. Een grote, sterke kater. Een echt vaderfiguur dat er altijd voor hun zou zijn, zou hij niet overleden zijn. Nu was hij de bastaardzoon van de Medicine Cat. Quietstep glimlachte nog een keer naar zijn broer. Met hen zou het wel goed komen. Hij stond op, wilde schouder aan schouder met Puddle naar huis lopen.

- Topic uit?